Houd het niet meer vol

Goede tip

Goed advies van je man. Laat het los en trek het je zeker niet persoonlijk aan. Pubers zijn nu eenmaal draken. Wat boeit het of hij netjes eet. Als hij bij vrienden of vreemden als een varken eet is hij degene die voor joker staat, dus dat laat hij dan heus wel.

Wauw...hulp zoeken?

Zoek hulp, voor jezelf. Je hebt grote emotionele problemen.
Je zoon heeft gelijk. Jullie hebben voor hem gekozen, jullie moeten voor hem zorgen. Dat doe je nu niet goed!

ja maar

Het gedrag vd puber doet er helemaal niet toe.
Al zou hij zich echt gedragen als een monster; ik vind dat niet vreemd in deze situatie.
Kinderen hebben ruimte nodig om zich te kunnen ontwikkelen. Ook emotionele ruimte. Die krijgt deze jongen niet.

hmmm

Je hebt al gezien dat straffen niet werkt. Stop er dus mee. Je man heeft gelijk. Laat het los, het is een puber. Doe voor hoe je je hoort te gedragen. Ik geloof niet dat hij opzettelijk dwarsligt, maar dat hij zich niet gehoord voelt door jou. Tenslotte krijgt hij alleen maar straf van je. Onderhandel met hem over zaken waar hij het niet mee eens is. Lees een boek over pubers, de bibliotheek heeft hele leuke.
Ik betwijfel of hij een coach nodig heeft. Hij heeft een moeder nodig die hem (onder)steunt en jij kunt dat nu niet. Ik wil niet rot doen, maar misschien is het beter als jij zelf gecoacht wordt? Dat kan!
Overigens heb ik hier een 14-jarige die ook de schuld buiten zichzelf zoekt. Wij blijven volhouden met hem zijn eigen rol in het geheel te laten zien. Komt vast goed, tegen het einde van de pubertijd. Overigens krijgt mijn zoon ook soms straf, maar dan bv. dat hij op zijn kamer moet eten wegens ongewenst tafelgedrag. Of wegsturen als hij me uitscheldt. Maar met mate en wegsturen is een logisch gevolg van zijn gedrag (wie niet gezellig doet, gaat maar ergens anders zitten).

Gordon

Verdiep je eens in de Gordon-methode: luisteren naar kinderen (Thomas Gordon), o.a. bij de bol te koop.
En zorg goed voor jezelf, ga op tijd naar bed. Kunnen de kinderen eens een weekend uit logeren? Het lijkt me idd een goed plan om hulp voor jezelf in te schakelen, omdat je je continu tekort voelt schieten. Pubers zijn vaak 'lastig', ik denk dat een andere opvoedmethode beter is, je hebt dit idd zelf ook al door.

Ruimte met grenzen

Geef hem ruimte maar wel met grenzen. Help hem daar binnen te blijven, voordat hij erover gaat. En vooral: houd van hem en geef hem aandacht om wie hij is. Je laat hem nu zien hoe erg het allemaal voor jou is terwijl hij daar niets aan kan doen. Het is gewoon een kind dat afhankelijk is van jou. Van jouw verandering en inzet! Zorg dat je laat zien dat je net zoveel van hem houdt als van zijn zusje. Zij heeft in feite niets met zijn gedrag te maken (niet vergelijken dus!). Hoe erg is het wel niet voor hem als hij degene is die 'alles verpest' voor zijn zusje! Kop op meid! Het is de oudste en daarom misschien wel het moeilijkst (alles is nieuw…).

en wees mild

En wees mild voor hem, hij zit in een moeilijke fase qua lijf en hoofd. Verwacht niet dat hij een lieverdje is nu, hij verkent zijn grenzen. Daar wordt hij groot van, al komt de manier waarop jou misschien niet altijd goed uit. Dus: onderhandelen. En kijk naar de dingen die hij wèl goed doet.

