Geen emtionele band met puberdochter

Welkom

in de wereld van de pubers. Ik lees niets bijzonders over je dochter. Het komt ook allemaal goed, over een jaar of 3,4. Maar wat kun je ondertussen doen?
Stel je even voor: over 5 jaar heeft je dochter autorijles, zelf besloten of ze de pil wil of niet, eigen zieketkostenverzekering, studie (waar?), bijbaantje, vriendje of vriendinnetje en wil ze zelf op vakantie gaan. Dat betekent dat je dochter haar eigen leven zal hebben. Ze zal niet toegroeien naar jou toe, maar juist meer zelfstandig worden. Ik hoop dat je dat ook graag wil. Wat zij dan van jou wil zien is dat jij ondertussen ook jouw eigen leven weer opbouwt. Niet meer rond de zorg voor een kind, maar zelfstandig. Dus als het kan, pak iets op wat voor jezelf is, wat je altijd al wilde doen. Geen grootste wereldreizen of zo, maar iets eenvoudigs.
Ondertussen wil je dochter wel zeker weten dat jij er bent om haar te steunen als ze al die capriolen en experimenten uithaalt, zeker als het een keer mis gaat. Jij weet waar zij over 5 jaar moet zijn, zij heeft nog geen idee. Jij kunt haar daarop voorbereiden, door haar enerzijds zoveel mogelijk zelf ervaringen op te laten doen en anderzijds het oog op de toekomst te houden: wat is wijs.
Met andere woorden: je bent nu je stinkende best aan het doen voor een verkeerde doelstelling (naar elkaar toegroeien).

Tsjor

Communicatie

Een andere vraag is hoe je in die tijd met elkaar in kontakt blijft. De eerste barriére ligt er al: je dochter vertelt heel weinig over wat er in haar omgaat. Ze krijgt een privéleven, haar gedachten zijn voor haarzelf. Maar af en toe wil je wel weten of het nog de goede kant op gaat.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik nooit een vaatwasser heb gehad: samen de afwas doen was de beste gelegenheid om moeilijke vragen te stellen, je hoeft elkaar niet aan te kijken en er is geen ontsnappen aan, tot de afwas klaar is.
Als die gelegenheid ontbreekt zou je daarvoor een alternatief kunnen zoeken: iets wat je samen moet doen, ook al is het niet leuk. Boodschappen doen bijvoorbeeld. Ik noem maar wat.
Dan zijn er tegenwoordig de sociale media, maar mijn advies is toch: duik niet te hard in alles wat je kind online doet. Ook al is het internet zo openbaar als wat, dat wil nog niet zeggen dat kinderen het plezierig vinden als ouders overal meekijken. Bespreek met je dochter wat je wel en niet gaat volgen, wat ze doet op andere vormen van social media en wat jij mag doen als je bang bent dat het mis gaat met haar op social media.
Zoek iets op wat jullie gemeenschappelijke interesse heeft: muziek, sport, het nieuws etc. en praat daarover. Dat gaat dan niet direct over haar, maar ondertussen kun je toch horen waar ze mee bezig is.
Ik hoop dat je nog meer tips krijgt.

Tsjor

en toch

Op zich eens met tsjor. En ik herken ook veel in wat TS schrijft. Alleen ik vind de kwetsende opmerkingen over uiterlijk of intellect van mij of andere huisgenoten wel reden om in te grijpen. Ingrijpen als er wat van zeggen. Maar waarschijnlijk ben ik te streng.

nee nee

Ik ben het eens met kaaskopje. Ik denk ook dat zij dat bedoelt: ruimt ze haar kamer niet op: lekker laten gaan.
Maar rotopmerkingen maken en geen regels accepteren: dat moet je niet accepteren. je hoeft je niet te laten beledigen en ze moet ook een minimale hoeveelheid regels wel accepteren. Daar moet je dan duidelijk in zijn. En sommige dingen lekker negeren. Maar je hebt wel degelijk nog een opvoedende taak ; het is niet handig die te laten liggen ten bate van de goede band. En zo werkt het ook niet. Ooit zal ze je best dankbaar zijn voor je waarden en normen...

