Geen 'papa' meer zeggen

Toevoeging

Sorry vergeten:

Hij heeft het er ook steeds over dat als ik dood ga, dat hij bij mijn zus wil gaan wonen, en dus niet met zijn vader. Hij zegt dat hij dan echt gek zou worden. Wat vinden jullie dat ik moet doen? Mag dit überhaupt?

hoezo mag het ?

Er zullen vast veel meer puberzonen zijn die hun vader (hopelijk tijdelijk) niet zo tof vinden (hoewel ik dit wel een graadje grover en brutaler vind). Dus wat bedoel je met 'mag dit überhaupt'?

Ik zou er sowieso geen aandacht aan besteden, laat hem lekker de voornaam gebruiken. Vader blijf je toch . Niet voeden van dit lijkt me verstandig. En ik zou hem niet meer mee laten gaan naar die familieleden. Ik denk dat hij daar wellicht ook uitstraalt dat hij hen niet ziet zitten, dus hem daar tijdelijk van ontheffen lijkt me voor alle partijen het beste.

Opmerkingen of gesprekken van hem over doodgaan van jou enzo, compleet negeren, lijkt mij. Verder moet je man vooral iets denk ik. Met hem. Is het altijd al een problematische relatie geweest?

gr Angela

inderdaad,

ik denk ook dat de vraag over mag dit uberhaubt gaat over wat Barveaux zegt.
Ik zou die vragen over 'als mama doodgaat...' niet negeren. Ik zou er gewoon met hem over praten. En geen toezeggingen doen of zo, maar wel ruimte bieden om erover te praten. Stel dat het namelijk gebeurt dan is het van de situatie afhankelijk wat er gebeurt. Als hij al op een bepaalde leeftijd is, is het steeds normaler dat hij eigen keuzes maakt en gehoord wordt. Het heeft dus geen zin om erover te speculeren wat er dan gebeurt en hoe het opgelost moet worden als hij op dat moment inderdaad nog steeds zo negatief t.o. zijn vader staat.

Over het papa noemen an sich... Ik zou zelf proberen om met man te praten erover om er anders mee om te gaan. Bespreken dat het zich vader voelen toch niet afhankelijk is van hoe je kind je noemt. En om juist die verandering positief te labelen; ' Ach ja, wat linkt ' papa' eigenlijk kinderachtig, het is veel cooler om me Piet te noemen of Pa, of een ander alternatief. Juist dat zou misschien een mooie insteek kunnen zijn om de relatie te verbeteren.
Maar het kan ook zijn dat het weigeren van papa zeggen op een dusdanige toon van zoon uitgaat dat het echt respectloos is. En dat moet dan wel besproken worden. Dan is het tijd om grenzen aan te geven.
Sowieso zou je insteek kunnen zijn om hem te dwingen papa te zeggen. Dan zou je er echt de strijd over aan moeten gaan en dan ook consequenties geven aan het gedrag.

Want de andere familieleden wil hij geen oom of tante noemen, bij ons in de familie is dat al helemaal not done: mijn neven zeggen allemaal van jongsaf aan al gewoon mijn voornaam. Bij wijze van grapje noemen zij mij tante... Maar als hij dit ineens is gaan doen, dan kan het heel respectloos overkomen. En dan kun en moet je wel eisen aan hem stellen. Persoonlijk zou ik dus geen strijd aangaan over wat en hoe hij mensen noemt, op voorwaarde dat het respectvol klinkt. Het is tenslotte de toon die de muziek maakt en dat kan ik niet uit je verhaal halen.

helpen?

Ik zou je zoon vooral helpen een beter band te krijgen met zijn vader. De rest is bijzaak.
Wellicht kun je je man helpen bij wat do's en dont's als hij dingen onhandig aanpakt. Doen je man en zoon wel eens iets samen? Zijn er dingen die hen beide interesseren? Daar zou ik vooral je aandacht op richten.

Schaapje

Ik zou sowieso niet meewerken aan dat je zoon je man nu bij de voornaam noemt. Ik weet niet wat er aan de hand is, waardoor je zoon zich zo tegen zijn vader opstelt, maar dat mag nooit reden zijn om zijn vader te degraderen tot een algemeen persoon. Ik ben het er helemaal niet mee eens dat kinderen over mogen stappen naar de voornaam, als dat niet de afspraak is. Wat de ooms en tantes betreft, zou ik het contact beperken. Hij hoeft toch niet persé mee als jullie daarheen gaan? En als hij zich niet fatsoenlijk op kan stellen als ze bij jullie zijn, moet hij maar naar een vriend of zo. Je hebt er niets aan als hij je dag verpest met dit soort gedrag.

Mijn dochters zijn ons ma en pa gaan noemen. Grappig genoeg vinden ze het dan weer raar als ik daar in meega. Ik hoor pappa en mamma te zeggen als ik het over ons heb.

