Hoe nu verder

actie

Ik denk ook weleens: zou er een moment komen dat ik er echt genoeg van heb en denk dat ze wat mij betreft het huis uit mogen? Geen zin meer in het achter de troep aan lopen en honderd keer zeggen. Maar mijn pubers zijn iets jonger en bovendien met een vorm van autisme en zo ver ben ik zelf nog niet.
Hier ben ik gewoon bezig met honderd keer neutraal zeggen wat ik van ze verlang en als de zaak gaat overlopen even samen doen.
Is dat misschien een idee? Pubers zijn met andere dingen bezig en het is soms moeilijk om ze erbij te betrekken. Als je jezelf betrekt bij hun leven lukt het misschien om je beter in te leven en wat meer geduld te hebben. Ik zou niet meer aan hun computerspullen komen.
Maar meer duidelijk zeggen wat je van ze wil en accepteren dat het ze soms wel lukt en soms niet. En accepteren dat het gewoon even niet meer dan kostgangers zijn.
Het lijkt me handiger om wat meer interesse te tonen en daar vandaan meer samenwerking te vragen dan te straffen. Een shockeffect lijkt me nou niet bijdragen aan de goede sfeer en al helemaal niet aan de samenwerking.
Nu heb je gewoon ook weinig positief contact en dan is gedoe over hun gebrek aan respect het contact dat je nog wel hebt. Dat lijkt me niet erg opbouwend.

tja

Het overgrote deel van wat je schrijft is vrij 'normaal' pubergedrag.....
Ten eerste denk ik dat jullie je het niet zo persoonlijk moeten aantrekken. Pubers vinden ouders nu eenmaal stom. Accepteer e.e.a. wat meer, laat ze wat meer in hun eigen sop gaar koken en bemoei je er minder mee. Dat geeft rust.
Alles, werkelijk alles laten slingeren is zeeeeer herkenbaar. Daar kan je je ontzettend aan irriteren, ruzie over gaan maken enz, maar de ervaring (de mijne in ieder geval) is dat dat niet veel helpt, behalve dat het de sfeer verziekt. Ik ben daar makkelijker in geworden: ik ruim de troep op die mij in de weg staat. Is uiteindelijk in een paar tellen gebeurd en kost me veel minder energie en ergernis op deze wijze. De troep in hun kamer laat ik lekker liggen: is hun probleem
Verder valt het me op dat het vooral gaat over wat de kinderen moeten c.q. niet mogen. Ik denk dat bij jullie echt ergens de knop om moet, want nu zitten jullie in een constante fase van ergernis, een vicieuze cirkel. Wees wat laconieker, gezelliger enz. Negeer vervelende 'brutale' opmerkingen. Ik denk dat dat al een hoop scheelt.
Bibi

tja....

weet je, je beschrijft nu een situatie die in jaren ontstaan is en die nu -met behulp☺ van de puberteit zeg maar- verder uit de hand loopt. Dat is heel moeilijk, daar kom je niet zomaar met een paar tips uit.
Ik kan wel zeggen dat ik het totaal oneens ben met Anne J. Ik ben het ook totaal oneens met Bibi; ik vind namelijk juist dat je rigoreus in moet grijpen en het heft eindeijk eens in eigen handen nemen.
Ik kan me nauwelijks indenken dat een hedentendaagse puber geen last zou hebben van het afnemen van allerlei apperaten. Tenzij je ze wel gewoon hun mobiel heb laten houden, want daar kunnen ze veel mee natuurlijk.
Maar echt, ik denk dat het rigoreus moet als je de regie terug wil pakken maar ik denk ook dat jullie begeleiding erbij nodig hebben/.

Voetveeg?

Nu zijn mijn kinderen nog iets jonger, oudste is 15. De rommel herken ik, de grote monden niet.

Ik persoonlijk denk dat je dit niet gaat redden met alleen maar negeren van wat je niet aanstaat. Daar lijkt de zaak me iets te veel voor geëscaleerd. Wel lijkt het mij tijd voor een gezinsgesprek. Zo kan het niet langer, regels zijn nodig en jullie zijn niet op de wereld gezet om voetveeg te zijn van je kinderen.

