Hellup. Mijn kind wil naar st petersburg

gegevens kopieren

Je kunt je ook nuttig maken door te zorgen voor (digitale) kopien van de tickets (tenzij school dat doet), de gegevens van pasjes en telefoon, reisverzekering, ziekenfonds, aansprakelijkheidsverzekering, te kopieren en er telefoonnummers bij te zetten in geval van noodzaak om te blokkeren of te bellen voor informatie.

st petersburg is prachtig

1 van onze uitwisselingsscholieren zit dit jaar daar en ik krijg enorm enthousiaste berichten van haar. Mooie stad, vriendelijke mensen ( ze houdt ook n blog bij met verslagen van haar ervaring http://arussianlife.wordpress.com/)
Ze houdt zich aan de aanwijzingen van haar gastgezin en komt niet in bepaalde straten. Maar het centrum en de toeristenplekken zijn geen probleem

Noodnummer

Toen ik het verhaal van Tsjor las dacht ik oh jee had X (een bekende van mij die in Hongarije woont) maar gebeld, die had je er gelijk weg gehaald. Misschien is er iemand hier op OO die in Sint Petersburg woont en je haar nummer wil geven, gewoon voor geval van nood en in het geval van incapabel leiding? Dat kan een geruststelling zijn.
Verder vind ik het wel een probleem dat je zelf blijkbaar geen paspoort hebt, heb er overheen gelezen, maar begrijp ik uit een reactie. Er kan altijd iets gebeuren los van of het daar nou wel of niet veilig is, maar in elk land (ook in je eigen huis in Nederland) zit een ongeluk in een klein hoekje en stel dat ze daar om wat voor reden dan ook in het ziekenhuis beland, dan kun je er niet eens snel naartoe. Ik zou misschien voor je man of jou wel een paspoort aanvragen voor de zekerheid, is tegenwoordig 10 jaar geldig, dus wie weet komt het ergens de komende 10 jaar nog wel eens van pas. Een visum is neem ik aan in een noodgeval snel geregeld, misschien zelfs nog wel bij aankomst in het land zelf.

Iemand van OO

'Misschien is er iemand hier op OO die in Sint Petersburg woont en je haar nummer wil geven, gewoon voor geval van nood en in het geval van incapabel leiding?'

Ik zou er niet vanuit gaan dat iedereen op OO te vertrouwen is.

Yura

Uh... een kennis van jou zou de dochter van Tsjor wel 'weggehaald' hebben? En dan? Nu heeft het meisje ervaren dat het zelfs na een teleurstellende eerste avond (die vermoedelijk vooral met cultuur-verschil te maken heef) prima is verlopen. Dat lijkt mij een stuk waardevoller dan je laten 'weghalen' door een volstrekt onbekende kennis van een kennis.
Waar het bij de dochter van Tsjot natuurlijk fout ging, is dat de begeleiding niet bereikbaar was. Dat vind ik heel erg kwalijk.

Ik vind het persoonlijk een beetje absurd om een via-via-contact in Petersburg te organiseren 'voor het geval dat'. In 'het geval dat' hoort de begeleiding gewoon beschikbaar te zijn. Of je nu in Berlijn London, New York, Brussel of waar dan ook maar zit: de begeleiding van de school moet bereikbaar zijn bij eventuele calamiteiten. Ik vind het onacceptabel als een school dat niet weet te organiseren.

van de baan

St. Petersburg is van de baan
Dochter zag het allemaal toch niet zo zitten en eerlijk, ze had ook geen zin in verdere discussies met ons.
Er waren meer leerlingen die niet mochten van ouders. Ze zag op tegen de kou. Het vreemde eten en de onaardige en de stugge russen.
Geen idee of dat zo is natuurlijk. Maar over het algemeen lek het haar toch niet zo.

Ik vind het allang best.
Ze gaat zich nu focussen op een ander zuidelijk land. Waar ze toch meer feeling bij heeft.

Overigens zou ik best een paspoort kunnen aanvragen. Maar ik heb een id kaart. Dat vind ik voldoende.
Het ging erom dat als ik die zou hebben Ik zonder een visum ook niet binnen zou komen. Of je snel en nood visum zou krijgen geen idee.
Een Nee. Wij zijn heel goed bereisd. Op vele plekken geweest en echt wel wat gewend. Ja. Ik heb grote moeite met loslaten en geef dat ik toe. Als het een jaar geleden was geweest haf Ik haar misschien wat makkelijke laten gaan.