Opmerkingen over jouw dood zou ik ook niet negeren. Een kind kan daar echt mee zitten. Dat is niet mijn eigen ervaring, maar wel van iemand die ik al van puberafaan ken. Zij kon wakkerliggen en in paniek raken bij het idee dat een van haar ouders dood zou gaan, want wat dán? Vorige week is haar laatste ouder overleden en gunde ze die ouder dat het leed over was. Ze is al bijna 40 jaar zelfredzaam, waardoor de paniek allang verdwenen was.
Praat er dus wel over, kalmeer je zoon met opmerkingen als 'dat gebeurt zomaar niet' en 'over drie jaar ben je 18, dan hoef je niet meer bij iemand te wonen als je dat niet wilt'. Natuurlijk kun je morgen door de bliksem getroffen worden en ik zou toch met hem bespreken dat de alternatieven zijn als hij echt niet bij zijn vader zou willen wonen. Dat haalt de 'agressie' misschien een beetje uit het onderwerp.

Zaak is wel dat je mán aan een betere verstandhouding gaat werken. Hoe onterecht hij dat ook mag vinden. Wat veroorzaakt die afkeer van je zoon naar je man toe?

met hem bespreken dat de alternatieven zijn

dat moet wat zijn.

Focus verleggen

Zie ik dat nou goed, dat de focus ligt op de vermeende brutaliteit en de noodzaak tot 'inbinden' terwijl het signaal wat je zoon geeft niet echt serieus wordt genomen? Ik vind het nogal wat, de uitspraken die hij doet. Daar kan zoon toch ook niet blij van worden, zou je zeggen. Mij lijkt dat je op een ander niveau met elkaar moet gaan praten, dat vader en zoon hun relatie-issues moeten gaan bespreken. Daarin kan je man dan meenemen dat hij zich gekwetst voelt door zoons benadering en kunnen grenzen worden afgesproken. Maar als je je zoon niet serieus neemt, moet je niet verbaasd zijn dat hij afstand forceert op de manieren die hem ter beschikking staan. En hoe meer je je daartegen verzet, hoe meer afstand hij zal willen forceren.

Groet,
Jo Hanna

Naam

Mijn kinderen noemen hun vader al van jongs af aan bij de voornaam (en mij mama), maar mijn man voelt zich daardoor echt niks minder vader! Het zit 'm niet in de titel, maar in de bedoeling achter de woorden van je zoon...

Ik zou dus niet richten op wat hij zégt, maar op wat hij op wat hij vóelt. Ik denk dat het goed is dat je zoon daar zelf duidelijk over is, dat geeft voldoende openingen voor 'n gesprek. Grijp die kans dus! Je man zal moeten werken om de relatie weer verbeterd te krijgen. Misschien is hij ook niet leuk naar z'n zoon toe (ik heb ook wel eens zo'n periode gehad, en het was fijn om dat eens van iemand te horen!) of kunnen ze er in elk geval samen uitkomen waar het probleem zit. Vader is de volwassene en zal het voortouw moeten nemen.

Z'n vader zal altijd z'n vader blijven, maar zelfs met zo'n band kan je twee mensen niet dwingen elkaar leuk en aardig te vinden. Het zou wel fijn zijn als ze een manier vinden hoe ze op een normale respectvolle manier met elkaar om kunnen gaan, en als z'n vader bij de voornaam noemen daar een onderdeel van is dan zou ik dat gewoon zo laten.

What's in a name

Dus dat hij het niet kan vinden met zijn vader is minder belangrijk dan de aanspreekvorm? Het lijkt me veel belangrijker. Over drie jaar kan hij uit huis zijn en nooit meer met zijn vader praten, met welke aanspreekvorm dan ook.

Waarom voelt hij zich niet prettig bij zijn vader? Dat lijkt mij de enige vraag.

je man baalt ervan en voelt zich er rot bij

dat het niet botert. En je zoon is ook niet blij.

Dan lijkt het me buiten alle aanspreektitels om allereerst van belang om te gaan verzinnen hoe deze impasse kan worden omgebogen tot iets leefbaars. Op zoek dus naar iets wat ze samen kunnen doen, zonder pottenkijkers!

Iets met sport, knutselen, buitenleven? Vliegeren, kano-en, een oude brommer oplappen, een kamertje opknappen, een konijnenhok timmeren? Pizza's bakken, een muurschildering maken? Naar een museum, naar een concert? Een fotoreportage maken over een thema dat hen boeit? naar een grote sportwedstrijd? Vissen? Een survivaltocht? Weekendje Londen of Barcelona? Het IJsselmeer rond fietsen. naar de sterrenwacht?

autistisch?

Ik zou zoon uitleggen dat het er om gaat dat je jezelf goed gedraagt en dat goede omgangsvormen helpen, de kans verhogen, dat het beter, kalmer, harmonieuzer, effectiever, vreedzamer, werkt tussen mensen en de verhoudingen met minder spanning aangenamer verlopen. Je gaat over je zelf. Niet over een ander.
Je vader is je vader. Slecht gedrag is slecht gedrag.
Zoon kon nog weleens meer trekjes van vader hebben dan hij zelf denkt.