help kan niets goed doen (dochter 14)

Draai het om

Lastig. Zij wil niet dat je haar probleem overneemt. En ook niet dat je een sik van haar krijgt.

De vraag is: heb je er vertrouwen in dat ze het nog kan halen? Spreek dat vertrouwen dan uit. Zonder "maar". Zoiets als: ik weet dat je het kunt en ik weet dat jij weet wat je ervoor moet doen. Ik heb me misschien een beetje te druk gemaakt, maar ik vergeet soms dat jij al (bijna?) 15 bent en inmiddels wel weet hoe het werkt met toetsweken enzo.

Als je er geen vertrouwen in hebt, maak je er dan niet te druk over. Wat zou je er nog aan kunnen doen? Zeg dat je hoopt dat het haar nog gaat lukken. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Spreek vervolgens af dat je tijd vrij houdt om haar te helpen, maar dat ze die wel van tevoren bij je moet reserveren. Spreek eventueel met haar af dat je haar op een X aantal (vaste) momenten zal vragen hoe het ermee gaat. En dat je dan gewoon een eerlijk antwoord wilt. Leg haar uit dat je met haar mee leeft en dat het geen controle is. Maar dan moet dat ook zo zijn.

Je kunt het niet overnemen, dus investeer in goed contact, vier kleine successen en sta klaar om te vangen als het moet.

Tweede ring

Het lijkt erop dat je met je dochter nog in de eerste ring (zo noem ik het maar even) van de opvoeding zit: als ouder weet je alles, beheer je alles en geef je je kind adviezen/opdrachten, waarvan jij weet dat dat het beste is voor het kind. Je kunt die 'opdrachten' verpakken in mooie zinnen als 'zou je niet...., maar je weet zelf ook dat het kind op dat moment geen 'nee' kan zeggen. Je bent nog heel direct sturend aanwezig in het leven van je kind.
Kinderen worden groter en gaan zich daaraan onttrekken, ze willen zelf het stuur van hun eigen leven in handen nemen.
De overgang kun je maken door met je dochter af te spreken, dat ze zelf moet vragen om hulp. En ondertussen zoeken naar andere onderwerpen om over te praten.
Niet dat het dan altijd goed loopt, zeker niet. Het kan best zijn dat ze dit jaar niet haalt. Maar dan zou ze wel meer het gevoel kunnen krijgen dat het haar eigen keuzes zijn en dat ze zelf kan bepalen hoe ze hiermee verder gaat.
Met 'de tweede ring' bedoel ik dt je niet meer sturend aanwezig bent in haar leven, maar op de achtergrond moet je wel zorgen dat je genoeg inzicht hebt en genoeg flexibiliteit om haar te begeleiden in haar eigen keuzes. Stel dat ze niet overgaat, dan komt de vraag: wat nu. Je kunt jezelf voorbereiden door een aantal mogelijke scenario's in je hoofd uit te denken, maar ondertussen zul je toch haar de ruimte moeten geven om iets te bedenken. Je kunt zelf deadlines in de gaten houden, mogelijke consequenties in beeld krijgen van mogelijke keuzes en haar daarmee ondersteunen als ze ergens over nadenkt.
Het is wel de vraag wanneer en hoe je die overgang maakt. Als dat in een verwijtende sfeer gebeurt (dan zoek het zelf ook maar uit, zie je wel, ik heb het je wel gezegd etc.) dan geeft dat een negatieve lading. Als dat in een positieve sfeer gebeurt (zoals Emmawee al aangaf) dan kan ze daardoor zelfvertrouwen krijgen.
Mag ze een keer 'falen' in haar leven, heeft ze ruimte om zelf ervaringen op te doen, moet ze aan een bepaalde verwachting voldoen of wordt het haar eigen leven?

Tsjor

Tja

Tja, het is een lastige leeftijd. En de overgang van aanreiken naar zelfstandigheid is moeilijk.

