Gedrag dochter

Kaaskopje

Sorry ,ik heb nog niet echt jou een reaktie terug gegeven.

Ik begrijp wat je bedoelt,ik doe oo kenorm mijn best en dat lukt volgens mij goed o mdochter niets te laten merken,daarom reageer ik hier nogal heftig.Ik blijf vriendelijk,maar ik krijg wel steeds meer moeite om als i kweet dat ze niet eerlijk is,om haar daar niet op te wijzen.Snap je,het wordt ook steeds lastiger om te weten wanneer ze de waarheid spreekt en wanneer niet.Dus eigenlijk heb ik het gevoel dat ik door haar gedrag gedwongen wordt ook toneel te spelen,door net te doen of ik haar niet doorheb.
Nu speelt er weer iets en ik weet dat ze niet eerlijk is.Ik vraag niet teveel,want dan krijg ik steeds smoesjes.Maar als ze dan gaat vertellen en ik weet dat het de waarheid niet is,vind ik het lastig om daarop te reageren.Dit kan toch niet!!!!!Dat is juist het lastige,als ze dan zo slim is om niets te zeggen,dan hoef ik niet te reageren.

Negatieve spiraal

Andre nick, uit je verhalen krijg ik het idee dat je dochter een doodgewone zeer onzekere puber is die juist zo ontzettend graag door iedereen lief, aardig en gewenst wil worden gevonden, maar nog erg op zoek is naar haar zelf.
Waarschijnlijk weet ze nog helemaal niet wie ze is en is ze bang om zichzelf te zijn, bang dat ze een persoonlijkheid zal zijn die niet geaccepteerd wordt om wie ze is. Bang om duidelijk een eigen mening te hebben of zelfs maar te vormen.
En dus doet ze afhankelijk van de omgeving waar ze is steeds een andere kant van haarzelf voor. Voor de leerkrachten wil ze graag dat zoete lieve hardwerkende meisje zijn, voor haar vriendinnen is het misschien juist wel stoer om zo min mogelijk te doen en misschien wilde ze zelfs daarom indertijd wel naar het VMBO. Met vriendjes heeft ze snel sex, want als er iets is wat je een boost geeft en waardoor je je geliefd voelt is dat wel sex. Natuurlijk houdt ze van honden en in gedachten ziet ze zich vast al wandelingen met de hond maken als dat bij de familie van haar vriend een waarderend klimaat schept. Thuis blijkt echter de werkelijke tijd en moeite die je daarvoor uit moet trekken niet overéén te stemmen met de tijd je je voor internet en andere vreselijke belangrijke puberzaken nodig hebt. Ze is het echt van plan, maarja toen was het ineens zomaar weer avond en die stomme hond moet ook zo vaak of het regende, wat niet overéén kwam met het romantische plaatje dat ze in haar hoofd had. Ze wil eigenlijk ook wel meer tenissen, maar ja dat is op afstand vooral geidealiseerd. Het lijkt haar leuk om een fanatiek sportende puber te zijn. En ach wat kan het voor kwaad als je alvast als waarheid verkondigd wat je toch echt van plan bent om te gaan doen morgen of volgende week ofzo. Nee wacht, liever als het nieuwe seizoen begint.
Jahaa, roken is vies en ongezond en kost geld. Daar is ze het helemaal mee eens als ze bij jou is. Maar ja aan de andere kant is het ook wel heel fijn om bij zo'n close rokers-onder-elkaar groepje te horen en samen te delen (van haar geld) en hebben die meiden ook gelijk dat niet roken vanwege je gezondheid toch wel verschrikkelijk suf en braaf is en je wilt toch zeker niet zo'n suf moederskindje zijn, die thuis zit te wachten terwijl het leven voorbijtrekt en haar rokende vriendinnen ondertussen tenminste lol maken en 'echt' leven? Ze gaat echt wel stoppen, eens, dus waarom zeggen aan je moeder dat je rookt. Dat levert toch alleen maar afkeurende reacties op.
Je dochter doet verschrikkelijk haar best om al die verschillende kanten van haar af te stemmen op de wensen van de verschillende omgevingen en ook nog te verenigen met de puberlijke droombeelden van wat ze van plan is om te worden en te doen. Ze wil juist perfect zijn voor iedereen in iedere situatie. Dat lukt natuurlijk niet en dus probeert ze op een puberachtige manier iedere keer de kant van haar te laten zien of te vormen die in die situatie het meest gewenst is.
