Help!

@eira

Je kunt gerust contact opnemen met de politie. Ik zou zeggen: doe het zo snel mogelijk.

Sterkte!

Vind dat niet raar hoor

dat je vertrouwt wat je zoon zegt.
Ik heb in het verleden ook niet altijd gecheckt of zoon inderdaad was waar hij zei te zullen zijn - en dat was in de pre-twittertijd, dus dan kom je er niet achter ook.

Het ergens anders logeren dan ouders weten, is al een oud gebruik onder pubers. Hoeft niet per definitie vreselijke gevolgen te hebben, al kan ik me voorstellen dat je nu erg geschrokken bent. Je hebt straks een stevig appeltje met hem te schillen!!

Kennelijk was er iets waardoor je op het account van je andere zoon keek?

De politie bellen is een idee, maar ik vraag me af wat die nu kan of zal doen. Veel sterkte ermee! Hoop dat je gauw wat van hem hoort.

Die vriend bellen!

dat zou ik nu allereerst doen. Als die helemaal van niks weet, kan je zoon best ergens anders heen zijn dan naar Amsterdam.

He, wat waardeloos allemaal!

Twitter

kan je je zoons profiel, via zijn broer, op twitter volgen? Dan kan je misschien een aanwijzing vinden waar hij dan wel zit?

De politie

doet niks, dat had ik ook wel verwacht maar heb toch gebeld. Zoon is vrijwillig weg gegaan he met onze toestemming.
Hij heeft trouwens wel net gebeld omdat hij onze sms'jes zag en probeerde me wel gerust te stellen dat hij echt naar die andere vriend is en dat hij dat op twiter had gezet als grapje.. Vreemd grapje natuurlijk maar ja.
Hij zei dat hij met die ene vriend naar die andere zou gaan dus dat moeten we dan maar geloven..
Ben wel een klein beetje gerustgesteld maar toch..
Zoon is altijd wel heel eerlijk en vindt het altijd heel rot als wij ons zorgen maken om hem dus vandaar dat ik daar dan ook wel weer wat vertrouwen in heb.
Het adres van die andere vriend hebben we wel maar dus geen tel nummer, (dom), want zoon zei dat we hem toch mobiel kunnen bellen, tja..
De politie vroeg of er problemen waren enzo, maar die zijn er niet, er is voor hen helemaal geen reden om hier iets mee te doen ook al vonden ze het wel heel vervelend.
Een amber alert is dus geen optie en ik denk ook niet dat ze dat zouden moeten doen, dat is voor echt ernstige situaties.
We hebben afgesproken dat hij om 7 uur weer zal bellen, ze gaan eerst Amsterdam in.
He bah, ik ws er zo trots op dat hij zo zelfstandig is geworden..

Je hebt hem gesproken

dat is alvast wat. Morgen als hij terug is zullen jullie de kwestie nader doorspreken, neem ik aan.

Hij is nu niet per definitie niet zelfstandig, maar hij heeft niet in de gaten wat voor onrust er bij jullie veroorzaakt is.

(In de pre-gsmperiode is mijn zoon eens in de kerstvakantie samen met een vriend naar kennissen in Brussel gereisd; ze hadden geen correct adres bij zich, zo bleek later, en spraken zeer matig Frans. Als ik dat toen geweten had, grrr!)

Vriend

Misschien kan je via het adres een telefoonnummer opzoeken? via "omgekeerd bellen" ofzo?
Aan de andere kant: hij is 15. Hij zit er natuurlijk ook niet op te wachten dat zijn moeder hem steeds belt en smst. Dat is niet cool toch?
Geen nieuws ,goed nieuws?
Wij gingen vroeger op tienertoer, en belden echt niet naar onze ouders om te vertellen waar we zaten op een bepaald moment. Ze zagen ons 's avonds wel weer verschijnen.
(maar ik kan me wel goed voorstellen hoor, dat je ongerust bent, ik ben zelf namelijk ook zo'n kloek die de hele tijd zou willen bellen)

Paniek en politie?

