Hoe en is het verstandig om je zoon te laten testen op adhd

Bezorgde moeder

Ik begrijp uit je berichtje dat veel problemen van je zoon toch worden veroorzaakt door het tieren van zijn vader. Is het niet veel eerlijker dan om eens over het gedrag van vader te gaan praten? Vader zal zich waarschijnlijk behoorlijk gefrustreerd voelen als hij chronisch Lyme patiënt is, maar hij mag zich niet op zoon afreageren. Voor de rest ben ik het eens met de reactie van Miriam. Je zoon is zeventien. Er gebeuren alleen maar onderzoeken ed. als hij dat zelf wil.

Astrid, uit huis wonen

kan ook heel veel goeds opleveren. Ik ben er zelf eigenlijk helemaal niet voor, omdat het vaak om zulke verkeerde regenen en op zo'n verkeerde wijze gebeurt. Maar in jouw geval zijn er nog twee kinderen (meen ik?) om wie je zorgt hebt.
Bij ons is mijn (stief)dochter vanaf haar 12e uit huis gaan wonen, op vrijwillige basis. Hoewel zij helaas geen psychische hulp heeft gekregen die ze zo nodig had, heeft het ons als gezin zo enorm goed gedaan. Hoe lief wij haar ook hadden, toch was de sfeer om te snijden, omdat ze elk moment weer kon ontploffen, schreeuwen, gillen, stelen, weglopen, spijbelen, enz. enz. Toen ze uiteindelijk met zelfmoordpogingen begon te dreigen en het op school ook heel erg slecht bleek te gaan, hebben we een plek voor haar gezocht. Alles is wel zeer moeizaam gegaan, en zoals ik al zei, echt hulp heeft ze nooit gekregen hoezeer wij ons daar ook voor ingespannen hebben. Maar onze band met haar, en de band tussen haar en haar zusje/broertjes is door onze beslissing enorm verbeterd. Nu is ze 20 en woont bijna helemaal zelfstandig.
Overigens begrijp ik je helemaal! Wij zijn destijds ook ver over onze grenzen en die van onze andere kinderen heen gegaan. Wacht niet tot dat moment, want dan ben je gedwongen minder optimale plaatsingen te accepteren, omdat je bv. een crisisplek nodig hebt. Als je op een goed moment begint kun je zoveel mogelijk zelf regisseren.
Ik denk ook dat je je niet moet laten leiden door het feit dat je oudste begon te huilen toen je uithuisplaatsing noemde. Jij bent de ouder, jij kunt de situatie overzien, voor je kind (dochter in dit geval) is het natuurlijk alleen maar bedreigend omdat het ook een teken is dat jij het nu niet aankunt. Je kunt het positief brengen: je wilt het beste voor haar broer en dat kun je hem niet (meer) zelf bieden. Als vervolgens de dagelijkse dreiging van uitflippen wegvalt omdat hij ergens anders woont zul je merken hoe moe je bent, en hoeveel het van jou en van je kinderen, ook van hem zlef, heeft gevergd.
Mijn stiefdochter zegt nu dat hoewel zij het op dat moment echt vreselijk vond dat ze niet meer thuis kon wonen, het toch voor haar de beste oplossing is geweest. Sommige dingen kun je thuis niet, hoe graag je het ook wil. Juist omdat je zoon je zo lief is... En het komt naar je toe, onze dame was in de weekeinden dat ze thuis was heel gezellig, eindelijk hadden we het toen weer eens echt leuk met elkaar!
Sterkte!

Ach, ja daar hebben we alex weer

Ja, ja, daar hebben we onze Alex weer. Ik heb al eerder gezegd dat hij van een andere planeet komt. Het blijkt nu maar weer eens.

Ben zelf moeder van een ADHD zoon (17 jaar). Hij slikt ook Ritalin. Zou wel heel simpel zijn als dat ik het zou slikken het bij hem over zou zijn. Was het maar waar. Zou er dan ook meteen mee beginnen.

Maar ach Alex, ben niet boos, voel me niet gekwetst. Weet wie het tenslotte zegt.
Ik weet gewoon dat je zelf niet helemaal honderd bent. Misschien zijn daar ook wel tabletjes voor, je zou eens kunnen informeren. Maar dat wil je toch niet horen, je bent tenslotte diegene die het allemaal wel weet in de wereld (ook al hij is niet de jouwe).

