Hoe mee omgaan , dochter geschopt, geslagen.
Mijn dochter had gisteravond een feestje en we werden gebeld. Ze was in een speeltuin met een groepje en waren hard aan het praten. Er was daar een woning met jongeren die begeleidt wonen. (In de avond zonder begeleiding). Van het groepje van dochter gingen er een aantal naar binnen en zij bleef met 3 andere jongens achter. Er kwamen 2 jongeren naar buiten (want ze vonden dat groepje dochter te luid waren). Een meisje begon al tegen dochter tekeer te gaan, waarop dochter weg liep en haar telefoon pakte om te bellen. Het meisje pakt dochters telefoon, pakt haar bij haar hoofd, trekt haar haren uit haar hoofd, duwt haar op de grond, trekt daar door aan haar haren en geeft haar een paar knietjes. Dochter weet los te komen en rent naar huis waar ze het feestje had. Helemaal overstuur, verder gelukkig geen letsel ofzo. Politie erbij en dochter gaat nadenken over aangifte, gisteren konden ze niks doen. De andere jongeren zijn ook enorm geschrokken en voelen zich schuldig omdat ze niet ingegrepen hebben. Mijn vraag is dat ik niet zo goed weet hoe hiermee om te gaan. Moet ik er luchtig over doen tegenover dochter of hele tijd vragen hoe het gaat. Ook zelf ben ik een beetje in de war, tuurlijk is het niet normaal en vreselijk, maar het is misschien ook hoe we er als ouders mee om gaan. Het voornaamste is dat dochter er dadelijk geen last meer van heeft.
Pinokkio schreef op 12-02-2023 om 14:20:
[..]
Naar mijn idee (maar ben geen gedragsdeskundige) heeft het helaas vaker te maken met een soort van machtsstrijd. Aankijken is daarbij niet ‘onderdanig’ genoeg.
Mijn gevoel zegt me dat het in dit geval echt om het laatste gaat. Of om simpelweg een restje ‘reden’ te vinden om even lekker los te gaan.
Ik denk dat wat ik vetgedrukt heb gemaakt, wel aardig klopt.
Tweede optie is ook een mogelijkheid, maar daar kan je als potentieel slachtoffer weinig tegen doen. Behalve keihard terugvechten. Maarja, moet je ook maar 'de mens' voor zijn. En ook durven.
Wat heftig voor je dochter . Ik zou zeker vragen hoe het met haar gaat en haar goed in de gaten houden
En als dochter aangifte wil doen
doen
Of melden
En ook melden aan de begeleiding van de woonvorm .
Sterkte
ja heb begeleiding net gesproken. Hij was ook heel erg geschrokken en de andere jongelui van de woongroep ook. Het meisje zelf heeft weinig besef wat ze gedaan heeft zei de begeleider, maar er komen wel vervolgstappen. Ik heb wel gezegd we aangifte gaan doen en dat begreep hij volkomen. Hij gaf ook aan dat we samen met begeleiding nog een gesprek kunnen hebben, maar dochter voelt daar weinig voor.
PinkFlower schreef op 12-02-2023 om 13:57:
[..]
Ik kan me echt niet voorstellen dat het je als slachtoffer kan helpen om het in een ander perspectief te zien. Het maakt me ook gewoon boos dat je zo bijna de boel probeert goed te praten. Want dat is het gewoon. Boehoe het meisje heeft misschien wel nooit liefde gekent en een kutleven, bekijk het van haar kant. Er is geen andere kant. Iemand mishandelen is nooit en te nimmer goed te praten. Hoe kut en rot je eigen leven ook is.
Overigens uit ervaring. Mijn broer is het ziekenhuis ingeslagen vroeger door zon persoon. 0 begrip en medelijden voor iemand die een ander mishandeld omdat iemand op het verkeerde moment kijkt.
Nou ophouden met mensen iets toe te dichten wat er niet staat. Want mijn verwachtingen van jou zijn echt stukke hoger dan van de dader. Jij hebt veel meer in huis (gelukkig maar).
Wat jij noemt is jouw interpretatie. Die interpretatie laat zien dat jij weinig voorstellingsvermogen hebt. Dat is jammer maar niet verboden. Maar als jij al niet zo'n jeugd hebt gehad en toch een gebrek tentoonspreidt, hoe moet dat met de mensen onder ons die eigenlijk zó zijn opgevoed dat ze gehandicapt zijn in de maatschappij. Dit kan beter.
