Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
'Niets ten nadele van invallers, ...' Toch is dat wel degelijk een probleem, zo begreep ik van een hoogleraar. Indertijd is de gesloten jeugdzorg er gekomen, omdat heel veel kinderen die jeugdzorg nodig hadden geplaatst werden in een jeugdgevangenis, bij gebrek aan beter. Gesloten jeugdzorg zou dan meer in het kader van 'zorg' zijn.
Maar toen kwam de decentralisatie, de gemeentes moeten plaatsen inkopen, waardoor jeugdzorginstellingen elke keer weer moeten kijken hoeveel er ingekocht is en hoeveel personeel er dus nodig is. Het gevolg is dus dat veel personeel in- en uitvliegt en dat er dus veel gewerkt wordt met tijdelijke krachten en invalkrachten. Dat komt de expertise van een individuele hulpverlener en van een team als geheel zeker niet ten goede (NB. in de jeugdgevangenissen is dit geen probleem).
Overigens: het is niet zo dat er te weinig plaatsen zijn: Plurijn wil financiële compensatie, omdat ze afgelopen jaar maar 60% van de mogelijke plaatsingen gerealiseerd hebben, zij komen in de financiële problemen.
Het kan dus zijn dat er een structureel probleem onder zit. Maar dat neemt niet weg dat de instelling zelf wel wat kan doen aan haar beleid. Wellicht is het probleem van de communicatie met ouders instellingsbreed aan te pakken. Is er een cliëntenraad of zoiets? Of gewoon een gesprek met een directeur os iets dergelijks aanvragen.
Tsjor
Ondertussen heb ik wel nog steeds het gevoel
dat je leeft met de gedachte, dat jullie als ouders enige invloed
kunnen uitoefenen op hoe je dochter zich voelt en dus ook op haar
herstelvermogen. Er kan een dag komen waarop je dat los moet laten. Dan
word je meer toeschouwer, krijgt je dochter in feite haar eigen leven
zelf in handen en kun je alleen maar om de hoek komen kijken als je
dochter daarom vraagt. Dat is altijd zal een moeilijk proces, als het
niet goed gaat met je kind is het een hartverscheurend proces, maar het
is volgens mij onvermijdelijk en noodzakelijk.
Tsjor
Herkenbaar Tsjor
Dat loslaten is echt heel moeilijk
tsjor schreef op 18-02-2023 om 11:15:
Ondertussen heb ik wel nog steeds het gevoel
dat je leeft met de gedachte, dat jullie als ouders enige invloed
kunnen uitoefenen op hoe je dochter zich voelt en dus ook op haar
herstelvermogen. Er kan een dag komen waarop je dat los moet laten. Dan
word je meer toeschouwer, krijgt je dochter in feite haar eigen leven
zelf in handen en kun je alleen maar om de hoek komen kijken als je
dochter daarom vraagt. Dat is altijd zal een moeilijk proces, als het
niet goed gaat met je kind is het een hartverscheurend proces, maar het
is volgens mij onvermijdelijk en noodzakelijk.
Tsjor
En de Jeugdwet is hierin vaak sterk voorlopend op het gevoel van ouders. Vanaf 16 jaar bepalen kinderen of en welke behandeling ze aan willen gaan, zijn eigenaar van hun eigen dossier en informatieverstrekking. De rol van de ouder wordt van het ene op het andere moment vergelijkbaar met de rol die de ouder van een volwassene heeft. Dat is voor elke ouder een gigantische ommeslag en bij een zorgenkind al helemaal. Het is ook moeilijk te combineren met de diverse verantwoordelijkheden die je als ouder gelijktijdig nog wél hebt over je puber kind. Laat staan de emotionele verantwoordelijkheid die je voelt.
De basis daarvoor ligt in de wet op geneeskundige behandelingen. Die gaat over alle kwesties rond gezondheid, ook rond seksuele vraagstukken bijvoorbeeld.
Het zou wat zijn als ouders (en andere relevante familieleden) meer als collega's zouden worden benaderd in de ggz-jeugdzorg.
Tsjor
tsjor schreef op 18-02-2023 om 11:15:
Ondertussen heb ik wel nog steeds het gevoel
dat je leeft met de gedachte, dat jullie als ouders enige invloed
kunnen uitoefenen op hoe je dochter zich voelt en dus ook op haar
herstelvermogen. Er kan een dag komen waarop je dat los moet laten. Dan
word je meer toeschouwer, krijgt je dochter in feite haar eigen leven
zelf in handen en kun je alleen maar om de hoek komen kijken als je
dochter daarom vraagt. Dat is altijd zal een moeilijk proces, als het
niet goed gaat met je kind is het een hartverscheurend proces, maar het
is volgens mij onvermijdelijk en noodzakelijk.