Ik zou niet gaan dreigen met jeugdzorg oid, maar een gesprek op gelijk niveau aan gaan met twee bijna volwassenen. Aangeven wat jullie willen en verwachten, en vragen wat zij willen en verwachten. En dan kijken of jullie ergens halverwege kunnen uitkomen. Mocht dit niet lukken dan lijkt mij inderdaad de enige oplossing om langzaamaan toe te W erken naar meer zelfstandigheid, 17 is immers bijna 18 en dat is geen heel rare leeftijd om op je zelf te gaan wonen. Toewerken naar meer zelfstandigheid is ook leren om je eigen wasje te doen, je eigen kostje te koken en uit eindelijk ook in je eigen levensonderhoud te voorzien.

Daar kunnen ze dan nu alvast mooi mee beginnen te oefenen.

School?

Gaan de kinderen naar school/studeren en zo ja, hoe gaat dat? Wat doen ze zoal overdag en in het weekend? Vrienden? Gaat dat allemaal goed? Hebben jullie nog zicht op dat soort dingen? Ben het eens met de schrijfsters die zeggen dat je de regie terug moet pakken, en dat je daar hulp bij nodig hebt. En vooral kracht en overtuiging in jezelf dat het anders moet, en anders kan.
Hier nog geen puber maar ben zelf wel hele erge puber geweest en ik weet dat het shock effect wat jullie misschien willen doen, op mij echt geen enkele indruk gemaakt zou hebben. Wat wel indruk gemaakt zou hebben, is een verandering van houding van mijn moeder (vader is overleden toen ik 15 was dus moe stond er ook nog alleen voor). Als mijn moeder echt heel duidelijk was gaan uitstralen dat het HAAR nou eens niets meer kon schelen wat ik deed, dan zou ik me zorgen zijn gaan maken. Want oeps, dat is natuurlijk de bedoeling niet, dat moeder zich niet meer druk kan maken over gedrag van kind. Als ze gewoon een keer koeltjes had meegedeeld dat ze het zat was, de boel niet meer zou regelen, de was niet meer doen en al helemaal geen lekkere dingetjes meer in huis halen, prakjes koken, je zoekt het maar uit, en dat ook echt gedaan zou hebben...dat zou bij mij zoden aan de dijk gezet hebben. Tjonge, wat was ik een egoïstisch kreng, geen gesprek mee mogelijk, onttrok me aan alles en hield nergens rekening mee. Maar, ik weet ook dat ik die hele puber-periode vreselijk heb gevonden, eigenlijk doodongelukkig was achter dat masker van onverschilligheid en eigenlijk heel hard hulp nodig had om daar achter te komen. En terugkijkend, had mijn moeder wel hulp kunnen gebruiken om dor mijn onhebbelijke gedrag heen te komen. Dus ja, hulp en praten!

Tja

Iedereen staat er blijkbaar anders in. Maar toch moet ik de eerste ouder nog tegenkomen die het gelukt is om 'Ben het eens met de schrijfsters die zeggen dat je de regie terug moet pakken, en dat je daar hulp bij nodig hebt. En vooral kracht en overtuiging in jezelf dat het anders moet, en anders kan.'
Voor mij is dat een recept voor oorlog met je pubers. Als je denkt dat je dat kunt winnen moet je dat vooral doen. Je kunt daar natuurlijk ook jeugdzorg bij vragen. Die zijn het misschien wel met je eens: de ouders zijn nou eenmaal de baas, mijn huis, mijn regels.
Kan allemaal. Beetje flink zijn, je rug recht houden, niet pikken.
Laat nog eens horen wat het wordt, zeg ik met enig leedvermaak. Misschien vergis ik me wel? Denk het niet eigenlijk.