Fijn

voor jou en je man. Pak van je hart.
Je dochter zal het in het zuiden net zo leuk hebben . Eerlijk is eerlijk; ben benieuwd waar ze terecht komt en of dat jouw veiligheidseisen kan doorstaan.
Ik ben wel oprecht nieuwsgierig naar wat je haar het komende jaar nog allemaal leren gaat. (omdat je haar over een jaar makkelijker kan laten gaan).

Het staat mij tegen dat je het allang best vindt dat je dochter alle russen stug en onaardig vindt.
Getuigt niet van een open blik. (en wat geef je mee in je opvoeding?) Vraag me werkelijk af hoe bereisd je bent. Doorgaans geeft reizen een 'open mind'.

Daar zie ik jouw postings niets van terug.

Jaar geleden

Er staat juist een jaar geleden. Is er iets ergs gebeurd waardoor dat is veranderd?
Mijn kind zit op dit moment dus in St.Petersburg en heeft het heel erg naar de zin. Een eigen kamer gekregen bij gastgezin en het eten is prima. Ze hebben gewoon WiFi daar, dus we kunnen appen en facetimen, maar dit laten we grotendeels aan kind over, willen niet er bovenop zitten.
Gisteren dacht ik nog, wat is dit toch een mooie ervaring voor kind! En ik ben ook erg bezorgd van aard, maar vind het echt niet goed voor kind om dat te laten merken.
Maakt het feit dat wij kind wel hebben laten gaan ons slechte ouders? Ik dacht het niet!

Verder sluit ik me aan bij de laatste alinea van Lira. Het irriteert me behoorlijk hoe bevooroordeeld en bekrompen jij reageert.

tja

'ze had ook geen zin in verdere discussies met ons'

Tja. Jammer. Het had een mooie ervaring kunnen zijn, het had tegen kunnen vallen. Maar dat kan Barcelona of Parijs of weet-ik-wat ook. Overal kun je geconfronteerd worden met vervelende mensen, tegenvallend eten, slecht weer, en veel naardere incidenten.

Zoek eens goed uit waar je angst zit. En hoe je meer vertrouwen kunt vinden.

Leiding

Jullie hebben helemaal gelijk natuurlijk, je kent de mensen op OO helemaal niet. En uiteindelijk is het goed gekomen met de dochter van Tsjor, maar de eerste avond was gewoon onacceptabel en het hebben van incapabele leiding is helemaal onacceptabel. Dan kun je zeggen: er moet gewoon capabele leiding zijn. Maar hoe moet je dat als ouders inschatten? Het zijn ook maar mensen, die misschien wel in hun vrije tijd coke snuiven bij een voetbalwedstrijd (zie geschorste leraar deze week), maar dat wordt op een voorlichtingsavond niet verteld. Daarnaast moeten we onze kinderen ook niet onderschatten, de meesten zijn prima in staat om op hun 15e/16e hun mannetje te staan in het geval van problemen.

Kou

Blijkbaar heeft je dochter een bepaald beeld gekregen van St. Petersburg dat erg negatief is. Jammer, het zou belangrijker zijn dat ze leert om eerst te kijken en dan pas te oordelen.
Het gaat niet alleen maar om 'leuk'. Het gaat om ervaring. Ik ben het wat dat betreft ook helemaal eens met Ijsvogeltje: in mijn hart had ik mijn dochter het liefste direct teruggehaald, ter plekke en onmiddellijk. Maar het is goed dat ik dat niet kon doen. Het grootste probleem vond ik inderdaad het niet-bereikbaar zijn van de begeleiding, want er had wel iemand moeten zijn die ter plekke kon beoordelen of het een veilige situatie was. Mijn dochter zal niet meer zo enthousiast zijn over Hongaarse dorpjes, maar dat is wel een gewogen oordeel: ze weet dat er leuke dingen te doen zijn en dat er aardige mensen wonen, maar dat er anders omgegaan wordt met alcohol en dat mensen niet zo rijk zijn als wij in Nederland. Die complexe ervaring bevat heel veel leermomenten, die ze op andere momenten in haar leven weer nodig zal hebben. Ze wil overigens het liefste van reizen haar beroep maken. Ik ben gerust op die wens, want ik weet dat ze al een klein beetje ervaring heeft, meer dan leuke vakantiestrandjes in toeristische gebieden.

