Ik ben liever op mijn werk dan thuis

Niet altijd

maar soms heel herkenbaar. Dat ik denk, ik trek de deur achter me dicht en kom nooit meer terug. Maar goed, dat gevoel herinner ik me ook wel uit de babytijd, de peutertijd en de basisschoolleeftijd. Volgens mij hoort dat bij het hebben van kinderen. Er zijn van die periodes dat het gewoon bikkelen is. Voordeel is dat ik weet dat het ook weer beter wordt, helaas niet wanneer
De ge-ijkte tips weet je zelf ook wel dus ik spreek je alleen moed in. Het komt goed, echt

Ja, zo gaat dat

De gouden tip heb ik niet, maar je moet het je in ieder geval niet persoonlijk aantrekken. Over veel dingen zou ik me ook niet druk maken. Niet douchen, tanden poetsen? Jammer dan, ze krijgen er vanzelf wel commentaar op.
Mijn jongste (11 pas, maar al stevig aan het puberen) heeft maar drie truien, met gaten erin, en ik krijg haar niet mee naar een winkel. Als ik zelf iets zou kopen zou dat zeker afgekeurd worden. Verschrikkelijk irritant dus, maar als ik boos zou worden gaat mevrouw in de tegenaanval, en daar mag de hele straat van meegenieten. Dusss, ik laat het los, als ze maar (redelijk) schoon is, en dan maar hopen dat ik niet wordt beschuldigd van verwaarlozing.
Ruzie hebben we dus zelden. Ik redder maar een beetje, ben lief voor ze, en hoop in godsnaam maar dat die hersenen snel volgroeid raken.

Wel herkenbaar

Ik herken het ook, al is het hier gelukkig wel minder dan bij topicstartster. Dochter hier is net 15 en begint af en toe iets op te ruimen, maar af en toe moet ik wel eerst even ontploffen. Dan ben ik weggeweest en staat als ik terug ben het aanrecht vol met borden en bekers terwijl de vaatwasser leeg is en het er dus zo in kan.
Uitkleden doen ze hier vaak in hun kamer, dus kleding in de badkamer vind ik niet zo vaak. Hooguit een onderbroek en die gooi ik dan zelf wel in de was. Dochter spaart wel vaak kleding op in haar kamer en heeft dan opeens niets meer om aan te trekken, tja is dan haar probleem.
Klodders tandpasta en remsporen vind ik hier zelden. Lege verpakkingen wel. Vooral zoon van 11 heeft er een handje van om eten mee naar boven te nemen en verpakkingen te laten slingeren. Dat terwijl de prullenbak zo'n beetje naast hem staat. Dan gaat dus weleens een tijdje de voorraadkast op slot zodat hij niets kan pakken.
Vaak is het ook maar net hoe je zelf in je vel zit. Als je zelf meer energie hebt kun je het beter hebben, als je zelf moe bent minder. En dan wil ik weleens een keer flink uit mijn slof schieten. Helaas helpt dat vaak maar even.

Deels herkenbaar

Hier zoon van 17 die zich als een humeurige hotelgast gedraagt. Dat hij 's ochtends geen gedag zegt, vanwege ochtendhumeur, o.k., maar hij heeft ook middaghumeur en avondhumeur.
Gelukkig zit hij als ik thuis ben voor 99% van de tijd op zijn kamer, dus merk ik het niet zo, maar als hij toevallig toch bij me in de buurt moet zijn is het zuchten en boze blikken, terwijl ik niets bijzonders zeg of doe.
Mijn zoon heeft ook het liefst dat ik zo lang mogelijk op mijn werk zit, dan heeft hij het huis lekker lang voor zichzelf, zonder het risico me tegen te komen.

Tja...

Je bent niet de enige, pubers zijn gewoon niet heel makkelijk om mee samen te leven.
Wat mij erg geholpen heeft toen oudste een paar jaar geleden in de puberteit kwam en we de hele dag op elkaar liepen te mopperen, was een weekendje samen weg. Wij gingen een paar dagen naar Parijs, maar je kunt het ook dichterbij zoeken en een nachtje Stayokay of goedkoop hotelletje boeken.
Ik zag ineens weer zijn leuke kanten, hoe hij genoot van de een-op-een aandacht, hoe goed hij zich redde in zo'n grote stad. We raakten weer met elkaar in gesprek, zonder de dagelijkse ergernissen. Heel waardevol.
(Het slijt weer, dat positieve gevoel. Maar ik denk er nog regelmatig aan terug.)

