In de woonkamer met laptop en koptelefoon
Mijn dochter zit de laatste tijd veel minder op haar kamer maar meer bij ons in de woonkamer. Dus veel gezelliger vind ik. Maar toch, meestal heeft ze ook de koptelefoon op en luistert ze muziek terwijl ze ook op de laptop bezig is en liefst nog met mobiel in de hand erbij.
Ik merk dat het me soms irriteert dat als ik haar iets wil vragen oid ik dan eerst 3x moet roepen. Ik heb nu gezegd dat ik niet meer wil dat ze in de huiskamer ook de koptelefoon op heeft omdat je je dan afsluit. Waarop zij natuuuurlijk zegt dat ze dan wel op haar kamer gaat zitten. En dat vind ik dan weer niet zo leuk, Hoe gaan jullie daarmee om? Dit speelt ongetwijfeld in veel gezinnen met pubers die 24/7 bezig zijn met alle sociale media..
Groet oregano
Niets meer vragen....
Nee, geintje hoor. Ik vraag geen losse zinnen meer tussen door. Ik vraag met een kopje thee een gesprek aan en daarna is zoon ook min of meer afgesloten. Eigenlijk hetzelfde als ik een boek lees. Moet je me ook om de 10 minuten niet iets vragen.
Dus als er iets belangrijks is dan spreken we een moment af, maar dan wil ik ook zijn volle aandacht. Het is niet altijd gezellig en als het me gaat irriteren, omdat de computer teveel tijd opslokt, hebben we daar een gesprekje over.
Geluid zachter
Ik verwacht dat de koptelefoon zo zacht staat dat dochter mij kan horen als ik wat vraag. (als ze toevallig net druk aan het typen is, snap ik dat ze te afgeleid is, maar dat is een actie die ik kan zien.)
Zodra ze me hoort, wil ik dat de koptelefoon van de oren afgaat. Pauzeknop vind ik niet voldoende. Ik wil kunnen zien dat ze me kan horen.
Met deze uitgangspunten is samen in één ruimte goed te doen.
Ik vind het allemaal niks
Toen we alleen nog maar een vaste computer hadden keek dochter van die amerikaanse make up tutorials. Knettergek werd je van dat gewauwel op de achtergrond. Maar met een koptelefoon op hoorden we steeds gesnuif en gelach als dochter het grappig vond, dat was irritant of we schrokken ervan als ze in lachten uitbarstte. Als ik haar wat wilde vragen moest ik echt voor haar gaan staan zwaaien, als ik haar op haar schouder tikte schrok ze zich lam. Nu heeft ze haar eigen laptop op haar kamer. Maar ook daar heeft ze vaak haar koptelefoon op. In ons huis staan alle ruimtes met elkaar in verbinding, de schuifdeuren van de slaapkamers houden niet veel geluid buiten, vandaar. Maar als ik haar dan iets wil vragen of zeggen moet ik naar boven lopen, want ze hoort me echt niet. En ik vind het best ongezellig dat ze voornamelijk op haar eigen kamer zit. Dan maar liever met koptelefoon op in de huiskamer. Overigens zit ik zelf ook wel eens in de huiskamer muziek te luisteren met een koptelefoon, om Mario Kart op de Wii gecombineerd met Zack en Cody op de tv en een zingende dochter buiten te sluiten, dus ze stoort zich net zo goed aan mijn auditieve afwezigheid.
skik
Sms
Voor haar neus zwaaien of een sms sturen, dat doe ik.
Gelukkig is het hier niet 24/7. We kunnen nog steeds samen iets leuk vinden op de tv of een film op dvd of zoiets.
O ja herkenbaar
nu zitten ze weer meer op hun kamers, zal wel tijdelijk zijn. Heel vervelend was dat de tweeling online games zat de doen aan de eettafel met hun laptop, en maar schreeuwen tegen een ander enz. Dan liever zoals dochter met muziek, mobiel en laptop op de bank.
Gelukkig ook geregeld samen een spelletje doen of samen een serie of film zien
Zeer herkenbaar
Dan zitten we gezellig met ons vieren in de huiskamer en wil ik spontaan een opmerking maken.... tegen de muur dus. Het ergert mij ook. Tegelijkertijd begrijp ik het ook. Wij kijken een bepaald tv programma en daar wil dochter niet naar kijken, dus kijkt haar eigen dingen via de computer. Om er iets van te kunnen verstaan moet het volume genoeg zijn om over het geluid van de tv te komen. Ik zit ook wel eens bij het geluid van de tv met de koptelefoon op en als je het volume te laag zet is dat echt niet prettig luisteren. Dus een en al begrip eigenlijk, maar het bevordert niet echt dat we met elkaar kunnen praten en dat is wel eens grrrrr 
Hier ook
Hetzelfde hier, maar met wat zwaai en roep werk word ik wel opgemerkt en gaat de koptelefoon even half af 
Ik vind het niet zo heel erg, beter dan naar het geluid te moeten luisteren terwijl ik tv zit te kijken.