Helaas thuis is er een moeder die dat kaartenkasteel waarmee ze een beetje vrede met zichzelf heeft en tenminste geaccepteerd wordt in de verschillende omgevingen weer afbreekt en de idealisering van zichzelf aan stukken scheurt om haar ervan te overtuigen dat ze een luie egoistische leugenaar is en erger nog, die moeder doet zelfs haar best het in haar andere werelden voor haar te verpesten door de mensen daar er ook te van overtuigen dat ze een luie leugenaar is.
Je dochter wil helemaal geen luie leugenaar zijn en voor een puber is eerst je fouten erkennen om ze dan te verbeteren echt een brug te ver. Je negatieve kanten onder ogen zien wil zeggen dat je jezelf als een looser ziet en wie zal je dan nog accepteren als je dat zelf niet doet? Zoiets haalt het weinige zelfvertrouwen wat ze heeft totaal omver. Nee, ontkennen die hap. Als puber kun je zijn wie je wil zijn, zolang je er maar in geloofd. Zolang anderen er maar in geloven. Eerst een positief beeld van je opzetten dan wordt je dat vanzelf werkt voor pubers veel logischer dan eerst jezelf tegenover anderen omlaag halen, jezelf ervan te overtuigen dat je een looser bent en vervolgens vanuit die underdog positie jezelf te verbeteren en tegenover anderen altijd maar moeten te bewijzen dat je een ex-looser bent. Ex-losers bestaan vaak helemaal niet voor pubers. Je bent een winner of een looser. Je dochter heeft het voor elkaar gekregen op haar puberachtige manier dat ze een winner is wat acceptatie van anderen betreft, jij, als moeder doet je best om haar en anderen ervan te doordringen dat ze eigenelijk een looser is. Dochters enige verdediging zal zijn:"moeder is gek, hoe kan ze nou me zo neerhalen met het excuus dat ze me meer zelfvertouwen wil geven? Denkt ze nou echt dat ik meer zelfvertrouwen krijg als ze me publiek af laat gaan? Het is nooit goed voor haar, terwijl ik met mijn gedrag voor anderen wel goed ben"... Nouja, enzovoort.
Kortom het resultaat zal alleen maar zijn dat ze zich meer tegen je af zal zetten en een breuk tussen jullie zal veroorzaken. Ze zal niet haar eigen gedrag als oorzaak zien als dingen misgaan, maar jouw als schuldige omdat je haar negatieve kanten die ze met veel moeite voor haar zelf en anderen in het licht brengt. Ze zal zich afgekraakt voelen met als resultaat dat ze nog harder haar best gaat doen op haar eigen pubermanier om dingen weer recht te breien door waardering van anderen te zoeken in sex en pleasen en beter te worden in verdraaien en vormen van waarheden. Een negatieve spiraal die uiteindelijk alleen verbroken wordt als ze op een zekere leeftijd eindelijk het huis uitvlucht en op zichzelf gaat wonen, maar wat julie moeder-dochter relatie erg zal schaden.
Zo moet het dus niet. Stap eens af van het idee dat ze eerst haar fouten moet onderkennen om ze te verbeteren. Pubers erkennen vaak hun fouten pas als ze ze al verbeterd hebben (en veel volwassenen trouwens ook). Probeer je op haar positieve kanten te focussen en die uit te breiden. Dus niet haar publiekelijk aan de schandpaal hechten als ze uitspreekt dat ze zo graag wandelingen met de hond maakt, maar haar thuis helpen dat plaatje van haar waar te maken. Hé wat leuk dat je zo graag wil wandelen met de hond, neem hem gelijk maar even uit. En dan natuurlijk wel oostindisch doof blijven voor het puberlijke gesteun en gekreun wat er vervolgens bij komt kijken en de smoesjes waarom het juist nou net nu niet kan. Dat hoort er nou eenmaal bij.
Groeten Primavera