Tsjor
Dit klopt helemaal en is zo verrekte moeilijk. We zijn nu eigenlijk in een verplichte modus van loslaten gedrukt, omdat ze dit op de groep als noodzakelijk zien. Zoals ze het uitleggen zijn de contacten met het netwerk van de jongere bewust minimaal, zodat ze echt aan zichzelf gaan werken en niet teveel terug leunen op het netwerk. En die snappen we maar loslaten is zo moeilijk en ingewikkeld.
We hebben trouwens, in overleg met de gezinsvoogd, wel een mail gestuurd naar de regiebehandelaar voor een gesprek, inderdaad over oa de communicatie naar ouders toe, maar ook over hoe ze aan de doelen gaan werken, want daar werd niet over gesproken in het opname gesprek.
Dochter is trouwens nog geen 16, wordt ze in mei.
Ik snap dat juist niet . In de normale zorg en ggz zorg is familie juist belangrijk en steunend.
Ik snap wel dat dochter aan zichzelf moet werken los van haar omgeving met verwachtingen, wensen etc. Maar ouders zijn wel de mensen waar je ook weer naar terug gaat na de behandeling. Dan is het toch fijn als die betrokken zijn geweest, weten wat er gebeurd is etc. Als je een hele tijd geen of weinig onderdeel uitmaakt van elkaars leven, terwijl die periode heel vormend en bepalend is geweest voor je ontwikkeling, geeft dat wel een uitdaging.
Loslaten is lastig, maar kan ook alleen als het vertrouwen er is dat ze in goede handen is.
Roos55 schreef op 19-02-2023 om 09:19:
Ik snap dat juist niet . In de normale zorg en ggz zorg is familie juist belangrijk en steunend.
Het verschil is inderdaad echt supergroot, maar we hebben het gevoel hier niet echt wat aan te kunnen doen.
Bedoeling is niet dat dochter hierna naar huis komt maar hopelijk de overstap kan maken naar een ggz open afdeling voor langdurige behandeling, daar stond ze al voor ingeschreven.
lieve Ciska
Loslaten is sowieso moeilijk. Maar je gaat er vanuit dat het goed komt, je hebt ze opgevoed tot zelfstandige jong volwassenen.
In jullie geval is ze nog jong, heeft problemen en nu moeten jullie loslaten. Met de hoop dat een ander haar wel opvangt. En als dan dat vangnet niet overal even sterk is wil je zo graag zelf weer vangen!
Sterkte en een hele dikke knuffel voor je!
Roos55 schreef op 19-02-2023 om 09:19:
Ik snap dat juist niet . In de normale zorg en ggz zorg is familie juist belangrijk en steunend.
Ik heb het vaker gemerkt. De ywcc kliniek bijvoorbeeld werkt standaard met de eerste vijf weken geen contact, met het idee dat het kind dan pas echt los komt van zijn/haar omgeving. De gedachte is dan dat ‘steunend’ ook vertaald kan worden door ‘overnemend’. Waarbij de ouders hard aan het werk zijn om het kind zich fijner te laten voelen, met allerlei onbewuste verwachtingen, terwijl het kind misschien zelf achterover gaat leunen in afwachting tot ouders het oplossen. Dat willen ze dan oplossen door de eerste weken geen contact te hebben. Ze verwijzen dan vaak naar zaken als de drama driehoek, waarin ouders steeds als redder komen opdraven.
Maar zelfs in de ywcc kliniek (ik ben om heel veel goede redenen geen fan) worden ouders dan wel begeleid om anders naar hun kind te kijken en later wél dat contact te maken. Wordt ouders geleerd om uit die drama driehoek te stappen enz.
Dat is dan ook wat ik hier mis; het begeleiden en informeren van ouders die betrokken zijn en al een behoorlijke helletocht hebben meegemaakt met hun kind. Iemand die naast jullie staat en je helpt om het contact met je kind te hebben op een manier die past bij haar herstel, ipv maar op afstand gehouden worden. Als het anders moet- leer het jullie dan.
Dus. Veel woorden om eigenlijk te zeggen dat wat je gebeurt heel dichtbij komt en ik daarom heel erg meeleef.
Ciska78 schreef op 19-02-2023 om 09:59:
[..]
Het verschil is inderdaad echt supergroot, maar we hebben het gevoel hier niet echt wat aan te kunnen doen.
Nee dat kun je ook niet
💕
we hebben vrijdag een mail gestuurd dat we graag een gesprek willen. Voor ons is nog so onduidelijk hoe ze aan de doelen van dochter gaan werken.
En nog meer, wat wij kunnen verwachten aan communicatie naar ouders toe.
Maar helaas nog geen mail terug gehad.
Omnik, hoe gaat het bij jou nu?
En Zilvergray, ben ook benieuwd hoe het met je dochter gaat, hoe gaat het met school?