Ik was inderdaad ook benieuwd naar de betekenis van dit zinnetje: ' Als het een jaar geleden was geweest haf Ik haar misschien wat makkelijke laten gaan.' Een jaar geleden was ze 14. Dat begrijp ik niet zo goed. Of heeft het te maken met de crisis in de OekraIne? Dan begrijp ik het ook niet zo goed, want de afstand is enorm, daar is veel over gezegd in dit draadje.

Wat betreft crisis-achtige toestanden: toen wij naar een land in Zuid-Amerika verhuisden vertelde een expat uit Afrika het volgende: toen de oorlog uitbrak dachten wij, dat is in die streek, ver weg. Toen het in de stad kwam dachten wij: dat is in die wijk. Pas toen het in ons huis kwam realiseerden we ons dat we weg moesten. Ik heb eenzelfde ervaring. Op een gegeven moment was er wat te doen over een gevonden wapendepot. Via de wereldomroep hoorden we de angstige berichten in Nederland. Familieleden belden bezorgd op. Maar wij zaten op 2 km. afstand rustig te ontbijten. Het enige relevante 'nieuws' voor ons was dat een bepaalde straat was afgezet en dat we dus een andere straat moesten nemen naar ons werk. De 'ervaring' van een crisisachtige situatie is zo totaal anders dan de berichtgeving erover. Juist het verblijf bij een gastgezin is een goede bescherming: lokale mensen zijn meestal heel goed ingevoerd in de lokale risico's. Hun waarschuwingen moet je niet negeren.

Tsjor

reactie

Ik bedoelde dat het een jaar geleden nog niet zo onrustig was in Rusland en dat ik dan minder gevaren zou zien in de trant van aanslagen enzo.

Ze gaf zelf aan dat ze er tegen op zag hoe de russen misschien kunnen zijn, dat zijn niet mijn woorden.
In principe leren wij haar heus wel met een open blik en mind overal in te stappen, maar dat zij nu zelf aangaf het toch niet zo te zien zitten, dat vonden wij best, omdat we het zelf niet zo zagen zitten. Dan ga ik het verder niet aansporen. Het maakte de beslissing alleen maar makkelijker.
Maar ik moet toegeven dat ik het nu met alles wat er in de wereld gaande is. Syrie, IS en Rusland/Oekraine zowiezo onrustig is. Dus tsja, als ze straks in Barcelona zou zijn, blijft het ook eng.
Ik moet er ook op vertrouwen dat ze zich wel red, ze is zelftandig genoeg, maar ja je weet gewoon niet precies waar je terecht komt.
Dat geeft niet, is leerzaam voor haar

En hoe bereisd ik ben, tsja wat zegt dat over een open mind. Ik ben zeker wel bevooroordeeld, zal bijvoorbeeld niet snel naar bepaalde landen toegaan, maar probeer dat niet over te brengen op mijn kinderen. Maar dat ik Europa zo goed als gezien heb, zegt toch niets of je bereisd bent, wat is bereisd?

Zoals ik eerder al zei, als ik zelf de kans had gehad, zou ik ook naar St Petersburg willen gaan. Juist omdat dat heel iets anders is.

Vol tegenspraak

Nyntje, je reactie zit vol tegenspraak.

De afstand St. Petersburg- Donetsk is bijna 1800 km. Syrië en Irak zijn nog verder. De afstand Utrecht Barcelona is 1500 km, dus het is nog verder dan dat. Vergelijk het even met de onrust in de Schilderswijk in Den Haag. Hoe dicht ben je daarbij en hoeveel 'last' heb je daarvan?

Maar ik hoop dat je dochter een leerzame tijd zal hebben, waar het ook is.

Tsjor

jeetje ze is 15

Denk je niet dat ze binnen Nderland e.e.a. te leren heeft?
Waarom zou dat in het buitenland moeten, zeker als daar allerlei haken en ogen aan zitten...

Cultuurbewustzijn

Het besef hoezeer heel veel zaken verbonden zijn aan onze typisch eigen cultuur doe je pas op als je echt in een andere cultuur verkeert. En dan niet in een hotel, maar inderdaad in een gastgezin.

Tsjor

tsjor

Ja maar lees nu eens de twee verhalen in dit draadje waar het fout leek te gaan. Hoe weet ik waar mijn kind terecht komt, in welk gezin en of het daar een beetje normaal en veilig is?

