Geen vrienden

Herkenning

Bij onze zoon van 13 gaat het precies zo. En dochter van 15 heeft dit jaar pas voor de eerste keer in de vakanties contacten met klasgenoten.

Volgens de pubers zelf is dit helemaal geen probleem, moet ik me er niet mee bemoeien en me er geen zorgen over maken. Dat doe ik dus maar niet.

Wat vind je zoon er zelf van?

Wat hij zelf vindt

Hij doet alsof het hem niet zo kan schelen. Maar als ik doorvraag, blijkt toch dat hij het wel jammer vindt. Maar ik denk wel dat ik het een groter probleem vind dan hij zelf. Ik heb ook altijd het gevoel dat ik hem dan moet entertainen, een stuk gaan fietsen of zo.

Fijn om te lezen dat het bij anderen dus ook zo gaat.

Herkenbaar

Gelukkig wel buurjongens om mee te voetballen. En een vriend op sport, maar daar spreekt hij in vakanties niet mee af. Verder heel herkenbaar,

Periode

Een van mijn zoons heeft ook zo'n periode gehad met weinig sociale contacten. Aangezien dit nogal anders is dan bij mijn andere kinderen maakte ik me er ook erg druk om. Was bang dat hij een sociale outcast zou worden die tot een leven in eenzaamheid zou zijn gedoemd Dat bleek uiteindelijk helemaal niet zo te zijn. Na een paar jaar van weinig sociaal contact begon hij vrienden te maken met wie hij ook regelmatig contact heeft buiten school om.

Toch is hij nog altijd redelijk op zichzelf. Daar heb ik ook van geleerd. Niet iedereen heeft perse de behoefte om constant mensen om zich heen te hebben. Sommige mensen willen helemaal geen druk sociaal leven en vinden het fijn om tijd alleen door te brengen. Ik vond het altijd nogal sneu en probeerde dan om toch hem er toe te bewegen om bijvoorbeeld een activiteit te gaan doen waar hij vrienden kon maken. Het was ook een acceptatie proces voor mij dat het niet zielig en sneu is maar dat het heel prima is als iemand genoeg heeft aan zijn eigen gezelschap.

Ik denk overigens wel dat mijn zoon in die periode ook gewoon wat moeite had met zichzelf en zijn plaats in het leven. Puberteit en zo. Nu hij wat ouder is merk ik dat hij zich gewoon prettiger voelt en ook meer plezier beleefd aan sociale contacten en activiteiten. Maar hij voelt zich ook prima als hij alleen is.

Hier ook zo een

hij vermaakt zich prima, geen enkel contact. Allen als hij toevallig iemand tegen komt die hij kent is er even contact. In de vakantie verwacht ik wel dat hij speelmaatjes zoekt; meestal een stuk jonger dan hij. Hij heeft veel, maar oppervlakkige contacten in de vakantie.
Ik ben ermee gestopt mij daarover te verbazen of mij er zorgen over te maken.

Herkenning

Hoi Marianne,

Hier zoon 15 jaar, gaat straks naar 5 gym, vul voor voetbal basketbal in en je hebt bijna hetzelfde verhaal als dat van jouw zoon. Geen contacten in de vakantie terwijl het op school best goed gaat. Heel lang heb ik er ook niets van begrepen, zodat het dus nog meer mijn probleem was dan het zijne. Zoons geschiedenis is er ook eentje van gepest worden vanwege anders zijn: aan de ene kant slim maar ook traag, vooral motorisch. Met de puberteit is hij enorm in zijn voordeel veranderd: hij is sportief en alert geworden en slim gebleven Op anderen stapt hij nog steeds niet gemakkelijk af: hij wacht tot hij aangesproken wordt.
maar, en dat is het goede nieuws: hij heeft nu een klein vriendengroepje bij het orkest waar hij in speelt. Eigenlijk zijn deze kinderen jonger maar dat is veilig denk ik. Zelf is ie in de klas altijd de jongste geweest en nu is hij lekker de oudste, en de anderen kijken (ook letterlijk) tegen hem op. Kwam vannacht om half 1 thuis want hij moest nog een meisje naar huis brengen. Op deze momenten zie ik dat hij groeit en dat is fantastisch om te zien. Bovendien Marianne: wij kunnen wel denken dat ze geen contacten hebben maar met al die sociale media gaat er veel langs ons heen. Er gebeurt zeker nog wel iets.

