Gezond gewicht en lijnende moeder
Mijn puberdochter (16) is klein van stuk met een prachtig figuur en prima gewicht. Zelf is ze er redelijk tevreden mee maar ze zou wel dunnere benen willen. Ze verwijt me nu dat mijn lijngedrag haar een eetprobleem kan bezorgen. Ik ben inderdaad aan het lijnen, maar eet normaal en gezond zonder te snoepen. Ik roep ook wel eens iets over vet en calorieën, maar alleen waar het mijn eigen eetgedrag betreft. Toch snap ik wel hoe het bij haar overkomt, maar weet niet zo goed wat ik ertegen moet doen. Niet meer roepen, dat kan, maar ik wil zelf ook zo graag mijn oude gewicht weer terug.
Hoe doen andere lijnende moeders van puberdochters dat? Het is natuurlijk (tegenwoordig) best een issue onder meisjes, dus dan kun je eigenlijk geen moeder gebruiken die zich ook nog eens naar dat ideaalbeeld probeert te worstelen.
Zelfbeeld.
Dat zie ik ook van dichtbij. Een kennis die blijft roepen dat ze maat 44 heeft, terwijl het 48 is. Of neerploft in een stoel en bij het opstaan de hele stoel meeneemt op haar zwembandjes.
Ook roept ze dat ze praktisch niets eet terwijl ik ladingen eten naar binnen zie gaan.
Ook begrijpt ze niet waarom ze "stevig is", ze beweegt toch echt veel? Een ritje van 1 km. naar de bakker gaat nog met de auto.
Ook vindt ze vrouwen met een normaal postuur "erg mager".
Zijn dit excuses of ziet ze echt niet dat ze veel te zwaar is? Ik neig naar het eerste, maar ze klinkt oprecht verbaasd.
wil
Ik denk dat Miriam gelijk heeft, het is een omgekeerde maar eigenlijke vorm van anorexia. Niet zien dat je te dik bent waar de anorexiapatiënten niet zien dat ze te mager zijn.
Acceptatie
Mijn kinderen hebben, met name toen ze jonger waren, een verkeerd beeld gehad van hun uiterlijke verschijning. Kleine oneffenheden als een pukkeltje op je bil werden extreem uitvergroot. Wat hielp was niet er een 'realistich' beeld tegenover te zetten. Maar wel het vergroten van hun zelfvertrouwen en focus op ontwikkeling en wat je wel kan doen. Mijn kinderen geloven soms wel, soms niet, dat het beeldjes van kinderen zijn, dat zijn ze, maar ze hebben hun lichaam om ze door het leven te dragen en van te genieten en er goed voor te zorgen.
Dik of dun. Bewegen en gezond eten. Bespreken wat 'gezond' kan zijn, hoe discutabel soms of hoe gemanipuleerd door de media en fabrikanten, en door voedselgoeroe's.
Acceptatie helpt. En wijzen op de nationale obsessie met gewicht waarna iedereen maar steeds dikker wordt. Niet aan meedoen.
Barvaux
Ja, ik denk ook idd dat je zelfbeeld zich 'aanpast", naarmate de kilo's erbij komen. Je wordt ook niet plotseling wakker met 30 kilo erbij, meestal duurt het jaren.
Als kennis een foto ziet van haarzelf van 15/ 20 jaar geleden dan zegt ze:" jeee, moet je zien hoe mager ik daar was!" Terwijl ze op die foto een normaal postuur heeft.
indicator
"Je wordt ook niet plotseling wakker met 30 kilo erbij, meestal duurt het jaren."
Je wordt ook niet plotseling wakker met anorexia.
Wat mij verbaast is dat er een vrij algemene consensus is over 'het gevaar van' gedachten over lijnen met het mogelijke gevolg anorexia. Ik vind het ook gek om het in dat verband over eetproblemen te hebben. Volgens mij gaat het over beeldproblemen.
Zwaarlijvig zijn, je omvang kennen en weten (ook onderbewust) en daar happy mee zijn, lijkt mij geen probleem.
Jezelf en je eetgedrag telkens maar verkeerd inschatten, lijkt me wel problematisch. Dat lijkt me bovendien net zo'n slecht voorbeeld voor je kinderen, als overmatig lijnen. Overmatig lijnen begint trouwens niet pas als het ondergewicht bereikt is. Ook daar is het zelfbeeld denk ik een betere indicator.
Die poppetjes op die site helpen denk ik om het over zelfbeeld te hebben met pubers. Hoewel het natuurlijk wel volwassen poppetjes zijn.
Het zou wel handig zijn om ook zoiets te hebben van meer androgyne puberlijven.
"Ik wil dat mijn dochter mij ziet met mijn rondingen en ziet dat ik gelukkig ben, zelfverzekerd en blij met mijn lichaam. Zo leert zij dat als zij later ronder is dan het ideaalbeeld het geen probleem is. "
Mooie gedachte, maar ik denk niet dat pubers zich aan hun moeders spiegelen. Zij kijken naar vriendinnen, klasgenoten, leeftijdsgenoten en vergelijken zich daarmee. Dat is in elk geval beter dan dat ze zich spiegelen aan modellen, zangeressen en filmsterren met een personal trainer.
eetstoornissen
Dat kinderen zich alleen aan hun klasgenoten, vriendinnen en sterren spiegelen is onjuist. Vaak hebben ouders een veel grotere invloed op het gedrag rondom eten dan ouders zelf vermoeden. Ook heeft niet "iedereen" met anorexia een vertekend lichaamsbeeld. Dat verschilt heel erg per persoon.
Dat kinderen door lijnen gelijk doorslaan in een eetstoornis, is naar mijn mening ook een onjuiste opstelling. Een eetstoornis gaat niet puur over het eten. Het gaat over het niet kunnen omgaan met emoties en dat op een verkeerde manier uiten (dus door heel veel te eten of door niet te eten). Vaak zijn dat meisjes (soms ook jongens) die onzeker zijn over zichzelf, erg perfectionistisch zijn ingesteld en controle zoeken op een verkeerde manier door zich op het eten te richten. Het is eigenlijk gewoon een coping mechanisme, waarbij de weegschaal en het eten de uitingsvorm van de onderliggende problematiek is.