Maar dat is iets wat bij elke uitwisseling zo gaat. Ik kan me zelfs voorstellen dat er ouders in het oosten van Nederland wonen die om die reden niet willen dat hun kind een uitwisseling aangaat met een school in Amsterdam!

Barvaux

Welke twee verhalen bedoel je? Volgens mij was een van die verhalen afkomstig van mezelf. Het is overigens niet zo dat het bij elke uitwisseling en bij alle kinderen zo gaat. Integendeel. Het zijn de uitzonderingen, waarbij het zo mis gaat.

Ja, over Amsterdam kan ik me ook voorstellen. Als je alleen op krantenberichten afgaat zouden Amsterdam en Den Haag tot no-go-area's verklaard moeten worden. Met nog een paar steden. Ik ben zo'n ouder die vanuit het oosten van het land een kind op 10-jarige leeftijd naar een Amsterdamse school en gastgezin liet gaan. Hij heeft ook van alles meegemaakt, straatberoving (daders zijn gepakt), bedreiging (daders niet gepakt), het eerste gastgezin was echt niet goed. Er zijn ouders die zo'n stap niet zetten. Ik heb mijn hart vastgehouden, maar mijn kind laten gaan.

Het ergste ongeluk in mijn gezin is overigens een fietsongeluk met middelste zoon, ongeveer 40 km van mijn huis.

Wat uitwisseling betreft: een gastgezin is juist een prima manier om te beseffen dat mensen een paar honderd kilometer verderop echt anders leven. Niet een beetje anders, maar echt anders. En dat zij ook gewoon leven: eten, drinken, wonen etc. Zo'n ervaring leert je relativeren, andere culturen respecteren en je eigen huis waarderen.

Maar misschien kan zoiets ook wel als je in Nederland uitwisselingen gaat houden met Marokkaanse, Turkse, Syrische, Iraakse, Chinese en Nederlandse gezinnen.

Ik vind het ook altijd mooi om met andere ogen naar mijn eigen omgeving te kijken. Het jongetje uit Soedan, dat toch al enige tijd in Nederland was en zich afvroeg waarvoor die rol toiletpapier op de wc was. Of de Marokkaanse vrouw die ook al enkele jaren hier is, maar voor het eerst een roltrap zag. Of de Marokkaanse vrouw die pas jaren later begreep dat haar buurvrouw, als zij naar haar man riep: "hoeveel aardappelen wil je eten" ook echt bedoelde: hoeveel aardappelen. En als hij dan drie zei, dat zij voor hem dan ook maar drie aardappelen kookte. Snapt een Marokkaanse vrouw niets van. Net zo mijn als ik snap hoe ze het voor elkaar krijgen om altijd zoveel eten te maken. Met joekels van kolen, zakken vol paprika's naar huis te gaan, waar laat je het?
Het zijn maar kleine voorbeelden, maar het zijn wel dingen die je niet tegenkomt als je in een land als toerist op vakantie gaat. Juist de dagelijkse conventies zijn het meest confronterend. Want natuurlijk haal je de buurt bij elkaar, stookt nog wat alcohol en heet je gasten op je allerhartelijkste wijze daarmee welkom. Alleen: die gasten verstaan jouw gastvrijheid niet op die manier.

Ik ben heel erg vóór dergelijke uitwisselingen. Er moet alleen wel goede begeleiding op zitten. Water is gevaarlijk. Daarom is het goed dat kinderen het water in gaan en leren zwemmen. Maar er moet wel een goede badmeester/juffrouw bij zijn.

Tsjor

tja

"Ik ben zo'n ouder die vanuit het oosten van het land een kind op 10-jarige leeftijd naar een Amsterdamse school en gastgezin liet gaan. Hij heeft ook van alles meegemaakt, straatberoving (daders zijn gepakt), bedreiging (daders niet gepakt), het eerste gastgezin was echt niet goed. Er zijn ouders die zo'n stap niet zetten. Ik heb mijn hart vastgehouden, maar mijn kind laten gaan. "

Ik woon vlak bij Amsterdam, heb er op school gezeten en mijn nichtje en neefje zitten daar op twee verschillende middelbare scholen. Het probleem is dus dat ALS je kind in een slecht gastgezin komt je het er ook zo weer uit haalt zo nodig. Vraagsteller kan dat niet. Roepen dat je maar vast een paspoort en visum moet gaan aanvragen voor het geval dat vind ik een beetje vreemd.