Primavera en alle andere

Je hebt gelijk.Aleen is het niet zo dat ik haar kaartenkasteel op dit moment afbreek. bv met de hond,dan stotter ik onduidelijk,maar zeg niet tegen de moeder van haar vriend dat het niet zo is.Alleen toen met die mentor,maar toen veraadde mijn gezichtsuitdrukking me en die man had meteen door dat er iets niet klopte en vroeg door en dan ben ik juist te eerlijk,kan niet niet zo snel mezelf eruit praten.Maar bij die mentor krijgt ze nog alles voor elkaar,dus hij heeft zijn beeld over haar niet veranderd.Daarom leg ik de vraag ook hier en niet bij familie of vriendinnen.Hier valt mijn dochter niet door de mand.Maar ik wist even niet of ik dit gedrag moest goedkeuren of dat ik er iets aan moet gaan doen.Ik denk inderdaad dat ik er niets aan kan doen,dat ze het zelf moet ondervinden,dat gaat gebeuren.Daarbij komt dat ik echt een hekel heb aan oneerlijkheid,maar daar zal ik nu me moeten leren om te gaan tot dochter door deze 'fase'is.
En met het leren heb ik het eigenlijk al opgelost zoals jij het beschrijft met de hond,prima oplossing trouwens.......op school denkt men dat jij iedere avond leert,dus ga je dat ook maar doen.
En dat doet ze dan ook gewoon.Ga het inderdaad zo doen.
Ach,ik ben hier nu al bijna heel de week mee bezig,het is al een stuk lichter.Ik ben blij met jullie berichten,het heeft mij enorm geholpen,de situatie te relativeren.
En waarschijnlijk is het juist ook beter dat als ze stiekem iets doet,dit zo te laten,dat ze weet dat zich los kan maken,dat ze iets kan doen,zonder dat ik ervan op de hoogte ben.Misschien is het juist wel stoer,om te roken terwijl het van je ouders niet mag ofzo.Dat ze dit beeld wil geven,geen idee.Want dat vind ik dus gewoon jammer,dat ze dat blijft ontkennen.We zijn juist geen ouders die straf geven,straf geven hebben we nooit gedaan.Ik zal dus moeten leren om beter voorbereid,er rekening mee moet houden dat ik verrassende dingen over m'n dochter hoor,dat ik dan een antwoord heb ,waardoor ik wel het gevoel heb dat ik eerlijk blijf.Bv met hond,geen antwoord geven op het wandelen maar over de hond zelf beginnen ,gewoon ontwijkend.Gaat me niet lukken denk ik....
Nog even iets O.T.ik denk dat m'n dochter een record heeft.......1000 smsjes in 9 dagen........en ik denk met een jongen uit Rotterdam waar ze volgens haar zeggen, geen contact mee heeft!!!!!!!!!!
Gesprek gaat dan zo...sorry mam ik kon niet terug bellen of smsen want,m'n beltegoed is op.Ik vraag dan verbaasd met wie ze zo druk is ,dannoemt ze natuurlijk een rijtje namen.Dan kan ik het toch niet laten,dat ik het zonde vind van haar geld,omdat ze die jongens en meisjes ook op school ziet enzo.en dan ben ik eigenlijk ook wel een beetje beledigd dat ze denkt dat ik erin trap....hij heeft geloof ik wel indruk op haar gemaakt.
Ik geloof dat ik er wel door ben nu,iederen bedankt voor het reageren,meedenken en jullie advies.Niet alleen voor mij,zonder jullie was ik waarschijnlijk fout gaan reageren,met nare gevolgen voor mijn dochter.

