Je kind haten
Hallo,
Als eerste wil ik kwijt dat ik echt jaloers ben op ouders die geen puber hebben met extreem pubergedrag zoals mijn dochter van 15 jaar. Ik ben helemaal klaar met haar gedrag. Even in het kort ons verhaal. Dochter was 10 werd ongesteld en toen was het hek van de dam. Blowen, met verkeerde vrienden omgaan enzz. Uiteindelijk op haar 13 de uit huis laten plaatsen. Dochter is een jaar uit huis geweest met de bedoeling dat zij wacht op een instelling met behandeling. Het ging erg goed met dochter waarop wij hebben gezegd (toen eindelijk na 1 jaar een plek vrij kwam bij de Brugge in Den haag )laten we het toch maar thuis proberen. Het is thuis echt goed gegaan, zij had een bijbaantje bij de Verhage, ging naar school, maar helaas is het toch weer mis gegaan. Fout vriendje, blowen enz... Dochter weer aangemeld voor crisisplaats maar op het laatste moment toch niet daarvoor gekozen omdat ze dan toch zou weglopen. Jullie zullen wel denken hoe dom kan je zijn en zo denk ik ook. Mijn man is nu om 0.30 dochter gaan halen bij vriendje. (O ja dat vergeet ik nog vriendje binnen gehaald, blijft ook weekenden slapen zodat ik toch haar bij me had en in de gaten kan houden). Vriendje heeft ook nog eens een ander vriendinnetje zegt dat hij het heeft uitgemaakt maar dochter gelooft het niet en blijft maar achter zijn kont aan lopen. Vriendje vindt het wel best. Dochter wordt helemaal gek en wij ook van haar. O wat haat ik mijn dochter op dit moment. Dit is heel erg onheerlijk, want ik heb nog 2 kids 6 en 11 jaar. Bedankt voor het lezen van dit berichtje en kom maar op met op of aanmerkingen. Alles is welkom negatief of positief maakt mij niet uit, want ik ben benieuwd of jullie dat haat gevoel ook wel eens hebben of hebben gehad. Groetjes van een verdrietige en boze mama (op haar zelf) en dochter
De toegevoegde waarde
MEE laat door de raadsmelding een paar dingen zien. Ten eerste dat zij zich ook ernstig zorgen maken over dochter. En dat zij de indruk hebben dat zowel jullie als zijzelf extra hulp nodig hebben om dochter de juiste hulp te kunnen bieden. Die extra hulp is dus het meedenken en de bevoegdheden van de gezinsvoogd.
Verder vermoed ik dat MEE vindt dat dochter niet binnen het gezin de meest passende hulp krijgt. Dat klopt ook, want dochter zit nu op een voor jullie onbereikbare plek. Bovendien zijn er veel conflicten als zij thuis is en gaat het ook een stuk minder goed met dochter sinds zij weer thuis is. Ook MEE kan nu niet zoveel, bijvoorbeeld ook niet nagaan of bij vriendje thuis nou wel zo verstandig is.
Kortom, om even in juridische termen te spreken: in het vrijwillige kader is de veiligheid van dochter niet gegarandeerd, dus lijkt het gedwongen kader nu de beste optie.
Ik denk dat jullie je moeten gaan voorbereiden op een uithuisplaatsing. Vrijwillig als jullie gaan inzien dat dat voor dochter beter is en/omdat jullie haar niet thuis kunnen houden. Extra vrijwillig als dochter ook gaat inzien dat een instelling als De Bruggen beter voor haar is dan bij vriendje thuis. Maar of zij dat kan inzien betwijfel ik eigenlijk. Onvrijwillig(=gedwongen) als jullie je blijven verzetten tegen een opname in De Bruggen.
Begrijp me goed, ik kan me heel erg goed indenken hoe moeilijk die stap zal zijn. Maar de zin "Het enige is dat wij geen vat meer hebben op dochter" laat zien dat het jullie nu ernstig boven het hoofd groeit.
Jij vraagt:"Wat moet ik nou doen moet ik hun tegemoet komen door te zeggen dat dochter weer naar huis kan en toch contact kan houden met vriendje of voet bij stuk houden dat ze naar huis kan komen maar geen contact met vriendje?"