Verder ga je allerlei voorbeelden geven: ik ben de eerste die het toejuicht dat mijn kinderen in een ander land in een gastgezin gaan maar ik wil weten hoe die gezinnen gescreend worden en dat ze eerder al contact hebben met die mensen. Laat ze eerst maar eens een paar maanden mailen om ze te leren kennen, goed voor de taal.

Ik weet niet of ik het prettig vind om mijn kind ergens naar toe te laten gaan zoals hier dus beschreven werd, het maakt mij dan niet eens uit in welk land het is. Ook moet duidelijk zijn dat mijn kind hulp kan krijgen van begeleiding, dus er moet contact mogelijk zijn, ook naar mij en van mij uit daar heen.

Barvaux

De gastgezinnen zijn meestal de gezinnen van scholen waar de school uit Nederland al langer kontakt mee heeft. Dus nee, één op één worden de gezinnen niet goedgekeurd door de Nederlandse ouders. Maar het zijn wel gezinnen die gekend zijn door de school in het gastland. En er zijn ook voorafgaand informatiebijeenkomsten voor de gastgezinnen, ook in Nederland. Op die informatiebijeenkomsten was in elk geval iets gezegd over alcohol, want de dochter voelde zich helemaal niet prettig bij het welkomstfeestje van haar ouders. Maar de ouders dachten er goed aan te doen. Andere cultuur. Wel een schok.
Het is altijd lastig om je kind dan terug te halen. Ik vind wel dat er goede begeleiding moet zijn, die erop let. Dat vond ik wel mijn probleem: de Nederlandse begeleiders.
Wat betreft de taal: het zal niet zo snel gaan om Hongaars te leren. En Engels ging niet zo vlot. Maar de kinderen uit het gastland hadden zelf al bedacht om de translate van google te gebruiken en dat ging goed.
Maar goed, ook op zulke plaatsen worden kinderen geboren, groeien ze op, worden ze opgevoed, gaan ze naar school en dromen van een toekomst.

Tsjor

Nagevraagd

Net nog even nagevraagd aan mijn dochter: had ik je toen weg moeten halen? Zij verbaasd: 'Nee, aan het einde was toch alles goed'.

Tsjor

Verschil

Nog één verschil: het gastgezin met een uitwisselingsprogramma van school is maar voor zeer korte tijd, vijf dagen. Het gastgezin voor mijn zoon in Amsterdam was 'voor altijd'. Daar heb ik hem inderdaad weggehaald. Als dat maar vijf dagen was geweest was het nog te pruimen. Maar 'voor altijd' niet acceptabel.

Tsjor

Begeleiding moet zeker goed èn bereikbaar zijn

Het verblijf in een (buitenlands) gezin kan mee- of tegenvallen. Ik vind wel dat de begeleiding goed moet zijn. Het kind moet te allen tijde contact op kunnen nemen met de begeleiding. Ook zou er bij misverstanden die niet zomaar opgelost kunnen worden de begeleiding met een tolk de situatie aldaar kunnen bekijken en bespreken met het doel ze op te lossen.

Hoe reist het kind daar naar toe? Gaat er een leraar mee of moet het kind dit helemaal alleen doen? En de taalbarriëre kan ook voor misverstanden zorgen, net zoals "vreemde dingen" die je kan tegenkomen als je het cultuur niet kent.

En wat dan als het kind ziek wordt en een dokter is nodig of het kind moet naar een ziekenhuis? Is daar ook aan gedacht?

De voorbereiding is ook belangrijk. Leg de "do's en don'ts" voor. Wordt daar ook over gesproken op de informatie-avond? Mochten er problemen of misverstanden zijn, hoe kan het kind het zelf oplossen? En hoe kan hij een leraar bereiken? Komt de leraar ook op bepaalde momenten langs om te kijken hoe het gaat? En wat gebeurt er als het helemaal niet gaat? Kan het kind dan in een ander gezin terecht, moet het de tijd uitzitten (komt allemaal wel goed) of mag het naar huis?