Tafelmanieren

Netjes eten is dat echt een reden om elke dag strijd te voeren? Wees blij dat je kind eet! Laat het los.Je zal zien dat hij echt wel netjes kan eten als hij bij WA en Max aan tafel mag. Ik geef hier het goede voorbeeld al jaren. Kindere eten slordig, met open mond af en toe, niet geheel correct vast gehouden bestek, het zal me worst wezen. Liever iets eten dan correct eten. Ze hebben beiden jarenlang op de grens van ondergewicht gezeten.
Pas had oudste ergens gegeten en kreeg ik van die mensen een compliment dat mijn kind, in tegenstelling tot die van hun, zo netjes kon eten.
Kijk, dacht ik dan heeft dat correct voorleven toch zin.

meissie toch

'...eindig ieder avond huilend en doodmoe in bed.'

Dat is toch nergens voor nodig!
Jongens van 13 zijn niet bezig met tafelmanieren, en die zeggen graag botte dingen tegen hun zusje, gewoon om reacties uit te lokken. Dat hoort erbij.
Straffen helpt niet zoals je merkt. De tip betreffende Gordon is een heel goeie, dat helpt je anders te gaan luisteren/kijken.

Ga geregeld een op een wat leuks doen met je zoon, zonder commentaar. Kleding kopen, ergens wat eten/drinken, ergens heen wat zijn interesse heeft, samen een of andere klus doen, hem helpen met zijn kledingkast opruimen of zo. Zonder commentaar, gewoon luisteren.

Botte opmerkingen naar zijn zus - kijk eerst wat zij dan zegt. En kaats de vraag terug. 'Je zou niets weggeven wat je zelf lekker vindt?'

Sterkte. Hij heeft ruimte nodig, en vriendelijke begrenzing. Maak die niet te krap, maar houd wel de grenzen aan die jij en je man echt belangrijk vinden.

Heel herkenbaar, hoor

Dat gedrag van hem. Wat niet wil zeggen dat je het moet accepteren!
Het iedereen de schuld geven.... Het is zo des pubers!! Maak je er echt niet te veel zorgen over: Het gaat vanzelf over!

Tip2: luister naar je mannetje!Laat los! Hij heeft zo gelijk. Grote kans dat bepaalde gedragingen gewoon echt zijn om jou op de kast te krijgen. En wat heeft hij succes! je zoon dan he.
Pubers zitten ook een beetje in een fase dat zij ontdekken dat je met mensen kunt spelen, ze kunt manipuleren, ze beseffen nog slecht hoe ver hun invloed reikt en testen dan soms en natuurlijk vooral thuis. daarnaast is hun inlevingsvermogen vaak slecht in deze fase en zijn ze vaak rete-egoistisch. Dat jij zo goed op de kast te krijgen bent doordat je gaat schreeuwen of huilen, is voor je zoon op zich aleen stimulans ermee door te gaan.

Het voorbeeld van je dochter die zegt dat zij haar chips weggeeft: ik zou er om lachen en niet direct reageren naar zoon. Ik zou wel tegen mijn dochter zeggen 'Nou, ik vind het anders heel erg lief hoor, dat jij dat gedaan hebt'

Netjes eten...ook zoń dingetje. Mijn zoon was daar ook vreselijk in en eerlijk gezegd: ik ook. Ik ben hem heel lang blijven aanspreken. maar op deze leeftijd moet je echt gewoon stoppen. Mijn zoon werd verliefd en werd door zijn vriend aangesproken "Je eet als een varken! Je kan toch ook die hap in tweeen in je mond doen?'De blik die mijn zoon toen naar zijn vriend uitzond was geweldig...en ik heb hardop vreselijk zitten lachen. Tegen zijn vriend heb ik gezegd dat ik echt mijn best gedaan heb en dat hij het nu over mag nemen. Echt! Ga er maar vanuit dat hij ooit een vriendinnetje krijgt (of misschien ook wel een vriend) die hem verder opvoed. Jij bereikt er nu niets meer mee. Zorg alleen maar dat je de spanning rond het eten los kan laten en probeer hem volkomen te negeren met hoe hij eet. Maar praat wel gewoon gezellig met hem. Laat je niet kisten hoor.

