Ja, maar (12 jarige biedt weerstand)
En dan bij álles hè? Zoon, bijna 12, neemt niets voor waar aan, niets gaat vanzelf en overal komt een 'ja, maar' achteraan. Van sportsokken die in de was moeten, bedtijd, huiswerk maken, tafel afruimen...verzin het maar. Bij alles wat moet gebeuren stuit ik op weerstand. En het is heus niet dat ik een onervaren moeder ben, of te hoge verwachtingen heb. Ik herken het ook niet van zijn broers. Maar ik wordt er wel kriegel van. Bij voorbaat verwacht ik tegenwoordig al zo'n antwoord en dat komt de sfeer ook niet ten goede. Het aan hem zelf overlaten wanneer hij wat doet gaat ook niet werken (dan gebeurt het gewoon niet). Herkenning?
Met excuus
voor de dt-fout ;-(
Silone
Ik herken het ook. Wat hier goed werkte was dat ik zelf ook steeds ging zeggen tegen hem/haar "ja maar" . Daar werden ze zelf dan ook weer kriegel van. Maar de boodschap kwam wel over.
Ook gehad
Dochter heeft ook zo'n fase gehad. Eerst heb ik gezegd dat ik 'ja maar' niet meer wilde horen, dat als ze argumenten had waarom het anders moest, ze die op een andere manier moest laten horen. Alleen toen kreeg ik in plaats van 'ja maar' de hele tijd 'wat ook zo is'. Dus dat schoot niet op. Toen ben ik het op een dag terug gaan doen. Dochter moest in die tijd op een bepaalde dag in de week als ze uit school kwam na een kwartier al door naar dansen. Normaal zorgde ik dus dat er drinken en wat fruit klaarstond als ze thuiskwam, dan kon ze heel even zitten. Dat deed ik dus die dag niet en dan met de argumenten: ja maar je hebt nog wel tijd (niet dus), ja maar ik moet eerst even een was in de machine stoppen, ja maar ik moet even iemand bellen. Dochter was met haar tegenargumenten zo lang bezig dat ze al weg moest voordat ze iets had gegeten en gedronken (krijgt ze niks van, die ene keer). Na de danstraining een Goed Gesprek gehad. Het was natuurlijk niet in een keer over, maar het kwartje was wel gevallen.
Titel aangepast
Met dank aan forumbeheer. En geheel terecht, want 'ja maar' wordt ook nogal eens afgewisseld met 'hoezo niet?' 'doe ik straks' 'alweer?'
Hetzelfde terug doen vind ik eigenlijk te kinderachtig, misschien een oplossing als ik me nóg meer erger. Voorlopig gooi ik het eens over een andere boeg. Negeren en positieve aandacht geven. Een dag is beetje te kort om al resultaat te verwachten misschien 
Herkenning
Mijn 10jarige zoon reageert precies zo. Op school horen we dat hij zo behulpzaam is maar thuis wijgert hij in eerste instantie echt alles wat we aan hem vragen. Misschien moet ikhet ook maar eens gaan doen wanneer hij wat vraagt. Idd ontzettend kinderachtig maar als dat de enige manier is om het kwartje te laten vallen. Ik blijf mee lezen of er nog andere tips komen.
Het is ook kinderachtig...
... maar ik bleef maar preken en boos worden. En dochter hoorde het met een verveeld gezicht aan en deed vervolgens waar ze zin in had. Ik had geen zin meer in die preken. 'Terugdoen' was de enige manier waarop dochter zelf kon voelen hoe rottig het is als mensen niet gewoon even meewerken.
Mijn moeder ging vroeger 'verdrietig zwijgen' en vervolgens lijdzaam zelf doen wat mijn zus en ik verdomden. Nou, mooi toch, hoefden wij het niet te doen (dachten wij toen). Als ik iets vraag, wil ik ook dat het gebeurt. Als daar een kinderachtig lesje aan te pas moet komen dan is dat maar zo.
Stoepkrijt!
Oh ja dat deed mijn moeder ook, 'verdrietig zwijgen'... en zuchtend deed ze het zelf dan maar. Vaak zei ze ook nog dat we haar later wel zouden missen als ze er niet meer was. Pfft, als tiener denk je helemaal niet 'ach zielige mama' maar inderdaad alleen, mooi ik hoef het niet te doen, en ach mama deed de dag erop ook altijd wel weer gezellig. Mijn moeder vond zelfs dat ik dingen 'uit mezelf' moest doen. Want soms was ze dan ineens 'verdrietig aan het zwijgen' en dan vroeg ik of er wat was, en dan was er iets wat ik niet 'vanzelf' gedaan had. Koffie zetten ofzo, of iets anders. En als ik dan zei... ja vraag het me dan (want ik was nou ook weer niet zo'n draak dat ik nooit wat deed, alhoewel het misschien toen echt niet juichend gebeurde) maar ik deed het dan best wel. Maar dat verdomde ze.
Wel heb ik hier een goede les uit geleerd (mijn moeder leeft nog steeds trouwens en ik heb best naderhand gewaardeerd wat ze allemaal vroeger deed, alleen pakte ze het verkeerd aan) want ik draag mijn kinderen wel op wat ze moeten doen, en ik heb mazzel want het mopperen valt hier eigenlijk nog mee ook.
Kinderachtig?
Nee, niet kinderachtig. Gewoon een koekje van eigen deeg is dat. Oudste zoon had er ooit een handje van om niet te reageren als ik iets zei of vroeg. Op gegeven moment kwam hij opgewekt naar beneden, zijn zakgeld vragen. Ik bleef achter mijn krant zitten en gaf geen sjoege, en pas na herhaaldelijk vragen van zijn kant liet ik quasi verveeld mijn krant zakken en vroeg: Zei je iets?
Touche, dat hielp!
Heb ik wel eens
gedaan met ongevraagd lenen van spullen.... Oei die verontwaardiging!!!
Tegenspraak
ik ken dit heel goed heb een zoon van 13 jaar ook precies hetzelfde altijd een maar erachter en mam je moet niet zo zeuren je zeurt altijd krijg ik ook vaak te horen en de sfeer wordt er niet bepaalt gezellig door groetjes b