Die jongen (15, dus over 3 jaar volwassen) is net een paar uurtjes weg, klaarlichte dag, er is nog helemaal niets aan de hand en je hebt wat 'vage signalen'. Ik vind het een wat overtrokken reactie om in paniek te raken en de politie te bellen. Dan krijg je het nog zwaar als hij 18 is en op kamers gaat, en echt niet met zijn moeder gaat bespreken wat voor spannends hij van plan is te doen

Ondoordacht

Ik ben het met Tonny eens: waarschijnlijk snapt je zoon niet welke paniek zijn "grapje" veroorzaakt. Typisch puberbrein lijkt me.
Ik zou er wel een gesprekje aan wagen als hij terug is. Maar verder zou ik niet echt gaan twijfelen aan de zelfstandigheid van je zoon geloof ik.
n@nny

Tienertoer

ik bedoel dat wij, en de pubers nu dus ook waarschijnlijk niet, er niet eens over nadachten om het thuisfront te laten weten waar je zat. Je belt niet steeds naar huis om te melden dat alles goed gaat als je 15 bent.

Eira

Ik heb begrip voor je paniekgedachten. Ik ben ook wel eens zo in de weer geweest (behalve de politie bellen, dat is nog nooit bij mij opgekomen). En de enige reden daarvan is dat je nog niet bekend bent met je zoon als zelfstandig individu, om het maar eens hoogdravend te zeggen. Toen mijn dochters alleen naar een pretpark gingen: ik was in tranen! Toen mijn dochter met een meisje afsprak in Amsterdam zag ik daar stiekem een kinderlokker in en toen ze voor het eerst alleen in Amsterdam gingen winkelen vroeg ik me af of ze niet hopeloos zouden verdwalen. En ze kwamen altijd weer thuis. Je kind loslaten is eng, maar het zal toch moeten.
Wat nu bij jullie speelt is dat je zoon een flauw grapje heeft uitgehaald die ik ook absoluut niet zou waarderen. Ik zou daar ook echt op terugkomen en de belofte eisen dat dit niet meer gebeurt. Kinderen beseffen gewoon niet altijd wat voor impact een flauw grapje heeft. Het is geen kwaadaardigheid, maar wel dom. Dat moeten ze ook nog leren. Naar mijn idee doe je je zoon tekort door nu zo teleurgesteld te reageren. Zelfstandigheid leer je door te doen. En hij doet het.

Je hebt met je zoon afgesproken dat hij om 7 uur zou bellen, heeft hij dat ook gedaan? Als ik eerlijk ben vind ik wel dat zo'n belletje om 7 uur 'schijnveiligheid' biedt. Hij kan je van alles op de mouw spelden, want je ziet hem toch niet. Ik denk daarom dat je bij een volgende logeerpartij of bezoek bij een ander moet proberen hem die dag met rust te laten. Je kunt misschien wat losser omgaan met een sms'je van zijn kant. "Laat je me even weten of alles goed is? Maakt niet uit hoe laat." En als je merkt dat hij het toch vergeet kun je zelf even aan de bel trekken. "alles goed?" Meer niet. Je zult merken dat het went, stapje voor stapje.

Vic, kaaskopje

Vic, vind je het niet logisch dat ik in paniek raak als wij denken dat zoon bij een vriend is die wij ook hebben gezien en waarvan we met de ouders hebben kennis gemaakt, maar dat uit zijn twitterbericht te halen is dat hij het weekend bij iemand doorbrengt die wij nog nooit gezien hebben en waarvan we de ouders niet kennen?
Dank je wel voor je woorden Kaaskopje, je hebt gelijk, dit is de eerste keer dat zoon zoveel zelfstandigheid toont. Hij is altijd onze zorg geweest omdat ht lang niet altijd lekker met hem liep, het was een heel verlegen en onzeker jongentje. Ergens ben ik ook heel trots en blij dat hij nu zo is! Het is alleen dat wij in Groningen wonen en hij nog nooit zo'n reis in zijn eentje gemaakt heeft. Twee jaar geleden vond hij het doodeng om allen door de stad te reizen hier, dus dit zijn we niet gewend
Tuurlijk wil ik hem loslaten, dat vind ik ontzettend belangrijk. We hebben een sms gehad om 8 uur waarin hij zei dat de telefoon bij de vriend waar hij naar toe zou het niet deed, nou ja, dan weet je natuurlijk genoeg, hij zit bij die ander.
Maar ja, loslaten en dat moet ook, hij heeft lol, de vriend is geen enge vent, hij wordt niet gemarteld ergens, ja wat gaat er allemaal door je hoofd he als volleerde moederkloek
Ik voel me al een stuk rustiger hoor en ik laat het even voor wat het is.
Neemt niet weg dat hij een stevig gesprek krijgt wanneer hij thuis is, hij moet gewoon eerlijk zijn!