Ha, ha, ha, mensen lach erom. Wij als ouders met kinderen met ADHD weten zelf wel beter. We doen ons stinkende best om het voor deze kinderen zo goed mogelijk te laten verlopen allemaal!

Alex

Vraag: hoeveel kinderen (en hun ouders) die Ritalin slikken ken jij écht? Ik denk weinig of geen, want dan zou je weten dat die niet klopt: "Kinderen gaan zich meer als robots gedragen en gehoorzamen de ouders en de school als nooit tevoren; daarmee wordt het succes afgemeten. Niet de ouders en de school worden in twijfel getrokken maar het kind is de bron van ergernis, de zwakste in het conflict" Tuurlijk, er zijn uitzonderingen, maar voort het merendeel van de kinderen klopt het gewoon niet. En kom nou niet weer met internetlinks, of zoek voor de verandering eens naar wat je eigenlijk niet wilt weten, wedden dat je ook stukjes vindt die het tegenovergestelde aantonen van wat jij aanhaalt?! Gelukkig heeft Rosa wel gezond verstand...

Alex

Wat ik zou willen weten is of die onderzoeken zijn gedaan bij kinderen met ADHD of bij gezonde mensen. Zou het niet zo kunnen zijn dat kinderen met ADHD bv een meer dan gemiddelde bloedtoevoer naar het brein hebben, zodat Ritalin de hoeveelheid weer normaliseert?
Ik weet het niet hoor. Ik ken een jongetjes met ADHD die Ritalin geslikt heeft en om bepaalde redenen nu een langere periode geen medicijnen mag. Zijn moeder is overigens heel erg tegen medicijngebruik maar is op een gegeven moment toch overstag gegaan.
Enfin, jochie nu zonder Ritalin en hij vraag zelf of hij die medicijnen weer mag waar hij rustig van wordt in zijn hoofd.
Lastig allemaal, maar ik probeer ons kind toch zo lang mogelijk medicijnvrij te houden.

Thanx! nikus en jessy

voor de picto's. Daar kan ik wat mee.

Alex

Mijn dochter heeft ADHD, vastgesteld door een team van kinderartsen, kinderpsychiaters, kinderpsychologen en pedagogisch medewerkers.
Inmiddels is bij haar aangetoond (en daar wordt meer onderzoek naar gedaan) dat de neurologisch overdracht zwaar verminderd is. Oftewel, indrukken van buitenaf komen niet in haar hersenen aan zoals het zou moeten. De hersengedeelten die actief zouden moeten zijn bij bv rekenen, film kijken, praten en noem maar op zijn allemaal verminderd actief (uit mijn hoofd werken dus de neurotransmitters niet goed bij de synapsen)
Met Ritalin, waar ieder "normaal" mens hyperactief van gaat worden, zijn bij haar deze gebieden wél actief zoals ze zouden moeten zijn.
Ik zou met geen mogelijkheid weten hoe ik dat voor elkaar moet gaan krijgen als IK die ritalin zou slikken.
Een theorie is dat kinderen met ADHD dus die verminderde neurologische overdracht hebben van indrukken van buitenaf en daarom zelf drukte gaan creëren die wél een goede neurologische overdracht hebben; het zogenaamde hyperactieve, vaak aan nieuwe dingen beginnen (wat een toename van endorfine veroorzaakt), veel en druk denken.
Bij een juiste toediening van ritalin, hef je een mankement op en behou je de karaktereigenschappen van een kind. De voorbeelden die jij noemt zijn de typische voorbeelden die tegenhangers gebruiken en eigenlijk alleen te zien zijn bij overdosering.
Mijn dochter is gelukkiger met ritalin, dan zonder en dat is voor mij het belangrijkste.
Ik hou toch wel zielsveel van haar, ongeacht het hyperactieve, fladderige, chaotische en noem maar op. Daar ben ik moeder voor. Zij houdt een stuk meer van zichzelf zonder die aspecten en dus met die medicijnen. En pas als je van jezelf houdt, kan je van een ander houden en daardoor heeft ze nu wel hartsvriendinnen, die ze eerst niet had.
Graag zou ik willen dat je verder keek dan je neus lang is Alex, want je hebt weinig kennis uit ervaring, slechts uit artikelen en helaas krenk je daar écht een heleboel mensen mee, terwijl het ook anders zou kunnen.

