Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Hoe is het Ciska ?
Zilvergray, fijn dat begeleiding in ieder geval door gaat, wat houd die therapie precies in?
En succes met de verhuizing. Dat geeft natuurlijk ook veel stress.
Wij gisterenochtend gebeld met de kliniek, dochter had een slechte nacht achter de rug, flink lopen krassen en ook vrijdag besloten om niet te gaan eten/drinken. Wat voelt het dan nog verder weg.
Gisteravond even met dochter gebeld, ze had besloten savonds toch een appel te eten en wat te drinken omdat ze genoeg energie wilde hebben voor de handbal van vandaag. Dus ik complimenteerde haar daarover, zegt ze zacht:wat fijn dat je dat zegt mama, hier heeft niemand er wat van gezegd en toen had ik het gevoel dat ik het voor niets deed, zo sneu. Merkte ook wel dat ze niet goed wist wat te zeggen maar dat ze het ook wel fijn vond om gewoon even aan de lijn te hangen met mij.
Ach jee! wat sneu voor je dochter!
Dat breekt mijn hart, hoe moet jij je dan wel niet voelen! En inderdaad; dan voelt het echt ver weg.
En hoezo kon de leiding daar niet iets positiefs over zeggen? Ze weten toch dat het eten een probleem is! Ik zou er echt pissig van worden (misschien niet helemaal terecht maar toch). Je dochter zegt niet zomaar dat ze het fijn vind dat jij er wel wat van zegt.
Goed om te lezen dat ze het contact fijn vind, ook al zegt ze niet veel, ze wil toch haar mama horen ♥️.
Systeem therapie is (tenminste zo hebben wij de sessies ervaren) bewust worden van jezelf en hoe je reageert in bepaalde situaties en waarom. Wij zijn erachter gekomen dat je onbewust heel veel mee neemt vanuit je jeugd (opvoeding) relatie tot ouders en plek in het ouderlijk gezin.
Hierdoor hebben wij meer inzicht gekregen hoe de ander situaties ervaart en de reactie die daaruit voortvloeit.
Ik vond het best intensief, we hebben veel gehuild (iets wat mijn man eigenlijk nooit doet, maar ja dat ding met zijn dochter heeft ‘m echt gebroken).
Omnik schreef op 26-11-2022 om 15:39:
[..]
Jij succes met de verhuizing! Dat is ook een pittige klus, zeker ook in combinatie met grote zorgen over je kind. Ik hoop dat het voorspoedig verloopt Zilver_gray!
Dankjewel ♥️
Roos55 schreef op 26-11-2022 om 19:17:
Succes Zilver
Dankjewel ♥️
Ach Ciska, Wat moet dat een rot en machteloos gevoel geven.
Vraag anders eens aan de begeleiding waarom er geen positieve feedback wordt gegeven?!
Ze heeft het duidelijk nodig, bespreek dit.
Heel veel sterkte!!
♥️♥️
Zilver, wat lijkt me dit zwaar die therapie, hoop echt dat het inzichten gaat geven.
Nu ook nog een verhuizing erbij.
Sterkte ook voor jullie.
♥️♥️
@Ciska, krijgt je dochter van haar teamleden geen opmerkingen over de krassen tijdens het handballen? Als ze zichzelf wel kan aanzetten tot een appel om zo te kunnen blijven doen wat ze graag doet, misschien dat opmerkingen over de krassen haar kan doen besluiten te stoppen met krassen omdat ze zo graag handbalt. Het lijkt dat handbal haar kan helpen.
Misschien kan het behandel team dit gebruiken om het hoofd weer vrij te maken van negatieve en dwingende gedachten/stemmen.
Wel knap dat ze voor zichzelf durfde te kiezen; willen spelen ook al betekent dat iets extra’s eten. Teken van wilskracht.
teamleden weten dat depressief is en dat ze zichzelf krast, er wordt verder niets over gezegd.
Dochter had in eerste instantie aangegeven dat ze geen bezoek wilde, vanmiddag toch even overleg met haar gehad, wij zouden savonds in de buurt zijn en of we even een bakje thee konden doen. Dat was prima.
Maar pff, wat een ontzettend ongemakkelijk bezoekje hebben wij achter de rug. Dochter voelde zich erg ongemakkelijk, wilde nergens over praten en gaf ook aan dat we niet te lang moesten blijven, alleen even een thee drinken was genoeg.
Wat meteen al op viel waren de flinke nieuwe krassen die onder haar trui vandaan kwamen, maar ik mocht er niet naar kijken en ze wilde er ook niet over praten.
Ook is duidelijk dat ze weer op de, eet zo min mogelijk en het liefste niets, toer is. 😟
Dus hadden we een zeer ongemakkelijk koetjes en kalfjes gesprek en stonden we binnen een half uur weer buiten, ik vond dit nog moeilijker dan het wegbrengen van afgelopen donderdag. Heb echt even lopen huilen in de auto.
we hebben net even via de app contact gehad met de groepsleiding en die gaven aan dat ze momenteel wel ontspannen oogt en beneden samen tv aan het kijken was. We hebben vanavond nog even telefonisch contact met hun.
Ach wat moeilijk, Ciska… Heel veel sterkte. Ik hoop dat ze zich binnenkort wat beter in haar vel gaat voelen. En dat jullie volgende contact met haar weer een wat prettigere uitkomst heeft. Sterkte!!
Ciska 
🫂
Hartverscheurend Ciska wat ik lees. Wat moeten een hoop (jonge) mensen verschrikkelijk worstelen om niet om te vallen en te blijven liggen. Voor jou en je man, voor Zilver_gray en partner maar ook voor de mensen die elders op dit forum in meer of mindere bewoordingen hun strijd en moeiten benoemen, hetzij het henzelf of dierbaren betreft, zonder jullie persoonlijk te noemen: ik hoop dat het lijden, de zorgen minder zwaar mogen worden. Ik hoop op lichtpuntjes voor jullie allemaal. Op een draagbaarder leven
Wat zwaar voor jullie Ciska, wat voel je je dan machteloos! Ik vind het zo verdrietig allemaal.
Dan moet je je kind weer achterlaten en kun je alleen nog maar huilen. Zo herkenbaar, ik leef echt met jullie mee.
Liefs, ♥️♥️
Wat een verdrietig bericht ciska. Ik vraag me af of dochter echt anders is als ze in de groep is of dat de lat voor 'ontspannen ogend' daar gewoon nog veel lager ligt vanwege de situatie van de andere jongeren. Hoe dan ook, ik snap die tranen helemaal. Het is ook ontzettend klote allemaal. Hopelijk komt er snel een kantelpunt.
ik denk aan je Ciska
Hoe gaat het nu met jullie ?