Nee

Ik vind 'paniek' niet logisch. Ongerust, ja, een beetje. Maar 'paniek'? Daarmee zie ik een soort ronddribbelende, handenwringende, hyperventilerende moeder voor me die niks anders meer kan.
Wat Kaaskopje schrijft is zó waar. Je bent gewoon als ouders *niet* belangrijk in het leven van een puber. Jaaaaaaaaa, je moet er wel gewoon zijn enzo, je bent een soort constante factor op de achtergrond. Maar zodra ze naar buiten stappen, een vriend, een brommer of een meisje zien ben je *plop* uit hun hoofd.
Wat ik inmiddels geleerd heb (kinderen zijn 22 en 18): als het niet goed gaat, hangen ze aan de telefoon (of skype). Als het wel goed gaat, lees je dat net als de rest van de wereld, op facebook.

Tirza

Eira

"Vic, vind je het niet logisch dat ik in paniek raak als wij denken dat zoon bij een vriend is die wij ook hebben gezien en waarvan we met de ouders hebben kennis gemaakt, maar dat uit zijn twitterbericht te halen is dat hij het weekend bij iemand doorbrengt die wij nog nooit gezien hebben en waarvan we de ouders niet kennen?"
Nee, eigenlijk niet. Ik zou er ook wel even mee bezig gaan, en enorm geïrriteerd zijn als ik wordt voorgelogen, en het muisje zou ongetwijfeld een staartje krijgen. Maar ik zou niet in blinde paniek de politie bellen o.i.d. Het scheelt misschien dat mijn kinderen, i.i.g. de oudste, nogal van het ondernemende soort zijn (en bijv. op hun 8e stiekem met een vriendinnetje naar de kermis gaan). Dan groei je er een beetje in mee

Meegroeien.....

Ik heb ook zo'n ondernemend type, ook 15. Heeft overal kennissen en had dus ook viavia een meiske leren kennen. De ontmoeting zou plaatsvinden in een grote stad tussen beider woonplaatsen in. Haar ouders kondigden zes keer aan mij te gaan bellen, want je weet maar nooit en terecht, uiteindelijk belden ze niet, maar ok. Ik heb zoon nog een beetje uitgelegd waar de leuke plekken zijn in die stad. Later bleek dat ze op het station waren gebleven want daar zat Starbucks en zoenen kan je daar ook. Zucht. En die stad is zo leuk!!! )

Ik snap eira volkomen

Haar altijd wat verlegen zoon heeft blijkbaar via een sociaal medium oid een jongen leren kennen in Amsterdam. 300 km van eigen woonplaats. Daar gaat hij stiekum heen, zegt dat het een grapje is, maar in werkelijkheid zit hij er nu wel als ik de laatste posting van Eira goed begrijp. Ik zoi woedend zijn. En ook bezorgd. Wie zegt dat die vriend werkelijk een leeftijd genoot is? Je hebt geen idee waar hij zit. De telefoon doet het niet, de meeste slechte smoes die ik ken.
Ik heb zelf een dochter van 15 en die mag best naar Amsterdam ( wij wonen ook 300 km weg) maar dan moet ze toch echt wel naar een ook voor mij bekende vriend of vriendin. Loslaten gaat in etappes. En als je 15 bent heb ik als ouder nog een flinke vinger in de pap. Hoeveel meisjes zijn er zo niet bij loverboys beland? Nu is dit voor jongens misschien anders ( ik heb geen zonen), maar ik kan mij de ongerustheid en zelfs paniek bij Eira heel goed voorstellen.
Ik vind de meeste reacties hier toch wel erg lakoniek.