Er is een tussenweg... Maar het belangrijkste is dat jullie eerst nu bepalen wat jullie doel is. Ik geef de mogelijke doelen: a. Dochter weer thuis b. Rust in huis c. Dat dochter jullie gehoorzaamt. Dit zijn 3 verschillende doelen, die momenteel niet te combineren zijn. Eerst daarover nadenken,Jenjimdj. En in dat denken, samen met je man!, heel erg eerlijk zijn naar jezelf.
En oh ja, vriendje is geen model-schoonzoon inderdaad. Maar jij hoeft geen verkering met hem te hebben...
Onyx
Meewerken
Onyx weer bedankt voor je heldere uitleg. Werk jij in hulpverlening, of heb jij er zelf mee te maken gehad? Gelukkig heb ik al verkering 
met mijn man en hebben wij veel steun en begrip voor elkaar.
Wij hebben altijd vrijwillig meegewerkt aan alle hulpverlening dus ook nu werken wij gewoon mee, want MEE doet op verzoek van ons de melding. Zij hebben het aangegeven dat het kan dus daar maken wij dan ook gebruik van het is dus niet opgelegd door hun. De reden dat wij geen gebruik hebben gemaakt van een plaats in de Brugge had er mee te maken dat het goed ging met dochter, omdat zij al een jaar verbleef in een kortverblijf huis in Zwolle,(wij wonen in Rotterdam) daar heeft ze toch vaardigheden meegekregen en met de crisisopvang erbij is ze toch ruim 1.5 jaar uit huis geweest. Ook waren wij niet erg onder indruk over de locatie waar de Brugge in Den haag gevestigd is. Daar zagen wij genoeg prikkels en nu heb je die wel overal natuurlijk, maar je moet het niet gaan opzoeken is ons mening. Ik neem aan als de hulpverlening hum twijels hadden gehad hun wel overlegd zouden hebben met de raad, maar de redenen die wij aangaven om geen gebruik te maken vonden hun wel terecht. Het is ruim 1 jaar erg goed gegaan en uiteraard hebben wij al die tijd ambulante hulp gehad, dochter is gelijk op de wachtlijst geplaats voor PMT (wachten nog steeds. Helaas is het nu dan toch weer mis gegaan. Ik heb nog steeds sms contact en gisteren kreeg ik zelf een x en een hvj erbij. Vandaag gaat onze begeleidster in gesprek met dochter op verzoek van dochter over hoe het nu verder moet. Inmiddels heb ik ook de moeder van vriendje gesproken en die heeft gelukkig bevestigd dat het klopt dat dochter daar slaapt. Moeder gaat ook met dochter praten. Tot zover en iedereen bedankt voor het reageren en meelezen. Groetjes
Steuntje..
Ik ben maar een moeder
en meer ben ik niet.
Een vrouw net als anderen,
met vragen en verdriet.
Een moeder die hoopt en bid
dat haar kinderen de weg naar geluk in het leven vind.
Ik vraag jullie alleen maar dat jullie nooit vergeten,
dat ik als jullie moeder ook niet alles weet.
Ik probeer jullie alles te geven
neem dat van jullie moeder maar aan.
En wat ik ook deed in jullie leven,
heb ik voor jullie bestwil gedaan.
En zei ik soms nee, op jullie vragen,
en waren jullie dagen van slag,
dan was dat niet om jullie te plagen,
maar omdat mijn hart dat zo zag.
Dat zou mooi zijn
Ik hoop dat wat Onyx schrijft ook uitkomt, Jenijmdj.
- 'Die extra hulp is dus het meedenken en de bevoegdheden van de gezinsvoogd'
- '...dat dochter niet binnen het gezin de meest passende hulp krijgt' Dat zou dan na een OTS/UHP wel moeten zijn
- 'in het vrijwillige kader is de veiligheid van dochter niet gegarandeerd' Dat zou dan een OTS/UHP wel moeten zijn.
Verder kan ik me goed vinden in de keuzes die Onyx voorlegt. Maar ik denk dat je daar al een keuze in had moeten maken voordat je een melding deed bij de Raad.
