Help, mijn dochter begint te puberen
Hallo,
Onze dochter van 11 is duidelijk begonnen met puberen.
Afgelopen week was ze een paar keer in tranen, echt reuze verdrietig omdat ze niet "groot" wil worden. Ze vindt het heel erg dat ze vrouwelijke vormen krijgt en ook wat haargroei op plaatsen waar het eerst niet zat. Ook onzeker of ze nou nog wel met haar barbies kan spelen, want dat doet niemand meer in groep 8 volgens haar. Hiermee denk ik nog aardig om te kunnen gaan met een praatje, een knuffel en een warme kop thee.
En wauw, wat een slecht humeur kan ze nu ineens hebben zeg. Niet te pruimen. We krijgen niet meer normaal antwoord op vragen en als we haar vragen iets te doen duurt dat echt eeuwen voor het dan ook gebeurt.
Maar waar we (mijn man ook) echt moeite mee hebben zijn de stemmingswisselingen. Zo is ze gezellig en tien minuten later heeft ze enorm lange tenen. Het negeren is niet goed, begripvol zijn ook niet en er een grapje over maken is helemaal geen goed idee. Soms is ze echt best grappig, maar o wee als ze ziet dat mijn man en ik gniffelen.
Kun je dit als ouder goed doen of moeten we ons er maar doorheen bijten? Ben benieuwd hoe jullie de pubertijd ervaren en of jullie nog tips hebben om het hier in huis een beetje gezellig te houden voor iedereen.
emotie
Het enige wat hier echt helpt (met een puber van 12 en eentje van 17, die nogal laat begonnen is) is om wel aandacht te hebben, maar dan zonder emotie.
Dus zelf je emoties uitschakelen. Alles wat je voelt (grinnik, medelijden, woede, angst, plezier, trots), wakkert hier hun emotie aan. Dus zelf een oase van zen zijn, helpt.
Armen wijd en een knuffel. Puntje van je tong afbijten. En als ze heel erg beledigend zijn, rustig zeggen: 'Dat heb ik niet verdiend.' Dat helpt.
En soms lukt het me. En vaak niet. Dan stormt er weer iemand radeloos de trap op.
O jee, moet ik zen zijn?!
Dat vind ik vaak heel moeilijk, ik ben al vrij licht ontvlambaar, maar mijn hormonen schommelen ook zo rond de overgang...
Wens ons puberouders veel geduld komend jaar...
Absoluut zen 
Ik zou de hele dag door slaande ruzie kunnen hebben met mijn puber als ik me alles persoonlijk aantrek. Vanmorgen kwam ze met een verslapen hoofd om 11 uur haar kamer uit. Ik maakte de fout door te gaan glimlachen, waarop de kamerdeur met een knal weer dicht ging. Vijf minuten later weer open, waarop ik stoïcijns doorging met mijn make-up. Vervolgens keek ik in haar richting, en zei zij op norse toon: 'Wat?!!'. Zo makkelijk om dan ruzie te krijgen In plaats daarvan heb ik een lekker kopje thee voor haar gezet en ben vervolgens het huis uit gevlucht voor de nieuwjaarsvisite.
maar Dendy...
je had toch ook eerst een perfect geduldig mensen moeten worden voooooooooor je kinderen kreeg....
O, maar Polly
Ik ben best geduldig. Ik wil ook graag meeveren met dochter en haar buien. Ik heb alleen het idee dat ik steeds per ongeluk de verkeerde kant op veer. Een simpele opmerking over niets kan al een hele ontploffing veroorzaken
alles wat je zegt...
Alles wat je zegt, kan en zal tegen je worden gebruikt.
Dat zeggen man en ik regelmatig tegen elkaar. 
Vandaar die afgebeten tongpunten. Er uit en tegen de wind in wandelen wil wel eens helpen.
Normaal
Zen, dat is een goeie tip. Als ik maar heel kalm blijf en geen enkel oordeel of gevoel uitspreek, kan ik de meeste uitbarstingen voorkomen. Helaas lukt dat natuurlijk 9 van de 10 keer niet. Heel vaak moeten man en ik er ook om lachen, maar lang niet altijd!
wat bij onze puber ook helpt, is een glas sinaasappelsap of iets soortgelijks naar binnen gieten. Hij kan heel veel eten maar doet dat lang niet altijd. Hij wordt ook steeds magerder. Vaak is het chagrijn bij hem een gevolg van honger, heb ik gemerkt. Een glas sinaasappelsap lijkt dan wel een tovermiddel. Ineens komt er een lach op z'n gezicht.
En als laatste denk ik dat het heel normaal is. Dat kleine kleutertje en die lieve basisschooljongen kon natuurlijk niet eeuwig zo aan me blijven hangen, op m'n schoot kruipen en nog bij me in bed kruipen. Hij is zich aan het losrukken en dat is een wat pijnlijk proces. Maar wel heel gezond. Dat hou ik me dan ook maar voor als hij weer eens tekeer gaat.
Niets dan herkenning in voorgaande berichten. Allereerst wil ik je succes wensen, want het is een vermoeiende tijd. Puber 1 is er doorheen, puber 2 zit er midden in. Ruzie om niets ja.
Ik heb vooral mezelf moeten veranderen om het thuis gezellig te kunnen houden. Van mijn planning kwam niet veel terecht dus die heb ik losgelaten. Geen lieve, beleefde, meedenkende kinderen willen hebben voor een aantal jaren . Daardoor gaat het al een stuk beter.
Het leukst is hij met mij als ik praat over zijn grootste hobby, gamen. Interesseert mijbecht niks maar ik doe maar net alsof.
Ik ben blij als de pubertijd voorbij is. En natuurlijk zijn ze niet constant in aanvalmodus, ook hier nog steeds eens knuffelende, lieve 14 jarige (die een minuut later veranderd in het tegenovergestelde).
Zen
Ja, de zenmodus helpt. En het allemaal niet persoonlijk nemen. En inderdaad ook belangstelling hebben voor hun zaken, ook al boeit het je niet. En zaken loslaten. Ik verwacht niet van mijn zoon van zestien dat ie met kerst fulltime gezeliig naast me op de bank zit. Ik heb aangegeven dat hij moet doen waar hij zin in heeft, maar dat ik het wel gezellig vindt als hij meeeet. Met succes. Ik kreeg met Oud en Nieuw zelfs even voor twaalven een sms'je van hem, heel lief.
Jezelf herinneren hoe jij was en dacht rond die leeftijd helpt ook.
Ik vind overigens de puberteit al met al een hele leuke periode, ondanks alles. Want ik heb eigenlijk geen kinderen meer in huis, maar drie hele leuke mensen erbij gekregen.