Ik denk

Dat misschien een gezinsverhadering kan helpen..... Ik lees niks over een vader. Is die wel in beeld?
Vertellen waar je mee zit zonder persoonlijk te worden en vragen of er gezamenlijke oplossingen bedacht kunnen worden. Tegelijkertijd je erbij neerleggen dat je alles 1000 x moet vragen. Een weekend of dag weg met 1 van de twee en andere keer met de ander vind ik supertip. Werken aan de band zodat je weer de leuke dingen van elkaar gaat zien.

ook deels herkenbaar

Ik denk dat je redelijk een gemiddelde puber beschrijft en dat het er dus ook om gaat hoe jij daarmee omgaat. Allereerst bedoelen ze het geheel niet persoonlijk dus doen het niet om jou tegen te werken of te pesten ofzo. Verder: pick your battles: tanden niet willen poetsen, onderbroek 3 dagen aan, niet douchen is hun probleem, niet het jouwe. Kleding die niet in de wasmand zit maar ergens in de bomontploffing op hun kamer ligt: jammer, wordt niet gewassen. Hebben ze vervolgens 2 weken dezelfde spijkerbroek aan omdat de anderen niet gewassen zijn: hun probleem, niet het jouwe. Ik roep eens in de week dat ik NU ga wassen en dat alles wat niet in de wasmand zit niet mee gaat. Het heeft wat jaartjes geduurd, maar tegenwoordig sprinten er dan 2 naar boven. Lege fles frisdrank in de koelkast: jammer, hebben ze de volgende keer of warme fris of ik schenk ze water in onder t motto: fris is op. Gezeur dat eten niet lekker is: jammer joh, dan eet je niet.
Ik heb in de loop van de jaren geleerd me niet meer druk te maken om dit soort huishoudelijke dingen.
Ik snap dat je een soort van teleurgesteld bent dat de situatie veel minder harmonieus is dan dat je je had voorgesteld toen je aan kinderen begon, maar misschien was dat beeld niet zo realistisch? Kun je dat bijstellen en je ideaalplaatje aan te passen? Zolang je maar niet het idee hebt dat je zelf gefaald hebt. Dat is namelijk helemaal niet aan de orde, ik lees niets over echt ontspoorde pubers, alleen over heel normale pubers die zich anders gedragen dan hun moeder graag zou willen. Dat is nu heel kenmerkend voor pubers en komt goed heb ik me laten vertellen (en hou ik mezelf maar voor)
De tip om eens met 1 van de twee iets te ondernemen is trouwens wel een hele leuke, ik heb dat ook wel eens met ze gedaan en allebei hebben ze het er nog steeds over. Is dus echt een aanrader.

herkenbaar en

het gaat over.
Eens met bovenstaande schrijfsters, ook met Puck, die goed aangeeft dat het ook een soort teleurstelling is als je toekomstbeeld met kinderen niet echt lijkt te kloppen.
Ik heb een groot gedeelte uitgezeten.
Nu zijn ze binnen een paar maanden allebei het huis uit (20+) en mogen ze het zelf gaan doen.
De pubertijd was hier wel de langste fase en met name van 1 kind heel heftig. Maar zij is weer zichzelf geworden, degene die ik leerde kennen als peuter en kleuter. Ze was er alleen een aantal jaren even niet zo leek het.
Ik vond het ook een heel zware tijd. Nooit vond iemand iets lekker, leuk of goed en als je het dan even niet aanbood was dat ook weer niet goed, was je weer die moeder die noooooit ergens om gaf.
Ze hebben me daarin best vaak gekwetst, maar nu ze groter zijn krijg ik het leuke weer dubbel en dwars terug, hebben ze soms ineens weer even je hulp nodig, krijg je een dankbare knuffel als je advies geeft of iets voor ze doet.
Dus geef niet op, je kinderen zoals je ze leerde kennen zitten er nog. Ze zijn alleen even "niet thuis".