Mijn even oude zoon is nu zelf verantwoordelijk voor zijn cijfers. ☺
Wel krijgt hij 3 keer huiswerkbegeleiding en ik probeer hem vooruit te laten kijken in Magister. En in het weekend stuur ik hem een paar keer naar boven om te leren. Ik vraag of het klaar is maar controleer het niet meer.
Misschien blijft hij zitten, eigen schuld. Heb hem vaak genoeg gewaarschuwd...

Uitleggen

Kun je het niet nog eens goed uitleggen? Ze is groot genoeg om te snappen waarom jij je met haar schoolwerk bemoeit en om zelf uit te leggen hoe ze het anders wil. Een paar jaar geleden zat ik mijn dochter ook achter haar broek, met als uitleg: als jij met voldoendes thuiskomt, stop ik ermee. Ik gun je deze overgang, ik zie dat het moeilijk is, ik probeer je te helpen, ik snap dat je er een sik van krijgt, dat is nou net weer niet de bedoeling maar ik weet zeker dat je blijer bent als je overgaat dan als je nu van mij de vrijheid krijgt om te doen en te laten wat je wilt. En bovendien weet ik gewoon dat je het kan, dus als je nu even doorbijt, heel stom zo met je moeder erbij, dat weet ik, maar echt, daarna ben je blij. Zo'n soort uitleg.

Vervolgens afspraken maken: wanneer helpen, wanneer niet, waarmee.

Tenzij je het overgaan al niet meer ziet zitten natuurlijk. Zie de posting van Emmawee. En ook wat ze daarna schrijft: investeer in goed contact. Dat alleen al valt niet mee nu natuurlijk. Probeer daarom zo helder mogelijk uit te leggen waarom je doet wat je doet.

herkenbaar

Dit hebben wij vorig jaar gehad. Ik zat er zowat bovenop en ik raakte steeds gefrustreerder, Uiteindelijk zei ik tegen mezelf... wat nu als hij blijft zitten is het dan zo erg??? Nee was het antwoord. Dit jaar dus anders aangepakt. Vanaf dag 1 hebben we tegen zoonlief gezegd.. Het is jouw studie en je mag als je wilt alles zelf regelen. We willen je helpen als je wilt maar je moet het zelf aangeven. uiteraard wilde hij dat...De eerste maanden ging het half half.. dan weer een viertje en dan weer een 7.. gemiddeld alles net aan een zesje..
Het enige wat ik af en toe vroeg was.. heb je alles op de rit en kunnen we je ergens mee helpen...
Het tweede deel ging hij met sprongen vooruit en kreeg zelfs lol in het halen van hoge cijfers en meneer stond er ineens supergoed voor. Nu in deel drie laat hij het weer wat versloffen en het enige wat ik nu tegen hem zeg... Je hoeft nog maar 6 weken... aan jouw de keuze... of zes weken schouders eronder of volgend jaar weer 42 weken alles overnieuw...en als je hulp wilt.... je weet ons te vinden... Hij staat er goed voor hoor zal niet zo snel blijven zitten maar goed de vijfjes vliegen momenteel om de oren waardoor de gemiddelde 7 tjes nu dus alweer zesjes worden. ( op een paar vakken na)

Mijn ervaring van afgelopen jaar.... veel minder strijd.. veel gezelliger in huis... zoon wat weer praat en dus zelf af en toe om hulp vraagt en wat het toch maar weer red.. en dat zeg ik ook tegen hem dan ik trots ben op hoe hij het doet... Mocht hij blijven zitten dan was het maar zo... ze komen er wel.. is het niet linksom dan is het wel rechtsom...

Kortom... ik zou niet pushen.. geef aan dat ze nu nog een paar weken kan knallen en over kan gaan en anders volgend jaar alles weer opnieuw.. dus ook die irritante meester of juf... vrienden die wel doorgaan etcetc...de rest moeten ze zelf ondervinden..