Ik hoop dat het brengt wat jullie ervan hopen.
Tsjor
Raad
Tanja bedankt voor je gedicht.
Tjor klopt het dat jij ook een draadje had lopen over jou puber? Mocht dat zo zijn hoe is het nu?
Even nog een update. Afgelopen vrijdag hebben wij gehoord dat de Raad het in behandeling gaat nemen (dat schijnt dus ook nog besproken te moeten worden. De Raad ziet op dit moment niet voldoende redenen voor een VOTS.
Inmiddels hebben we dmv sms contact en onze ambulante begeleidster nog steeds contact met dochter. Dochter is gisteren dan ook meegeweest naar verjaardag van opa en is bij ons blijven slapen. Ik had gevraagd of zij meeging naar opa en dat zij kon blijven slapen. Dit heeft ze dan gelukkig ook gedaan. Ze geeft aan dat ze weer naar huis wil komen en dat zij dit in fases wil doen Ik voelde mijn woede weer opkomen, want het is van de zotte dat het zo moet gaan en zij de regels bepaalt, maar heb mij ingehouden en gezegd dat ik dat een goed idee vind. Ik weet niet of dit goed is, maar wij proberen haar weer aan onze kant te krijgen door te laten zien dat de deur altijd voor haar open staat. Wij zijn nu even aan het genieten dat het gezinnetje weer even voor 1 dag compleet is. Wordt vervolgd
Vervolg
Gelukkig is mijn verhaal al van lang geleden, maar het heeft toen veel moeite gekost om een OTS te voorkomen, ondertussen zat (pleeg)dochter wel in de ulpverlening en buiten ons bereik. In dat jaar heeft ze haar school niet afgemaakt, merkbaantjes dan schoenen versleten, sociale netwerk is vervangen door vriendjes/vriendinnetjes uit het hulpverleningscircuit en uiteindelijk is ze zwanger geworden van iemand waarvan ze alleen het 06-nummer had. Toen mochten wij weer verder met haar. Ze was bijna 18, wilde terug naar haar eigen land en daar hebben we toen voor gezorgd, ook dat er eerste opvang etc. was.
Ik weet dat het ook wel eens goed kan gaan, maar ik denk dat ik plaatsvervangend blij ben dat je geen VOTS krijgt en hopelijk ook geen verder onderzoek en dan alsnog een OTS.
Je kunt zelf wel wat:
- eerst nadenken over de keuzes die Onyx voorlegde. Ik les in je laatste berichtje dat je toch kiest voor iets, dat waarschijnlijk meer hoop dan werkelijkheid is, namelijk een gezellig gezinnetje met een gezellige dochter die gezellig meedoet met het gezin (en wat jullie daarin belangrijk vinden). Alle pubers gaan daar op een gegeven moment zich vanaf keren, de een op een vriendelijke en geleidelijke manier, de ander op een heftige manier. Dus wellicht moet je toch je eigen hoop-patroon bijstellen en meer laten aansluiten bij de realiteit.
- Ik geloof dat ik een andere insteek zou kiezen: je dochter is een heftige puber die de verkeerde vriendjes uitzoekt. Dat is zo. Ik noem de puberteit altijd een achtbaan: ze vliegen erdoorheen en als ouders heb je nauwelijks controle erop (ook niet als hulpverlener, tenzij je zeer drastische maatregelen neemt). Wat je kunt doen is 'damage controle': zorgen dat ze nergens zodanig uit de bocht vliegen dat er onherstelbare ongelukken van komen. Dus ja, de pil natuurlijk. Maakt niet uit hoe en waar en waarom ze die krijgt. Zorgen dat het kontakt met thuis nooit helemaal verbroken wordt, maar je mag ook best grenzen stellen aan wat jij accepteert. Vreemd genoeg accepteren pubers eigenlijk wel dat je die grenzen stelt, als jij dan maar accepteert dat zij er tegenin gaan, hoort bij het spelletje.