Een op een

Dat kan echt helpen. Hoeft niet meteen ver en duur of zo. Ik hielp weleens met de krantenwijk s middags. Dat was gezellig en een ander contact. Verder inderdaad eens samen ergens eten, naar een tv- opname, naar een andere stad.
Een op een heb je geen afleiding van de andere puber en is er echt kans op goed contact. Proberen!

eens met Puck

Ik sluit me aan bij het betoog van Puck. De koelkast wordt hier een keer per week gevuld. Maken ze in twee dagen alles op, dan is het dus op. Dat geldt voor broodbeleg, frisdrank, koekjes, alles. Dan eten ze de rest van de week maar pindakaas op brood.

Met de was gaat het hetzelfde. Wat niet in de wasmand ligt, wordt niet gewassen. Dus heb je na een week je sportkleding nodig, dan zul je ze stinkend uit de tas moeten vissen waar je ze de week ervoor in hebt laten zitten.

Verder denk ik dat je jezelf best eens een weekendje 'ziek' kunt melden. Maar dan dus thuis. Roep op vrijdag luid en duidelijk dat je niet beschikbaar bent, en ga je bed in moet een goed boek (of zoiets). Gewoon helemaal niks doen, alleen maar bijtanken. Uitgebreid in bad bijvoorbeeld. Met een gezichtsmaskertje ontspannen. Neem die tijd voor jezelf voordat je helemaal afhaakt.

jawel hoor

Ik roep ook met enige regelmaat dat het op het werk gezelliger is. En dan heb ik maar één puber. De hele tijd hakken op zijn broertje, achter zit laat hij een spoor van afval, luistert voor geen centimeter, gooit ladingen Sultana etc. weg omdat hij het zelf heeft laten verkreukelen tussen de schoolboeken. Leren lukt alleen met huiswerkbegeleiding. Volgens hem heeft hij dankzij school een k*tleven. De grove taal vliegt me hier om de oren dus.
Van mij mag hij die buien op zijn kamer doorbrengen. Doet hij gelukkig meestal. Ik hang dan al ondersteboven in de gordijnen.
Tegenwoordig gaat het redelijk met zijn kamer en zijn wasgoed. Elke week maakt hij tegen betaling zelf zijn kamer schoon. Zijn vuile was gooit hij in of rond zijn eigen wasmand (op zijn eigen kamer). Die haal ik elke week een keer op. Alle schone was mik ik in een curverbak, hij vindt kasten stom. Tegenwoordig ruimt hij soms lege frisdrankflessen op. Dan gooit hij ze keurig in de vuilnisbak... Kosten van het statiegeld en weggegooid goed voedsel houden wij vanaf heden in op zijn zakgeld.
Binnenkort is hij 14, hopelijk duurt dit niet al te lang...
Maar zo te horen is het vrij normaal puberaal gedrag allemaal. De kunst is natuurlijk om deze tijd allemaal zo irritatieloos als mogelijk is door te komen.. bij ons scheelde die huiswerkbegeleiding al enorm, ik heb nu vaak weer leuke avonden ipv scheldpartijen tot half elf 's avonds over schoolwerk. Moest ik alles opnieuw uitleggen, maar had hij zelf de tekst niet eens gelezen. Of moest ik een SO overhoren, had hij alleen het eerste rijtje geleerd en de rest mocht ik niets van zeggen. Of moest ik uit mijn bed komen om hem nog te helpen met iets, nadat hij de hele middag /avond zogenaamd al klaar was met zijn huiswerk. En dan boos worden op mij. Gelukkig is die stressfactor hier weg.
Sterkte, het schijnt allemaal een functie te hebben dit gedoe....

Zo herkenbaar

Wat een vervelende periode is dat toch de puberteit. Voor niemand leuk, voor hen niet maar ook voor de ouders niet. En dat allemaal vlak voordat ze het huis uit gaan. Wij denken alleen maar aan hoe kort we ze nog maar in huis hebben en hun nog "heel even" dood kunnen knuffelen en zij gaan allerlei moeilijke zaken door en moeten ook nog eens een keer die lastige ouders van zich afslaan.

Ik kan er ook heel verdrietig van worden van het pubergedrag en probeer het ook echt iedere keer niet persoonlijk te nemen. Onze dochter van 13 bepaald op dit moment (wel binnen onze grenzen, want ik laat niet alles toe); niet knuffelen, geen lichamelijk contact sowieso, niet tegen haar praten tenzij zij aangeeft dat het mag, niet vragen naar iets enz. enz.

