Help, einde basisschool

Herkenbaar dat de tijd zo supersnel gaat. Hier is de eerste uitgevlogen en ook dat brengt weer een andere dynamiek. Ik ben nooit van slag geweest als er weer een nieuwe fase aanbrak, ik was er vaak net als de kinderen ook wel weer aan toe. Natuurlijk is al het nieuwe spannend in het begin.

Nu de oudste is uitgevlogen had ik alleen zoiets van heb ik genoeg genoten van zijn jeugd? Ben ik een goede moeder geweest? Was echt even aan het evalueren met mezelf. Maar het is goed zo. En het contact met mijn zoon is goed en fijn. Dat vond ik ook even spannend hoe dat zou gaan.

Dat jij je nu zo voelt dat is nu eenmaal zo, laat die gevoelens maar gewoon toe denk dat het zo weer overwaait. 

Na 11 jaar op een basisschool rondgelopen te hebben was ik er helemaal klaar mee. Oudste heeft er 8 prima jaren gehad maar met jongste was het vanaf dag 1 gezeur en gezeik. Toch nog doorgemodderd tot een met groep 7 en toen is hij vervroegd uitgestroomd naar de middelbare.
Er viel en last van mij af. Was zo blij dat het klaar was. 
Eindelijk 2 grote kinderen waar docenten niet iedere keer een gezprekje wilden over hoe kind in de groep lag en er misschien nog maar iets gedaan moest worden aan zijn weerbaarheid.
Na de rapporten kon ik eindelijk definitief de deur achter mij dichtdoen. 
Heel jammer dat een deel van de ouderraad mijn privénummer had en voor een aantal activiteiten toch nog net vragen kwam over het draaiboek.
Het afscheid van de middelbare viel mij veel zwaarder. 

Ik heb de jongste in groep 8. Het is absoluut snel gegaan, als ik foto's zie van dat schattige meisje op de kleuterschool zou ik die zo terug willen hebben. Aan de andere kant zijn het ook pittige jaren geweest, die ik niet over zou willen doen. Zou willen dat ze anders gelopen waren, maar dat is nu eenmaal zo  daar kan ik wel verdriet van hebben. 
De school is er niet leuker op geworden en de juf die ze nu heeft maakt het afscheid stukken makkelijker. Zo blij als we van haar af zijn.

Misschien pink ik een traantje weg volgende week, maar de weemoed dat die tijd voorbij is niet echt.

hier was het vandaag ook de laatste schooldag van de jongste op de basisschool afgelopen maandag hadden we de afscheidsavond van groep 8 gehad dochter heeft moeten huilen na die tijd omdat het  toen echt aftellen was naar vandaag toe. Ze is 13 maar ze zei al een maand lang mama kan ik niet nog een jaartje in groep 8 blijven ik ga mijn vriendinnen zo erg missen en ook mijn meester. Voor mij was het vandaag ook wel een slik moment toen ik der ophaalde van school vanmiddag dat de basisschool tijd nu echt klaar is. En idd de tijd ga zo snel soms wil ik ook dat de tijd even aventoe stil kan staan . 

Ja ik herken het ook wel. Niet in de mate die jij beschrijft, maar wel in een berdrietig weemoedig gevoel. Al heb ik wel snel ook weer: er komt een mooie nieuwe fase. Maar even slikken en snikken mag best. Wat Rooss ook zegt: niet zo streng zijn voor jezelf. Ben mild. Je bent maar een mens zou mijn oma zeggen.

Ik was zo blij dat mijn zoon van die ellendige basisschool af was. Nu zit zoon op een school en heeft een hele groep vrienden hij heeft het gezellig. Achteraf gezien had zoon op de basisschool ook wel vrienden maar werd dat overschaduwd door de treiter koppen die echt de sfeer ziekelijk verpesten en waarbij mijn zoon flink het slachtoffer was. Toevallig kreeg ik vorige week te horen dat een van die treiterkoppen op de middelbare school geschorst is geweest en nu het jaar over moet doen. 

Niet gehuild en vond het ook niet jammer dat ze klaar was. Hebben maar 1 kind, dus alles maken we maar 1 keer mee ook. De basisschoolperiode verliep prima, maar het was ook gewoon goed zo. En ik vind het eigenlijk alleen maar leuker worden als ze ouder wordt. Betere gesprekken, irritant pubergedrag waar ik wel om kan lachen, de humor die ze heeft. Ik was ook al zo blij toen ze begon te praten en gelukkig kon ze dat al heel vroeg heel goed. Beter dan dat moeten raden wat ze willen ik heb d’r echt een beetje groot gekeken, dus heb er denk ik daardoor ook geen moeite mee dat ze ouder wordt. Ik heb sowieso weinig met kleine kinderen en vind ze juist leuker als ze ouder zijn. Alleen de eerste periode op de middelbare was een lastige. Moeilijke start, de overgang ging niet zo lekker en kind zat heel slecht in haar vel helaas. Gelukkig op tijd aangepakt door school en ons en daarna was het weer prima.