Misschien

Ik zou het gesprek aangaan met de insteek dat het nu allemaal niet goed gaat, dat jullie willen dat ze bepaalde zaken gaan doen (opruimen) en bepaalde zaken juist niet meer doen (uitschelden)
Heel duidelijk zijn over wat je verlangt. Daarbij kan je ook aangeven dat jullie het niet langer zo trekken en dat jullie er echt helemaal doorheen zitten. Je mag best je emotie laten zien en je radeloosheid. Ze zijn bijna volwassen en het wordt tijd dat ze zich verantwoordelijk leren gedragen. Kunnen of willen ze dat niet en kunnen of willen ze dat niet van jullie leren dan moeten ze dat misschien maar elders leren. Een internaat kan een goede oplossing zijn. Ik weet niet of ik met jeugdzorg zou gaan dreigen. Ik denk het eigenlijk niet. Ik zou wel de optie van een internaat serieus bespreken. Ik denk namelijk dat een internet helemaal geen slechte oplossing is. Soms is wat afstand van de situatie prettig. Het is natuurlijk niet voor iedereen een oplossing omdat het ook prijzig is.

Als jullie het echt niet meer trekken kan het inderdaad een idee zijn om hulp van buitenaf in te schakelen. Misschien niet jeugdzorg maar bijvoorbeeld een psycholoog die jullie kan begeleiden. Je kan trouwens best van je kinderen verlangen dat ze gewoon meegaan.

Zeker tegen de oudste kan je duidelijk maken dat het binnenkort toch echt 'your way or the highway is'

het echte leven

is toch best moeilijk in te schatten van wat letters op een scherm.

Het klinkt zo allemaal enorm ongezellig, helemaal niet verbonden met elkaar - en zoals je dat beschrijft zou dat al jaren zo zijn??

Doe je weleens een op een iets met je kinderen? Uit eten, winkelen, fietsen, schaatsen, een spel, ergens een ijsje eten, samen de tuin doen, samen de kledingkast opruimen, een eind rijden? Het klinkt net of jullie al jaren niets met elkaar hebben, wat voelt dat verdrietig zo!

Pffff

Waar gaat het nou eigenlijk over? Recalcitrante, chagerijnige, onwillende pubers of stelende, zuipende, agressieve pubers? Volgens mij het eerste. Internaat, jeugdzorg? Tjonge. Ik mis iets geloof ik. Take your battles zou ik zeggen.
Bibi

Makkelijk praten

Ik ben al door deze fase heen en heb daardoor misschien een beetje makkelijk praten. Als je er middenin zit is het gewoon heel erg moeilijk, weet ik nog. Dan vraag je je echt af wanneer het éindelijk eens normaal wordt.

In een draadje van iemand anders werd ook verteld dat puber de moeder uitschold en ik verbaas me daar heel erg over. Hoe kan dit verkeerd gaan? Waarom heeft een kind de indruk dat de ouder met zo weinig respect behandeld kan worden? Niet luisteren, zooi maken, weigeren opdrachten uit te voeren... dat vind ik 'des pubers', maar uitschelden heeft niets met puberaal te maken maar met onbeschoft. Dat zou ik je kinderen dus om mee te beginnen duidelijk maken.

Wij hebben als ouders zijnde ook duidelijk steken laten vallen. We hebben de dames niet echt opgevoed in meehelpen in huis. Als ik het over kon doen zou ik vanaf jonge leeftijd toch wat meer taken hebben verdeeld, al is het maar om te bereiken dat kinderen daarmee leren dat meehelpen geen aanslag is op hun geluk, gezondheid en al dies meer en wat meer realiteitszin ontwikkelen. Troep stijgt niet vanzelf op van de vloer bijvoorbeeld. Maar ondanks dat die opvoeding dus voor verbetering vatbaar was, ontwikkelen mijn dochters zich wel normaal. Vooral de oudste heeft begrepen dat ze haar kamer bij moet houden, de jongste deed dat al. Toch zal het nooit perfect worden zolang ze thuis wonen. Vooral de oudste is nu eenmaal een rommelkont en ik heb min of meer besloten daar niet meer energie meer in te steken dan echt noodzakelijk is. Ik raap liever zelf een kledingstuk van de vloer of ruim de keuken maar weer eens op als ze heeft staan bakken, dan dat ik de sfeer verpest door haar op haar plichten te wijzen. Ik zeg er wel wat van, om haar toch te laten voelen dat ik het niet leuk vindt dat ze troep achterlaat, maar daar laat ik het bij.