Renate

Ik zou me meer als moeder opstellen. Ik zou strenger worden. Jullie hoeven geen vriendinnen te zijn. Dat zijn jullie ook niet. Jij bent haar moeder. Je mag best respect eisen. Sterker nog je moet respect eisen.
Accepteer niet dat ze zulke dingen zegt.
Jij zorgt voor het eten op tafel, de kleren op haar rug en het dak boven haar hoofd. Het minimale wat je van haar kan en mag verwachten is dat ze je respecteert.
Slordige kamers en dergelijke ligt op een ander niveau en daar zou ik me ook niet zo veel van aantrekken.
Maar gebrek aan respect wel.

je schrijft dat je heel hard probeert. Ik zou gewoon minder hard proberen. Wel zou ik strenger worden, duidelijker.
Ze is 13, ze is nog maar kind en ze zal toch moeten leren om respect te tonen voor haar ouderen en meerderen.

Jullie hoeven geen BFF te zijn maar wel ouder en kind. Dat is een wezenlijk andere band.

Leuke dingen doen samen is prima en daar komt ook vast wel weer ruimte voor maar loop niet te hard voor haar. Je kan best af en toe een uitje voorstellen maar graag of niet. Ik ga zelf geen 100 euro uitgeven om een kind een leuke dag te bezorgen die daar eigenlijk helemaal geen zin in heeft. En soms is het zo dat hoe harder jij het haar naar de zin wil maken hoe meer ze die ruimte neemt en hoe lastiger ze zich op zal stellen.

Gesprekjes

Ik zou proberen om 1 op 1 gesprekjes met haar te houden. Rustig blijven en eerst wat neutrale onderwerpen aan te boren. Haar uitnodigen om over haar 'topics' te vertellen, de dingen die zij leuk vind, en dan doorvragen op details. Zonder oordeel. Er ver onder gaan zitten. Je weet nu al dat het kan botsen en dat dit niets oplevert. Het vereist wat investering maar kan goed uitwerken. En inderdaad niet al te krampachtig naar elkaar toe willen groeien. Meer er naast gaan staan en wat onvoorwaardelijke aandacht geven.
Mensen in het algemeen worden vaak blij als je ze naar hun eigen interesses en activiteiten vraagt, datgene waar ze zelf plezier in hebben.
Dat sluit niet uit dat als ze gaat schelden dat je daar dan een eind aan maakt. Maar dat zou ik doen door me terug te trekken: ik zie je weer als we kalm en redelijk kunnen praten, nu even niet dus. Probeer je eigen emoties niet door haar te laten opzwepen.

Inspiratie

http://248media-uitgeverij.nl/boek-over-pubers.html
Zelf vind ik Tischa Neve zinnige dingen zeggen over opvoeding. Er komt een boek uit over hoe je om kunt gaan met pubers. Helaas pas in het najaar.
Geen standaardwerk maar een inspiratieboek.
En dat denk ik ook. Het gaat er vooral om dat je inspiratie opdoet, hier of elders, of van je dochter zelf, hoe jij een manier kunt vinden om het contact met je dochter wel te verbeteren. Zonder van haar te verwachten dat ze in de houding springt, jou eigen houding zo aan te bieden dat je een goed voorbeeld geeft en respect geeft en vraagt en aan een goede relatie werkt.
Overigens zou ik veel pubers toch vooral met een grote korrel zout nemen, zelf denken ze soms nogal zwart wit maar dat hoef jij natuurlijk niet te doen.
Veel mensen, zeker pubers, willen graag gehoord en gezien worden, en jij kent haar het beste.

dwang

Hoe dwing je respect af bij je puberende dochter. En vaak zeggen helpt niet. Dat is de vraag dus.

reden

Hier kan dochter (13) er ook wat van.
Vaak genoeg gooi ik dat, iig voor mezelf dan toch, op 'pubertijd'.
Maar heel vaak sijpelt bij mij na elke heftige periode wel weer het besef dat er ook andere dingen meespelen.
Logisch natuurlijk ook wel, het leven zit natuurlijk vol met dingen
Maar vaak zijn er wel dingetjes waar ik zelf ook mee aan de slag kan. En dat vertaalt zich dan echt wel in een betere verstandhouding met dochter. En een blijere dochter.

