Heel boze puber
Iemand tips wat te doen. Kind is 14 jaar en wil alleen maar gamen en niet leren voor school. Als hij iets moet leren is het huis te klein, ruziën, schreeuwen. En bij een onvoldoende ook en is het mijn schuld want ik had hem moeten zeggen te leren.
Verder heeft hij totaal geen respect meer, middelvinger opsteken, schreeuwen, schelden met ziektes, zeggen dat ik als moeder snel dood moet en hij me haat. Niet (nog niet) agressief, maar wel schoppen tegen dingen als hij boos is, deur dicht slaan, en schreeuwen.
Verder provocerend gedrag, zoals piemel uit broek halen soms en dan voor me gaan staan, en seks opmerkingen maken, etc
Elke dag strijd terwijl het zo makkelijk kan. Hij wil bepalen en lijkt wel een kind van twee, op alles nee.
Hij komt niks te kort qua alles, maar als er wordt gezegd dat hij moet leren en hij wil gamen weigert hij gewoon.
Die eeuwige strijd en boze woorden van hem maken me moe en erg verdrietig.
Probeer al zoveel mogelijk alles te negeren maar is soms heel erg moeilijk. Vooral als hij gaat lopen uitdagen, treiteren en aandacht vragen.
Klinkt als erg onzeker, zo niet angstig gedrag. Jou steeds appen, niet zelf kunnen beslissen welk T-shirt aan. Agressie is vaak een uiting van angst. (Niet kunnen overzien van) Of zijn omgeving is erg onveilig voor hem, of zijn binnenwereld.
Chrono schreef op 22-03-2021 om 07:47:Dank je Omnik, een nuttig bericht! De volgende keer stel ik voor even samen iets te gaan doen, als dat nog werkt op zo'n moment.
En stennis maken om iets dat schijnbaar geen "big deal" is (zoals huiswerk 🙄), ja, dat zou zomaar een uiting kunnen zijn tot autonomie maar dan over een totaal niet handig ding. Misschien kan ik proberen hem over iets anders meer zelfstandigheid te geven. Wel even over nadenken wat dat dan is, als het aan hem ligt leeft ie er op los.
Als ik er op tijd bij ben, werkt samen met de hond lopen hier ook nog steeds wel ontspannend. Als ik hem daar op tijd voor uitnodig, gaat hij vaak wel mee. Ik moet dan alleen wel erg opletten wat ik tegen hem zeg. Het is al gauw gevoelig en confronterend en dan lopen we alsnog te ruziën over straat.
En een keuze geven tussen twee opties? Net zoals je een klein kind soms het gevoel kunt geven dat hij zelf een beslissing heeft genomen? Hier werkt dat overigens niet goed. Zoon wil mij eigenlijk tevreden stellen en zegt dan bijvoorbeeld ergens 'ja' tegen maar kan dat niet waarmaken. En dat leidt dan verderop tot meer ellende. Het is hier dus echt aftasten wat wel en niet haalbaar is.
Vanochtend kwam hij zijn bed weer eens niet uit. Te moe, te somber, het heeft geen zin etcetera. Ik heb voor het eerst sinds lange tijd, naar aanleiding van dit draadje eigenlijk, weer eens geprobeerd om stevig op te treden: je móet gewoon naar school, ik ben verantwoordelijk voor jouw welzijn, als je niet naar school gaat ben je ziek en moeten we naar de huisarts, dat soort dingen. Niks, nada, noppes. Hij wordt alleen maar bozer en narriger en gaat uiteindelijk met zijn hoofd onder de dekens liggen. En ik plof uiteindelijk uit elkaar van pure machteloosheid. Ik kan hem niet fysiek uit bed trekken: dan zijn we nog verder van huis.