groet, Judith

Net zo

hier ook zoon van 14, gaat naar 3 VWO, heeft maar 1 vriend in het dorp. Daar heeft hij 1 middag mee gespeeld (dwz bij vriend thuis gecomputerd). De rest van de tijd thuis (was niet veel deze zomer, we zijn veel weg geweest) zit hij meestal op zijn kamer. Hij heeft dan vrijwel continu contact met een paar schoolvrienden en 1 goede vriend die ver weg woont - via skype/MSN/chats etc. Dus sociale contacten zijn er wel, maar niet op de manier die ik (en vooral man) me er bij voorstel. Jongste (12, gaat naar 2 gymnasium) wordt langzaamaan net zo. Ach, echte buitenspeelkinderen zijn het nooit zo geweest, sporten doen ze genoeg en als de school over een ruime week weer begint moeten ze weer dagelijks 2x17 km fietsen, dus laat ze nu maar lekker computeren (en OS kijken door jongste).
Marjoleine

Hier ook

Hier ook een 14 jarige zoon. Zelfde als Marjoleine, heeft contact met zijn vrienen via skype/msn enzo. Afspreken doet hij zelden, heeft er volgens mij ook niet zoveel behoefte aan.
Als gezin zijn we wel dagjes uit geweest en dan gaat hij gewoon mee zonder mopperen.

Goed om te lezen

Fijn om herkenning te vinden in jullie verhalen!
Ik zie dat, net als bij de zoon van Koentje, mijn zoon in de vakantieperiode meer optrekt met jongere kinderen. Net of hij daar ´niets van te vrezen heeft´.
Toch blijf ik het moeilijk vinden om te zien hoe andere kinderen in groepjes leuke dingen ondernemen (zwembad, naar het dorp, etc.) en weet dat mijn zoon binnen zit. Aan de andere kant: hij gaf zelf laatst aan dat ie helemaal geen zin heeft in met een groepje jongelui te gaan chillen. 'Het gaat allemaal nergens over', is zijn mening.
Ik weet best dat ik het los moet laten en dat hij zelf zijn weg daarin moet vinden, maar ik gun hem zo graag een goed gevuld sociaal leven.
Net als Maylise probeer ik hem dan te motiveren om iets met iemand te ondernemen.
Het moeilijkste moment vond ik een keer toen ik wegfietste om boodschappen te doen, ik kinderen buiten hoorde spelen en hem in z'n uppie voor het raam zag staan.
Mijn weg naar acceptatie is kennelijk nog niet afgerond...

Hier ook

Een asportief gymnasiastje. En het kwam goed, in de bovenbouw. Pas het laatste jaar (hij heeft dit jaar eindexamen gedaan) sprak hij af en toe eens wat af. De nadelen wogen in zijn geval altijd op tegen de voordelen, hij had gewoon wat meer aanlooptijd nodig om 'makkelijk' te worden in sociale contacten.