Wij zijn slechts mensen die haar een dak boven het hoofd bieden en eten verzorgen. Gelukkig komt ze nog wel naar beneden en zo af en toe worden we getrakteerd op een gesprek. Maar het hechte gezin dat we ooit waren is anders geworden. En ik geloof ook best wel dat het ooit weer goedkomt, maar ik vind het wel heel jammer dat de "leuke" periode maar zo kort duurt. Als ouder mis je je kind gewoon zo terwijl ze nog bij je wonen...

Overigens werk ik thuis, maar ik ben oh zo blij als iedereen de deur uit is zodat ik bij kan tanken.

linkje

Misschien heb je hier iets aan als achtergrond:
http://www.livescience.com/13850-10-facts-parent-teen-brain.html

Wat een herkenbare verhalen allemaal. Laat dat ook meteen een geruststelling zijn voor TS, het hoort er vaak bij. In ons gezin is 2e kind ook een draak van een puber. Puberde vroeg, dus ook de buien kwamen vroeg. Maar warempel, hij wordt nu 16 en ik betrap me er op dat ik weer steeds meer ga genieten van hem. Er is echt een tijd geweest dat het houden van van mijn kant ver te zoeken was. Ik kan wel zeggen dat hier op het forum lezen me vaak weer tot rust bracht. Herkenbare verhalen terwijl ook ik dacht dat wij de lastigste puber in huis hadden van heel Nederland. Het enige wat hij niet doet/deed is grof vloeken. Het woord sukkels dan weer wel maar dat heb ik naast me neer gelegd. En verder denk ik dat vooral IK me heb aangepast aan zijn situatie. Dus veeeeeel losgelaten. We hebben als gezin echt ingezet op de onderlinge verstandhouding wat wilde zeggen dat wij heel veel water bij de wijn hebben gedaan. Zoon is nog steeds niet de gemakkelijkste maar we merken echt dat het puberen duidelijk minder wordt.

Sterkte en vooral veel rust toegewenst

D-Eva74

Wat klinkt jouw posting negatief. Ervaar jij het werkelijk als een vervelende periode? Iedere leeftijdsfase van een kind heeft leuke en mindere leuke kanten en de puberteit is wel een pittige en zware periode maar ook met heftig puberende kinderen lukt het mij toch echt wel om er ook heel veel leuke kanten van te zien. Probeer die leuke aspecten op te zoeken, ze kunnen de mider leuke kanten wat compenseren waardoor je het voor jezelf een stuk minder vervelend maakt.

De pubersong van Vuile Huichelaar

De puber song (tekst: Saskia van Zutphen)

Kom er uit schiet 's op kom uit je bed
neem een douche het is tijd dat je je ontsmet
pak een broek en een shirt en niet van de grond
sta rechtop, hou die grote mond

volgens mij is het koud doe je trui maar aan
eet eerst je ontbijt, laat je fruit niet staan
geen gezeur, geen gevloek en geen tv
sta rechtop, neem je rommel mee

is het echt zo moeilijk om gewoon een keer te doen wat ik je vraag
laat de hond nog even uit en dan niet morgen maar vandaag
ben je moe hoe is het mogelijk je ligt alleen maar in je bed
doe je huiswerk zoveel is het niet je koos zelf voor een pretpakket

eet rustig, niet schrokken, schiet op nou, je komt te laat
de bel gaat, voorzichtig, kijk uit wie je binnen laat

blijf hier, ruim op, ik ben geen hotel
doe het nu, niet straks, ja je hoort me we
l ben je doof, ik sta hier, kijk niet zo brutaal
'n grote bek, vind je dat normaal

geef een hand, wees beleefd, sta op in de bus
zeg bedankt en tot ziens, geef mij een kus
lieve schat je ziet pips haal een frisse neus
zit 's stil je maakt me bloednerveus

zet die computer nou 's uit
lees een boek, doe sociaal, ja wij zijn er ook nog
ruim eerst je kamer maar eens op
je hoeft niet te zuchten de vaatwasser moet leeg

ga je nu nog weg waar ga je heen hoe laat denk je weer thuis te zijn
slechthorend of Oost-Indisch doof ik spreek toch geen Latijn
wacht maar tot je zelf een kind hebt dan snap je wat ik bedoel
haal je voeten van de tafel en niet wippen op je stoel

ik weet het, de wereld draait uiteraard alleen om jou
maar ik ben je moeder en voel me net een schooljuffrouw

word je zelf nou niet moe van die lethargie
doe je was in de mand ik tel tot 3
als je vader het ziet dan krijg je straf
ga wat doen maak je huiswerk af
kijk me aan als ik praat, eet je groente op
niet alleen frikadel, chocola en drop
spring jij van de brug als je vriend het doet
luister goed

