Ik begrijp er helemaal niets van..(slopende puber)

Niet helemaal hetzelfde

Ik had vroeger wel een vriendin met 2 kinderen waar wij bijvoorbaat al het kwetsbare speelgoed voor verstopten. Dat was echt niet leuk meer.
Mijn dochter is niet zo hoogbegaafd als jouw zoon lijkt te zijn en ze sloopt ook niet, maar het is zóóó'n rommelkont! Haar kamer ziet er uit als oorlogsgebied en ze laat overal haar spullen slingeren. Als ze in de zomer op vakantie is, blijft het zichtbaar netter in de woonkamer. En ik krijg er maar niet in dat ze dit moet veranderen. Hoe vaak ik bijvoorbeeld al gezegd heb dat ze haar handdoek in de douche moet achterlaten als ze haar haar gewassen heeft, maar ze blijft hem ergens in de huiskamer droppen.
Als je het gevoel hebt dat er echt iets aan de hand is zou je hem kunnen laten testen. Maar het kan natuurlijk ook gewoon een puber zijn die momenteel niet helemaal 100 procent 'normaal' functioneert. Daar hebben meer pubers last van
Als je zoon zich gedoucht heeft is zijn handdoek toch nat? Anders zeg je tegen hem dat hij eerst aan zijn handdoek moet voelen als hij eerder op de dag gesport heeft. Is de handdoek erg nat dan heeft hij al gedoucht.

Lijkt mijn stiefvader wel

Ik heb een stiefvader die ook hoogbegaafd is. Niet dat daar toen al onderzoek naar gedaan werd, maar als je als 10 jarige al naar het gymnasium man en daarna 2 studies tegelijk aan de uni kan doen terwijl je ondertussen ook nog betaald voetbald bij sparta lijkt me daar wel enigzins sprake van.
Hij was natuurlijk al 'opgevoed' toen hij met mijn moeder trouwde...en het was een heel aardige man, vol goede bedoelingen. Maar in het dagelijks leven behoorlijk 'gehandicapt'. Talloos zijn de keren dat 1 van ons zijn broodtrommel vond die eigenlijk mee moest en die we dan maar langsbrachten. Wij noemden het thuis gekscherend ADL-gehandicapt (Algemeen, Dagelijks, Levensverrichtingen). Dat dubbel douchen zou ook écht iets voor hem zijn..is vast ook vaak gebeurd. Kapotte fietsen waren bij hem meervoorkomend dan bij ons als pubers. Hij had gewoon 3 fietsen. Want hij 'vergat' ze ook geheid op te halen bij de fietsenmaker (die dan belde na een week want die kende zijn klant ondertussen en een goede klant...). En de auto was ie ook geregeld kwijt. Dan wist hij met geen mogelijkheid meer te bedenken waar die stond...en dan ging mijn moeder met hem stap voor stap de dag door...zo van en toen had je 'm toen nog? En toen wij ouder waren wij ook omdat het voor ons ook lastig was, want hij was altijd bereid je op te halen van het een of ander. Als hij kookte omdat mijn moeder er niet was, zaten mijn broer en ik met de oren dicht op de bank en durden bijna niet te kijken...naderhand stond er dan een chaos van jewelste in de keuken die wij fijn mochten opruimen...wij leerden dus al snel zelf koken...kon hij mooi afwassen
Hij kent zijn handicap ook zelf wel. En beschouwt het ook werkelijk als een handicap. Groot voordeel van die hoge intelligentie is wel dat je vaak een goede baan hebt en in een positie dat je mensen onder je hebt die je begeleiden/voor je werken zodat je word gewaarschuwd voor je allerlei dingen vergeet (een secretaresse b.v.) en in je thuissituatie zou je je die ook kunnen veroorloven. Zo heeft hij het 'opgelost' zeg maar. Zelfs nu hij met pensioen is, is hij nog voorzitter van allerlei stichtingen en verenigingen en doet dat met verve, maar heeft dan weer rechter en linkerhanden zoals hij dat noemt. Voor de dagelijkse dingen heeft hij een partner en ons natuurlijk Zo zeggen wij rustig dat dat zelf schilderen van de kamer geen goed plan is en dat ie maar een schilder huurt...want dat word een drama als hij dat wel zelf zou willen doen...en dan stottert ie dat toch iedereen...en dan zeggen wij gewoon dat hij best weet hoe hij is en gaat hij uiteindelijk accoord en bellen wij een schilder voor hem. Zo ongeveer...gaat dat.
Hij zegt zelf dat zijn hoofd maar door en door gaat met denken en dat de gewone dingen in het leven te simpel zijn voor hem en dat hij dan afgeleid word door zijn gedachten.Het verstrooide proffesor karaktestiek die je wel eens ziet in films of strips is niet voor niets ontstaan....die bestaan echt. Hij is er een levend voorbeeld van.
groeten albana