Kaaskopje

Onze berichten hebben elkaar gekruist.
zoals ik in bovenstaand bericht al heb verteld ben ik heel blij dat ik het 'probleem' op dit forum heb geplaatst.Dat ik niet uit mezelf, naar wat ik dacht dat juist zou zijn, gehandeld heb.Het is natuurlijk zo dat ik als volwassene weet dat haar gedrag niet netjes is,dat andere volwassen dit ook vinden en ik wil haar juist beschermen ,dat mensen haar niet als leugenaartje zien.Dat kan ik dus beter niet doen,dat moet ze zelf ondervinden.
Dat roken,haar vriendinnen,roken gewoon in de tuin,zij loopt dan mee,we hebben achter een raam en daarvoor staat het tuinstel,daar gaan ze niet zitten,want dan zie ik dochter roken natuurlijk.....ik heb al een paar keer gevraagd,waarom ze daar niet lekker gaan zitten,dan wordt er natuurlijk iets gemompelt....net of ik niet ruik dat dochter dan gerookt heeft,maaaaaaar ze rookt niet....
De vriendinnen vinden mij juist een relaxte moeder,daarom snap ik het niet,waarom ze tegen mij niet eerlijk durft te zijn.Vriendinnen vertellen heel veel aan mij,juist ook weleens over mijn dochter,zoals laatst ,mijn dochter had op koninginnedag blijkbaar alleen een boterham als ontbijt gegeten daarna niets meer,toen ging ze naar het dorp,kreeg een biertje aangeboden,werd daar ziek van en had om 2 uur 's middags al een tafel onder gekotst in de plaatselijk kroeg.Ik heb daar vreselijk om moeten lachen,dat zijn dingen waarvan ik juist liever heb dat ze het me verteld dan dat het geheim moet blijven.Ze hoeft van mij juist niet het perfecte dochtertje te spelen,daar krijg ik juist een beetje kriebels van,want niemand is perfect,om perfect te zijn,ga je inderdaad alles wat fout gaat verhullen en in iemand anders schoenen schuiven.Maar afijn,als zij dit nu even nodig heeft ,moet ik leren om het te accepteren.
Ik denk dat we vriendje hier niet meer gaan zien,zucht,het is zo een leuke jongen....weer wennen aan een andere ,die ook de laatste nog niet zal zijn....dochter heeft altijd verkering,alleen de namen veranderen regelmatig.
Dank je wel voor het meedenken.

Vriendje

Mijn dochter heeft al een jaar verkering met dezelfde en juist dat verbaast mij, grappig genoeg. Nog even en ze trouwt ermee
Ik denk dat je jezelf af en toe maar een schouderklopje moet geven. Het is moeilijk zat om de juiste houding aan te nemen bij kinderen met een iets andere gebruiksaanwijzing. Ik weet er alles van en echt... ik heb het nu vaker gezellig met mijn oudste dochter dan ongezellig. Doordat ze het gevoel kreeg dat ze niet meer over van alles aangesproken werd, kon ze het zelf blijkbaar ook meer los laten om overal tegenin te moeten.

Pleasen

Ja; ik ben ook liselotte Ben niet zo goed met die nick names.

Wat Prima Vera en Kaaskopje schrijven vind ik heel goed, behalve dat je haar niet af moet vallen. dat pubers pas gedrag kunnen aanpassen als ze het probleem zien is helemaal waar. dar wil m.i. dan zeggen dat ze de consequenties van haar gedrag aanvaarden moet. zij kiest ervoor om op een wat ongelukkige manier zich wenselijk te presenteren. Ze weet zelf als geen ander dat het niet klopt. Het gaat niet om liegen maar om het 'pleasen'.Als ze inziet dat ze zichzelf mag zijn en zich niet hoeft te voegen naar de ander zal ze daarmee geholpen zijn. dat is een proces van vallen opstaan (au, ook voor moeder) maar het is wel het proces naar volwassenheid. Als nu haar moeder (van wie zij natuurlijk ook weet dat het moeder opvalt dat dingen niert kloppen) haar onbewust steunt in haar uitspreaken/ haar de hand boven het hoofd houdt geef je je dochter het signaal dat dit een goede manier is om je te presenteren. Daarmee geef je onbewust het signaal dat het oke is dat ze niet zichzelf is maar zich voegt naar haar omgeving. Ik zou ervoor kiezen om niet neutraal te reageren als je met haar verhalen geconfronteerd wordt maar gewoon uitspreken dat zaken er anders voor staan. Daarbij zou ik het niet opzoeken maar als het op m'n pad komt wel zo reageren. Ik zou dat ook met dochter bespreken; ze brengt jou in een lastig pakket, ze heeft al die smoesjes niet nodig om een mooi mens te zijn. Wat zij doet moet ze zelf weten maar jij doet er niet aan mee. daarmee geef je echt aan dat ze zijn mag wie ze is. Onzeker oke, maar je bent goed zoals je bent of je nou rookt of niet, of je van honden houdt of niet.

