Hoe puberzoon voorbereiden op afscheid van onze hond
Helaas zal onze hond (ca.14 jaar) niet meer lang bij ons blijven. Ze heeft diverse tumoren en versleten gewrichten. Nu gaat het redelijk met haar, ze trilt wel als ze een stukje heeft gewandeld, maar springt nog tegen ons op en komt kwisepelend naar ons toe als er tegen haar gepraat wordt.
Mijn zoon (ook 14) is vreselijk zorgzaam en zit vaak bij haar op de grond om haar te knuffelen. Hij was erbij toen we een paar weken geleden bij de dierenarts het trieste nieuws vernamen. Op de terugweg zei hij heel flink dat hij het niet zover wilde laten komen dat ze echt zou gaan lijden. Maar hij heeft het er moeilijk mee en af en toe komen de stille tranen als ze bij hem half op schoot ligt.
We hebben besloten dat als het zo ver is, ze bij ons thuis zal inslapen omdat ze al panisch wordt als we maar de straat van de dierenkliniek inrijden.
De kinderen zijn nu met hun vader op vakantie en ik zorg voor haar. Het zal heel zwaar vallen om het tijdstip te bepalen dat het echt niet meer gaat.
Het liefste zou ik mijn zoon troosten, maar hij houdt zich (puber-eigen) heel stoer en afstandelijk.
Mijn hart draait zich om bij het idee dat we haar moeten laten gaan en breekt bij voorbaat als ik aan zijn gevoelens denk.
Moeten we het erover hebben, of hem juist met rust laten en wachten tot het moment daar is? Ik hoor graag ervaringen en meningen.
Alvast bedankt,
Fély
verdriet van je kinderen is heel moeilijk
Je zou hem dit graag besparen.
Maar het is niet anders, je gunt de lieve huisgenoot een vredig einde als het leven niet meer dragelijk is - en verlies doet ontzettend pijn. Natuurlijk breekt je hart...
Open staan voor hem, opmerkzaam zijn, hem de ruimte laten op zijn eigen manier verdriet te hebben. Ieder rouwt op zijn eigen wijze.
Hij zal er ook van leren. Dat de pijn nu hevig is, maar mettertijd slijt.
Een waardevolle les, want tja, leven gaat niet zonder verliezen.
geef hem
Een actieve rol. Het graven van een grafje, het maken van een alternatief gedenksteen, inrichten van een hoekje thuis met foto, andere dingen,kaarsje erbij.
Sterkte
erbij inderdaad
Kat was ongeneeslijk ziek. Wel het maatje van dochter van haar kindertijd. Ik vertelde haar mijn ervaringen met vroegere katten die een spuitje kregen vanwege ouderdom en ziekte. We spraken zelfs over de palliatieve zorg voor haar grootouders. Ook de serie muizen die vanzelf overleden na 1 a 2 jaar die ze vroeger had.
Toen het zover was brachten we poes samen naar de dokter. School ingelicht dat ze wat later zou komen en waar het over ging.
De dokter en assistent waren heel aardig en behulpzaam. Ze zorgden dat dochter kat op schoot hield toen ze haar eerste en 2e spuitje kreeg en tussendoor lieten ze haar even alleen met kat.
Dochter wilde nog graag een foto met kat op schoot en dat deed de assistente voor haar.
Dochter voelde de zwaarte, het leven, wegzakken uit kat. Ze liet haar bijna vallen maar ik zat erbij en hield kat op schoot.
Op school was dochter erg verdrietig maar kon getroost worden en er werden verhalen gedeeld over eigen huisdieren.
Daarna maakte dochter een website met foto's en grafsteen en gedichtjes op haar facebook. Ze kijkt er nog weleens naar voor ze slapen gaat.
Dochter en ik initieerden in de dagen erna ervaringen dat kat er niet meer was, maar je denkt steeds dat je haar hoort of ziet.
