Hulp voor zoon
Wij hebben als gezin veel meegemaakt als gevolg van de psychiatrische aandoening van mijn (inmiddels) ex. Uiteindelijk was de situatie thuis niet meer houdbaar en heeft een nieuw incident ertoe geleid dat ik heb aangegeven hem niet meer thuis te kunnen hebben. Het werd te zwaar, niet alleen voor mij, maar ook voor de kinderen. E.e.a. is nu inmiddels zo'n 2,5 jaar geleden. De echtscheiding is al een jaar een feit, kinderen worden door mij verzorgd, de rust in huis is terug gekeerd.
Ik heb de kinderen (jongens van inmiddels bijna 12 en 17) altijd de ruimte gegeven om toch zo veel ze willen bij hun vader te zijn. Ze zijn ook erg loyaal naar hem toe; hij kan er immers niets aan doen dat hij zo is. Maar die loyaliteit heeft wel grenzen en vooral mijn oudste van 17 loopt daar behoorlijk tegen aan. Hij moet sturend optreden, sussen, kalmeren naar zijn vader en daarnaast ook nog voor zijn broertje op komen. Het grootste probleem daarin is dat vader helaas bijzonder weinig ziekte-inzicht heeft en waarschijnlijk ook nooit zal krijgen. Dat is een onderdeel van zijn ziektebeeld.
We zitten dus in een pats-stelling. Vader's houding zal niet veranderen en ik kan vanaf de zijlijn niet veel meer doen dan de jongens een stabiele thuissituatie bieden als ze thuis zijn en met ze praten. Desondanks begint de oudste, een hele rustige, stabiele jongen, fysieke klachten te vertonen die heel goed psychisch geïndiceerd zouden kunnen zijn. We zijn inmiddels bij de huisarts wezen praten (die uiteraard onze thuissituatie kent) en die schat die kans ook behoorlijk groot in. Huisarts wil 'voor alle zekerheid' bloedonderzoek laten doen maar als daar (volgens de verwachting) niets uit komt, dan kan zoon kiezen voor een andere hulp-weg. We hebben het daar samen al over gehad en hij voelt inmiddels toch wel iets voor 'er over praten'. Vind ik overigens een fantastisch dappere stap van hem! Hij wil immers graag een band met zijn vader blijven houden en die niet kwetsen, maar het mag niet ten koste van hemzelf gaan.
Het zou fijn zijn als die 'praat-persoon' hem handvaten zou kunnen geven, hoe met de situatie om te gaan. We moeten nu dus nadenken over een juiste 'praat-persoon'. Maatschappelijk werk? Via school? Onafhankelijk psycholoog?
Wie herkent dit en wil met ons meedenken?
groetjes Arawen
Beschermen?
Geen echte herkenning,(maar ben werkzaam in de psychiatrie, dus kan me er vanalles bij voorstellen) maar het eerste dat bij me opmkomt is de vraag of hij meer beschermd kan worden? Ik snap volkomen dat je de relatie tussen kinderen en vader niet in de weg wilt staan. Maar wellicht wordt je zoon te veel belast en is het te veel voor hem gevraagd grenzen te stellen, juist vanwege die loyaliteit. Zeker als je wat dat betreft niets van vader kunt verwachten.
Verder maakt het niet uit welk naampje de hulpverlener precies heeft, maar lang niet iedereen is even bekwaam. Zoek dus goed naar een hv waar jullie vertrouwen in hebben, anders heb je er helemaal niets aan.
Psycholoog
In dit geval zou ik kiezen voor iemand die hem kan helpen zijn eigen verwachtingen en gedrag richting vader aan te passen. Zo te lezen kan zoon niet echt zoon zijn bij zijn vader en zal vader hierin niet veranderen.
Er is een vorm van therapie waarbij niet eindeloos in het verleden wordt gegraven maar waar handreikingen worden gegeven om met de huidige situatie te dealen. De oorzaak komt wel kort aan de orde maar de nadruk ligt op het omgaan met het situatie.
Misschien dat de huisarts je zoon naar de juiste persoon kan doorverwijzen?
Gelukkig..
... dat jullie me begrijpen en wat fijn dat jullie zo snel reageren!