Ik zeg je net dat het mij enorm heeft geholpen te zien waar dit vandaan komt anders loop je rond met 'ik keek iemand aan, en dat heeft een reactie opgeleverd die voor mij nogal wat gevolgen had'. Daarmee wordt de daad (en dader) groter in je hoofd. Dat wil je toch niet? (ja, misschien heb ik het fout).
Dochter TO heeft een liefdevolle en begripvolle moeder die zich ook nog eens afvraagt waar haar dochter mee geholpen is. Gelukkig maar, dit is best pittig. Wees alert dat ze geen angst om buiten rond te lopen (vermijdingsgedrag) ontwikkelt. Doe aangifte want dat helpt later bij de verwerking (ook al heeft ze er nu geen zin in). Duidt waar dit vandaan komt zonder verontwaardiging of boosheid. Maak de dader niet zwart (want dat geeft geen realiteitszin en sust alleen een primitief gevoel van verontwaardiging).
Dit meisje, de dader, zou hier natuurlijk ook iets passends moeten krijgen om te zorgen dat dit niet meer gebeurt. Dat is niet perse alleen straf. Van straf alleen, leer je niet veel. Wil je dan geen straf. Nee, ik zeg: van straf alleen leer je niet zoveel. En we willen de wereld veiliger maken toch. Of moet ze dood?
Ze zou natuurlijk iemand naast zich moeten hebben die de daad afkeurt maar niet de persoon waarmee ze kan bespreken waarom ze boos wordt wanneer iemand, die zij niet kent, haar aankijkt. Want van straffen dat zij boos wordt, houdt haar boosheid niet op, natuurlijk. Want dit meisje moet niet alleen leren wat ze niet moet doen, vooral leren wat ze wel moet doen. En zo te zien is het niveau heel laag. Dat betekent dat zij dit niet heeft ontwikkeld. In een 'normale' jeugd (zoals jij of ik) komt dat vanzelf tot wasdom. Een normale jeugd kunnen we dus doorstrepen. Die heeft zij niet gehad. Dat is een constatering. Dus ze heeft, als zij dit gedrag wilt ontwikkelen, een heel begripvol persoon nodig dit haar veilig genoeg doet voelen (iets dat ze waarschijnlijk nooit zal kennen). Maar zoiemand zal ze waarschijnlijk nooit ontmoeten. Dus dit meisje aanvallen, lost niets op. Met dit inzicht, daarmee keuren we haar daad niet goed.
Kleinduimpje schreef op 12-02-2023 om 14:50:
Hij gaf ook aan dat we samen met begeleiding nog een gesprek kunnen hebben, maar dochter voelt daar weinig voor.
Dat moet je nu nog niet doen. Eventueel pas als alles achter de rug is qua aangifte, en een eventuele veroordeling etcetera. Dat jouw dochter dit niet wil snap ik volkomen.
Kleinduimpje schreef op 12-02-2023 om 14:50:
ja heb begeleiding net gesproken. Hij was ook heel erg geschrokken en de andere jongelui van de woongroep ook. Het meisje zelf heeft weinig besef wat ze gedaan heeft zei de begeleider, maar er komen wel vervolgstappen. Ik heb wel gezegd we aangifte gaan doen en dat begreep hij volkomen. Hij gaf ook aan dat we samen met begeleiding nog een gesprek kunnen hebben, maar dochter voelt daar weinig voor.
Fijn dat de begeleiding hiermee aan de slag gaat. Maarja die trekken ook na hun werk de deur van de instelling dicht en gaan naar huis. Dat gesprek is een mooi aanbod naar dochter en brood nodig voor de dader. Ik kan me voorstellen dat jouw dochter dat nog even niet wil en misschien wel helemaal niet. Dat is jammer maar als je er niet klaar voor bent, niemand kan je dwingen.