Mijn dochter werd gepest op haar eerste basisschool. We hebben achteraf gezien veel te lang doorgemodderd ("op onze school wordt niet gepest," aldus de docenten), maar halverwege groep 7 toch de knoop doorgehakt en haar naar een socialere school gedaan. Wat een verademing. Toen de laatste dag van groep 8 was aangebroken heb ik ook een traantje gelaten. Ten eerste omdat ik haar daar omringd door vriendinnetjes zag lopen en ze helemaal gelukkig was. Ten tweede omdat dat dus alweer voorbij was en we maar weer moesten afwachten hoe het op het VO zou gaan. De start daar was lastig, mede door kinderen van de eerste basisschool, maar gelukkig vond ze snel leuke vriendinnen.
Inmiddels is ze volwassen en voor haar is dit denk ik wel de gelukkigste periode tot nu toe. En als zij gelukkig is, ben ik het ook voor haar. 
Wat nu wel heel grappig is, is dat ik soms nog in mijn moederrol schiet terwijl ze op een leeftijd is dat ze zelf al kinderen had kunnen hebben. Van de week was ze hier en wilde ik zeggen dat ze een jasje aan moest doen omdat het buiten best fris was. Ik haalde adem om het te zeggen en bedacht toen dat ze het zelf moest weten. Mijn dochter begon te lachen en zei: "Jij wilde zeggen dat ik een jas aan moest trekken omdat het best fris is buiten, toch? Zal ik doen hoor." 

Ik heb hier geen last van. We hebben maar één kind, dus alle fases komen maar één keer voorbij. Vaak merk ik ook wel aan dochter dat ze dan klaar is voor de volgende fase. Ja, het gaat snel, dat zeker. Maar ik had haar bijvoorbeeld niet langer op het kinderdagverblijf willen houden. Dochter was klaar voor de basisschool. En na groep 2 was ze ook klaar voor groep 3. Kinderen groeien ook toe naar zo'n volgende fase. 
Je wil ook niet dat ze met acht nog op de opvang zitten, met zestien nog op de basisschool of met 23 nog op de middelbare. Ik vind elke fase ook zo zijn eigen charme hebben. 

Oh, dat is wel heftig ja, zoals jij het ervaart. Maar zoals je ziet hebben veel mensen er moeite mee en ben je niet de enige. Ik weet niet of jouw verdriet té buitensporig is.... maar het lijkt me wel goed om daar over te kunnen praten en jezelf geen aansteller te noemen. Voel je je zo rot omdat je het gevoel hebt dat je die gevoelens niet mag hebben van jezelf, of heb je te weinig om handen en valt er heel veel sociaal contact weg ineens? 

Een gevoel van weemoed herken ik zeker en ook wel dat ik me er een tijdje wat somber/verdrietig door voelde, maar dat had ik sterker bij de oudste. Die was nog niet echt toe aan de middelbare school en was nog maar 11 jaar en erg jong in zijn doen en laten. De jongste had niet zo'n leuke klas, keek erg uit naar nieuwe vrienden en hij ging van school midden in de coronatijd, dus toen was vanalles op school niet echt superleuk en was het niet zo'n straf om er mee te stoppen (geen eindmusical, wel een schoolkamp maar met allerlei restricties e.d.). 

Ah ja, ik kan me er wel iets bij voorstellen. Je sluit een periode af en dat betekent dat jij ook weer een fase bent opgeschoven. Ik had het niet zo sterk als jij, maar besefte wel bij de laatste keer basisschool en de laatste diplomauitreiking en de laatste op kamers, dat dit niet meer terugkomt en dat we daarmee ook in een andere levensfase zijn gekomen. En we worden er niet jonger op, daar kun je ook gemengde gevoelens bij hebben, dat is helemaal niet gek.
Dus goed als je dit bespreekt met een poh. En richt je ook op je kind, het is toch prachtig om te zien hoe iemand zich ontwikkelt!

AiDyLe schreef op 11-07-2025 om 12:05:

Bedankt voor alle reacties!

Het 'grappige' is ook nog dat ik al niet veel meer op school kwam omdat m'n zoon al vroeg vond dat hij wel zelf heen kon (wonen in een dorp, school is dichtbij). Mijn dochter vond het tot groep 8 gezellig als ik meeliep. Ik ging af en toe mee op schoolreis, hielp met een knutselochtend oid en hielp na elke vakantie met luizen pluizen, maar meer eigenlijk ook niet. Dus waarom het allemaal zo keihard bij me binnenkomt weet ik niet precies... Stukje controleverlies, stukje nostalgie, stukje angst voor het onbekende dat komen gaat? Sociale contacten hoefde ik niet van school te hebben, die heb ik daarbuiten genoeg gelukkig.

Wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die hier last van heeft, al is in het mijn geval misschien in sterkere mate.

Ik heb wel besloten om contact te zoeken met de praktijkondersteuner want ik wil niet weten hoe ik ga reageren als m'n kinderen straks het huis uit gaan of iets dergelijks en dat wil ik voor zijn.

Daar hebben ze de puberteit en de overgang voor uitgevonden. Na een paar jaar puberdrama terwijl je zelf in de overgang bent, denk je er heel anders over  

Nou, ik had daar best even moeite mee, huisverlaters. Het idee dat je elkaar niet meer vanzelfsprekend tegenkomt was wel even slikken. Ook al waren ze er echt aan toe om op zichzelf te gaan, en ik ze ook niet bij me wilde houden en blij was meer mijn eigen gang te kunnen gaan, het idee dat het nest leeg is en ik ze niet als vanzelfsprekend onder mijn vleugels heb, plengde ik enige traantjes bij.
Misschien omdat mijn kinderen redelijk brave pubers waren? Als ik zei, mijn kinderen gaan niet uit, of andere puberzorgen, zeiden andere ouders vaak, wacht maar, dat komt nog wel. Maar dat kwam niet. 

Het was meer weemoed meer dan de nieuwe situatie. Ik had ze geen dag langer op de basisschool of middelbare school willen hebben, maar het idee dat je iets afsluit dat mij weemoedig maakt.