De 'dingen' waar ik dan zicht op krijg hebben niet altijd met mij te maken of met iets waar ik vat op heb. Soms spelen er bijv spanningen met vriendinnen. Daar kan ik niks mee. (want dochter deelt niet echt veel) Maar ervan weten zorgt er wel weer voor dat ik haar buien minder persoonlijk neem en dat ik meer begrip kan opbrengen. En dat zorgt weer voor minder conflicten.

pick your battles

Ik zou jouw kind niet te veel vergelijken met de kinderen van je vriend. Ze zijn jonger en een jaar kan op die leeftijd een wereld van verschil maken. Maar ook: het zijn andere kinderen met andere karakters.

Mijn 13-jarige gedraagt zich soms onuitstaanbaar. Privileges inkorten of er hard tegenin gaan kost veel energie en het lost niets op is mijn ervaring. Wat hier wel helpt is duidelijk zijn in wat je verwacht, maar dan niet als er al ruzie is maar van tevoren. En je daaraan houden. Maar ook: in gesprek blijven.
Mijn dochter krijgt een eindtijd mee als ze weggaat en als ze toch later thuis wil komen of gaat zijn, moet ze even contact opnemen. De reden achter mijn eindtijd is namelijk dat ik wil weten waar ik aan toe ben (met eten of een volgende afspraak ofzo). Ik ben echter best soepel als de plannen gewijzigd worden, als ze me maar niet verrast of als ik maar geen zorgen heb waar ze blijft.
Ze weet dat ik met haar meedenk en dat ik heus niet boos wordt als het eten bij een vriend of vriendin wat uitloopt (en ze me dat tijdig meldt). En dat maakt dat als ik wel een keer nee zeg, ze dat accepteert. Misschien teleurgesteld is, maar ze accepteert het wel zonder stennis.

Verder eens met kaaskopje: prioteiten geven aan dingen geven die ik belangrijk vind.
Ik vraag of ze haar kamer opruimt omdat ik wil stofzuigen en ik meld dat haar kamer niet gestofzuigd is omdat het nog een troep was. Uiteindelijk doet ze het dan gewoon zelf vlak voordat ze een vriend of vriendin langs krijgt. Ik maak af een toen een gekscherende opmerking over de slingerende onderbroeken, dat ze geen onverwacht bezoek moet krijgen bijv.
Nog een voorbeeld: ze spijbelt wel eens bij een tussenuur. Dat is een uur waarop geen les is maar waarbij ze wel op school moet blijven. Ik ga daar niet dwars voor liggen hoor. Maar als er een consequentie aan verbonden wordt door school, ga ik haar ook niet redden. Lijkt me heel leerzaam.

Dus waar het kan geef ik ruimte: haar keuzes, de gevolgen zijn voor haar. Waar ik een grens stel, wil ik dat ze die accepteert. De kunst is om niet te veel grenzen te stellen. Dit is de tijd dat ze moet ontdekken wie ze is en het maken van foute keuzes hoort daarbij.

Ik vind het zelf ook heel moeilijk hoor, het loslaten maar ik realiseer me dat het nodig is. En ik zeg haar dat ook wel eens. Als ze dan roept: maham, ik kan dat heus wel zelf hoor. En ze heeft best vaak gelijk daarin.

Overigens: ook hier dus best eens een aanval van puberige onhebbelijkheid en onredelijkheid. Ik lach er altijd maar een beetje om (niet in haar gezicht maar in mijn hoofd!) en bedenk dat het een extreme uiting is van het proces van loslaten, haar eigen weg kiezen. Er komen in dat soort buien ook verwensingen voorbij aan mijn adres. Meestal praat ik daar later nog over, als de bui weer overgedreven is en ze weer voor rede vatbaar is.

hettie

Wat Hettie zegt is ook waar: hier drijft ook wel eens iets boven waar ik geen deel van ben, maar wat er voor zorgt dat dochter niet zo lekker in haar vel zit en lichter ontvlambaar is.

Bij vermoeidheid houd ik een horizon voor: nog even bikkelen en het schooljaar zit erop, bijv.
Bij spanning tussen haar en vriend(inn)en wil ik nog wel eens wat advies geven, advocaat van de duivel spelen, laten zien dat ze vooral invloed heeft op haar eigen keuzes en maar beperkt op die van anderen.