Jakiro

PS Wij hebben tot nu toe alles zonder (psychische)hulp van buitenaf kunnen trekken, dus ADHD alleen is zeker geen belemmering en al helemaal geen reden voor een uithuisplaatsing. Wel al die andere zaken die bezorgde moeder noemde.

Alex

Ken je eigenlijk zelf wel iemand met ADHD?

Alex

Toch uitermate knap van je dat jij zomaar bepalen kunt dat de kinderen die jij kent, geen ADHD hebben en dat het in die gevallen het probleem van de ouders/arts/leerkracht is. Verbazingwekkend gewoon, die gave. Wat was je beroep ook alweer?

Genista

Dat weet je toch? Alex is allesweter, beroepsinternetkopieerder en overaltegenaanschopper. Leuke woorden voor scrabble, maar als mens kun je er het beste zo min mogeijk mee te maken hebben.

Voor alex

Je bent gewoon een vervelend persoon.
Niks meer en niks minder.

Jakiro

Alex

Schoenmaker hou je bij je leest! Ken je de term MBD nog?

Broeva! haro!

"In een maatschappij waar men een hekel heeft aan nerds en brave hendrikken zal men het omkeren en de groep die juist supergoed scoort op de ADHD test volproppen met medicijnen om zich ook eens normaal te gedragen."
Henriken, met 1 k Ik ben dol op mijn nerds. Sterker nog, er liggen hier T-shirts in de kast, die nog worden gedragen ook, met het duidelijke opschrift "Geek". Is een compliment.

Maatschappij

Alex beweert niet dat ouders een hekel hebben aan hun eigen kind met een gedrags/leerstoornis. De maatschappij heeft dat.
En dat lijkt ook zo te zijn. En dat vind ik ook erg. Ik ondervind daar helaas iedere dag de nadelen van. Kinderen moeten opgroeien binnen vaste lijnen die bepaald worden door de maatschappij. Ze moeten sociaal vaardig zijn, zich aanpassen aan het grote geheel en opgroeien binnen de lijnen van het "normale." En jammer genoeg wordt veel gedrag wat behoort bij een bepaalde leeftijd tegenwoordig als afwijkend gezien.
Heeft een 6 jarige vreemd gedrag bij het "samenspelen", moet je met je kind naar speltherapie. Heeft je kind problemen met contact leggen, hup naar een sovatraining. Kan je kleuter niet goed een bal vangen, naar de kinderfysiotherapeut. Ik zeg niet dat dit alles slecht is, maar we ontwikkelen in de maatschappij steeds meer kinderen met faalangst en onzekerheden. Waarom? Niet iedereen voldoet aan de richtlijnen en dat "mag" niet meer. Dat is zeer funest voor je zelfvertrouwen.

Wil 40

Is dat nu anders dan vroeger? Ik herinner me de BLO-scholen, waar kinderen die anders waren echt gedropt werden... De gezinnen waren groter, het dagelijks leven qua werk zwaarder, dus er was minder tijd om je op de kinderen te richten, daardoor lijkt het nu of het meer geaccepteerd werd, maar daar geloof ik niks van. Toen ik bijna 30 jaar geleden ging werken met kinderen met gedragsproblemen kwam ik echt niet meer acceptatie en tolerantie tegen dan nu. Het werd meer doodgezwegen. En hoezo zegt Alex niet dat ouders een hekel hebben aan hun kind met een gedragsstoornis? Ik lees toch echt 'de afgenomen tolerantie van ouders en leerkrachten'.

Alex

Ik ken wel iemand met ADHD. Mijn partner namelijk, en mijn zoontje waarschijnlijk. Ze krijgen geen medicijnen, maar heel veel structuur is wel nodig. Ik denk dat als je geen verstand hebt van ADHD , je er ook niet over mee kan praten.