Liegen en bedriegen: Dit is ook wat pubers veel doen. maak je er niet te veel zorgen over maar accepteer het ook niet. Maar doe er ook niet te ingewikkeld over. Laat maar gewoon merken dat je hem niet vertrouwd over bepaalde zaken, op een rustige manier. Steelt hij geld uit je portemonnee? Zorg dat hij niet bij jouw geld kan, neem mee, leg in een kluis maar bedenk iets om te voorkomen dat het kan gebeuren. En ZEG dit ook tegen hem. 'het is jammer, maar ik kan je niet vertrouwen, dus ik neem mijn geld mee'. Of gaat het om alcohol en drugs? In dat geval moet je stoppen met hem te vragen of hij iets gebruikt heeft. Als hij er toch over liegt heeft het geen zin om te vragen. Maar hou er duidelijk aan vast dat je niet wilt dat hij gebruikt. Praat er over met hem of laat je man dit doen als hij beter rustig blijft.

Straf geven:Laat jij je door je zoon vertellen hoe je hem moet opvoeden? Straf geven is niet verboden. het is jouw keus of dat je manier van opvoeden is. Als je het bewaart voor echt belangrijke dingen vind ik het niet gek op deze leeftijd. Maar je moet wel in je achterhoofd houden dat hij nu op een leeftijd komt waarop het zonder zou moeten kunnen. Hij door schade en schande wijs zou moeten worden. Maar op die leeftijd liet ik mijn zoon bijv. bij ernstige vergrijpen zijn telefoon wel eens een dag inleveren. Dat hielp vaak heel goed. Over sommige dingen moet je echt een statement maken.Anderzijds moet je ook overwegen dat straf geven het liegen een beetje in de hand wwerkt. Want door liegen proberen ze dus aan de straf te ontkomen. Zorg dus dat je iets zeker weet en spreek van te voren ook met je zoon (eerst met je man natuurlijk) af wanneer hij die straf ook krijgt.
Een ander punt is dat pubers de consequenties van hun gedrag soms zien als straf, maar dat kan heel goed werken dat je ze de consequenties laat voelen. Bijv. Ruim jij je wasgoed niet in de wasmand? Dan was je zijn kleding niet.Dat is geen straf, dat is een consequentie.
Dat soort dingen helpt om hem zelf verantwoordelijk te maken voor kleine dingen.

Coach:Misschien heeft hij dat nodig, misschien niet. Maar zelf een afspraak moeten maken is blijkbaar nog te moeilijk. Het is heel jammer dat het daar nu op blijft steken.
Mijn zoon heeft momenteel ook een soort coach: daar ben ik erg blij mee want het haalt de angel uit bepaalde dingen. De coach kan bepaalde dingen aankaarten die ik dan dus los kan laten.

Dus als je denkt dat het goed voor hem is:haal dat contact weer aan en zorg dat die afspraak tot stand komt. Of vraag je man dat te doen. Stel dat je zoon er wel iets aan heeft, dan laat je dat nu liggen alleen omdat die eerste stap voor hem te zwaar is. Onderschat niet dat dat lastig is zoń eerste afspraak maken. het is toegeven dat je het niet alleen kan en dat is voor veel pubers te veel gevraagd.

Huilen en schreeuwen: dit geeft aan dat je op de toppen van je tenen loopt! Probeer dit echt niet meer te doen in het bijzijn van je zoon. Dat gaat op dit moment echt niets positiefs brengen. Als het je niet lukt om zonder schreeuwen en huilen door te gaan: dan heb je misschien toch zelf ook hulp nodig. Schaamje daar niet voor, het is gewoon echt een moeilijke periode. Bovendien heb je straks nog een puber als je dochter groot geworden is en kun je aan zoń coachingstraject veel hebben , veel leren voor later ook en om gewoon wat relaxter in het leven te staan.
Sterkte!

Vaderfiguur

Je kan je man of zijn vader naar voren schuiven. Je zoon is bezig zich los te maken van zijn moeder, en heeft behoefte aan een vaderfiguur. Dan moet zijn vader natuurlijk wel die rol op zich nemen (en zich niet verstoppen achter een krant na een lange werkdag).

