Geduld hebben met ruziezoekende zoon
Situatie: ik zit lekker op de bank en zoon (12) aan tafel huiswerk te maken. Hij is aan het zuchten en steunen over een teken opdracht voor biologie. Dit is niet zijn sterkste punt helaas. De tekening is nu aan het mislukken en hij zit te zuchten en te steunen en ruzie met mij te zoeken. Ik heb al geopperd om een nieuwe tekening te maken maar dat weigert hij. Toen heb ik gezegd dat hij zelf de gevolgen van zijn keuzes moet dragen: dus of een nieuwe tekening maken of niet zeuren. Hij blijft nu klagen dat het een onvoldoende wordt, en nu is hij ook nog aan het tieren dat z'n geodriehoek weg is en ik zit al m'n krach te verzamelen om niet te reageren. Als ik iets zeg, richt hij z'n woede nl op mij en is het mijn schuld dat hij een onvoldoende haalt.
Herkennen jullie dit? Hoe moet ik hiermee omgaan? Mijn oudste is ook een puber maar vertoont weer heel ander gedrag dus dit is boude voor me. En best uitputtend!
Weer
Ps op z'n kamer huiswerk maken is nu even geen optie, daar hebben we duidelijke afspraken over gemaakt.
Ja bedoelde dus
bedoelde dus 'nieuw voor me', heb een wat rare spellingscheck die i maar niet uitkrijg.
Ja herken ik
Ik herken het , ik doe dat namelijk zelf. Hele nare eigenschap.. in mijn geval word ik dan dus bloedsjacherijnig en ben ik inderdaad aan het ruzie zoeken. Eigenlijk zou mijn man gewoon zijn mond moeten houden, want alles wat hij zegt (of vroeger was mijn moeder dan de pineut) het is toch nooit goed. Als ik alleen thuis ben namelijk, kan ik ook zo bozig worden als iets niet lukt maar gaat het ook vanzelf over, want er is geen input van de ander.
Ik zou als ik jou was dus niets zeggen, of desnoods een hart onder de riem steken door te zeggen dat je snapt dat hij nu enorm baalt en dat hij misschien beter straks die tekening kan gaan maken. Desnoods gewoon even over een andere boeg gooien door hem wat drinken en een koekje te geven.
Maar ik herken het dus enorm, het is gewoon een vorm van afreageren 
(en ik ben er niet trots op)
Ja dat is stress
Hebben dochter en ik ook last van.
Lekker laten brommen zou ik zeggen. Soms moeten dingen even bezinken.
Bij hem laten
Als je al enorm gefrustreerd zit, dan is het olie op het vuur als iemand je wijst op je eigen verantwoordelijkheden. Beetje meeveren kan juist de scherpe kantjes ervanaf halen waardoor dat herpakken juist weer makkelijker gaat. Als je dit gedrag van zoon al wilt bespreken, dan zeker niet op moment zelf maar op ander moment met afstand vd emoties.
Maar goed, ik schrijf dit makkelijk theoretisch maar bij zoon hier laat ik me ook makkelijk meeslepen. Het belangrijkste is dat ik zelf niet meega in de emotie, dus daar probeer ik me op te richten, want de boel ontploft snel als ik ook in de emotie schiet. Door mee te veren met zoon kan ik op de een of andere manier ook makkelijker mijn eigen irritatie ombuigen. En proberen met af te sluiten, het is zíjn probleem.
Gek genoeg
Gek genoeg heb ik dat meeveren nog nooit geprobeerd. Waarschijnlijk omdat ik me zo erger, dat ik het amper op kan brengen om mee te veren. Ik ga het zeker eens proberen. Verder lees ik dus uit jullie reacties dat het een karaktertrek is, o jee, dat had ik liever niet willen horen! Ik hoopte dat het een puberteitsverschijnsel was. Maar toch bedankt voor de reacties!
Wordt wel beter hoor
Als je jezelf wat meer onder controle krijgt. En dat is iets dat de meeste mensen in de loop der jaren leren.
Het is dus inderdaad een karaktertrek, maar in de pubertijd speelt die meestal het meeste op. Daarna leren de meeste mensen zichzelf wat beter kennen en beheersen...