Nog iets heel anders. Hier zit je misschien heel niet op te wachten. Maar ik moet bij je verhalen zo aan mijn eigen jeugd denken. Je bent zo'n leuke moeder die ruimdenkend is, waar dochters vrienden dol op zijn enz. Mijn moeder was ook zo. Had een geweldig contact met mijn vrienden. Zelfs zover dat die vrienden vergaten dat het mijn MOEDER was; ze vertelden haar dingen die ik van z'n lang zal ze leven niet aan m'n moeder verteld wilde hebben. Ik vond dat als puber heel vervelend. Het was leuk dat m'n vrienden m'n moeder leuk vonden maar het moest niet te dichtbij komen. Achteraf zie ik dat ik mij los moest maken; ergens tegenaan moest kunnen schoppen; gewoon puber zijn. Als je dan zo onzeker bent en je hebt een moeder die zich zo vriendinnerig opstelt wordt dat moeilijk. En je vrienden snappen je ook al niet want die vinden je moeder een "cool wijf". Dat maakt het echt wel ingewikkeld.
Ik snap jouw zorgen om je dochter. en moeder dochter relaties zijn denk ik vreselijk ingewikkeld. Maar zit je haar niet dicht op haar huid? Zit je dicht in haar leven?

Misschien wil je dit niet, dan is dat prima en hou ik erover op. Maar het raakt mijn omdat ik het zo herken (en ik bang ben bij m'n dochter dezelfde 'fouten'te maken.

Liedewij

Hoi liedewij,ik wil dit juist heel graag,ik ben blij dat je reageert,juist omdat jij weet en snapt waar ik het over heb.
Het is zo moeilijk,ik ben juist erg strewnd opgevoed ,in een klein dorp,mijn moeder was ontzettend band,wat ZE er wel niet van zouden zeggen als ik dit of dat deed.Mijn dochter wil ik meer ruimte geven en leren dat ze zich niet aan hoeft te passen.Aan de andere kant ben ik bang dat door haar toneelspelen en het alles goed wiolen doen voor een ander er misbruik gemaakt wordt van haar,ze keuzes maakt die niet de hare zijn enz.Dus ben ik blij dat ik dingen hoor van vrienden.Op dit moment heeft ze een vrienden die sterk zijn en daar leert dochter veel van.
Maar je hebt mischien gelijk,moet ik minder de leuke moeder zijn voor haar vrienden.Mischien wil ze daarom
omdat het roken geheim blijft voor ons,om net als een
ander stiekem iets te doen.En ik weet inderdaad teveel,ik kan er niets aandoen,ik zie a ,hoor b en weet wat er aan de hand is.Voor haar ook vervelend,net als nu,zovaak sms ik haar niet,meestal bel ik gewoon,dan weet ik niet dat haar beltegoed op is,nu sms ik,viel ze door de mand,kan ik me ook nog herinneren dat ze pas beltegoed gekocht had.
Het is juist door haar gevoeligheid dat ik haar niet wil kwetsen,maar ik weet dat ze nu met dit gedrag problemen gaat krijgen.Ik ga er volgende keer inderdaad iets mee doen,op het moment zelf.Ht is zo lastig,juist door haar gevoeligheid is ze ook niet tegen kritiek ,dus het juist niet zoals sommige denken dat ik haar er steeds op aansprak en zei dat ze loog en onderuit haalde,dat zei ik tegen jullie om mijn frustratie kwijt te kunnen.Ik heb hier oo ksteeds dezelfde voorbeelden aangehaald om het niet te verwarrend te maken,maar ik heb dit iedere dag,kleine dingen die niet eerlijk zijn enz enz.Het zat me even zo hoog.

Spiegelen

Ik zit nu net alles nog eens te lezen en zie dat de vriendinnen van je dochter je zo'n leuke ruimdenkende moeder vinden.
Ik vraag me af, is dat niet gewoon een spiegel?

Anderen zien jouw dochter als een leuke vlotte meid. Jij ziet de andere kant.
Anderen zien jou als de leuke vlotte moeder.
Is het niet zo dat je dochter ook denkt een andere kant te zien?
Kan het zijn dat jij, zonder het te weten, even bedreven bent in het 'pleasen' als je dochter?

Verder: de anderen hebben mijn bezwaar tegen de term 'leugens' veel beter onder woorden gebracht.

Dirksmama

Hier ga ik even over nadenken,maar ik kom er zeker op terug.