Tirza

Herkenning

Hier herken ik het wel dat zoon het eng vindt om naar andere groepjes jongens te gaan. Bang om gepest te worden. Dit komt door een aantal nare ervaringen toen hij een jaar of 10 was. Het groepje waarmee hij omging vond het leuk om andere kinderen te pesten. Zoon stond daar dan ook bij en vond het vreselijk. Een van de andere kinderen ging toen zijn vader halen die de hele groep van repliek diende (en terecht) maar dit heeft zo'n indruk gemaakt op zoon (die dat pesten/lullig doen tegen elkaar) helemaal niet leuk vond. Ook onderling waren ze goed in vervelend doen, dus zoon was hier snel klaar mee. Hij wilde best graag met ze voetballen in het park, maar door dat gedonder durfde hij echt niet meer.
Nu staat hij hier gelukkig niet triest voor het raam, hij vermaakt zich prima en ergens vind ik het wel fijn dat hij niet bij de jongens voor de supermarkt staat, die van hun zakgeld chips en energydrink kopen en dan luid staan te boeren en kattenkwaad uit halen daar.
Zoon heeft wel contact met vrienden via skype en msn en als gezin doen we ook wel dingen waarbij hij gewoon meegaat/meedoet.

Is dat dan een probleem?

Ik wist niet eens dat dat een probleem was. We wonen zover van de stad waarin zoon naar school gaat en hij doet hier in het dorp genoeg. Die school komt wel weer in september.

In zoverre een probleem

Het is in zoverre een probleem, dat mijn zoon hier in de buurt niet veel contacten heeft en het dus leuk zou zijn als er van school uit meer contacten waren. Als hier in de straat meerdere leeftijdsgenoten zouden wonen, had het niet uitgemaakt. Nu vind ik het jammer.

Ja maar

Marianne:
"Het is in zoverre een probleem, dat mijn zoon hier in de buurt niet veel contacten heeft en het dus leuk zou zijn als er van school uit meer contacten waren. Als hier in de straat meerdere leeftijdsgenoten zouden wonen, had het niet uitgemaakt. Nu vind ik het jammer."
Jij vindt het jammer, maar wat je zoon nou eigenlijk?

Daar vraag je wat!

Ik moest er even over nadenken. Ik denk inderdaad dat ik het zelf te veel voor hem invul, omdat ik hem zo graag een leuk en gezellig sociaal leven gun. Ik zal een voorbeeld geven: voor volgende week heeft hij een afspraak staan met klasgenoten en als ik zie hoe hij daar naar uitkijkt, dan kan het niet anders, dan dat hij dat vaker zou willen. Maar wat hem dus kennelijk nog niet lukt.
Hij is angstig om op groepen af te stappen, omdat hij in het verleden mikpunt is geweest van pesterijen. Hij vermijdt dit.
Als ik aan hem vraag hoe hij het ervaart zegt hij dat hij een prima leven heeft zo. Ik blijf er dubbel in zitten. Hopelijk heb ik het goed onder woorden gebracht.

Wel vrienden in de buurt?

Beste P, het is ook niet zozeer het probleem dat ie niemand van school ziet. Hij heeft ook een prima schooljaar achter de rug en heeft ook best zin om over een week weer te beginnen aan het volgende schooljaar.
Het probleem was dat mijn zoon ook bijna geen contacten heeft naast school, dus ook haast niet in de buurt. Is dat bij jouw zoon anders?

Hier ook niet

Hier hetzelfde hoor Marianne, een paar vrienden op school, gaat niet om met mensen uit de buurt (hij kent er wel een aantal van vroeger, van de lagere school, maar gaat daar liever niet meer mee om, ook door pesterijen enzo), alleen merk ik niet aan mijn zoon dat hij graag naar contacten verlangt. Hij sprak onlangs met een vriendje af (de eerste keer sinds hij vakantie heeft) en deed dat alleen maar omdat vriendje er al zo lang om vroeg. Hij had er eigenlijk niet zo'n zin in en was ook na 3 uurtjes weer thuis.
Hij heeft wat leuke vrienden uit een ander deel van het land die hij heeft leren kennen via een paar internet spellen die hij graag speelt. Online vrienden dus.

Herkenning alom

Oudste, ook een gymnast, en ook weinig aansluiting met zijn oud-schoolgenoten heeft een goed 1e jaar gehad. Maar in de vakantie gebeurt er ook helemaal niks.