Ik herken in jouw verhaal, Maria, ook de tegenstelling tussen afhankelijkheid en weerstand. Ik vind dat eigenlijk juist wel logisch. Mijn zoon en ik hebben altijd een heel warme, hechte band gehad. Ik kon met hem lezen en schrijven. Er was wel eens wat, ook echt wel heftig of serieus, maar daar manoeuvreerde ik ons uiteindelijk altijd wel doorheen. Vooral op school liepen ze meer vast met hem. Maar ook daar vonden we wel weer een weg in met leerkrachten, begeleiders, zoon zelf etc. Nu is hij op een leeftijd gekomen dat hij 'een man' wil worden/zijn. Dat gevoelige en je afhankelijk voelen van je moeder is toch een gruwel voor een puberjongen! Dat snap ik heel goed! Hij wil sterk en normaal zijn, geen sombere, kwetsbare 'weirdo' die steeds bij de hand moet worden genomen. Er zijn gelukkig momenten dat hij dat wél wil en toelaat, letterlijk, dat ik zijn hand vastpak of hem omhels. Maar dat het hem op andere momenten kwaad maakt dat hij zo in verwarring is en 'niks weet en kan' en dat hij daar in het contact met mij mee geconfronteerd wordt, snap ik ook. Ik heb dan ook geprobeerd een paar anderen om hem heen te organiseren, die wat verder weg staan, zodat ik vooral zijn moeder kan zijn en van hem kan houden, grapjes kan maken, samen een serie kan kijken, koken of een wandeling maken. Dat heeft wel degelijk een heel positief effect gehad op onze band. Er is overduidelijk veel minder ruzie gekomen in het afgelopen jaar. Maar het heeft er helaas nog niet voor gezorgd dat zoon ook wat betreft leven en school de opgaande lijn wat langere tijd heeft kunnen vasthouden. Hier heeft dat overigens ook écht wel met corona te maken. Voor hem is die schoolsluiting rampzalig geweest, niet alleen qua resultaten (dat zijn eerlijk gezegd de minste van mijn zorgen!) maar vooral qua stemming, levenslust, zelfvertrouwen. Daar had hij waarschijnlijk ook wel problemen mee gehad als hij gewoon naar school had gegaan maar ik verwacht toch dat hij zich dan wat aan de structuur had kunnen vasthouden. Nu zakte hij steeds opnieuw weg in het moeras: zoveel onduidelijkheid, zoveel onregelmatigheid, niet te doen.
Ik heb je eerder eens gevraagd naar vader. Daar heb je niet op geantwoord. Misschien moet ik dat als een antwoord opvatten 
. In ieder geval is hier een situatie dat vader zijn rol niet oppakt en zoon daar enorm mee worstelt. Enerzijds zou zoon zoveel bevestiging en spiegeling willen van zijn vader en anderzijds wijst hij hem af omdat hij niet krijgt wat hij wil. Heel gecompliceerd, ook voor vader trouwens. In ieder geval wordt het er daardoor voor mij als 'enige' ouder en als vrouw en moeder van een zoon, niet gemakkelijker op.
Hulpverleners en begeleiders zeggen in koor: als hij niet geholpen wíl worden, kunnen we niks voor hem doen. Ik vind dat enorm frustrerend. Aan de ene kant snap ik het. Aan de andere kant is dat precies het probleem: hij weet niet wat hij wil, wordt compleet uitgehold door negatieve gevoelens, ervaart veel druk en wil daar alleen maar vanaf, kan zich niet openstellen etc. En ik denk dan: hélp hem dan daarmee! Want ík moet hem zo meteen weer mee naar huis nemen en leef 24/7 met zijn spanningen. Brus en ik hebben het er maar mee te doen. En echte hulp, mensen die met gezag en deskundigheid goede ideeën hebben of gerichte voorstellen doen voor een behandeling of alternatieve schoolroute; ze zijn er gewoon niet. Het is aanmodderen. Ik zou willen dat er iemand was die met zo'n kind keek: wat is nou het béste voor jou? Zit jij eigenlijk goed op deze school (3VWO)? Hoe loodsen we jou hier doorheen? Kunnen we niet een andere route vinden voor jou? Welke mogelijkheden zijn er? Niemand lijkt echt benul te hebben van wat je met dit soort 'niet standaard-kinderen' aan moet. Dat kind moet veranderen, zich aanpassen. Je 'moet' gewoon naar school, je 'moet' gewoon huiswerk maken, je 'moet' een diploma halen. Er lijken nauwelijks serieuze alternatieven om je te ontwikkelen naar een succesvolle, blije volwassene, 'te slagen in het leven'. Als dit niet op de standaard manier lukt, staat iedereen met zijn mond vol tanden en dan 'lukt het gewoon niet'. Dat is toch ook een waardeloze mentaliteit!