Reina

Ik dacht ook dat dankzij de diagnoses en rugzakjes er nu meer kinderen met "ander gedrag" in het reguliere onderwijs blijven. Maar ik heb juist op het OOL forum geleerd dat het tegendeel waar is.
Er worden nu meer kinderen doorgestuurd naar het speciale onderwijs dan vroeger naar BLO scholen.
Vroeger minder tijd om je op de kinderen te richten? Ik kom zelf uit een groot gezin, maar mijn moeder was altijd thuis. Ik zeg niet dat dat beter is of slechter dan dat beide ouders werken, maar er was genoeg tijd om je op de kinderen te richten.
En ik heb zelf niet het idee dat "ander gedrag"werd doodgezwegen. Ik weet nog goed wie het "domme"jongetje uit de klas was. Waar het door kwam dat hij zo dom was? Geen idee, iemand was de domste uit de klas en iemand de slimste. Net zoals nu. Alleen weten we het nu te benamen als "kind met een leerachterstand" en een hoogbegaafd kind. Alles heeft een naam, maar het bijpassende gedrag van het kind is nog steeds hetzelfde. En aangezien ze nu in een vakje passen gaat de èèn naar het speciaal onderwijs en de ander naar een Leonardo school. En waarom? Ze passen niet in het reguliere onderwijs, de leerkrachten kunnen geen passend onderwijs aanbieden.Kortom ze worden nog steeds "gedropt", alleen nu met een etiketje.
En wat doe je met de rest? De normaal/boven gemiddeld intelligente kinderen die ander gedrag vertonen, opvallend gedrag? Help, het reguliere onderwijs tollereert het niet, de maatschappij niet, hoe krijgen we ze passend in het "normaal gemiddelde?". Op naar speltherapie, sovatrainingen, psychologen en in nog ernstiger gevallen de psychiater.
Het afnemen van tollerantie in het stukje van Alex heb ik anders gelezen. We hebben minder begrip,hogere verwachtingen, minder geduld en zoals mijn zoon zelf zegt: "Veel dingen moet ik nog leren, ik krijg daarvoor niet eens de kans, ik ben nu al niet goed genoeg want ik ben anders...wat is er mis met anders en misschien is de rest wel anders."
Aanpassen, leren en soms flink op je bek gaan. Dat is volwassen worden. Onze kinderen mogen steeds minder door ervaringen en leerprocessen opgroeien. Ze moeten als peuter al binnen de lijnen zitten van het "normale". Ja, wat dat betreft denk ik dat er steeds minder tollerantie is.Ondanks alle diagnoses, psychische hulp en zelfs medicijnen. We beginnen op steeds jongere leeftijd onze kinderen in de hokjes te proppen.

Karin

Zelfs iemand kennen met ADHD geeft je geen kijk op ADHD. Omdat ieder mens zijn eigen karakter heeft en zich anders ontwikkelt. Dus iedere ADHD~er is ook anders.
Het is geen kwestie van "verstand" van hebben. Je kunt je er hoogstens in verdiepen, er veel over lezen en zelfs psychologie studeren. Maar dat betekent niet dat je de antwoorden hebt. Niets is zo moeilijk als het brein. In principe kan er dus niemand op dit forum meepraten omdat we verstand hebben van ADHD. We kunnen hoogstens ervaringen wisselen.

Wil40

Toch vind ik, dat als je niemand kent met ADHD, je er niet over kunt meepraten. En "verstand hebben van" komt door ervaringen, erover lezen, studeren etc. En inderdaad heb je dan niet alle antwoorden, dat zei ik ook niet. Maar het geeft je wel inzicht. En ik neem aan dat mensen met een kind /partner met ADHD dat doen.
Als je dat niet doet en alleen roept dat het alleen maar drukke kinderen zijn, zit je er wel erg ver naast en heb je geen idee hoe het voor het kind dat het heeft zelf is. Het gaat er niet om dat het voor de omgeving en ouders makkelijker is als de diagnose gesteld is, maar juist voor het kind zelf. Dat kan dan begrijpen dat het sommige dingen moeilijker kan en hoeft er niet zo gefrustreerd over te zijn,krijgt meer begrip van de omgeving en krijgt handvaten hoe ermee om te gaan.
Wat dacht je, dat ik mijn kind medicijnen zou geven om het zelf rustiger te hebbeb? Ik zou ze veel liever zelf nemen als dat hem hielp.