Inderdaad, het zou fijn zijn als iemand zoon handreikingen zou kunnen geven hoe met papa om te gaan. Zo zou hij moeten kunnen zeggen 'pap, ik/we gaan liever 4 dagen bij jou zijn in de zomervakantie met een week ertussen en dan weer 4 dagen dan 2 weken achter elkaar, want dat is gewoon te lang'. 'Papa's lontje is dan opgebrand' zegt ie tegen me. En ik begrijp dat. Papa zelf helaas niet. De jongens zijn deze zomer voor het eerst met papa een weekje weg geweest, moesten hem overhalen dit in Nederland te houden, en aan het eind van die week kreeg zoon weer hevige duizeligheids-aanvallen. Dit was de 'druppel' die er voor zorgde dat ik wist dat ik nu eens aktie moest ondernemen.
Ik heb trouwens al eerder hulp voor hem en zijn broertje gezocht, via de KOPP groepen van de psychiatrische kliniek waar papa wordt behandeld. Dat is toen helaas niet gelukt; ze mochten alleen mee doen als de patient, papa, er achter stond. En die vond het niet nodig.. Ik heb toen in overleg met de kliniek besloten het even te laten zitten.
Maar nu is de tijd gekomen om toch iets te doen. De therapie waar jullie het over hebben klinkt goed. Hoe heet dat?
Kopp groep?
Wat een opgave voor jullie om om te gaan met de vader van de kinderen.
Net zoiets speelde bij ons. Ik zou er echter niet voor kiezen om daar mee naar maatschappelijk werk of zoiets te gaan.
Dan kun je nog in de tang terecht komen ook. Maatschappelijk werk adviseert de omgang uit veiligheidsoverwegingen te stoppen en de rechter dwingt je om door te gaan.
Mijn keus zou zijn om te informeren naar een KOPP groep, die aanmelding kan trouwens ook een gedoe zijn maar dan heb je mogelijk wat. En anders zou ik het zoeken in manieren voor je zoon om te kunnen ontspannen en relativeren als haptoherapie en voetzonereflextherapie.
en de 12-jarige leren om zelfstandig om te gaan met vader zodat de oudste daar minder aan te pas hoeft te komen.
Ach ja
KOPP groep is dus niet mogelijk. Had dat mailtje nog niet gezien.
Misschien kun je je oudste zoon adviseren om op internet op zoek te gaan naar een webgroep, ik weet niet om welk psychiatrisch beeld het gaat maar bij autisme heb je ook brussengroepen op het internet.
Hulpverleners kunnen zich niet altijd inleven hoe dat gaat in de dagelijkse omgang en vinden al snel zaken ontoelaatbaar die voor jezelf niet te vermijden zijn en waar je ook mogelijk alleen maar steeds betere handvaten voor moet leren te vinden.
Heel veel herkenning!
Hallo Arawen,
Goh wat herken ik veel in je verhaal. Ook ik heb een ex met een psychiatrische ziekte. En ook ik heb na veel pijn en moeite en na een incident aangegeven dat het zo niet meer kon en dat we uit elkaar moesten. Kind was toen 2 en een half , ze is nu elf. het heeft mij heel veel moeite gekost om alle verwachtingen los te laten. Mijn ex is eigenlijk altijd met zichzelf bezig, heeft weinig aandacht voor wat belangrijk is voor dochter. maar ik heb ook altijdd geprobeerd om ruimte te geven voor het contact. Ik vind dat je een gewldige zoon hebt ! en behalve klaarstaan voor hem, wat je goed doet zal hij toch zelf zijn weg moeten vinden hierin.....Zijn vader zal altijd zo blijven. Misschien dat een buitenstaander hier wat makkelijker kan aanhaken bij hem. Ik merk aan mijn eigen dochter dat ze vaak geen papa dingen met mij wil bespreken. Uit loyaliteit naar ons beiden , denk ik.
Verder heb ik niet zoveel tips, apart wel om een bericht van iemand te lezen wat zo dicht bij mijn eiegen situatie komt.
Labyrint in perspectief
De organisatie labyrint in perspectief (voor naasten van psychiatrische patienten) heeft ook kopp-groepen. Misschien doen ze daar minder moeilijk over toestemming? En misschien hebben die ook wel een lijstje met hulpverleners die met deze problematiek werken?
Groet, Jo Hanna