Er is inmiddels een nieuw poesje en soms vergissen we ons, noemen we die ineens bij naam van oude kat. Maar dan glimlachen we weemoedig naar elkaar. Dochter verlangt nog weleens naar oude kat die haar zo goed kon troosten vroeger en zo goed haar stemming aanvoelde. Poesje is jong en ondeugend, speels en zorgenvrij, nieuwsgierig en knuffelig en spinnend.
wat hij wil
Ik zou met hem praten wat hij wil. Misschien wil hij er absoluut niet bij zijn en dat kan je dan beter respecteren.
Verder sluit ik me aan bij Tonny en Bulletje Bliep.
Sterkte, jij ook, en de andere gezinsleden.
Herinneringen ophalen
Je zou herinneringen op kunnen halen aan wat jullie met de hond hebben meegemaakt en afsluitend tegen hem kunnen zeggen dat hij altijd bij je terecht kan als hij het moeilijk heeft. Ik zou hem verder niets opdringen waar hij niet in mee wil of kan gaan. Hoe triest het ook is, het moet er een keer van komen. Belangrijk is of de hond nog plezier in zijn leven heeft en geen grote pijn hoeft te voelen. Onze vorige hond had geen plezier meer in zijn leven, rekken zou het er niet leuker op gemaakt hebben. Dat maakte de beslissing 'makkelijker'.
Met rust laten
Gewoon met rust laten zolang hij maar weet dat hij bij jullie terecht kan.
Dank voor de reacties
We zullen er allemaal bij zijn, als gezin. We zijn welliswaar al 6 jaar uit elkaar, gezinslief en -leed wordt altijd samen gedeeld.
Ik zal hem uiteraard zijn ruimte geven om te rouwen, het ging me meer om hoe naar het moment toe te leven.
Ik zorg nu voor haar tijdens de vakantie van vader en kids, en ik merk hoe lastig het in te schatten is hoe ze zich voelt. Ze is ontzettend vrolijk als we naar buiten gaan, maar na 2 minuten zie je haar inzakken. Ze snuffelt nog met grote nieuwsgierigheid, maar andere honden interesseren haar niet meer. Thuisgekomen verheugt ze zich op haar eten en ze eet en drinkt nog goed, maar trilt daarbij over haar hele lijf om daarna in een hoekje te gaan liggen. Het is zo'n ontzettend lieve hond en vooral de laaste jaren was het echt zoons maatje.
Ik hou jullie op de hoogte.
Fély
weet je
Ik denk dat je hét moment niet moet afwachten.
Als ik het zo hoor, met name het trillen na het lopen, kan een indicatie zijn dat haar spierskelet op is.
Dat geeft immens veel pijn.
Mijn hond heb ik er om laten inslapen op 14.5 jarige leeftijd.
Die mankeerde verder niets, maar had geen bespiering meer over (harde flanken, je voelt het zo). Dan is het hondje gewoon op, hoe triest ook.
Ik zou een datum stellen van bv over een maand en dat aan je zoon vertellen. Jij als moeder weet dan wanneer dat moet: kort tevoren of meteen.
Hoe ik daar naartoe heb geleefd, wel het kwam alsnog onverwacht, maar ik heb de kinderen wel tijdig verteld dat de tijd dichtbij was, en dat ze moesten gaan denken aan afscheid nemen. Dat ikzelf het punt ook niet wist. Dat ze moesten genieten van elke dag en herinneringen maken als ze dat wilden.
Toen het kwam, was het alsnog onverwacht (nl net van terugkomst vakantie), maar toen wisten de kinderen ook gewoon dat de tijd daar was en dat het voor de hond niet goed meer was op deze manier verder te leven. Oneerlijk.
Gewoon eerlijk zijn naar zijn karakter.
Die van mij wilden niet in detail dingen weten, wie weet jouw zoon wel. We zijn er allemaal bijgeweest en hebben het as op haar lievelingsplek uitgestrooid.
Laat maar komen met de rouw. Soms merk je er bijna niets van, terwijl de band zo close was. Soms is het zichtbaar. Soms is er behoefte aan praten en soms helemaal niet. Kinderen zijn anders dan volwassenen, rouwen anders en als de optie er is om te zijn wie je bent dan komt dat goed.