Het is best lastig, puber zijn.

Afdwingen van respect

Dat gaat je niet lukken vrees ik.
Zo te horen is de sfeer aardig verhard bij jullie. Is er nog plaats voor relativering? Voor humor? Dat werkt bij onze (zeer pittige) puber nog wel eens. Weet je, ze zijn gewoon nog niet echt toerekeningsvatbaar op die leeftijd. Snauwen en grauwen en dan weer op zoek naar een aai over de bol. Je onvoorwaardelijke liefde voor die eens zo snoezige baby wordt wel bijzonder op de proef gesteld ja.

Wij laten wel eens samen de oppashond uit. Dat werkt ongeveer hetzelfde als die afwas van Tsjor. Je bent met iets bezig en hoeft elkaar daar niet bij aan te kijken. En zo komt er ruimte voor gesprek. Die ruimte wordt niet altijd benut, maar soms ook weer wel.

En dan merk ik weer hoe leuk ze eigenlijk is, onder al die lagen van grommen en snauwen, boos en koppig zijn...

humor

Ja, humor, en vooral zelfspot, dat relativeert een hoop!

Mijn puber kan gelukkig ook lachen om hoe stom ze zelf soms doet. En ik steek ook wel eens hand in eigen boezem. Soms doe ik ook stom omdat ik moe ben of andere dingen aan mijn hoofd heb.

Communicatie via whatsapp

Wat hier ook weleens goed helpt is om via app te praten, je dochter in haar eigen kamer, jij ergens anders. Soms is face-to-face voor pubers te direct, confronterend en te 'erbovenop'.
Zo creeer je ruimte, zonder nonverbale ruis, intonatie. Stel een open vraag en 'luister' via app naar je kind. Niet meteen oplossingen zoeken, maar haar de ruimte geven.

Ook zonder dat er iets aan de hand is, heb ik regelmatig hele bijzondere gesprekjes met dochter via whatsapp. Bv als ze een tussenuur heeft en ineens ergens mee zit, of iets tegen me aan wil hangen oid.

Was zo herkenbaar

Onze dochter was met haar 12e (2e VO) heel erg negatief in haar gedrag. Niets was goed wat ik zei. Wat hebben we veel ruzie gehad, ze wilde me zelfs slaan, dat nooit gepikt, maar het probleem wat we hadden werd ook niet echt opgelost. Van mijn man kon ze wat meer hebben, dus vaak als hij thuis kwam kon hij de situatie gaan redden.Ik wilde haar dan wel wat privileges af nemen, man was het daar niet mee eens dus dat botste tussen ons ook wel eens...
Gelukkig wel goed blijven gaan!!
Dochter gaat overigens graag op de eettafel zitten om haar verhaal te doen, dit sta ik dan altijd toe. Dit is voor haar een gemakkelijke plek om te vertellen,probeer dus wat plekken uit waar je bent als ze thuis komt. Misschien ontdek je een plek waar ze wat gemakkelijker tegen je aan gaat kletsen. Dit heeft bij mij ook een tijd geduurd hoor.

Nu 5 jaar later, ze wordt komende maand 17, is het een wereld van verschil. Haar gedrag is al 1 1/2 jaar aan het verbeteren.
Het laatste 1/2 jaar zelfs hele gezellige 1 op 1 momenten waarvan ik nooit had durven dromen.
Ze vroeg me mee naar bioscoop (kosten gedeeld)
Nu heb ik van mijn werk bonnen voor iets gehad die ga ik dan met haar besteden. Maar ook eenvoudige dingen, samen puzzelen bijvoorbeeld.
Ze snapt nu ook dat we soms ergens met haar over willen praten. Ze wordt nu niet meer meteen boos en roept dan ook niet meer: "jullie moeten niet met mijn leven bemoeien.Ik ga uit huis zodra ik 18 ben"
Ze gaat een studie dichtbij doen dus voorlopig blijft ze ook gewoon thuis wonen

Mijn man en ik hadden het er pas nog over dat het zo'n verschil is met 5 jaar geleden. Ik werd toen zelfs emotioneel van blijdschap over hoe het nu is.
Ik kan me dus heel goed voorstellen hoe je je nu moet voelen in deze periode. Veel wijsheid en geduld gewenst!!!