Sorry, ik draaf door. Mijn frustratie is vanochtend weer lekker hoog opgelopen. Dit was de 'stap terug' na de twee stappen vooruit. Hopelijk gaat het van hieruit weer twee stappen vooruit.
'Je 'moet' gewoon naar school, je 'moet' gewoon huiswerk maken, je 'moet' een diploma halen. Er lijken nauwelijks serieuze alternatieven om je te ontwikkelen naar een succesvolle, blije volwassene, 'te slagen in het leven'.'
Die alternatieven zullen niet vanuit de samenleving of vanuit jou komen. Je zoon zal dat zelf moeten ontdekken en ontwikkelen. Volgens mij is dat ook wat hij wil, voor zover er nu, op dit moment, enige orde in zijn hersenen is.
Dit artikel gezien? https://www.trouw.nl/onderwijs/overal-in-nederland-doen-vrouwen-het-beter-dan-mannen-in-het-hoger-onderwijs-behalve-in-rhenen~b8af3de6/
En toch, als je om je heen kijkt zijn het niet de vrouwen die de topfuncties hebben. Met andere woorden: er is een andere manier om een succesvolle, blije volwassene te worden die geslaagd is in het leven. Alleen ik (vrouw) zou niet weten hoe. Maar je zoon wellicht wel (straks, over een aantal jaren).
Tsjor
Ja, dat is zo. Hij zal zelf een vorm moeten vinden. En dat mannen dat op een andere manier doen en ‘leren’ dan vrouwen, snap ik ook. Ik vind het dan ook wel jammer dat hij zijn vader uit de weg gaat en ook dat er zo weinig mannelijke hulpverleners zijn. Die moet je echt met een lampje zoeken. Hij heeft op school nu wel een mannelijke mentor. Hij staat ook op de wachtlijst voor een mannelijke psycholoog/adhd-coach die zelf adhd heeft, maar zijn wachtlijst wordt onder de huidige omstandigheden niet korter. Zoals hij eens zei: “Het gaat nu, in coronatijd, met al mijn klanten slecht.” Ik hou me er maar aan vast dat het logisch is dat hij veel moeite heeft met alle structuurverlies en wisselingen. En ik hou me eraan vast dat hij er op de een of andere manier vast wel komt, op een plek waar hij wil zijn. Maar het is evengoed taai om aan te zien dat hij zich vaak zo slecht voelt en te dealen met zijn soms heftige stemmingswisselingen. Dat legt ook flinke druk op brus en mij.
Ja kinderen moeten heel veel. Ik vind ook te veel nu met school en Corona. Hier geen tot amper les maar toch proefwerkweek. Waarom? Wekt veel frustratie op.
Omnik ik zag je vraag, vader is overleden dus niet in beeld. Man zou nu wel handig zijn met zo een puber.
Ik probeer de dagen ook door te komen en hoop dat school rustiger wordt met cijfertjes innen. Werken, Corona, schoolgaand kind met frustraties is erg vermoeiend. Merk dat ik slecht slaap, slecht kan denken en concentreren en dingen vergeet. Niet leuk.
Misschien een ideetje, een vriendin van mij heeft een zoon die qua school ook erg lui was, blijven zitten terwijl hij de hersens zeker wel heeft. Het ontploffen heeft hij niet hoor. Maar mijn vriendin heeft toen een ouderejaars gevraagd van dezelfde school die zich aanbood op bijles te geven (tegen betaling). Dus haar zoon kreeg bijles wiskunde (terwijl hij dat prima snapt maar overal met de pet naar gooit) en die student kwam aan huis. Zoon van vriendin was wel onder de indruk van die student, dus ging daar niet tegenaan klieren en zo werd het huiswerk toch gemaakt en gerepeteerd. Misschien is dit een idee?
Hoi anoniem, dat is een goed idee. Een oudere student die invloed heeft. Alleen op onze school hebben we dat geloof ik niet. Denk niet dat hij de strijd qua leren aan durft te gaan met een student of ouder iemand, met mij wel helaas.