Ik heb het hier al vaker gezegd: ik werk liever aan een goede verstandhouding, dan dat ik wil dat ze zich voorbeeldig gedragen. Binnen bepaalde grenzen natuurlijk. Af en toe mag het best eens botsen. Het gaat erom dat je prioriteiten leert te stellen. Wat is belangrijker: dat je zoon het aanrecht schoon achterlaat, of dat je het gezellig hebt met elkaar? Hoe flexibel ben jezelf?

respect en interesse

Ben het eens met Bibi en AnneJ: een oorlog aangaan heeft geen zin en zeker niet over doodgewoon pubergedrag als rommel maken, alles laten slingeren en geen antwoord geven. De internaten zouden wel erg vol zitten als iedereen ze daar voor uit huis zou zetten.
Wel verontrustend vind ik wat je zegt over geen respect en desinteresse. Maar anders dan jij denkt. Want ik lees ook niet veel respect en interesse van jullie voor hen. Interesseer je je voor hun leefwereld, wat ze meemaken, wat ze doen (ook op internet), hoe ze zich voelen? En hoe jullie als partners naar elkaar? Wat voor voorbeeld krijgen ze daar voorgeleefd? Die relatietherapie zal toch niet voor niks geweest zijn?
Pubers zijn rotvervelend, maar houden je soms ook een spiegel voor. Meer dan ooit doet in deze periode goed voorbeeld het beter dan straffen.

En: wat wordt er precies verstaan onder uitschelden?

Want dat is een heel ruim begrip natuurlijk. Er zijn uiteraard grenzen. Maar een ' wat ben jij een zeikerd' (als voorbeeld), vind ik niet leuk, maar zie ik wel als puberale onmacht en negeer ik verder en voel me dan ook niet direct aangesproken. Voor mij geen reden voor verdere strijd.
En vooral ook: respect is wederzijds, dus ook respect en begrip voor de onzekere malle molen waar de puber in zit.
En dan nog een tip: schrijf een brief aan je puber. Waarin je rustig verwoord wat jij vindt dat anders moet EN vooral ook wat je WEL oke van hem vindt en hoe jullie het prettiger kunnen maken.serieus vragen wat hij ervan vindt zoals het nu gaat. Het voordeel is dat jij rusitig je brief kan overschrijven en hij het mss in eerste instantie weg legt,maar een paar dagen later nog eens leest en er verder over nadenkt.
Bibi

Boe tegen oorlog

Ik bedoel zeker geen oorlog aangaan, AnneJ, dat win je inderdaad niet! En als oud PSP-er moet ik daar sowieso niet aan denken. Wat ik bedoel, is proberen het negatieve om te zetten in een positief gevoel, dat het kan, en niet toegeven aan het moedeloze gevoel van 'het-ook-niet-meer-weten'. En de post sluit af met 'hulp en praten', zie daar niet zoveel oorlog in.
De vragen die ik aan het begin van de post stelde, sluiten aan bij Bromvlieg en Stenna: vrienden, school, hoe zwart-wit is het? Is er nog een soort van verbondenheid, hoe is het in het dagelijks leven? En ben best benieuwd naar de antwoorden.
In de post van Sonnie staat: 'Het klinkt misschien alsof het niets is, maar ik heb het gevoel dat de kinderen geen onderdeel willen uitmaken van ons gezin of dat het teveel moeite kost.' Dat gevoel uitspreken naar de kinderen, (desnoods) met een buitenstaander erbij die het gesprek leidt, lijkt me een goede start. Want ik lees daarin eenzaamheid en moedeloosheid en denk dat er kracht en overtuiging voor nodig is, om ondanks dat, proberen om het om te buigen. De regie terugpakken als ouder kan denk ik heel goed, zonder dat dat oorlog wordt. Kalmte en geduld zijn goede ingrediënten. En ook jezelf afvragen waar jouw respect is voor je kind. Is dat er? En hoe merken ze dat? Sonnie en man zijn radeloos, kinderen interesseert het (ogenschijnlijk?) niet en gedragen zich als onbehouwen pubers. Met straffen en dingen afpakken bereik je niet zoveel, denk ik. Maar ik begrijp wel, dat ouders zo ten einde raad kunnen zijn, dat zij daartoe overgaan en niet meer uit een bepaald denkpatroon kunnen komen.
Dus tja, hulp en praten, of hulp MET praten, zonder verwijten maar onderzoekend, zoals in de meeste postings wordt aangegeven, lijkt toch een goede weg. En mocht blijken dat de kinderen inderdaad geen onderdeel van het gezin meer willen zijn, dan is dat heel verdrietig, maar dan is het wel duidelijk en kan daar mee gewerkt worden.
Er zijn in alle postings behoorlijk wat vragen gesteld. Hoe gaat het Sonnie? Heb je iets aan de input?