Het zou mooi zijn als jij als moeder wel naar dat gesprek kan gaan en dat bespreekt met de begeleiding. Alleen als je er aan toe bent. Want een gesprek kan juist voor dit meisje heel belangrijk zijn. Om heel veel redenen, die je zelf kan bedenken (geweld en agressie) maar ook hoe een moeder hoort te moederen. De begeleiders kunnen dan verder met dit meisje. Zo te horen heeft dit meisje nog een hele lange weg te gaan maar als ze 18 is, houdt het op.. Heel lang heeft men niet om haar nog te bereiken.
goed dat je de begeleider gesproken hebt. Als er slachtofferhulp geboden wordt bij het aangifte doen zou ik daar zeker op ingaan (of zelf actief naar vragen). Je dochter heeft er al last van dat haar vrienden bevroren (wat op zich een logische reactie is, mensen gaan vechten, vluchten of bevriezen). Van je dochter is het ook weer logisch dat ze zich niet gesteund heeft gevoeld. En natuurlijk van het het slaan zelf. Begeleiding daarbij is echt belangrijk. Het is gewoon heftig wat ze meegemaakt heeft.
Ik zou naar haar toe aangeven dat je erg geschrokken bent en het heel erg vindt voor haar. Dat je haar graag wil helpen maar niet goed weet hoe. En dan samen bespreken wat ze fijn vindt. Dus er wel of niet naar vragen.
duizel schreef op 12-02-2023 om 15:23:
goed dat je de begeleider gesproken hebt. Als er slachtofferhulp geboden wordt bij het aangifte doen zou ik daar zeker op ingaan (of zelf actief naar vragen). Je dochter heeft er al last van dat haar vrienden bevroren (wat op zich een logische reactie is, mensen gaan vechten, vluchten of bevriezen). Van je dochter is het ook weer logisch dat ze zich niet gesteund heeft gevoeld. En natuurlijk van het het slaan zelf. Begeleiding daarbij is echt belangrijk. Het is gewoon heftig wat ze meegemaakt heeft.
Ik zou naar haar toe aangeven dat je erg geschrokken bent en het heel erg vindt voor haar. Dat je haar graag wil helpen maar niet goed weet hoe. En dan samen bespreken wat ze fijn vindt. Dus er wel of niet naar vragen.
Verwacht alleen van slachtofferhulp geen gesprekken of zo.. ze helpen met een aangifte enzo, vertellen je wat de rest van zo'n traject inhoudt. Ze helpen met de praktische kant van het gebeuren. Meer is het niet echt. Hoogstens hebben ze nog een lijst met bekende hulpverleners waar je heen kan met een verwijzing van de huisarts.. en dat is al heel wat. Verwacht geen gesprekken, geen therapie oid..
Pepperoni schreef op 12-02-2023 om 14:37:
[..]
Ik denk dat wat ik vetgedrukt heb gemaakt, wel aardig klopt.
Tweede optie is ook een mogelijkheid, maar daar kan je als potentieel slachtoffer weinig tegen doen. Behalve keihard terugvechten. Maarja, moet je ook maar 'de mens' voor zijn. En ook durven.
Nooit aan te raden. Zolang je nog weg kunt komen, is de beste zelfverdediging de 100 meter sprint. En ik heb diverse zwarte banden dus ik zeg dat niet zomaar. Onthoud: bij gekkies, dronken mensen of jongedames met externaliserend probleemgedrag kun je je nog het beste verdedigen door zo snel mogelijk weg te wezen. Dat is niet laf. Dat is heel erg slim.
Ik heb een ander soort traumatische gebeurtenis meegemaakt en was wat jonger. Mijn ouders zijn toen wel met mij naar de politie geweest. Maar ze hebben er daarna nooit meer met mij over gepraat. Waarschijnlijk omdat ze dachten het daarmee niet te groot te maken. Het was ook de tijdgeest toen, ik verwijt ze niks. Maar blijk er nu toch nog steeds last van te hebben.
Dus met jouw dochter zou ik er toch zeker over in gesprek blijven.
Ik zou sowieso wel aangifte doen. Zodat je dochter leert dat ze onrecht niet hoeft te accepteren en zodat dat meisje leert dat dit geen gedrag is waar ze mee weg komt. Zelfs als er geen vervolging komt, heeft ze wel een aangifte aan haar broek, een proces bij politie, rechtbank, bureau halt of weet ik het. Daar heeft ze vast weinig trek in en kan een leerschool zijn voor een volgende keer.
