Ik ben liever op mijn werk dan thuis

Ik moet even van me afschrijven, want het lukt me niet zo goed meer om de positieve kanten te zien.

Wij hebben twee puberzoons van 16 en 13 jaar en het ouderschap valt me zo tegen!
Ik merk dat ik tegen de weekenden op zie en liever op mijn werk ben. Thuis is het niet gezellig en ik heb er moeite mee om iedere dag in mijn eentje de gezelligheidskar te trekken.

Ik ben op zoek naar harmonie, maar dat is al een jaar of 5 niet meer te vinden. De oudste doet niets aan school, is afgestroomt, doet nu examen mavo, maar doet nog steeds niets. Hij ligt in het weekend de hele ochtend in bed, komt zich vervolgens beneden vol eten, met telefoon in de buurt, sloft naar boven en moet met 300 keer aansporing onder de douche gestuurd worden. Sporten doet hij niet meer, maar gamen en hangen des te meer. Het is een verschrikkelijk lief kind, maar hij hangt alleen maar.

De jongste is veel pittiger. Hij kan echt zuigen en treiteren en verschrikkelijk vloeken om ongeveer alles. Als hij de kans krijgt poetst hij zijn tanden niet en houdt drie dagen dezelfde onderbroek aan.

Samen zijn ze goed voor enorme zooi! Tas op de deurmat, remsporen in het toilet, (sport)kleren overal behalve in de wasmand, overal kruimels en etensresten, je kamer niet op willen ruimen, de afwasmachine uitruimen is een standaard klusje maar moet iedere dag 3 keer gevraagd worden evenals het uitlaten van de hond. De enige communicatie met mij is ongeveer de vraag wat we eten en als het eten op tafel komt eet er standaard 1 kind niet want het is niet lekker. Drankkartons laat je altijd op het aanrecht staan, verpakkingen van vleeswaar, koekjes of noem het maar op leg je leeg terug in de (koel)kast. In de badkamer laat je alles van je kont zakken en daar laat je het liggen. Tandpastaklodders op de grond voor de wastafel en die laat je gewoon liggen.

Over telefoon- en computergebruik zal ik het maar niet hebben, want dat is het enige wat ze doen en daar krijgen we maar geen rem op.

Ik kan het opbrengen om de jongens te roepen en vriendelijk te vragen of ze dit of dat willen opruimen. Dat doet de oudste zonder morren, maar de jongste moet er alleen bij vloeken. Mijn man kan ondertussen alleen nog maar met iets te hoge en te harde stem politieagent spelen. Daar word ik ook weer heel nerveus van.

Natuurlijk spreken we met elkaar, maken plannen en proberen het op te lossen, maar het is gewoon niet leuk.

Nogmaals; ik had me dit 17 jaar geleden echt niet voorgesteld. Dat ik liever op mijn werk ben dan thuis, me een totaal mislukte ouder voel en baal van mijn eigen gezin.

Dusssssssssssss......