Ik vergelijk het met voorbeeld van een stage die ik lang geleden heb meegemaakt. Ik was daar helemaal niet op mijn plek, maar dacht dat het zo hoorde. Totdat de stagedocente langs kwam. Ik besprak het met haar en ze zag in een oogopslag dat dit helemaal niet de juiste plek voor mij was. Zij had mij toen gelijk overgeplaatst naar een ander stageplek.
Dus contact met de begeleiding is heel erg belangrijk.

Ik kan het mij wel voorstellen dat het voor veel ouders moeilijk is om het kind naar een uitwisselingsgezin te laten gaan. Je weet niet waar het kind terecht komt, of het moet een gezin zijn die ervaring heeft met het "uitwisselen". En dan blijft het nog spannend.
Het maakt helemaal niet uit wat voor land het is, al is het een Westeuropees land.
Maar het kind is dan wel een ervaring rijker.

Overdag

Mijn ervaring is dat de kinderen overdag bij elkaar kwamen en samen activiteiten ondernamen, bijvoorbeeld meedoen op school, dierentuin bezoeken etc. Dus het was zeker niet zo dat ze hele dagen alleen gelaten in het gastgezin zaten.

Tsjor

Druk programma inderdaad

Mijn kind dat daar nu zit heeft een heel druk programma, maar wel heel leuk! Alleen eten en slapen gebeurt in het gastgezin. 's Avonds hebben we dan vaak even contact. Volgens mij is het al eerder genoemd, maar ik vertrouw ook op kind zelf en op de begeleiding. School zit er ook niet op te wachten dat er van alles mis gaat. Schrok wel van het verhaal van Tsjor, dat leiding niet meteen beschikbaar was. Vind ik niet kunnen.
Vooralsnog zie ik meer op tegen de skivakantie met school, maar hoort allemaal bij het loslaten. Kind krijgt steeds meer eigen leven.

Nyntje

Misschien een beetje mosterd na de maaltijd, maar ik heb net voor het eerst de vraag in je beginpost gelezen en snel door de rest. Ik zie dat je vertelt dat je dochter ervanaf heeft gezien en zich op een zuidelijk land gaat richten. Als ze daar helemaal achter staat is dat prima natuurlijk, maar ik lees dat een van de redenen is dat ze geen zin heeft in verdere discussie met jullie en dat vind ik dan toch wel een wat sneue reden.

Ik maak me ook best snel zorgen als het mijn kinderen betreft. Hun eerste keer alleen naar een pretpark was voor mij reden om in paniek te raken. Veel te jong waren ze volgens mij. Sindsdien zijn ze zelfstandig (met hun eigen gezelschap) naar vanalles geweest en ook weer thuisgekomen. Als ouder zie je wat eerder beren op de weg, dan in werkelijkheid nodig is.

Wat Rusland en St. Petersburg betreft: voor zaken waarbij Nederland als natie vertegenwoordigd is, heb ik er momenteel veel moeite mee als dat gewoon doorgaat alsof er niets aan de hand is. Voetbal bijvoorbeeld. Je kunt honderd keer zeggen dat je sport en politiek niet moet combineren, net als geloof en politiek, maar ik vind wel dat je er een duidelijk signaal mee afgeeft als je niet gaat. Ik denk ook dat je Poetin rechtstreeks raakt als je hem in zijn vermeende sportieve hart raakt met een sportboycot.
Schooluitwisselingen vind ik echt iets anders. Daar raak je de president niet mee, maar de kinderen zelf. Gezien de situatie met IS is geen een land meer echt veilig te noemen. Overal is wel een risico te bedenken. Amsterdam?... zouden Russische ouders zich daar ontspannen bij voelen momenteel? Net als Londen?... Ik zou er heen gaan, maar of dat nou risicovrij is... Brussel? Je weet dat het daar al mis is gegaan. Kortom, we leven in onrustige tijden en ik denk om eerlijk te zijn dat St. Petersburg dan niet gevaarlijker is dan de rest. Probeer het wel in het juiste persectief te plaatsen en vraag je af of het terecht is dat je St. Petersburg gevaarlijker vindt dan een andere grote stad.