Morgen heb je gitaarles, heb je geoefend, ik heb het niet gehoord
Ik betaal me suf aan alles en jij voert geen donder uit
Ben je je sleutels kwijt, gelukkig zit je hoofd nog vast

Krokodillentranen helpen niet je bent geen kleuter meer
Wacht maar, dit is nog kinderspel
Loop maar weg, je lijkt je vader wel

Je kamer is een varkensstal, jij bent een hopeloos geval
Maak een keer iets af en stel niet alles tot morgen uit
Poets je tanden 3 minuten en vergeet je beugel niet

Geen drank, geen drugs en geen sigaret
Schiet op, het is laat, ga nu naar bed
Lieve schat, dikke kus

En morgen is er weer een nieuwe dag want deze moeder houdt niet op
Vraag jij je af waarom, waarom, omdat, omdat, omdat, omdat
Ik 't zeg ik 't zeg ik 't zeg
ik 't zeg.
Lekker puh!!!

Manoman

Ik heb dit draadje samen met mijn puberella van 14 (die vanwege een sportdag echt haar dag niet heeft) gelezen. En we vonden het heel grappig. Niet om jullie uit te lachen, maar omdat het zooooo herkenbaar is.

Vooral dit: 'Gelukkig komt ze nog wel naar beneden en zo af en toe worden we getrakteerd op een gesprek.'

Oeioeioei, het valt niet mee. Ik vind het ook moeilijk.
Toen onze oudste eenmaal weer gezellig was geworden, was ze binnen een paar maanden het huis uit.

Mijn tips: kalm blijven, positief blijven.

Er zijn heel veel dingen waar je ruzie om zou kunnen maken, maar waarschijnlijk is het zinloos, dus misschien moet je je verlies dan maar nemen als ouder. En om de lieve vrede dan toch maar zelf weer die bordjes in de vaatwasser zetten, die wc bril schoonmaken, de lege verpakkingen weggooien.

Wat hier wel helpt is wat zuur humoristisch commentaar. 'Was je nog van plan om te gaan knutselen met deze lege koekjesdoos, of mag ik hem weggooien van je?' 'Ik weet niet of jullie bij biologie nog schimmels nodig hebben, maar in je broodtrommel zitten er genoeg.'

Mijn dochter voelt zich trouwens wel beter door dit draadje. Is het ten minste ergens goed voor, al die ellende.

Nog een filmpje

Zo verlopen de 'gesprekken' tussen mij en mijn zoon ongeveer tegenwoordig.

Puck

Beste Puck,

Zo negatief was het zeker niet bedoeld. Ik wilde alleen aangeven dat de korte periode dat je je kinderen in huis hebt de puberteit niet meevalt daarbij. Ik geniet enorm van m'n kinderen, ook van mijn puber. En we doen ook leuke dingen met het hele gezin en hebben ook ouder/kind uitjes waarbij de aandacht tijdens dat uite volledig voor 1 kind is. Die zijn ook altijd leuk, dus ik haal zeker wel de leuke dingen eruit. Maar ik mis haar wel, ook al woont ze gewoon thuis. Je moet eens weten hoeveel ik al heb losgelaten en welke "battles" ik heb gelaten. Maar ook ik heb wel eens een slechte dag (meestal zo 1 keer in de maand, je weet wel) en dan heb ik er wel extra veel moeite mee als ik op afstand gehouden wordt.

Voor ons is deze fase ook nog nieuw en moeten we er nog erg aan wennen. Wellicht wordt het makkelijker wanneer we er wat langer in zitten.

leuk liedje

Ga ik aan mijn puber laten horen vanmiddag.

zo herkenbaar

Hier ook 2 puberjongens. Heel herkenbaar allemaal. Ik mis ook de harmonie, er is veel strijd, ook tussen de jongens onderling. Zo jammer van de sfeer.

eerlijk gezegd...