O help albana

Dank voor de reacties...maar als ik die van jou lees Albana dan begrijp ik dat dit ook nog eens niet over gaat. Oeps, dat komt aan.
Dat van die hersenen die maar doorwerken, dat herken ik heel goed. Kind kan zich gewoon niet concentreren op eenvoudige dagelijkse dingen. Dat lijkt grappig, maar is het dus lang niet altijd, zoals ook te lezen is in jouw verhaal. Mijn zoon is ook heel aardig, charmant, en enorm tolerant naar andere mensen. Maar toch kan ie een enorme ergernis oproepen met zijn gedrag. En mij vindt ie dus ook zwaar vermoeiend omdat ik steeds met mijn handen in de lucht zit van : "hoe kan dat nou weer", en "dat weet je nou toch wel"...
Tja. Mijn tweede zoon is ook slim maar die noemen we hier leuk-slim. Dat is slimheid waar je ook echt iets aan hebt namelijk. Hij is niet hoogbegaafd, maar intelligent in zijn gedrag. En dat is iets heel anders. Hij denkt na over hoe hij dingen moet aanpakken. En die supermoeilijke wiskundeopgaven, die laat ie lekker voor wat ze zijn.

Groet,
Judith

Judith

Ik ben zelf een erg onhandig persoon. Ik laat alles alles kapot vallen, mijn kleding zit altijd vol met vlekken, ik kan absoluut niet sporten. En ik ben ook slim. Ik heb door mijn onhandigheid een enorme faalangst ontwikkeld.
Ik wil je even waarschuwen. Uit je laatste post, lijkt het net alsof je je tweede zoon veel meer waardeert dan je oudste. Alsof je op de onhandigheid van je eerste zoon neerkijkt. Alsof het je ergert.
Misschien is het helemaal niet zo, maar als je laatste post klopt, als je tegen je zoon geergerd doet, omdat het hem niet lukt om 'handig' te zijn, help je hem alleen maar de put in. Hij doet het niet om jouw te pesten, hij doet het niet omdat hij zijn best niet doet, het LUKT gewoon niet.
Ik denk dat het zinvoller is, om praktische manieren te zoeken om hem te helpen grip te krijgen op dagritme en spullen om hem heen. Verdiep je eens in executieve functies, voor mij was dit een grote eye-opener. Sommige mensen hebben gewoon echt geen goed tijdsbesef, die weten om twee uur 's middags echt niet of het nu ochtend, avond of middag is. Een ander kan echt niet opruimen. Die weet echt niet hoe dat nu moet. Dan kun je het wel leren, maar je leert het niet als de mensen om je heen je uitlachen, geergerd worden, of zeggen: 'Als je zo slim bent, zou je dit toch ook wel moeten snappen.'

Nee je moet gewoon ermee leren omgaan

Het is niet alleen 'help' er zitten ook best goede kanten aan (dat ze zo flexibel en makkelijk zijn b.v.). Maar je moet een manier vinden ermee om te gaan,zowel je zoon als ook jij.
Wij ergerden ons zelden aan die verstrooidheid. Dat was nu eenmaal zo...en het was meer komisch dan werkelijk irritant en ook soms wel erg sneu...voor hemzelf dan.
Bij ons zou er werkelijk niemand een punt van hebben gemaakt als jij 2 of 3 keer zou douchen uit vergeetachtigheid. Dat is toch niet zo'n groot probleem? Beter te schoon dan te vies, toch?
Zoek gewoon praktische oplossingen. Zoals 3 barrels van fietsen i.p.v. 1 goede. Dan is er altijd 1 over om op te fietsen.
Probeer vaste plekken voor van alles te creeren. Vast ritme etc. etc.
Dat dingen kapot laten vallen is omdat ze 2 dingen tegelijk doen. Dat heeft mijn stiefvader ook. Dus als hij iets vast heeft en de telefoon gaat en hij neemt 'm per ongeluk op...en komt in gesprek dan geheid op een bepaald moment vergeet ie dat ie iets in de handen heeft.
Het is ook iets dat je voor jezelf en de rest gewoon moet 'weten' dan kan je er rekening mee houden en jezelf aanleren: 'Ik neem nooit op als ik iets anders doe!' en de andere gezinsleden kunnen ervan uitgaan dat zoon nooit opneemt als hij thuis is (of bijna nooit) dus is dat de verantwoordelijkheid van de anderen. Zoiets.
Hoop dat ik het goed uitleg.
En er is nog niks verloren denk ik.
Dat mijn stiefvader het nu nog steeds heeft is denk ik niet te vergelijken. Hij werd niet opgevoed door ouders die daar zo bewust mee bezig waren als jij...
Dus het kan voor jouw zoon wel heel anders lopen lijkt me.
En last bur not least...
Het is een altijd handig thema voor de sint-gedichten en voor afscheidsredes e.d.
En ik ben het ook met kobalt eens, dat je ergeren het w.s. alleen maar erger maakt.
groeten albana

Ook

herkenbaar, hier zoon, 18j,iq boven de 150, doet unief, haalt vlot grootste onderscheiding met felicitaties, maar....schrijft volledig onleesbaar, is erg slordig, maakt zich aan 'niets' vuil, krijgt alles stuk (vroeger dacht ik dat ik voor hem bvb beter iets degelijker/duurder kon kopen, maar daar ben ik dus helemaal van moeten terugkomen, ik koop nu dus de goedkoopste MP3, GSM, fiets....ed want stuk is het toch na enige/relatief korte tijd
Hij heeft GEEN autisme of adhd ... wel dysgrafie, dyspraxie, slechte oog-hand-coordinatie, ...

Kobalt

Dames, en dan met name Judith, lees de posting van Kobalt en kijk naar wat je schrijft. Je schrijft over je 2e zoon dat hij "leuk-slim" is. Dat is natuurlijk heel fijn voor hem, maar oei, wat een waardeoordeel. Wat is je oudste dan? Stom-slim? Vervelend-slim? Onhandig-slim? Woorden zijn krachtig, vergeet dat niet! Net zo nonchalant schrijf je: die laat moeilijke wiskundeopgaven gewoon lekker voor wat ze zijn.........eh ik lees hier toch een soort van oordeel in, die tweede van mij, ha, dat is toch een handigerd - die zet zijn IQ tenminste in voor dingen waar hij zelf wat aan heeft. Die is niet zo suf om zich te verdiepen in moeilijke wiskunde-opgaven die nergens goed voor zijn, de leukerd.

Tirza

Ja, tirza, zo is het

Beste Tirza en anderen,

Jullie hebben gelijk, en het komt echt door onbegrip van mijn kant. Zo van, ja leuk, zo'n kind wat in Amsterdam tweede werd bij de Kangoeroefinale, maar wat heb je er eigenlijk aan? Wat heb je er aan als je op je veertiende niet eens met een mobiele telefoon kunt omgaan, wat alle anderen wel kunnen? Wat is er dan eigenlijk met je aan de hand? Ik maak me zorgen en begrijp het niet. Het probleem wordt ook niet herkend door anderen. Die denken alleen maar dat het toch heerlijk is dat hij zo goed op school is. Ja, maar het leven is niet alleen school in mijn visie. School is zelfs maar een klein stukje, en daar leer je niet hoe je je later moet redden in de maatschappij. En gaat mijn zoon het redden, dat vraag ik me dan dus af. Onze opvoeding is ook vooral daar op gerichtbijvoorbeeld) kun je een band plakken, kun je communiceren met je omgeving, kun je straks voor jezelf koken ect. Al dit soort dingen leert hij niet zo snel. En om er nou van uit te gaan dat er straks wel een vrouw voor hem is, of een secretaresse....dat kan ik wel hopen, maar ik wil gewoon dat ie het ook zelf kan. En als je dan zo'n hoog IQ hebt, maar dit kun je niet, dan maak ik me toch wel zorgen.
Met mijn tweede kind is het helemaal andersom. Die kan praktisch gezien juist alles, en ongemerkt ga je dan vergelijken. Wat ik niet moet doen. Maar met mijn eenvoudige verstand dacht ik altijd dat het fijn was als kinderen intelligent waren. Het is ook wel fijn,maar bij mijn zoon is het ook een beperking. Ik ga me meer in het onderwerp verdiepen, en geloof me: ik houd vreselijk veel van mijn oudste! Ik waardeer hem vooral om de persoon die hij is: rustig, zeer ruimdenkend en gewoon lief.
Groet,
Judith

Judith

Oudste zoon (18) was ooit net als je slordige sloop zoon. Nu niet meer. Er is hoop. Dus ik houd moed, met tweede, ook slordig, warhoofd.

Oudste zoon

Mijn oudste zoon is ook wel wat zo. Ik weet ik niet of het zo extreem is als bij jou maar dat verstrooide en slordige herken ik wel. Het is niet bewust of expres maar het lijkt inderdaad wel alsof het niet interessant genoeg is om te letten. Dat snap ik wel maar ik vind het vervolgens ook wel makkelijk om vervolgens je daarmee af te maken. Mijn zoon raakte ook altijd alles kwijt en spullen gingen ook regelmatig stuk, niet omdat hij ruw is of er verkeerd mee omsprong maar wel omdat hij er per ongeluk op ging zitten of zo. Hij moest van mij zijn spullen altijd zelf vervangen maar dat hielp niet echt omdat spullen hem eigenlijk weinig interesseren. Dat is ook een hele goede eigenschap. Hij heeft weinig nodig verder. In elk geval leerde hij er weinig van als iets stuk of vergeten was.

Waar hij wel last van kreeg was dat hij afspraken begon te vergeten en dan vervolgens dingen misliep. Eerst regelde ik alles voor hem maar op een gegeven moment ben ik dat steeds meer gaan los laten. Hij moet het namelijk uiteindelijk gewoon zelf doen. Hij kan het namelijk best als hij zich er op concentreert en bovendien kan hij zichzelf strategieën aanleren om dingen minder vlug te vergeten. Hij zag er zelf eerst het nut niet van in maar nadat hij een aantal toch behoorlijk belangrijke afspraken was vergeten waaronder soms met vervelende gevolgen voor hemzelf (bepaald kamp mislopen omdat hij te laat was met inschrijvingen) begon steeds meer tot hem door te dringen dat ik misschien ergens toch een heel klein beetje gelijk heb. Natuurlijk was hij boos en verontwaardigd dat wij hem niet hier aan hadden herinnerd maar hij was toen al 15 dus oud genoeg om zelf zijn verantwoordelijkheid te nemen. Natuurlijk hielden wij het wel in de gaten maar ik vond het belangrijk dat hij zelf ook de gevolgen van zijn acties (of niet acties) mee zou maken want daar ontbrak het altijd erg aan.

Door dit soort incidenten ging hij zelf steeds meer inzien dat hij het uiteindelijk zelf zou moeten doen. ik ga er namelijk niet vanuit dat hij later een secretaresse/secretaris zal hebben die zijn zaken voor hem oplost. Ik wil heel veel voor hem doen maar ik wil ook dat hij zelf kan voor die dag dat ik er niet meer voor hem kan zijn.

Hij heeft zich toen de gewoonte aangeleerd om alles op te schrijven wat hij moet doen, gedaan heeft en zelfs waar hij zijn sleutels heeft opgeborgen. Die opschrijfboekjes zijn een soort zijn levenslijn. Daarnaast heeft hij zijn kamer toen helemaal georganiseerd en overal stickers opgeplakt wat waar ligt. Natuurlijk heeft hij dat verder niet volgehouden maar het is wel uiteindelijk tot hem doorgedrongen dat hij zelf ook zijn eigen zaken moet regelen.

Inmiddels is hij volwassen, hij heeft nog steeds geen secretaresse en ook geen partner dus hij zal het zelf moeten doen. Dat gaat. Niet altijd even goed ongetwijfeld. Hij woont niet meer thuis dus ik weet het niet. Hij heeft wel een beroep waarbij hij zelf weinig aan praktische zaken hoeft te denken dus dat scheelt. Hij zal vast wel eens te laat een rekening betalen en ik weet dat hij ongeveer 10 exemplaren van zijn huis sleutels heeft (waaronder bij de buurvrouw) en wie weet doucht hij wel eens twee keer op een dag omdat hij het de eerste keer vergeten is. In elk geval heeft hij wel het besef dat dingen niet altijd vanzelf gaan en dat hij uiteindelijk zijn eigen rotzooi op moet ruimen.

Als hij hier bij ons is wil ik alles voor hem doen, daar gaat het me ook niet om. Daar ging het me nooit om. Ik heb alleen willen voorkomen dat hij volkomen hulpeloos achter zou blijven in de wereld want dat is helemaal niet nodig. Hij kan het best, hij moet zich er alleen toe zetten.

Maar hoe je de stap maakt naar dat besef weet ik niet. Dat zal uiteindelijk bij hem zelf moeten liggen.

Welke opvoedingsstijl hanteer je?

beste allemaal,
Nogmaals dank voor jullie reacties. Ik begrijp dat ik niet de enige ben met zo'n getalenteerde, maar ook verstrooide zoon.
Het valt me op dat niet iedereen er op dezelfde manier tegenaan kijkt. De ene ouder accepteert het, en koopt zelf een nieuwe mobiel als de ouder weer eens stuk is, de andere ouder probeert toch de verantwoordelijkheid bij het kind te leggen. Ook gaan sommigen er vanuit dat er later wel iemand zal zijn die zoons zaakjes regelt, terwijl anderen vinden dat hij toch dingen zelf moet kunnen. Ik schets het een beetje zwart-wit, want natuurlijk is het niet alleen het een of het ander. Wij als ouders gaan eigenlijk zoveel mogelijk uit van de zelfstandigheid van het kind. Ik zal niet snel kapotte spullen voor hem gaan vervangen. Dat mag hij zelf doen, en meestal ook zelf betalen. (Totaal vernielde bureaustoel heb ik gewoon weggekieperd) Lekke banden gaat hij eerst zelf proberen te plakken, want we hebben het al verschillende keren voorgedaan. Dit lukt dan vervolgens niet, en zoon laat zijn binnenband ontploffen, en dan helpen we hem natuurlijk wel.( Die lekke banden ontstaan door fietsen op zachte banden, en steeds stoepjes op en af fietsen uit verveling)
We hopen dat het beter gaat als zoon de gevolgen van zijn daden gaat overzien. Misschien is dat een beetje ijdele hoop, en moeten we ons ook realiseren dat zoon nu eenmaal is zoals hij is. Ook hij geeft niet om spullen, wat ik op zichzelf prima vind. Toch heeft ie nu een mooie mobiel voor zijn verjaardag gekregen. We hopen dat hij hem zo mooi vindt, dat hij hem niet vernielt. We zullen zien.................

Groet, Judith

Positieve cirkel

'We hopen dat hij hem zo mooi vindt, dat hij hem niet vernielt'...
die zin grijpt mij aan, natuurlijk wil hij die GSM niet vernielen..mijn zoon wil zijn goedkope ook echt niet vernielen ! Het zou voor hem eerder moeilijk zijn om een duurdere te moeten nemen, ik denk dat hij het dan liever zou thuis laten, uit angst
je zin...'dat hij de gevolgen van zijn daden gaat overzien'...vergelijk dat eens met bvb een kind dat vreselijk vals zingt, ze krijgt er telkens voor naar haar oren, en nog steeds zingt ze even vreselijk. Voor haar verjaardag krijgt ze een mooie microfoon en nieuw kleedje,( 'Misschien is dat een beetje ijdele hoop' ?)
Ik begrijp dat jij niet inziet dat voor mijn zoon het beter is te leren dat het voor hem een noodzaak is om -zonder negatieve gevoelens daarvoor te hebben- te leren beroep doen op een poetsvrouw of secretaresse of...
Personen met bvb een motorische handicap moeten ook leren aanvaarden dat ze gebruik moeten maken van hulpmiddelen, of het aan een ander overlaten.
Ik heb mijn zoon in zijn jongeren tienerjaren geholpen met prima te 'leren leren', zijn positieve talenten helpen zichtbaar maken, en daar ben ik nu reuze fier op. Ik ben blij dat hij zich nu zo goed voelt met z'n prima studieresultaten en dat dat z'n toch wel serieuze handicap van 'klommelen' kan kompenseren !
Zijn huis later poetsen gaat hem niet lukken (de vazen/glazen zijn al stuk voor hij eraan begint) dus hoop ik dat hij zich door een poetshulp in deze handicap laat helpen en zelf positief gebruik maakt van waar hij wel goed/sterk in is
En als het hem zou lukken een jaar lang z'n goedkope gsm in leven te houden, dan zal ik dat zeker eens in't positieve opmerken, (maar eigenlijk is dat dan maar juist goed geluk voor hem, want als het eerder stuk gaat, is dat echt niet met opzet of slechte wil)
Zoals hierboven ook geschreven is het 'oef-gevoel' nadat iets minder waardevol weer stuk of verloren gaat, vind ik ook positief , je toch leren goed voelen in het omgaan/kennen/weten te gebruiken van je zwakke en sterke kanten

Judith

We hopen dat hij hem zo mooi vindt, dat hij hem niet vernielt.
Maar dat vernielen gaat niet expres, was het maar zo simpel, dan kun je nog boos worden.

Dyssen

Ik vind het veel te makkelijk om te stellen dat iemand iets niet kan want het zit nu eenmaal niet in zijn karakter en hij kan het ook nooit leren en zal altijd de hulp van iemand anders nodig hebben. Erg fatalistisch gedacht en ook onzin verder. Als iemand geen lichamelijke of geestelijke beperkingen heeft kan je echt enorm veel bereiken wat buiten je karakter of je natuurlijke levenshouding ligt. Ik vind het ook vreemd dat je je zoon vergelijkt met iemand die een motorisch handicap heeft. Er is geen enkele reden waarom iemand niet iets kan leren wat buiten zijn karakter ligt.

Ik weet dat organiseren en aan dingen denken nooit een van de sterkere punten van mijn zoon zal worden. Dat geeft verder ook niet maar het is toch iets waar hij zelf wat mee zal moeten. Het zou niet in mij opkomen hem dan maar aan te raden iemand in te huren het huishouden voor hem te doen. Natuurlijk als hij genoeg geld daarvoor zou hebben moet hij het vooral doen als hij die behoefte heeft. Alleen volkomen afhankelijk zijn van iemand anders voor je dagelijkse dingen lijkt me geen goed plan want wat als je de hulp niet meer kan betalen of wat als je ergens dusdanig gaat werken dat er geen secretaris is of iemand anders. Of als je gewoon eens op vakantie ergens bent en praktisch wat moet regelen of ergens aan moet denken. Je zelf kunnen redden is gewoon heel belangrijk en goede school resultaten zijn dat ook zeker maar helemaal geen praktische vaardigheden hebben werkt niet.

Daarnaast heb ik niets met de fatalistische houding dat kan hij toch niet. Er is geen enkele reden waarom mijn zoon dat soort dingen niet kan leren. Hij heeft het deels natuurlijk ook geleerd. Welke keuze had hij anders? Uiteindelijk beseft hij zelf ook wel dat sommige dingen die voor hem enorm onbelangrijk lijken uiteindelijk wel belangrijk zijn. Ik plaats nooit grenzen op wat ik denk dat een kind kan want uiteindelijk kunnen ze veel meer dan ik ooit had gedacht.

Grappig

Tjee, wat grappig om zo'n herkenbaar verhaal te lezen. Onze oudste, erg slim, inmiddels volwassen en zelfstandig wonend, is precies zo geweest. Spelenderwijs, dat wil zeggen volkomen onbewust, sloopte ze thuis alles wat per ongeluk in haar handen terecht kwam. Dan stond ze mij iets te vertellen en ondertussen redde ik voorzichtig het betreffende ding uit haar handen. En verschoof alles een halve meter uit haar buurt, met haar meebewegend door de kamer. Boos worden of waarschuwen hielp absoluut niet, want ze merkte niet wat ze deed. Haar kamer, haar schooltas - regelrechte warzones. Nu nog gaat haar fiets zo vaak kapot dat ze een warme relatie met de fietsenmaker heeft ontwikkeld.
In de loop der jaren is het probleem stukken minder geworden. Deels omdat ze alert is op haar handicapje en zelf geconfronteerd wordt met de gevolgen, maar ik ben er ook van overtuigd dat ze zich beter op de praktische kant van het leven kan concentreren omdat ze haar eigen ritme en patroon kan bepalen. Minder afleiding dus.
Onyx

Klinkt als niet geaard en niet gefocust

En daar is wel degelijk iets mee te doen. Hij zou zich daarvan bewust moeten worden, en oefenen met denken aan die praktische zaken.

Gr. Poezie.

Dyssen en maylise

Hoi,
Dyssen, ik had het niet tegen jou, toen ik over die mobiel sprak. Ik gaf alleen aan hoe wij proberen om zoon besef bij te brengen van de waarde van de dingen. Wanneer je iets echt mooi vindt, en er trots op bent, dan let je toch net iets beter op. Dit bleek gisteren al; zoon vertelde dat hij echt zuinig probeerde te zijn op zijn nieuwe telefoon. Hij was nog maar 1 keertje gevallen, en slechts van 10 cm. (oeps,..)
Maylise, ik herken veel in jouw verhaal. Dit is eigenlijk hoe ik het met mijn zoon beleef. Mijn doel is toch zeker om mijn zoon voor te bereiden op een toekomst waarin hij zelfstandig kan functioneren. Hij hoeft niet perfect te zijn, maar het is wel handig als hij strategieen gaat ontwikkelen om anders met materiaal en afspraken om te gaan. Deze week had hij zo'n plakbriefje aan de deurknop geplakt: gymspullen meenemen!!!! Dat vind ik dan al een mooi voorbeeld van een zelf gekozen oplossing. Waarom doet hij dit? Nou, heel simpel: als hij steeds zijn gymspullen vergeet, mag hij niet meer meedoen. Kortom: gevolgen ondervinden......
Het voorbeeld van het vals zingen vond ik wel grappig. Ik heb toevallig jaren zangles gegeven aan kinderen. Ook kinderen die vals zongen, konden door te leren luisteren goed leren zingen. Laten we vooral uitgaan van de mogelijkheden en niet van de onmogelijkheden.

Groet,
Judith