Jammer

"Dochter zag het allemaal toch niet zo zitten en eerlijk, ze had ook geen zin in verdere discussies met ons.
Er waren meer leerlingen die niet mochten van ouders. Ze zag op tegen de kou. Het vreemde eten en de onaardige en de stugge russen.
Geen idee of dat zo is natuurlijk. Maar over het algemeen lek het haar toch niet zo." Eerst wilde je dochter wel en waren jullie er niet happig op (dat beïnvloedt de keuze van je dochter natuurlijk) vanwege mogelijke gevaren en nu wil ze opeens zelf niet en zou jij er wel achter staan? En wat zijn dat voor rare vooroordelen, onaardige stugge Russen? Voor zover ik weet kunnen veel Nederlanders nog iets leren van hun gastvrijheid en hartelijkheid... Vreemd eten heb je in ieder ander land. En een beetje kou is ook niet erg, daar kan je je op kleden. Ik krijg toch de indruk dat je dochter en andere kinderen ten onrechte bang zijn gemaakt door de vooroordelen van met name hun ouders. Nou ja, jammer. Gemiste kans om een waardevolle, leerzame en leuke levenservaring op te doen in een land met een prachtige cultuur en historie waar je normaal gesproken niet snel komt. Mits de reis, het verblijf en de begeleiding goed geregeld zou zijn zou ik zoiets mijn zoon niet willen ontzeggen. Sterker nog, ik zou hem overtuigen wel te gaan. Juist omdat het een niet-Europees land is en omdat het Sint Petersburg is. Nederland heeft cultuurhistorisch gezien een speciale band met Sint Petersburg en dan kan je zien en meemaken waarom, hoe en wat. Goh, ik zou zelf wel willen

Klopt Elisa

Vandaag, de één na laatste dag, gaan ze naar de Hermitage en een balletvoorstelling. Ik zou ook wel willen.
Voor de rest krijgen we het allemaal nog te horen, maar zoals eerder gezegd, kind heeft het ontzettend naar de zin! Zelfs zonder het cultuurgedeelte was het vast al een prachtige ervaring geweest!

Herinnering

Als 15-jarige ben ik met een reis (geen uitwisseling) met wat klasgenoten en onbekende volwassenen naar moskou en st petersburg geweest. Wat een ervaring, was voor de val van de muur nog. Ik voelde me de koning te rijk, heb ook alleen gereisd, naar het rode plein. Wat een openbaring: mensen die niet vrij konden praten, bijna niets hadden en zo gastvrij waren. Toen ik eenmaal studeerde ben ik "losgegaan" en heb veel gereisd (deden mijn ouders zelf niet). Wat ben ik blij dat mijn ouders mij destijds hebben laten gaan. Het heeft me min of meer zelfs mijn huidige - internationale - baan opgeleverd. Ben er zelfstandig en zeker open minded van geworden.

Gaan!!

Het topic is al een jaar oud maar toch wil ik graag even reageren voor als dit zich in de toekomst aandoet voor meer ouders.Ik ben reisagent gespecialiseerd in Sint Petersburg. Ik kom 3 a 4 keer per jaar in de stad en mijn partner woont daar nog.

Over het algemeen is de stad veiliger dan Amsterdam. Echter criminaliteit komt overal voor. v.w.b. betreft de vergelijking met de bijlmer moet je niet vergeten dat het tot een aantal jaren geleden gesloten was voor buitenlanders. Iedereen woonde in dezelfde flats (gratis) van de overheid. Die flats werden slecht onderhouden. Dit is geen vrije keus geweest van die mensen.

De mensen die ik heb leren kennen zijn allemaal zeer gastvrij maar als je ze niet kent en op straat tegenkomt zullen ze allemaal een beetje nors ogen.
Met mijn Nederlandse glimlach op mijn gezicht kan ik nog geen 500 meter over straat lopen zonder aangesproken te worden. Het ligt dus ook voor een groot gedeelte aan jezelf.

V.w.b. de oorlog in Syrië en Oekraïne is dat heel ver bij Sint Petersburg vandaan, je merkt er dan ook helemaal niets van.

Sint Petersburg is de culturele hoofdstad van Rusland en heeft een zeer rijke Nederlandse geschiedenis. Voor het grootste gedeelte is de stad op west Europa geïnspireerd. Denk aan de Amsterdamse grachten en het Versaille.

Mocht er weer zo'n uitwisselingsprogramma komen dan ben ik zeer bereidt om gratis en zonder verplichtingen voorlichting te komen geven op de school of bij de ouders.

We zijn immers allemaal Nederlanders en "wat een boer niet kent dat vreet die niet" is hier zeer zeker van toepassing.

Hieronder een filmpje wat de kinderen die niet gegaan zijn gemist hebben: