Ik herken mijn zoon niet meer
Mijn zoon wordt binnenkort 18, zesde klas vwo, goede leerling zonder grote problemen op school. Sinds een paar maanden is hij veranderd. Stiller, in zichzelf gekeerd. Zijn vader (we zijn al lang uit elkaar maar.kunnen goed overleggen) herkent het ook maar weet geen oorzaak te benoemen. Ik ook niet eigenlijk. Als ik probeer met zoon erover te praten kapt hij het gesprek af, zegt dat er niets aan de hand is. Er is voor zover ik weet niets gebeurt. Hij maakt weleens opmerkingen over vrienden, bij voorbeeld onlangs dat hij en zijn vrienden hebben afgesproken om allemaal te blijven zitten. Omdat het op school gezelliger is. Ik maak me zorgen, ook omdat hij enkele jaren terug bij een psycholoog liep voor depressiviteit en angst, dat was ten tijden van de scheiding. Moet ik gewoon accepteren dat hij niet meer de leuke, spontane jonge is die mij kwam knuffelen... of moet ik proberen door te vragen.
Niña
Faalangst?
Heeft hij misschien faalangst? Ziet hij op tegen het ' opeens volwassen' zijn? Komt vaker voor bij adolescenten.
Is er misschien iemand uit jullie kennissenkring of familie waar hij een speciale band mee heeft en die iets met hem kan ondernemen en dan het gesprek aan gaan? Een identificatiefiguur?
Lange autoritten willen hier wel eens helpen om dingen boven tafel te krijgen die onderhuids spelen, voelt voor jongeren minder awkward...
De afwas
Ik gebruikte de afwas voor zulke gesprekken. elke dag kans om even iets aan te raken en indien mogelijk wat uitvoeriger te bespreken.
De angst voor een grote verandering kan er zijn en dat is niet ongewoon en geen urgente kwestie. Weet hij al wat hij later wil gaan doen? Heeft hij buiten school nog hobby's of kontakten met andere jongeren?
Mijn observatie is, dat het vooral voor jongens nogal beangstigend kan zijn als ze de toekomst dichterbij zien komen: nog een paar jaar studeren en dan het beroep wat zo gewenst is en daar moet je het dan de rest van je leven maar mee doen. Help! Er is nog wel veel meer wat misschien zou kunnen of wat ik wil. Wat wil ik eigenlijk. Dat soort vragen.
Voor meisjes lijkt het net iets anders te liggen. Meer een kwestie: dat is een leuk beroep, dat ga ik een paar jaar doen en daarna, dat zien we dan wel. Met in het achterhoofd dat je misschien wel een keer kinderen wil etc.
Tsjor
herkenbaar (dochter)
Bij mijn dochter kwam dezelfde omslag in 6V. Het idee dat er keuzes gemaakt moesten worden, dat er veranderingen aan kwamen, maakte haar onzeker en somber (een zekere aanleg daartoe heeft ze ook). Ik zag het ook terug bij paar vriendinnen. De observatie van tsjor "Voor meisjes lijkt het net iets anders te liggen. Meer een kwestie: dat is een leuk beroep, dat ga ik een paar jaar doen en daarna, dat zien we dan wel. Met in het achterhoofd dat je misschien wel een keer kinderen wil etc." herken ik niet bij dochter en vriendinnen. Ze zijn juist wel bezig met het zoeken naar de juiste keuze, is dit goede studie, is dit het beroep dat ik wil.
Misschien hebben ze andere voorbeelden (als in hun eigen werkende moeders) dan de meiden in omgeving tsjor. Maar geen van hen denkt "ik ga wel iets doen wat ik leuk vind want straks stop ik toch vanwege de kinderen".
aanvulling
Dochter ging ook slechter slapen en slechter presteren op school. Zij is vervolgens naar de huisarts gaan en die heeft haar goed doorverwezen naar psycholoog. Daar heeft ze het nodige aan gehad.
Tsjor
Ik val van mijn stoel van verbazing.
Voor meisjes ligt dat anders???
Tsjor
“Voor meisjes lijkt het net iets anders te liggen. Meer een kwestie: dat is een leuk beroep, dat ga ik een paar jaar doen en daarna, dat zien we dan wel. Met in het achterhoofd dat je misschien wel een keer kinderen wil etc.”
Grapje hoop ik?
Vreemde opvatting anno 2000-nu...
Ja zoiets denk ik
Zoon wil graag naar TU Delft, misschien meer omdat er veel vri3nden van hem ook die kant op willen. Zijn cijfers zijn waarschijnlijk net iets te mager voor, kan nog veranderen. Aanleg voor depressiviteit is er, helaas. Zijn oudere zus is vior hem een klankbord. Ik ga kijken of ze hem kan heloen.
Niña
Huh
Mijn dochter (17, start maandag in 6VWO) is absoluut niet bezig met later-als-er-kinderen-zijn. Wél met haar vervolgstudie. En dan vooral het dilemma dat soms de studie leuk lijkt, maar het werk erna niet, en soms het werk leuk lijkt maar de studie juist niet aanspreekt.
nog even
Mijn dochter begint nu aan studie geneeskunde, dat zijn in meerderheid meiden heb ik begrepen. Als ze allemaal zo denken zoals tsjor observeert, dan kunnen we serieus de vraag stellen of zo'n dure studie geen weggegooid (belasting)geld is.