Bah Anne J.

Laat nog eens horen wat het wordt, zeg ik met enig leedvermaak. Misschien vergis ik me wel? Denk het niet eigenlijk.

Dus je hebt liever dat het allemaal helemaal niet goed gaat bij de TS, als jij maar gelijk krijgt?

Fijn om te weten dat je zo in elkaar steekt.

ben het meeste eens met jaina

Je mag aan pubers ook wel eens laten zien dat jij er ook moe van bent. Dat je er doorheen zit....
Dat je het niet meer aan kan.
Daar is niks mis mee! Vraag ze om 'hulp'.
Een oorlog en een ultimatum zou ik niet aan beginnen. Dat win je niet, niet op een bevredigende manier voor beiden in ieder geval en dan win je misschien op punten en is je relatie met hen helemaal verpest...is dat wat je wilt?
Dat internaat idee vind ik weer helemaal niks. Voor dat in zicht komt zou er nog veel meer loos moeten zijn in mijn optiek en dan denk ik aan drugs, alcohol, strafbare feiten etc.
En voor zover ik het begrijp is daar nog niets van aan de hand.
Ik leg de pubers ook gewoon uit dat als ik van mijn werk kom ik óók moe ben....en er niet op zit te wachten om dan meteen maar door te stomen met opruimen van hun troep.
Vaak stel ik een voorbeeld van een andersom situatie. Zij hebben ook soms lange dagen....en dan vraag ik hoe zou jij het vinden als ik op dinsdag (lange dag school+sport+dansen) 's niet klaar zat te wachten met eten voor je en me totaal niet interesseerde voor je als je binnenkwam??? En je zelf een ei liet bakken ofzo? Of misschien je zelf de boodschappen nog liet doen?
"Nee, niet zo leuk." is het antwoord meestal.
Dat wekt begrip...en zet ze aan het denken.
Hun eigen kamer is hun domein. Daar mogen ze troep maken wat ze willen. Maar in de ruimtes waar we 'samen' leven, kan iedereen zijn eigen troep opruimen vind ik. En zij eigenlijk ook.
Moet je eens vragen hoe ze het zouden vinden als hun vrienden op bezoek komen en jij de borden/pannen en resten van t avondeten gewoon op tafel/aanrecht zou laten staan...
Zo'n tegendraads gedrag kan ik ook wel. En het kan ze een spiegel voorhouden hoe leuk dat is voor een ander. En soms tot inzichten brengen. Heb het nog nooit hoeven uitvoeren. Ermee dreigen was al genoeg.
groeten albana

Internaat

Met een internaat bedoel ik absoluut niet een instituut voor moeilijk opvoedbare kinderen maar gewoon een school waar ze ook intern kunnen zijn. In Nederland niet meer heel gebruikelijk maar in België, Frankrijk en Engeland heel normaal. Helemaal niet voor moeilijke kinderen maar gewoon voor jongeren voor wie het om uiteenlopende redenen handiger is dat ze op een internaat zitten. Ook in Nederland heb je zulke scholen; al zijn het er een stuk minder. Geen strafkamp of zo maar gewoon een leuke school. Als de situatie thuis gewoon niet goed loopt en je er zelf niet uitkomt kan het best (tijdelijk) een oplossing zijn. Juist omdat er hier geen enorme problemen lijken te zijn maar men toch er niet uit lijkt te komen.