Waarom kun je een puber niet motiveren te leren. of misschien een betere vraag hoe kun je dat doen. Op zijn bek laten gaan door alles zelf uit te zoeken maar hem ook niet gelukkig.
Tips hoe ze het gevoel krijgen te leren voor zichzelf.? Zonder dat het altijd strijd wordt.
Door de regie ook bij hem te houden? Ik begrijp dat hij jou bijv vraagt om hulp bij planning. Maar dat is iets anders dan de verantwoordelijkheid voor zijn planning over te nemen en achter hem aan te gaan. Je kunt hem ook vragen hoe hij zelf vindt dat het gaat, wat vindt hij moeilijk, wat gaat wel goed, welke ondersteuning kan hij daarbij gebruiken enz.
Begrijp ik stelle, maar waarom kan het hem niks schelen. Bv onvoldoendes, eerst kon het hem wat schelen, nu niet meer. En erover praten gebeurd niet. Als je vraagt of hem iets dwars zit dan zegt hij niks. Maar hij is niet happy met zijn leven. Tegen de psycholoog zegt hij ook niet wat hem dwars zit.
Hoe lang wil je je nog wanhopig bezighouden met de vraag: “Waarom doet hij dit nou (niet)?” En uitroepen als: “Hij zou toch ...moeten doen/willen/belangrijk vinden etc!” Het heeft geen zin daar eindeloos over te herkauwen. Er zit op dit moment niks anders op dan te dealen met de werkelijke situatie, dat hij niet gemotiveerd is en niet communiceert. Het eerste wat je te doen staat, is je te verbinden met hem, zoals hij in werkelijkheid is en niet langer vast te houden aan een ideaalbeeld. Er is geen antwoord op de vraag ‘waarom?’ die de situatie op magische wijze gaat veranderen.
Klopt omnik, maar toch moet hij ook beseffen dat zijn gedrag moet veranderen. Hij is niet de enige die in huis leeft. Er zijn meer mensen op de wereld die tegen hun zin dingen doen omdat ze moeten. Ook school moet, helaas niet altijd leuk.
Ik wil dat hij rekening houdt met mij en anderen en niet alles draait om zijn mood. Puber prima maar de wereld draait niet om hem. Ik heb ook in heel veel geen zin in en doe het dan ook. Ook heel veel mbt hem en zijn leven. Als hij 4 was kon ik het begrijpen maar op deze leeftijd mag ik toch wel enige communicatie en rekening houden met en aanpassingsvermogen verwachten.
Hoop ik.......
Wat hij ‘zou moeten doen’ en wat de huidige werkelijkheid is, zijn twee flink verschillende dingen. En dat je iets van hem ‘mag verwachten’ betekent niet dat je hem ervan gaat overtuigen, en dat hij het dan ook gaat doen. Je lijkt zo te blijven hangen in wat jij vanzelfsprekend vindt, en in verbazing en verontwaardiging dat hij dat niet gewoon doet. Ik begrijp dat best: leuk is het allemaal niet. Maar simpelweg vasthouden aan de gedachte dat het anders zou moeten zijn dan het is, gaat dit probleem niet oplossen, vrees ik.
Misschien helpt het een boek te lezen over het puberbrein en over communiceren met kinderen/pubers. Thomas Gordon, fijn voor peuters en pubers, bijna hetzelfde 
marie77 schreef op 06-04-2021 om 19:37:
Begrijp ik stelle, maar waarom kan het hem niks schelen. Bv onvoldoendes, eerst kon het hem wat schelen, nu niet meer. En erover praten gebeurd niet. Als je vraagt of hem iets dwars zit dan zegt hij niks. Maar hij is niet happy met zijn leven. Tegen de psycholoog zegt hij ook niet wat hem dwars zit.
Het is al een tijdje geleden dit topic. Maar vroeg me af of het hier hetzelfde kind betreft als bij je topic over de trainer.
Hoe gaat het met zijn 'boosheid'? Is er een link te leggen tussen dit gedrag en de problemen met zijn trainer?