Ze mogen zonder koptelefoon als ik verder geen tv aan heb (tot ik het gewauwel inderdaad zat ben) maar meestal hebben ze dat niet zo heel lang op, soms is het gewoon muziek en dat is wel leuk om te horen.
Argh
wordt daar ook kriegel van... besef je dat je tegen de muur staat te praten, nu zwaai ik ook ff maar ik wil eigenlijk dat ze met 1 dopje ih oor zitten en met 1 oor luisteren...
Geen probleem
Ik heb er geen probleem mee. Ik vind het gezelliger als ze in de kamer zitten met koptelefoon dan op hun eigen kamer. Dat lachen vind ik zelfs leuk ook al heb ik geen idee waarom ze lachen. Heerlijk dat geschater vanuit het niets.
Regelmatig houden ze ons wel op de hoogte. Zoon heeft trouwens ook de gewoonte om leuke links vanaf zijn kamer door te mailen en dan tien minuten later beneden te komen vragen wat we er van vonden.
Ons stoort het dus niet.
Tihama
Weet niet beter
Ik moet altijd bij grote en kleine heer (beiden geen puber, trouwens) erheen lopen, ze aanraken, hun naam zeggen en even wachten op een blik van herkenning voordat ik mijn mededeling kan doen. Daar is geen koptelefoon bij nodig. Zij zelf beginnen overigens ongeacht de afstand tot mij gewoon te praten dan wel schreeuwen als ze me nodig hebben.
Aan het eerste begin ik langzaam te wennen, het tweede hoop ik er ooit nog uit te rammen, eh... krijgen. Irritant vind ik het wel, ja.
Ook zonder koptelefoon op...
Als er hier gelezen wordt, wordt er gelezen en ook niet direct gereageerd op een opmerking. Dit geldt ook overigens voor mezelf, moet me ook altijd even losmaken met wat ik aan het lezen ben. Maar verder ook veel gecomputer met kopetelfoon op, wat de communicatie niet gemakkelijker maakt, met name de boze blik als ik vraag of de koptelefoon even afmag voor een belangrijke opmerking.
Overigens moet ik ook nog altijd even checken of een mededeling is overgekomen, want soms lijkt het of er geluisterd wordt, maar gaat de mededeling gewoon het ene oor in en het andere uit omdat de hersenen nog bezig zijn met verwerking van gegevens van Youtube, Facebook etc.
Fijn juist
Ik ben dol op koptelefoons. Ik kan niet zo goed tegen urenlang geluid van televisie/computer/Nintendo/Muziek en dan ook nog door elkaar. Koptelefoons houden de huiskamer rustig en leefbaar.
Inderdaad gaat tussendoor met elkaar praten dan wat moeilijker maar om eerlijk te zijn als ik zelf een boek aan het lezen ben of een film zie dan heb ik ook niet zoveel behoefte aan conversatie tussendoor. Ik snap dus best dat dat de kinderen dat ook niet willen. Voor belangrijke mededelingen loop ik gewoon even naar die persoon toe.
Spontaniteit
Wat mijn irritatiepuntje vooral is, is dat het de spontaniteit weghaalt. Dan wil ik opeens iets vragen en dan kan dat niet. Dan denk ik 'oh laat maar'.
Geplaagd
Afgelopen zomer hebben wij jongste (die als enige de koptelefoon de hele tijd op doet) 'geplaagd' daarmee. Het irriteerde schijnbaar niet alleen mij, maar ook man en oudste. Het kwam toevallig....man wilde ijsje halen (mooi weer) op de fiets en wij waren meteen enthousiast en jongste merkte niets dus geen reactie. Oudste kwam met "Mam,laat maar zitten ze wil toch zelf niets horen?" En van het een kwam het ander....Pas toen wij demonstratief met sleutels,tassen en schoenen in de weer gingen werd ze 'wakker'...Dat vond ze niet leuk. En sindsdien hebben we het nog een paar keer (beetje expres) 'gedaan'. Om totaal onbelangrijke dingen...(wie wil er chocomelk?) en nooit dat we het écht,écht doorgevoerd hebben,maar dat ze dus alles niet 'meekrijgt' vind ze nu opeens wél vervelend! Nu zit ze 90% van de tijd dan toch maar met 1 koptelefoon in....En dat scheelt een heleboel.
Hoewel we nu nog steeds 'overduidelijk' moeten zijn, maar dat ligt denk ik meer aan de concentratie.
groeten albana