Tja

Ik zeg toch ook dat ik er niet onbewogen onder zou blijven. Reken maar dat het kind een flink gesprek met mij zou hebben. Maar ik vind het nogal overtrokken om binnen 4 uur na vertrek de politie te bellen voor een amber alert.

Dat vind ik ook hoor vic

En ik loop ook niet handenwringend als een zenuwpees door het huis, misschien dat ik het woord paniek dan verkeerd gebruik want ik ben gewoon bezorgd maar laat het verder wel los, ga ook gewoon mijn gang enzo, dat wel. Ik heb de politie gewoon gebeld omdat ik hem eigenlijk wou onderscheppen op het station in Amsterdam omdat hij gelogen had, maar ja, dat doen ze natuurlijk niet.
Zoon heeft net weer gebeld en het gaat goed, wat het ook is, die vriend woont in de Bijlmer, en dat is nou niet zo'n goed bekend staande buurt he..
Nou ja, een stevig gesprek volgt zeker, als hij nou gewoon gevraagd had of hij met deze jongen mocht afspreken hadden wij hem net als de vorige keer gebracht, even kennis maken met de ouders en klaar.
Daar gaat het om, eerlijk zijn.
En door jullie reacties benik er ook over na gaan denken dat dit idd bij pubers hoort, al deed ik zelf vroeger niet zulke dingen, maar ik was meestal ook heel braaf denk ik Maar in eerste instantie voelde ik veel paniek omdat er dan vanalles door je hoofd gaat over pedo's enzo.

Pubers

Pubers mogen dan de indruk wekken, dat zij liever compleet vrij worden gelaten en niet gecontroleerd door hun ouders; maar dat is bedrieglijke schijn. Reken maar dat je zoon diep in z´n hart heel erg blij is met zo´n meelevende en bezorgde moeder! En reken maar dat hij om zich heen ook voorbeelden ziet, van hoe onverschillig ouders kunnen zijn naar hun bloedeigen kinderen. Met andere woorden: jij biedt hem de structuur die hij nodig heeft. Mijn complimenten!

@tirza

'Wat ik inmiddels geleerd heb (kinderen zijn 22 en 18): als het niet goed gaat, hangen ze aan de telefoon (of skype). Als het wel goed gaat, lees je dat net als de rest van de wereld, op facebook'

Zo is dat. Is hier ook zo, met de uitgevlogen kinderen.

Het voelt weleens wat vreemd, dat je zomaar hop tot 'de hele wereld' behoort, en niet per definitie tot de eerste kring intimi.
Jahaa, wel als er wat loos is, ja dan...

Eira

Gecombineerd met het draadje hierboven, dat je je kinderen nog niet alleen durft te laten vind ik dit nog overdreven inderdaad.
Ik snap wel dat je even bezorgd bent maar de Politie bellen zo snel?

En Amsterdam is niet zo eng hoor!

Liora

Volgens mij gaat het er op dit moment helemaal niet meer om of Amsterdam eng is of niet. Het gaat erom dat een zoon van 15 is gaan logeren bij een volstrekt onbekende, die hij alleen maar van twitter kende. Waarbij de identiteit natuurlijk helemaal niet vast staat. En dat verzwegen heeft tegenover zijn moeder. Logisch, want die had dat nooit goedgekeurd! Vervolgens deed hij alsof het een grapje was, maar ondertussen logeert hij (na een smoes van een kapotte telefoon) toch bij die volstrekt onbekende twitter-kennis.
En of die twitter-kennis nou in Amsterdam of in Nieuweschans woont is al lang niet meer interessant!
Ik blijf een aantal reacties echt onnozel en erg laconiek vinden. Hadden jullie net zo gereageerd als jullie 15 jarige dochter met een leugentje bij een internetkennis in een andere stad was beland??
Helaas heb ik (professioneel) al heel was van deze situaties meegemaakt. En dan kwam het niet goed. Meiden die dagenlang verdwenen van de aardbodem en na lang zoeken in een prostitutie circuit zaten. OOk onlangs was er in de media weer van alles te doen in de buurt van Utrecht over 2 meisjes van 14 en 15 die ineens weg waren naar een internet bekende en bij een pooier terecht kwamen.
Dit geldt vast niet voor Eira's zoon. Maar om haar zorgen af te doen als een soort overbezorgdheid vind ik heel naief. Juist een voorheen heel verlegen jongen die niet veel durfde is een makkelijk slachtoffer op internet.Misschien overdrijf ik alles. Maar dat doe ik expres. REGEL 1 mbt internet is toch echt: check de identiteit van degene die je van internet kent VOORDAT je daar zomaar IRL contact mee hebt. EN dan zeker als je er ook nog eens gaat logeren! Dit weet elke puber, maar die vergeten dat als het allemaal spannend in interessant wordt.