Pleasen

Ik kan mij prima vinden in de reactie van Primavare, mooi verwoord ook!
Andre Nick: het lijkt alsof jij vooral het pleasen een probleem vindt. Volgens mij moet je - als je al iets wilt doen - je richten op het negatieve gedrag thuis. En niet op haar sociaal gewenste en alom gewaardeerde gedrag buiten de deur. Die strijd ga je namelijk verliezen. Eigenlijk is het fantastisch dat je dochter het zo goed met veel mensen kan vinden en in staat is zich goed te presenteren. Is een vaardigheid waar ze nog veel plezier aan kan beleven. Jammer dat ze thuis wat anders laat zien... het zou fijn zijn als ze daar wat aan zou veranderen. Maar ze is en blijft natuurlijk wel een puber - en de gemiddelde puber wil bij iedereen in de smaak vallen, maar NIET bij zijn ouders.

Nog even voor de duidelijkheid

Ik weet hoe irritant het kan zijn om te moeten gaan met mensen die hun eigen versie van de waarheid hanteren hoor! Snap je irritatie daarover heel goed!

Gisteren

Gisteren is er iets voorgevallen,dochter en vriendin waren niet eerlijk,later wilde ze iets doen,maar ik kon zeggen dst dit nu niet lukt door het probleem wat hun eerder hadden,ik merkte dat dochter zich behoorlijk betrapt voelde.
Ik heb nog eens nagedacht over haar vriendinnen,ik please die meisjes niet ,ik toon belangstelling en praat.Mijn dochter please ik misschien af en toe wel.Maar ik heb wel mijn grens.
Ze heeft het op het moment best moeilijk,gisteren huilde ze om vriendje,dan is mijn vermoeden toch groot dat dit onder druk van vriendengroep is.Een jongen van die groep vind haar leuk,ik denk dat dit haar nieuwe vriendje word om bij de groep te blijven,ik vind dit geen fijne gedachte,maar kan daar niets aandoen.

Losser laten...

Uit je verhalen haal ik dat je er wel enigszins bovenop zit. Het karakter van je kind kun je niet veranderen. Wel bijsturen, maar de aard van het beestje verloochend zich niet, helaas Misschien moet je iets meer afstand nemen en niet alles willen weten wat ze doet en hoe ze gereageerd heeft. Loslaten is een werkwoord
En hoe meer je probeert haar vast te houden (in een bepaalde richting wilt forceren) hoe minder grip je zult krijgen. Geef haar vertrouwen en complimentjes danzul je zien dat je een heel ander gesprek met haar zult krijgen op den duur. Ik weet waar ik over praat, want heb ook een dochter van 16. Herken dingen in je verhalen, maar ook herken ik het feit (te) veel te weten of te horen. Soms is het beter dat wel niet alles (willen) weten. Ieder mens gaat zijn weg met vallen en opstaan. Waarschijnlijk heeft het veel meer effect als een ander het eens tegen haar zou zeggen, en die tijd gaat echt wel komen. Vriend(inn)en zullen ook achter haar gedrag komen en die zullen er echt wel wat van zeggen. Heb geduld, we zijn allemaal jong geweest, dit zijn gewoon de moeilijkste jaren voor ons kind en ook voor ons. Ze moeten hier gewoon doorheen. En soms denk ik ook weleens: Is DIT nou ons kind? Is dit wat ervan geworden is? Maar hun hersenen zijn nog 'under construction' en we moeten niet teveel zout op slakken leggen. Over een paar jaar moeten we er misschien wel om lachen en vinden we het zonde van onze tijd dat we ons er zo druk over hebben gemaakt! Liefde en vertrouwen zijn volgens mij sleutelwoorden. Ik kreeg een keer het voorbeeld van iemand die vond dat ik ook te bezorgd was over onze dochter: Als je zand in je hand hebt (wit zandbak zand wat zacht is) en je knijpt heel hard om het vast te houden dan knijp je het door de vingers heen weg. Maar als je je hand losjes dicht houdt blijft het zachte zand meer in je hand. Zo is het ook met de opvoeding van onze kinderen, hoe harder we knijpen hoe meer we verliezen. Probeer het wat losser te laten! Succes met het opvoeden, collega-pubermoeder