Ik herken mijn zoon niet meer
Mijn zoon wordt binnenkort 18, zesde klas vwo, goede leerling zonder grote problemen op school. Sinds een paar maanden is hij veranderd. Stiller, in zichzelf gekeerd. Zijn vader (we zijn al lang uit elkaar maar.kunnen goed overleggen) herkent het ook maar weet geen oorzaak te benoemen. Ik ook niet eigenlijk. Als ik probeer met zoon erover te praten kapt hij het gesprek af, zegt dat er niets aan de hand is. Er is voor zover ik weet niets gebeurt. Hij maakt weleens opmerkingen over vrienden, bij voorbeeld onlangs dat hij en zijn vrienden hebben afgesproken om allemaal te blijven zitten. Omdat het op school gezelliger is. Ik maak me zorgen, ook omdat hij enkele jaren terug bij een psycholoog liep voor depressiviteit en angst, dat was ten tijden van de scheiding. Moet ik gewoon accepteren dat hij niet meer de leuke, spontane jonge is die mij kwam knuffelen... of moet ik proberen door te vragen.
Niña
Echt?
Grappig die verschillen. Was dat dan iets van geneeskunde?
Bij de TU Delft was er nergens een numerus fixus, voor zover ik me herinner. En ook geen aanvullend traject, anders dan je op tijd aanmelden.
Nee
HBO logopedie in Rotterdam. 30 plaatsen en meer dan 200 belangstellenden. Stem, spraak, gehoor moest allemaal tiptop in orde zijn. Er kwam zelfs een KNO arts op de opleiding om je fysiek te beoordelen. Wist je gelijk wat een KNO onderzoek inhield. Heel aanschouwelijk allemaal, haha. Maar ik kneep em wel hoor. Toen waren KNO artsen nog redelijk bot, brr.
Zelfde hier
Mijn zoon doet dit jaar ook 6 VWO en hij vindt de volgende stap (gaan studeren) ook vreselijk eng. Verder dan studeren kijkt hij echt nog niet, hoor. Hij heeft ook nog geen idee wat hij wil gaan doen. We zijn vorig jaar al naar 2 open dagen geweest, we gaan dit jaar verder, komend weekend meteen weer.
Druk
Onze dochter is weloverwogen aan een studie begonnen, maar de twijfel blijft. Als het kon ging ze nog weer terug naar het zorgeloze leven op de middelbare school. Het idee om over een paar jaar al tot haar .....tigste te gaan werken, in een (specialistisch) beroep waarvan ze nog niet in kan schatten of dat ook de juiste keuze is, benauwd haar. En de studieschuld loopt zover op dat ze verwacht om financiële redenen geen switch te durven maken. Een beetje hakuna matata zou fijn zijn.
zo de eerste open dagen aanmeldingen
zijn weer gedaan en nu kwam hier toch ook de aap uit de mouw. Nu kan alles nog ligt alles open en straks sluit ik dingen uit...Ach ik weet nog zo goed hoe ik september van groep 8 dacht dat hij nooit klaar zou zijn voor de middelbare school en hoeveel hij ineens groeide in dat jaar. Komt nu vast weer goed..
Mijk
knurf (ot)
die verdwaalde nerd dat is mijn man met technische natuurkunde in het ruimteonderzoek beland maar heeft ie gewoon in de 6e besloten 
.. Zoon is rebels en neig naar scheikunde (of bio, taalwetenschappen engels of klassieke talen). Hij heeft het nerdgen
mijk
Mijk
Heerlijk!
Puberella hier twijfelt tussen Engels, klassieke talen, geschiedenis ... of de rechercheopleiding bij de politie. Archeologie en criminologie zijn inmiddels afgevallen. Hoewel ... 😂
madido
Om dat madidoprobleem af te schaffen (waarom zou je daar al mee beginnen als je kind nog niet op school zit, laat staat voor je kinderen hebt) zou het fijn zijn dat alle scholen naar vijf gelijke dagen gaan in lengte.
Mijk en Knurf
Hier precies hetzelfde... pws, examen, studiekeuze, wat daarna, wel of niet uit huis... ik vind het voor een jongvolwassene (zoon is nu 18) best zware levensvragen allemaal...
Idem hier Knurf, ik weet niet eens of er in mijn tijd wel open dagen waren... Inschrijven deden we op school. Allemaal tegelijk, in de mentorklas. En dat ging dan op de post naar de uni.
Angst voor de toekomst
Google eens op: fear of growing up.
Dit had mijn zoon ook in het examenjaar. Niet eens voor de examens dus maar voor de grote wereld erna.
Misschien kan hij een paar gesprekken met een psycholoog daarover hebben? Weten waar het vandaan komt scheelt vaak al.
Zoon heeft 2 weken geleden
meeloopdag biologie gehad in Wageningen en dat was wel heel erg leuk. Zie de motivatie ineens weer toenemen. Dus nu heeft ie stress omdat hij veel en veel te laat aan zijn pws begonnen is! Zelf schrok ik er wel een beetje van. Als het Wageningen wordt, woont ie volgend jaar niet meer hier! Slik...
Mijk
Wauw
ik weet niet wat ik lees hier!
Quote:
Voor meisjes lijkt het net iets anders te liggen. Meer een kwestie: dat is een leuk beroep, dat ga ik een paar jaar doen en daarna, dat zien we dan wel. Met in het achterhoofd dat je misschien wel een keer kinderen wil etc.
Alsof ik in een tijdmachine stap terug naar de jaren '20. Ik herken dit niet hoor. Ik heb zelf in 6 v gezeten en niemand van mijn vriendinnen was bezig met kinderen en toewerken naar een parttime baantje. We kozen allemaal voor studies waar we ons geld mee zouden kunnen verdienen en voelden zeker de druk en verantwoordelijkheid van die keuze voor onze toekomst. Het idee dat er wel een man komt die voor jouw financiën zorgt is echt al een aantal decennia achterhaald.
Dat de verdeling van zorg en werk nog altijd niet evenredig wordt verdeeld klopt, maar dat wil niet zeggen dat vrouwen van 18 hun eigen toekomst niet serieus nemen. Ik zou bijna willen zeggen, integendeel. Ze hebben soms nog het voorbeeld van vrouwen/ hun moeders die aan de grond raken na een scheiding en weten dan dat ze niet in diezelfde valkuil willen tuinen.
Parttime werken betekent trouwens als je hoogopgeleid bent, het beste van twee werelden. Tijd doorbrengen met je kinderen en genoeg geld verdienen waardoor je financieel zelfstandig bent. Ik denk dat dit iets is wat alleen maar aan te moedigen valt voor vaders en moeders.