- Wellicht kun je och eens een gesprek aangaan met het behandelcentrum waar je dochter eerder voor was aangemeld: waaruit bestaat die behandeling en in hoeverre zou je dar thuis iets mee kunnen doen. Meestal gaat het om een 'behandeling' die bestaat uit: goed gedrag belonen en fouten straffen. En belonen heeft dan te maken met vrijheden. Je kunt zelf nadenken of je daar iets uit wil halen.
- Als ouder kun je altijd je kind aanmelden, MEE kan je daarbij helpen. Je kunt zelfs als ouder je kind aanmelden voor gesloten jeugdzorg. Toestemming moet dan wel van de rechter komen, maar er is geen OTS of voogd voor nodig. Voordeel is dat mensen dan met jou moeten blijven praten, zodat je zelf beter betrokken blijft bij je kind. Nadeel kan zijn dat je kind het je kwalijk neemt.
- Wat ik overigens mis in je hele verhaal is de vraag of er ooit een diagnose is gesteld, behalve dan dat ze een jonge en heftige puber is.
- En ja, het kan natuurlijk ook zijn dat het een heftige puber blijft, zelfs iemand met een slechte start in de volwassenheid. Maar ook dan kan het nog gebeuren dat kind zelf een eigen weg vindt die verassend en goed is. Wat ze nu nodig heeft is deels ruimte om te experimenteren en fouten te maken; en anderzijds de zekerheid dat ze altijd terug kan vallen op thuis (wat niet hetzelfde is als 'bepalen wat er thuis gebeurt').
'Ze geeft aan dat ze weer naar huis wil komen en dat zij dit in fases wil doen Ik voelde mijn woede weer opkomen,...'
Ik denk dat je die woede achterwege moet laten. Je dochter wordt ouder. Vergelijk het met jezelf: je wil ook zelf bepalen wanneer je naar je ouders gaat en hoe lang etc Je dochter maakt een stapje op dat pad, dat uiteindelijk leidt naar een zelfstandig leven. Ik geloof niet dat je daar boos om hoeft te worden. Neem iets meer afstaand, kijk naar jue dochter als iemand die verwoedde pogingen doet om groot te worden en daarbij bokkesprongen maakt. Kijk in hoeverre ze zelf dingen kan n of het nog nodig is dat je haar helpt.
'... maar wij proberen haar weer aan onze kant te krijgen...' Je bent niet in concurrentie met het vriendje! En als het daarom gaat verliest elke ouder het van zijn kind met vriendje of vriendinnetje, behalve de ouders met plakkers die op hun 45ste nog thuis wonen. Ze hoeft niet aan jullie kant te staan, ze moet haar eigen weg kiezen. En het kan zelfs zijn dat zij een riskantere weg/riendje kiest dan julli haar zouden toewensen.
'....... door te laten zien dat de deur altijd voor haar open staat.' En dat zou toch moeten zijn, zelfs zonder voorwaarden, ongeacht wat zij kiest of doet (behalve stelen etc.).
Tsjor
Bedankt
Tjor bedankt voor je berichtje. verwachtingspatroon heb ik al aardig bijgesteld hoor. Wat ik bedoel met aan onze kant krijgen is dat ik haar toch wil laten weten wat ze ook doet wij er altijd voor zullen zijn. Het vriendjes of vrienden winnen altijd van ouders dat is helemaal waar. Ik heb mijn woede in weten te houden hoor, ze is vanavond weer weggegaan op een normale manier heeft mij een kus gegeven en zei mam en pap tot morgen. Mijn dochter is getoetst op autisme(asperge, pddnos of een vorm daarvan, maar daar is niets uitgekomen. Ik weet ook dat pubers hun vleugels uit moeten slaan en van hun fouten moeten leren, maar wat als je kind erg beinvloedbaar is en een makkelijke prooi voor loverboys is. Ik weet ook dat je kinderen niet overal tegen kunt beschermen maar het soms zo moeilijk om aan de kant alleen maar toe te kijken.
Weet je het lijkt wel of ik het niet leuk vind om ouder te zijn maar dit is niet waar hoor ik vind het leuk, en geniet ook van al mijn 3 kids. Ik vind het alleen erg moeilijk om te accepteren dat je ze niet overal tegen kunt beschermen en je soms alleen maar van de zijkant moet toekijken.
Groetjes