Hoe kut je jeugd ook is (ze woont natuurlijk niet voor haar zweetvoeten begeleid), mensen kunnen dat niet aan je neus zien, dus iemand aanvallen omdat die je aankijkt is nooit, maar dan ook nooit gerechtvaardigd en daar hoeven we met zijn allen ook geen begrip voor te hebben. Je kunt nu eenmaal niet iedereen die je per ongeluk of bewust een keer aankijkt in elkaar meppen, haren uittrekken en mishandelen.
Als je aankijken bedreigend vindt, kun je ook wegkijken. Je kunt niet de rest van de samenleving verantwoordelijk houden voor jouw trauma's en verleden. Het lijkt me zinvol als dit meisje leert om enige zelfbeheersing te ontwikkelen, anders gaat ze het nog bijzonder lastig krijgen in het leven.
ToetieToover schreef op 12-02-2023 om 17:30:
[..]
Nooit aan te raden. Zolang je nog weg kunt komen, is de beste zelfverdediging de 100 meter sprint. En ik heb diverse zwarte banden dus ik zeg dat niet zomaar. Onthoud: bij gekkies, dronken mensen of jongedames met externaliserend probleemgedrag kun je je nog het beste verdedigen door zo snel mogelijk weg te wezen. Dat is niet laf. Dat is heel erg slim.
Waar raad ik dat aan dan?
Pepperoni schreef op 12-02-2023 om 22:51:
[..]
Waar raad ik dat aan dan?
Je zegt zelf: maar ja, daar moet je maar de mens voor zijn. En durven.
Dus je geeft het als een reële optie aan. En dat is het niet, het is heel onverstandig. Stel je bent sterk en flink en je slaat die ander het ziekenhuis in, dan zit je zelf met een hoop ellende. Of je wint het niet, en dan heb je ook heel veel problemen.
Onze taekwondo leraar leerde ons ook: zorg dat je weg kan komen. Hooguit slaan of trappen om jezelf een uitweg te geven, en dan ervandoor.
Philou schreef op 12-02-2023 om 15:11:
[..]
Fijn dat de begeleiding hiermee aan de slag gaat. Maarja die trekken ook na hun werk de deur van de instelling dicht en gaan naar huis. Dat gesprek is een mooi aanbod naar dochter en brood nodig voor de dader. Ik kan me voorstellen dat jouw dochter dat nog even niet wil en misschien wel helemaal niet. Dat is jammer maar als je er niet klaar voor bent, niemand kan je dwingen.
Het zou mooi zijn als jij als moeder wel naar dat gesprek kan gaan en dat bespreekt met de begeleiding. Alleen als je er aan toe bent. Want een gesprek kan juist voor dit meisje heel belangrijk zijn. Om heel veel redenen, die je zelf kan bedenken (geweld en agressie) maar ook hoe een moeder hoort te moederen. De begeleiders kunnen dan verder met dit meisje. Zo te horen heeft dit meisje nog een hele lange weg te gaan maar als ze 18 is, houdt het op.. Heel lang heeft men niet om haar nog te bereiken.
Dit soort gedrag kan echt wel stevige consequenties voor zo'n meisje hebben. Denk aan moeten verhuizen naar een 'strenger' regime omdat ze blijkbaar nog niet toe is aan redelijk zelfstandig wonen.
dit is ook de reden waarom er een petitie gestart is door 'het vergeten kind'. Niet alle kinderen zijn als ze 18 zijn in staat om hun eigen leven te organiseren. Helaas is dat wel dat de overheid nu van hen verwacht. Als je 18 bent trekt de overheid zich terug en moet je het als jongere met een belast verleden zelf maar zien te rooien.
maar praktisch?
Aangifte doen.
Officiële klacht indienen bij de zorginstelling. Dan zal er vanuit hen actie moeten komen. Dus niet alleen melden bij de voordeur en een gesprekje met de begeleiding. Maar echt een officiële klacht indienen.
Slachtofferhulp inschakelen. Zij hebben vaker met dit soort zaken te maken gehad.
In gesprek blijven met je dochter en benoemen dat jij het ook lastig vindt en dat je graag wil weten wat ze van jou verwacht.
Sterkte!
je hebt toch wel foto's van de blauwe plekken gemaakt?
En langs de huisarts om vast te laten stellen welk letsel er is (naast de hoofdpijn).
Dan staat dat ook weer op papier.