Milieu
In sommige kringen, kerkgemeenten en het kamp bijvoorbeeld, heerst dat idee over meisjes die niet hoeven door te leren nog steeds. Ik geloof dat mijn dochter ook wel studiegenoten heeft (v) die later een parttime baan ambiëren. Ik heb ook collega’s (m) die niet gestudeerd hebben om parttime te gaan werken. Ouderschapsverlof vinden ze dan nog wel OK (is ook betaald bij ons).
Huh
Mijn zoon (m) wil dolgraag een parttime baan anders... later.
Alkes
'Mijn dochter begint nu aan studie geneeskunde, dat zijn in meerderheid meiden heb ik begrepen. Als ze allemaal zo denken zoals tsjor observeert, dan kunnen we serieus de vraag stellen of zo'n dure studie geen weggegooid (belasting)geld is.'
Ach, mijn vrouwelijke huisarts heeft vier kinderen én een eigen praktijk. Sommige vrouwen trekken zich gelukkig niks aan van wat anderen denken dat ze vinden.
Ehmmmm
Wat is er nou ineens weer mis met meisjes die later kinderen willen en daarom inzetten op een beroep wat makkelijk partime kan?
Sommige meisjes hebben daar een heel duidelijk beeld bij, ik weet vrijwel zeker dat jongens dat niet zo hebben.
Dandy
Niks. Maar het ging erom dat jongens in 6 VWO de verantwoordelijkheid op hun schouders voelen rusten vanwege 'later', en dat meisjes daar volgens Tsjor geen last van zouden hebben. Dát slaat nergens op.
Zoveel redenen
*Je zoon kan hebben gemerkt dat zijn vrienden hun moeder ook geen knuffel meer geven en zich afvraagt hoe je zou reageren als hij dat ook niet meer doet. Een goede reden om stil van te worden want hij weet dat jij dat wrs niet leuk zal vinden. Hier kreeg ik die koude douche al een paar jaar eerder.
* juiste studiekeuze is tegenwoordig nog belangrijker dan vroeger. Leningen, schulden, hypotheek, negatief studieadvies en een paar jaar een andere studie doen. Het is geen kattenpis waar de eindexamenkandidaten voor staan. Niet meteen iets om een depressie te vrezen, maar wel iets wat tijd kost voor ze overtuigd zijn wat ze willen. Echt een ll die weet wat zij/hij later wilt gaan doen, is een gezegend jong mens.
Genoeg lln die daarom kiezen voor een jaartje rustig aan. Wie weet wilt je zoon dat ook maar vind hij het misschien moeilijk dit te delen?
* hij heeft vrienden, dat is heel belangrijk. Hij heeft goede cijfers, ook prettig.
Geef hem tijd of vraag of hij ergens over wilt praten omdat hij wat stil is. Wilt hij dat niet, vertrouw dan dat hij niet in zeven sloten tegelijk loopt.
Flanagan
'hypotheek, negatief studieadvies en een paar jaar een andere studie doen. Het is geen kattenpis waar de eindexamenkandidaten voor staan. '
Eens! Als ik zie wat er alleen al in 6 VWO van de leerlingen gevraagd wordt (ik hoefde vroeger geen profielwerkstuk te maken, bijvoorbeeld), en dan komen de motivatiebrief/verdiepingsdag/intakegesprek/... voor de vervolgopleiding er nog bij. Steeds vaker met numerus fixus, waarbij een groot deel van de aankomende studenten afvalt. Moet je dus altijd een studie achter de hand hebben.
Vroeger meldde je je gewoon aan voor een studie, en de enige eis was dat je slaagde voor je VWO. En bij een numerus fixus werd er geloot. Niks motivatiebrieven, intakegesprekken en selectietoetsen.
En dat allemaal ook nog in dezelfde periode als je schoolexamens.
Dendy
Zo wordt het nooit wat met de emancipatie. De vermeende keuzevrijheid van vrouwen bestaat niet. Het is allemaal onder culturele dwang.
Dandy
“Wat is er nou ineens weer mis met meisjes die later kinderen willen en daarom inzetten op een beroep wat makkelijk partime kan?”
Ach, de meeste banen kunnen prima part-time. Zeg 32 uur pw. En als dan beide partners dat dan een paar jaar doen dan hoef niemand een studie- of beroepskeuze te laten afhangen van een eventuele kinderwens.
Dat gemuts de hele tijd....
Dendy
Ik zou er niet blij mee zijn als mijn dochter een studie zou kiezen omdat ze daarmee makkelijker parttime kan werken. Ten eerste, kan je bijna alle beroepen best parttime uitvoeren, ten tweede het hebben van kinderen hoeft helemaal niet te betekend dat je parttime gaat werken en ten derde hoop ik dat een 17 jarige gemiddeld nog niet zo bezig is met trouwen en kinderen.
ik hoop dat mijn kinderen een studie kiezen die ze interessant lijkt en waar ze het idee hebben dat ze hiermee later ook iets kunnen doen.