Wil40

Er gaan meer kinderen naar het speciaal onderwijs, maar dat komt volgens mij niet door verminderde tolerantie, maar door de sterk veranderende maatschappij, er wordt veel van mensen gevraagd, alles is hectisch, veranderingen gaan zo snel dat velen ze niet bij kunnen benen. Er zijn meer soorten SO, dus kunnen er ook meer kinderen naar toe, kinderen die vroeger niet naar het BLO gingen zaten voor spek en bonen in de klas. En als slecht kon leren (bijv omdat je je niet kon concentreren) ging je zo vroeg mogelijk werken. Was dat een gewenste situatie? Ik weet ook nog wie het domste jongetje uit de klas was, maar niet omdat er zoveel aandacht aan hem besteed werd, wat ik nog herinner zijn de negatieve opmerkingen zijn richting uit, ik had supermedelijden met hem. In ons gezin was er iemand die niet mee kon komen, hij heeft een jaar lang alleen maar de juf geholpen, hij had meer gehad aan adequaat onderwijs. Ik vind niet dat kinderen in het SO gedropt worden, ik zie er kinderen enorm opleven, gelukkig worden, zich gewaardeerd voelen (ik heb het nu o.a. over familieleden). Niemand vindt het vreemd dat kinderen op het VO allerlei richtingen opgaan, gelang hun intelligentie en interesses ( de middenschool is destijds helemaal mislukt en kreeg direct heel veel kritiek), waarom dan wel persé iedereen bij elkaar in het basisonderwijs? Mijn zoon was helemaal gelukkig toen hij, komend uit een klas met veel vwo-kinderen waar hij altijd de slechtste was, op het vbo merkte dat hij de dingen opeens goed deed en soms zelfs de beste van de klas was. Je kunt zeggen dat ander, opvallend ( in welke vorm dan ook) gedrag niet getolereerd wordt, je kunt ook zeggen dat er voor alle kinderen een passende plek moet zijn, waar hij/zij zich kan ontplooien. Ik spreek volwassenen die zeggen dat ze nu inzien dat ze ADHD hebben, dat ze wilden dat dat vroeger onderkend was omdat ze dan veel meer begrepen zouden zijn, nu waren ze alleen maar dat klierige kind.
Mijn moeder was trouwens ook altijd thuis, maar ze was wel altijd bezig met het huishouden, wat nou eenmaal veel tijdrovender was dan nu.
Je kunt door lezen etc veel te weten komen over ADHD, PDD-nos enz enz, maar pas als je ervaren hebt hoe een kind zich voelt en gehoord hebt dat hij zich veel prettiger voelt met medicatie dan zonder weet je echt waar je over praat. Natuurlijk geven ouders niet zomaar medicijnen, meestal is het een noodgreep. Alex surft het hele internet over op zoek naar negatieve berichtgeving, er staan ook positieve dingen op, maar die leest hij niet eens. Alex veroordeelt ouders graag omdat hun kinderen niet het geluk hebben dat alles van een leien dakje gaat en geeft ouders graag de schuld , daarom krijgt hij commentaar. Een woord als empathie ontbreekt in zijn woordenboek.

Inderdaad, alex

Dan weet je dus ook dat het niet iets van deze tijd is ..., dus hoezo 'afgenomen tolerantie'

Alex

Wie probeer je nu te overtuigen? Wie zegt dat een kind geneest door ritalin? Jij verwart ADHD met druk gedrag, ga eens even verder googlen en vindt zelf maar uit waar je je vergist.

Genezen

Een medicijn hoeft een afwijking niet te genezen om toch nuttig te zijn.
Diabetes geneest ook niet door insulinespuiten, maar die insuline is toch echt nodig.
Betablokkers genezen hoge bloeddruk ook niet, maar helpen die verlagen.
En zo zijn er nog honderden voorbeelden te geven.

Reina

Ja, de maatschappij is anders, alles gaat sneller en vooral kinderen zullen moeite hebben om zich daarop aan te passen. Maar dat wordt wel van ze verwacht. Hoe jonger je tegenwoordig aan allerlei eisen moet voldoen, des te meer kinderen zullen dit niet kunnen bijbenen en dus gezien worden als buitenbeentjes.
Dus misschien tolereren we niet minder maar liggen onze eisen gewoon hoger? Omdat de maatschappij hogere eisen stelt, moeten wij als ouders daar in mee.
En ja, we herinneren ons nog dat ene domme jongetje uit de klas, of dat vervelende jongetje. Mijn zoon kan zich dat later vast niet herinneren. Er zitten meerdere kinderen in zijn klas met een rugzakje. Dat is eigenlijk ook de bedoeling. Zoveel mogelijk kinderen met aangepaste leertrajecten bij elkaar in het reguliere onderwijs. Daarvoor is de rugzak in het leven geroepen. Alleen, dat lukt niet erg. Meer kinderen dan vroeger stromen naar het SO. Ik zeg niet dat dat beter is, of slechter. Maar blijkbaar bieden de diagnoses en bijpassende rugzakjes niet voldoende hulp.
En of je zoals vroeger het hele jaar de juf mag helpen of zoals nu, met een Ritalinpilletje tussen de kast en de verwarming mag zitten, ik zie geen verschil. Je blijft een buitenbeentje.
Er zullen altijd kinderen zijn die de medicijnen nodig hebben. En voor deze kleine groep is het prima dat ze er zijn. Maar voor een grote groep waren de medicijnen misschien niet nodig geweest als de maatschappij haar eisen wat zou aanpassen.
Vroeger gingen kinderen met gedrags/leerproblemen al jong werken. Ik denk dat dat nog steeds zo is. De leerplicht is niet voor niets verhoogd naar 18 jaar. Het aantal jeugdigen die school vroegtijdig verlieten, zonder diploma, kwamen er in steeds grotere getalen.
Ze gaan nu niet jonger aan het werk, nee nog erger, ze komen van school zonder diploma en vinden helemaal geen werk.