Ik ben blij dat die tijd zo goed als achter me ligt. Ik denk dat dat ook komt omdat ik geen partner had tegen wie ik eens heel laf kon zeggen "zeg jij er nou eens wat van"

Ik vond het 90% van de tijd retezwaar. School liep dan bijvoorbeeld niet lekker, er werd van mij verwacht dat ik dan extra eraan trok en ik wist dat grotebekkentijd dan weer zou aanbreken. Omdat ik acuut in staking ga bij grote bekken (heb er tijdens mijn huwelijk al genoeg gehad - sorry, ik heb ook mijn grenzen) kreeg ik vervolgens weer een verwijtend mailtje van school dat kind wéér zijn werk niet af had.

En ja, tijdens rustige momenten vertelde ik dan heel netjes en redelijk wat grote bekken met me doen. Waarom ik weiger als voetveeg behandeld te worden terwijl er tegelijk van mij wordt verwacht dat ik, tussen mijn werk en verplichtingen door, ook klokslag 6 uur eten op tafel moest hebben om maar eens wat te noemen. Waarom het zo vervelend was dat ik aangesproken werd als er weer geen werk was ingeleverd op school, of spullen vergeten waren.

Ik denk dat ik pedagogisch ook niet bepaald getalenteerd was, maar ik vond het tropenjaren.

Inmiddels zijn ze ouder en een deel woont op zichzelf, een deel woont net met begeleid wonen (maar de begeleiding komt maar moeizaam van de grond dus ben ik nog volop in touw met een kind dat behoorlijk laat is gaan puberen en er nu dus middenin zit). En soms, heel soms, mis ik dan een partner met wie ik het kan delen (ook praktisch gezien).

Maar er zijn ook leuke momenten. Als je ze steeds zelfstandiger ziet worden. Als je met griep uitgeschakeld bent en merkt dat zelfs de allerergst puberendste puber bereid is te koken voor je. Als je een weekendje weg wil en oppas voor de hond nodig hebt (als ze daar oud genoeg voor zijn) Een boomlange puber die even iets van de hoogste plank wil pakken of die plafondlamp voor je kan verwisselen. Of wil helpen met het wegzagen van een grote tak. Volwassen gesprekken. Talenten die je ziet ontwikkelen.

De slordigheid, de plunderingen in je voorraadkast (zeker als je van een beperkt budget moet leven en na drie dagen al door je weekvoorraad heen bent), onverklaarbaar verdwenen scharen, plakbandrolletjes en zo, en vooral die grote bekken. Ik vond het echt heel zwaar en voelde me daarin vaak eenzaam en machteloos. Maar er staat gelukkig ook veel leuks tegenover want zelfs pubers hebben hun leuke momentjes

Even dacht ik

Waar zijn die leuke momentjes dan, maar toen opeens, gisterenavond... heeft puberzoon een hele avond lekker gezellig beneden gezeten, sociaal, kletsen, ik wist niet wat ik meemaakte.
Vandaag is hij weer heel normaal stil. Maar hij heeft dus ergens een aan-knop zitten!

de mijne

En de mijne kwam gisteren naast, wat zeg ik, bijna bovenop me zitten op de bank. We kunnen wel kleiner gaan wonen, 1m2 is genoeg

Grappig draadje is dit

Hier een grote puber die lekker zn gang gaat en een puberella die regelmatig uit de bocht vliegt. Ik probeer het me niet zo aan te trekken. Vaak zit er ook stress onder. Maar een grote mond accepteer ik niet: daar reageer ik direct op. 'Je hoeft niet zo tekeer te gaan, ik praat ook normaal tegen jou' en 'ik sta vlak naast je, ik hoor je ook wel als je normaal praat' zijn gevleugelde uitdrukkingen hier in huis. En ik ga ook direct in staking bij een grote mond.
Zeker ook omdat jongste dat wel stoer vindt en graag het gedrag kopieert.