Voor enige onderbouwing
Wellicht aardig om te kijken naar de emancipatiemonitor van 2018.
https://digitaal.scp.nl/emancipatiemonitor2018/meisjes-vlijtig-door-het-onderwijs-en-jongens-een-flitsende-loopbaanstart/
Vrouwen studeren sneller, hebben een hoger niveau en stopen veel minder vaak voortijdig met de opleiding. Maar daarna hebben ze veel vaker een parttime baan.
Tsjor
Tsjor
Ja, we zijn er helaas nog lang niet.
Toch heb ik niet zo het idee dat de gemiddelde 18 jarige al erg bezig is met parttime werken en kinderen krijgen en hoe het na de studie zal gaan.
Op die leeftijd zijn ze gelukkig vooral bezig met de vervolgopleiding en nog niet zo erg met 'later'
Maar inderdaad de emancipatie is nog lang niet voltooid.
Zoon ook kort lontje
Vorige week begonnen aan eindexamenjaar vwo. Hij heeft er vooral laat van dat hij niet weet hoe volgend jaar er uit gaat Ien. Hij weet nog niet precies wat hij wil studeren. Hij weet niet waar hij wil studeren.. ga ik het huis uit of niet is toch ook wel spannend. Ziet erg tegen pws op.
Komt wel goed maar er wordt hevig gepiekerd hier ook.
Mijk
tsjor
Ik ken gewoon geen 18-jarige meiden die de maatschappelijke druk (parttime werken, zorgen voor kind) al voelen. Het is zeker zo dat die druk er nog steeds is en dat vrouwen zich daar in schikken, maar op je 18e kun je nog idealen hebben en denken dat de maatschappij wel veranderd is.
Maar als hun ouders al denken dat meiden zich niet druk hoeven te maken over toekomst want trouwen en kinderen krijgen is je toekomst, dan wordt het inderdaad nooit wat.
Mijk
'Hij heeft er vooral laat van dat hij niet weet hoe volgend jaar er uit gaat Ien. Hij weet nog niet precies wat hij wil studeren. Hij weet niet waar hij wil studeren.. ga ik het huis uit of niet is toch ook wel spannend. Ziet erg tegen pws op.'
Hier ook. Mijn dochter loopt al twee weken met een knoop in haar maag. Bang dat ze haar pws niet afkrijgt, dat ze de verkeerde studie kiest, dat ze nooit een vaste baan zal krijgen ...
Alkes
'Ik ken gewoon geen 18-jarige meiden die de maatschappelijke druk (parttime werken, zorgen voor kind) al voelen.' Het is ook geen maatschappelijke druk. Het is vooral een zeer individuele beslissing die ieder voor zichzelf neemt. Alleen ziet die beslissing er zo gemeenschappelijk uit, dat je op woensdag en vrijdag rustig over de snelweg kunt rijden, terwijl je op maandag, dinsdag en donderdag al achteraan sluit in de file. de ma-di-do-vorm wordt niet ervaren als maatschappelijke druk, maar als individuele beslissing, waar ieder zelf heel goede argumenten voor heeft.
Het feit dat je niemand kent die.... neemt niet weg dat de maatschappelijke trend in cijfers evident is. Overigens ook bij artsen en specialisten.
Tsjor
het lijkt me erg moeilijk
als je in de eindexamenklas nog niet weet welke studie je wil volgen na het eindexamen. Dat geeft waarschijnlijk toch veel druk. En als het wel bekend is, kan het ook nog zijn dat je uitgeloot wordt. Er komt heel wat bij kijken.
tsjor
Ik heb niet zoveel zin om deze discussie over te doen. Ik denk niet dat het een individuele keuze is van vrouwen om de zorgtaken op zich te nemen. Ik denk dat er een cultuur is waarin dat als de standaard/norm wordt gezien.
De gemiddelde 18-jarige is daar nog niet zo mee bezig. En ik er ken best wat veel.
Ik roep af en toe dat ie ook gewoon kan zakken
Maar dat is dan ook niet de bedoeling... 
Mijk
Zebra
'als je in de eindexamenklas nog niet weet welke studie je wil volgen na het eindexamen. Dat geeft waarschijnlijk toch veel druk'
Ja, terwijl dat in mijn tijd heel normaal was. Een enkeling wist al wat-ie wilde worden. Maar de meesten van ons besloten dat pas tijdens de inschrijfperiode. Ergens in mei, herinner ik me. En in 4 VWO al voorlichtingsdagen bezoeken deed ook niemand (op een verdwaalde nerd na, die niet kon kiezen tussen luchtvaart- en ruimtevaarttechniek in Delft en Technische Natuurkunde in Eindhoven).
Vroeger toch ook
Om toegelaten te worden tot mijn favoriete studie/opleiding moest ik in 1983 twee toelatingstesten doen en mijn motivatie in een gesprek toelichten. Een op zeven werd aangenomen en ik had geen plan B. Dat gaf toen ook al enige stress. Wat was ik blij toen de brief kwam dat ik was aangenomen!