Wil 40

Dat denk ik ja, de maatschappijj eist meer, dus je moet er wel in mee gaan. Die veranderende maatschappij vraagt ook veel van leerkrachten, met alleen goed-les-kunnen-geven en voldoende vakkennis ben je er niet. Of je voor SO kiest of zoveel mogelijk leertrajecten in 1 klas is persoonlijk, zal ook met je eigen ervarngen te maken hebben, ik vind het het mooist als je de keuze hebt. Ik vind het jammer dat je zegt dat je nu met een ritalinpiletje tussen kast en verwarming mag zitten, ik ken veel kinderen die door dat pilletje wel plezier krijgen in school, je doet hen en hun ouders te kort door er zo over te praten, vind ik.
Helaas zal 'de maatschappij' zijn eisen niet aanpassen, aangezien die bestaat uit zoveel individuen dat je daar geen invloed op hebt, wel kun je je eigen eisen aanpassen en je niet op laten drijven door de verwachtingen en eisen van de mensen om je heen (door die instelling heb ik min eigen kinderen zien opgroeien tt gelukige mensen).
Er is niks mis met jong gaan werken als dat past bij jou als persoontje, wel als het uit onmacht gebeurt. Daar moet het onderwijs beter op afgestemd worden, vind ik. Ik ben een groot voorstander van richtingen als MBO-BBL, daar doen ook, mits het goed begeleid wordt, veel leerlingen met leer- en gedragsproblemen het goed. Ik denk dat onze zorgen gelijk zijn, al verwoorden we het anders en kijken we tegen sommige dingen iets anders aan.

Reina

Dat is waar. Misschien hoor ik inderdaad te weinig verhalen over de positieve invloed van medicijnen op kinderen met gedrags/leerproblemen.
Deze ouders hoor je natuurlijk ook niet snel, omdat alles wel goed verloopt. Je hoort eerder de verhalen als ouders zich zorgen maken. Daar heb je zeker een punt.
Waar je ook een punt hebt is het volgende: "je niet laten opdrijven door de verwachtingen en eisen van de mensen om je heen." En dat is nu juist zo moeilijk. Als je niet meedoet krijg je het gevoel dat je je kind tekort doet. Althans, anderen geven je dat gevoel. Alle eisen waar je kind aan moet voldoen, terwijl je zelf, als ouders, tevreden en gelukkig bent met hoe je kind is. Toch zal je kind moeten meedraaien en zijn/haar plekje moeten vinden. Daar moet het wel de tijd voor krijgen. Zich kunnen ontwikkelen, al is het niet binnen de eisen. Daar ligt mijn probleem. We willen voor alles een verklaring en het liefst een oplossing hebben.
We dwalen wel wat af na de opening van "bezorgde moeder", waar we helaas niets meer van vernemen.

Alex

Weer zo'n reactie die te kort door de bocht is.
"Als jij pijn in je buik hebt en de huisarts schrijft jou enkel pijnstillers voor, neem jij daar dan genoegen mee of eis jij een uitgebreid onderzoek?" Waar in vredesnaam haal jij vandaan dat er géén onderzoek plaatsvindt voordat met Ritalin gestart wordt? Ik maak het hele proces momenteel van redelijk dichtbij mee bij een vriendinnetje van mijn kinderen. En ik kan er met de pet niet bij dat jij denkt dat kinderen Ritalin krijgen alsof het een snoepje na schooltijd is.

Alex

Jouw reactie naar Karin laat zien dat je echt niet weet waar je het over hebt en het dus het zinnigst is jouw reacties gewoon te negeren.