Ze komt niet meer terug

Volgens mij komt sonnie niet meer terug. We hebben steeds vaker te maken met mensen die vragen stellen waarvan je denkt 'hmmmm tjaaaa', waarop iedereen toch de tijd neemt om te antwoorden, en er vervolgens geen reactie meer komt. Nou ja, hopelijk is er nog iemand die iets heeft aan de serieuze reacties.

merkwaardig

inderdaad, wat Katniss opmerkt zie ik ook. Van die tamelijk dramatisch neergezette wanhoopskreten, en dan helemaal geen reactie meer.

impulsief

Ik denk dat sommige mensen met een acuut probleem het forum nu sneller vinden via google of zo. En dan zetten ze hier impulsief iets neer, maar vergeten om later nog eens te kijken of er reacties op zijn gekomen.

Of ze kijken wel, maar hebben niet het fatsoen om te bedanken.

Nou ja, het zijn soms wel leuke discussie starters....

doe ze eens na

ik zou witheet van dit gedrag worden! Pak de boel eens op en donder het in hun bed. Lekker tussen de eierschalen liggen.

wat bertje zegt

Is ook een optie.
Dat heeft mijn moeder wel gedaan bij mijn broer, die er een nog veel ergere zooi van maakte dan ik ooit gedaan had
Maar mijn broer pleurde het er zo weer uit en kroop in bed.
Maar uiteindelijk had het wel een beetje effect. Toen de stapel maar groeide en groeide naast zijn bed....
hahaha
groeten albana

Onderscheid maken

Je gooit de kinderen nu op een hoop en aan de andere kant de ouders, twee partijen die tegenover elkaar staan. Toch ziek ik je twee kinderen heel anders reageren. Met name het helemaal niet praten van de jongste zou mij zorgen baren. Ik zou de problematiek dus gaan scheiden tussen de oudste (die een gesprek moet krijgen over wat wel en niet kan in huis, wat je van hem verwacht etc.) en de jongste (daarover zou ik me zorgen maken en naar de huisarts gaan.
Beiden lijken elkaar gevonden te hebben in een soort duivels verbond. Het eerste is om dat verbond te doorbreken, door de twee wat betreft je optiek en insteek uit elkaar te halen.
Verder de grenzen duidelijker trekken, zonder preken en straffen: gevonden troep op de kamer gooien, zoek het maar uit. Uitschelden mag niet, op de manier van eerste hulp bij opvoeding: kijk ze aan, zeg dat je dat niet accepteert en dat er niet gescholden wordt, en herhaal dat tot je oogcontact hebt, daarna herhaal je het nog een keer voor de duidelijkheid. Je reageert niet geschokt of zo, het gaat niet om jou, maar om hen: zij moeten leren niet op deze manier met andere mensen op te gaan. Als de keuken een troep is roep je ze bij je en laat het opruimen, want zo kun je niet koken of eten.
Ik denk dat het ook tijd wordt om een positievere sfeer in huis te krijgen: waar mogelijk geef ze complimenten voor dingen die ze wel goed doen (ik hoop dat daar nog iets van over is).

Tsjor

sonnie

nog steeds geen tijd gehad?

vreemd gevoel

Krijg hier toch langzamerhand het gevoel dat er af en toe op slinkse wijze onderzoekjes onder ouders uitgevoerd worden die eigenlijk in de rubriek die daarvoor is hadden gemoeten. Door zich voor te doen als een ouder met een soort van overtrokken noodkreet over opvoeding.

Stenna

Dat denk ik ook... En het trieste is dat ik het reageren toch niet altijd laten kan, zo graag hoor ik mezelf praten ; )(of in dit geval tikken)

hihi

precies. En zo vult dus 10% van de ouders 80% van de studentenonderzoekjes naar opvoeding in.....