Klopt, lara

heb je gelijk in.

Met (jongvolwassen) kinderen die elders wonen, is het als ouders niet altijd makkelijk contact te houden, júist door al die media die etaleren hoe leuk boeiend druk en gezellig het leven is (en je ondertussen zand in de ogen strooien...)
Zeker als ze in een andere plaats wonen en niet zo vaak thuis komen, moet je soms tussen de regels door lezen.

Meestal gaat op wat Tirza schrijft, maar soms niet.

Hij is 15 en nog lang niet uitgevlogen.

Ik zou dus wel handenwringend door het huis lopen en ik denk met rode vlekken in m`n nek van boosheid. Ons voorliegen en alsnog gaan logeren bij een wildvreemde? Is hij helemaal gek geworden? Hij is nog geen 18 en al helemaal geen 22. Mijn man zou in staat zijn om in de auto te stappen en hem persoonlijk naar huis te brengen.
Het ene kind of het andere kind, het zal wel heel verschillend zijn op dezelfde leeftijd. Maar ik zou wel in de stress raken, omdat het gedrag niet bij mijn zoon zou passen.

Tja

Ik woon in diep donker Zeeland en Amsterdam bezorgt mij om elke reden die ik maar kan bedenken, de kriebels. En tóch sprak mijn zoon (naief en toen nog 17) daar een paar maanden geleden af met iemand die hij alleen van internet kende. Een Noor, die inmiddels in Engeland studeert en met school in NL was.
Vlak nadat mijn zoon weg was, zag ik op zijn facebook een posting staan van die knul in de trant van: ik ga naar Amsterdam om jou eindelijk te ontmoeten na al die jaren internet! Ik ga je vermoorden en in zo'n beroemd Amsterdams kanaal gooien! Ik heb dat geschaard onder 'puberhumor'. En dat was terecht, want, vertelde mijn zoon mij bij terugkomst, iedereen liegt op internet

Tirza

Man hier

was ook al onderweg maar zag toen dat hij de trein toch niet kon inhalen.
Tirza, wat afschuwelijk om dan zoiets op facebook te lezen, dan schrik je ook zeg!
Deze mamma volgt zoonlief inmiddels op twitter onder een nep account, foto van een leuk meisje er op
Maar nu heeft hij al 3 uur niks getweet dus maak ik me daar weer zorgen om..
Toch kan ik het wel weer loslaten hoor, morgen komt hij thuis en kan ie zijn borst natmaken, ik verheug me er nu al op (nee dus).

Tirza

"Ik woon in diep donker Zeeland en Amsterdam bezorgt mij om elke reden die ik maar kan bedenken, de kriebels."

Nou, dat ligt echt niet aan de plek hoor maar aan de beeldvorming.

Eira

Nou nee, sorry, ik heb er hard om moeten lachen. En inderdaad, mijn zoon heeft gelijk: iedereen liegt op internet. Zelfs je eigen moeder maakt een nep-twitteraccount aan om je te kunnen volgen. Tjees. Waarom volg je hem niet gewoon onder je eigen naam?

Tirza

Judith-t

Ik ben Rotterdamse van geboorte. Dat verklaart alles, denk ik

Tirza