Het klopt niet dat er vaak ruzie is aan de eettafel. Het oplossen van conflicten is niet alleen jouw taak. Maar pas op dat je ook niet als eerste de politiepet op zet. Geeft je man de tijd om ook in actie te komen, wanneer hij thuis is. Misschien is er ook een betere oplossing: naast de vork en mes een lepel neerleggen zodat de anderen minder snel vallen overr zijn eetgewoontes en de sfeer prettiger wordt.
Zo hebben wij hier de afspraak dat tijdens het eten niet over huiswerk gesproken wordt. Jij kan ook een afspraak maken dat tijdens het eten niet over de tafelmanieren gesproken gaat worden omdat het de plek is waar sowieso de ogen al op hem gericht zijn.

Soms kunnen puberende jongens in een huishouden zonder vaderfiguur of op dagen dat vader laat thuis is, zich opstellen als de man in huis. Heel irritant, een puber die de behoefte heeft het stokje van beschermende maar ook bepalende man op te pakken. En dat dan doet volgens zijn regels en zegt te kunnen denken wat hij meent. Als je die uitspatting op dat moment herkent, zeg je dat één papa in huis genoeg is. Dat leidende gedrag van een 'jonge'-man is iets natuurlijks. Een manier van zich bewijzen. Druk dat niet iedere keer de grond in wanneer zijn wijze waarop je niet aanstaat. Als je begrijpt wat er speelt, kan je het ook makkelijker negeren.

Tip: Ga niet over alles discussiëren. Dan krijgen pubers het gevoel dat je hen nog iets meent te moeten leren terwijl zij juist geloven dat het klaar is met de opvoeding.

Liegen

Ik heb niet alles uitgebreid kunnen lezen: ik moet zo weg. Toch wil ik even snel reageren.

Herken je het volgende misschien?
Kinderen die iets niet kunnen, laten zien dat ze iets niet kunnen. Kinderen die iets wel kunnen, laten dat ook zien. Kinderen die iets moeilijk vinden, laten soms zien dat ze het kunnen en andere keren verzaken ze (om welke, voor ons, onbegrijpelijke reden dan ook (opruimen, eten, omgaan in het sociale verkeer)) en gaan daar smoesjes of uitvluchten voor verzinnen. Als ouder denk je misschien dat je kind het niet wil en dwars is en bedenk je een straf omdat je de situatie ziet als 'hij kan het wel, maar wil niet'. In dit soort gevallen hoop je dan dat je kind het laat zien maar juist een kind dat moeite heeft, zal eerder mislukken: kind vond het niet voor niets moeilijk (en daar komt nu spanning bij) en kunnen de (onbedoelde) boodschap krijgen dat ze een mislukkeling zijn (zoiets simpels lukt alle anderen wel, alleen mij niet). Dan gaan kinderen liegen, draaien, mislukken expres etc.. Met name als je wat te streng voor ze bent, gaan ze nog meer liegen. En de rigiditeit die hij krijgt, laat hij als een spiegel aan jullie zien.

Dus, de spanning moet eraf, wees niet zo streng (of even niet streng) en daarna kan je kijken hoe je hem kan helpen, zonder zijn zelfvertrouwen aan te tasten. Probeer afspraken te maken waarbij hij iets kan winnen (iets kleins, anders komt er weer spanning op) en probeer te bedenken hoe je hem kan helpen ipv te corrigeren.

Voor wat betreft het eten om te zorgen dat jij niet in je rol gaat zitten terwijl hijzelf feedback krijgt over zijn eetmanieren, kan een spiegel voor zijn neus helpen. Maar of je zoiets op dit moment moet doen, is de vraag.

Opvoedondersteuning

Ik heb zelf drie zoons, en afgaand op wat jij schrijft denk ik niet dat je veel zorgen hoeft te maken. Dat jij in huilen barst zegt voor mij dat je het - op dit moment - niet kan. Het is goed daar hulp bij te zoeken. Zoek naast alle goede tips die je hier al gekreen hebt iemand die naar je luistert. Dat is geen teken van zwakte, dat je mislukt bent als moeder, maar van kracht, dat je bereid bent te leren. Als je dan weer iets beter beslagen op het ijs staat om met eigenwijshaantjes pubergedrag om te komen zul je zien dat je met humor en relativeringsvermogen een heel eind komt.