En er gaat ook helemaal niks van hem uit. Hij heeft wel wat kinderen waar hij mee omgaat, maar hij neemt zelf nooit het initiatief. Dochter van mijn vriendin is heel anders, die spreekt af en af en af.

Aangezien mijn man ongeveer het zelfde is denk ik a. dat het meer een mannending is en b. dat ie het van geen vreemde heeft.

Ben er echter nog niet uit of het voor hem niet hoeft of dat hij niet weet hoe. Oudste lijkt zich in ieder geval ook prima te vermaken. Volgens mij speelt ook mee dat hij er anders in staat. Hij ziet het probleem ook niet zo volgens mij.

Ben in ieder geval wel blij om te horen dat dat de 1e jaren op het vo voor meer jongens nog niet zo speelt. Ik zie hier in de buurt namelijk alleen maar huizen met bergen fietsen voor de deur. Dat zie ik bij ons ook nog niet zo gauw gebeuren. En ik ben ook blij dat dit niet meteen hoeft te betekenen dat hij op het vo ook geen aansluiting gaat vinden.

Ben er ook nog niet uit

Ginny, je slaat de spijker op de kop. Ook ik vind het moeilijk te bepalen of hij nou niet wil, of niet weet hoe. Ik heb al gedacht over een cursus sociale vaardigheden, maar heeft hij dat eigenlijk wel nodig? En wat als hij echt niet wil?
Zoon is in de vakantie best weleens wezen voetballen, maar alleen als iemand hem kwam halen. En als er dan meer jongens bijkwamen, maakte hem dat niet uit, want dan was hij er al. Maar zelf er op afstappen... nee.

En P, die nieuwe start op het VO is wel erg herkenbaar. Bewust er voor kiezen om niet bij je oud-klasgenoten in de klas te belanden, dat is een stevige beslissing.

Voetballen

Je zoon is zelfs wezen voetballen. Dat doet die van mij niet hoor. Hij heeft echt alleen zijn gezin, wat familieleden en wat vrienden van zijn zus gezien en gesproken in de vakantie. Dus daarbij vergeleken heeft jou zoon een druk sociaal bestaan.
En al zou ik me er druk om maken, dan verandert dat helemaal niets. Hij gaat echt niet naar een sociale vaardigheidstraining hoor. Kansloos. Zijnzus was net zo en ik ken ook zat andere pubers ( ook meiden) die ook die behoefte aan anderen niet zo hebben. Ik ben zelf ook niet zo iemend die geniet van veel mensen om me heen. Ik heb ook maar een paar vrienden.

Hier ook een zoon

van 15, gepest op de lagere school en daarom in ons dorp geen vrienden meer. Op school heeft hij schoolvrienden zoals hij dat zelf zegt, hij heeft geen behoefte om buiten school met ze af te spreken omdat het niet echt zijn types zijn. Ook mijn zoon heeft via internet vrienden gevonden waar hij heel goed mee klikt alleen wonen ze verder in het land dus lastiger om bij elkaar te komen. Ook ik maak me altijd weer zorgen of hji zich niet eenzaam voelt (hij zegt van niet).
Ik ben wel blij om te lezen dat er blijkbaar velen zijn die hier ook mee zitten, heb zelf altijd het gevoel dat mijn zoon hierin bijna een uitzondering is (zie ook altijd overal bendes fietsen voor deuren enzo...).
Alledrie mijn kinderen hebben dit wel, dat ze veel behoefte hebben aan veel tijd voor zichzelf, ik heb dat zelf ook, maar vind het wel belangrijk dat ze sociale contacten hebben. Ik ben zo bang dat dit later dan ook niet zal komen..

Is sporten een optie?

Eira, is een sport een optie om je zoon wat meer in contact met andere jongeren te brengen? Of zit hij misschien al op een sport? Ondanks dat er tot nu toe weinig contacten uit voortvloeien, gaat mijn zoon wel 2 x per week trainen en op zaterdag een wedstrijd spelen.