Maar voor de rest zijn het maar buien. Ze is nu eenmaal een kind van uitersten. Van 'Ik hou van je' naar 'Ik haat je' in 5 minuten en weer terug. Ze heeft nu toetsweek en ze sputtert bij het minste of geringste, maar ze zei gisteravond ook: jullie helpen mij zo goed en doen zo veel voor mij. Dat doen niet alle ouders. Kijk die is weer in de pocket.

Ik denk altijd: het is maar een fase....

herkenbaar!

OOO wat ben ik blij te lezen dat ik niet de enige ben die dit zo voelt! Ik denk ook zo vaak, als ik dit had geweten was ik er nooit aan begonnen (een kind bedoel ik). Waar is die gezelligheid gebleven van samen leuke dingen doen, over alles kletsen, etc.
Heel langzaam komen er af en toe weer eens momenten dat de aardige jongen terugkeert, maar heel vaak denk ik ook, je bent gewoon geen leuk mens!
En niet dat hij heel naar tegen mij doet (ik voed hem alleen op)maar hij leeft gewoon compleet zijn eigen leven, langs mij heen. Ik mag blij zijn als ik af en toe hoor waar hij uithangt en met wie.
En al ben ik wel blij dat ik mijn eigen leven weer terug heb (kan afspraken en weggaan als ik dat wil), ik mis het gezinsgevoel. Ik heb het gevoel dat er een holbewoner (van 17 jaar) mijn huis deelt.

Ik blijf hopen dat het een fase is en dat ooit de leuke jonge man tevoorschijn komt die ik hoopte op te voeden.

oh

jullie puber is mijn puber!! ook bijna 14 en precies hetzelfde gedrag. Ik word er gek van. Vanochtend weer gedoe. Ondanks dat ik het al een miljoen keer heb gezegd, al meerdere keren er boos om ben geworden, wederom met de schoenen naar boven. Gevolg: overal zwarte aarde. In badkamer, slaapkamer, twee trappen, echt ik baal hier inmiddels zo van. Vanaf vandaag ben ik eens een dag of wat in staking, ik krijg zo vaak een rotantwoord of negatief antwoord op normale vragen dat hij het eens zelf mag uitzoeken. En dat gemopper op alles: wat er aan eten in huis is of niet, wat er op tafel staat. Tegenwoordig zeg ik: eet op of lijdt honger in stilte!! Nou ja, dat stilte lukt dan nog niet zo goed.
Ik probeer wel eens wat leuks met hem te doen, of man, maar ja, hij is echt van mening dat niets leuk is om met je ouders te doen. Dus een bioscoopje zit er niet in, stel je voor, dat je vrienden je zien met je vader of moeder!!!

Kortom, ik ben nog geen fan van de puberteit!!!

geen herkenning

Sorry..hier op misschien een heel enkele puberale uitbarsting of iets wat daarop lijkt na geen herkenning. Dochter is 17,5 en het zal dus ook wel niet meer komen. Is erg gedisciplineerd met alles..heeft dit van haar vader..niet van mijn opvoedkundig talent
Het gaat hier eigenlijk allemaal erg relaxed...kan aan tafel wel lekker klieren met haar vader..en zit ook wel regelmatig gezellig bij ons beneden tv te kijken

Dat bovenstaand gedrag bij het puberen kan horen weten we..of we het moeten accepteren is een ander verhaal..ik denk dat ik dan net als Puck gewoon niks zou wassen als het niet in de wasmand ligt..vloeken en een grote mond (ok het kan er een keer uitglippen) zou ik zeker niet accepteren..en als er klodders tandpasta op de grond lagen of telkens remsporen in de wc..zou ik ze het onmiddellijk op laten ruimen..en anders heeft het consequenties (zakgeld, uitgaan, telefoonabo's)..strenger aanpakken die hap..zijn ze nou helemaal gek geworden

vader

Wat die zaterdagbesteding betreft..die van mij laat ik ook op zaterdag lekker liggen..moet er de hele week al om 6 uur uit...sporten doet ze vrijdagavond. Kan jou man niet op zaterdagmiddag wat gaan ondernemen met je oudste zoon..of met beide..verschillende activiteiten proberen..misschien vind hij wel iets leuk..vaak is alleen al de aandacht fijn..of eens samen naar een concert of sportwedstrijd..survivalweekend..kajakken..mountainbiken..mogelijkheden genoeg..
Heeft hij ook vrienden?