Jongens en het onderwijs [vastlopen]

Voor de redactie

Ik hoop dat jullie dit draadje niet verplaatsen naar Ouders en School, want ik denk dat dit probleem slechts deels met het onderwijssysteem te maken heeft en een veel bredere strekking heeft. Dank alvast. W

Herkenning

Maar geen tips. (Hier een exemplaar die op het gymnasium begonnen is, maar nu in havo 4 zit en aan het begin van het jaar besloten heeft dat hij naar het MBO wil en dus niets meer gedaan heeft op school.)
Ik dacht dat wij een uniek exemplaar in huis hadden, en ben toch wel een klein beetje opgelucht dat hij niet de enige is ))
Hoe werkt dat nu in VWO 5? Kan hij blijven zitten? Is examentraining nog een optie?

Vk magazine

Afgelopen zaterdag stond in het VK magazine een hele reportage over 3 jongens en hun vaders die in dezelfde situatie zaten of hebben gezeten. Misschien kun je daar nog aan komen?
En HP schijnt (heb ik zelf niet gelezen) een reportage gehad over de zgn. kindmannen die maar niet volwassen willen worden en geen verantwoordelijkheid willen nemen/hebben.
Volgens de media lijkt het helemaal niet goed te gaan met de (jonge) mannen van tegenwoordig.

De media

besteden er nu regelmatig aandacht aan (ik heb het VK-magazine idd ook gelezen) en ik besef dat wij niet de enigen zijn die er tegenaan lopen. Dat onze kinderen het waarschijnlijk niet beter zullen krijgen dan wij, is me al enige tijd duidelijk. Of dat erg is, nou nee. Het moeilijk verteerbare vind ik echter dat ze zoveel kansen krijgen, op alle mogelijke manier gestimuleerd worden (dat was in onze jeugd wel anders - ik heb er echt zelf voor moeten knokken) en er toch weinig tot niets mee doen. Zou dat het zijn: te veel kansen (dus keuzes?) en het gevoel dat je ouders tot in lengte van dagen een vangnet voor je zullen blijven spannen?

Een van de oorzaken

Een misschien wat onverwachte invalshoek: als ze op regelmatige basis blowen, worden ze daar ook bijzonder lui en onverschillig van. Blowen en school gaan niet samen. Bij sommige jonge mannen is dat de oorzaak, misschien dat daarom het aantal luie ambitieloze jonge mannen lijkt te stijgen? Anderzijds doet het me ook weleens denken aan de Italiaanse mannen die soms tot op hoge leeftijd bij mama blijven wonen. Dat aantal schijnt in Italië weer hoger te zijn dan in andere landen. Raadselachtig, die regionale lamlendigheid.

Op het gevaar af....

...dat ik klink als zo'n type dat roept 'dat je niet mag zeuren dat het eten nioet lekker smaakt, en denk maar eens aan de arme kindertjes in Afrika'

Soms vraag ik me wel eens af of we niet vreselijk verwens zijn geraakt hier in Nederland. Al is er onderwijsplicht, het is toch ook een voorrecht dat we in een land leven waar iedereen een goede opleiding kan krijgen, om later fatsoenlijk voor zichzelf te kunnen zorgen & een bijdrage te leveren aan de maatschappij. Okee, het klinkt misschien mega-truttig, maar het werkt wel zo. En ondanks dat ik snap dat puberhersens onvolgroeid zijn, en dat ze het ook niet altijd kunnen helpen vind ik het ergens zo vreselijk jammer/fout dat er zoveel kinderen zijn die het geen moer interesseert, die je klaarblijkelijk er niet van kunt doordringen dat het belangrijk is om zo goed beslagen mogelijk de volwassen maatschappij te betreden. Het is niet voor niks dat we hier in west europa qua ontwikkelingspeil straks worden ingehaald door bv allerlei aziatische en andere landen waar men er wel vreselijk van doordrongen is dat een goede opleiding waar je voor werkt echt een reusachtig verschil uitmaakt voor zowel je individuele toekomst als die van je hele land.

Niet dat die gedachte nou een onmiddelijke oplossing biedt, maar ik probeer mijn kinderen er wel van te doordringen dat het er echt toe doet, hun school. En idd, dat er (op de afrikaanse kindertjes toer, hoe fout ook) genoeg gebieden op de wereld bestaan waar mensen er heeel, heel veel voor over zouden hebben om ueberhaupt naar school te KUNNEN.

Ingrid

Mogelijke oorzaken

Natuurlijk ligt het niet alleen aan het onderwijs - daarom wil ik ook zo graag dat dit draadje hier blijft (fijn dat het nu gaat lopen, trouwens). Het zal wellicht een combi zijn van idd de gevoeligheid voor de verlokkingen van het beeldscherm en ander elektronisch vermaak, het onvolgroeide puberbrein (maar daar wil ik geen genoegen mee nemen: mijn brein moet destijds dan toch ook onvolgroeid zijn geweest) en het missen van een gevoel van urgentie. Ze hebben het - in de meeste gevallen - gewoon vreselijk goed thuis. Aan blowen hebben we trouwens ook gedacht, maar vooralsnog lijkt niets daarop te wijzen. Ik hoop op veel reacties!

Spijker

Wendelien, ik denk dat je met je eigen citaat (ik heb er echt zelf voor moeten knokken) misschien wel de spijker op de kop slaat. Ik denk wel eens dat de kinderen van nu, en nu klink ik als een oude taart, alles te gemakkelijk in hun schoot geworpen krijgen: onderwijs, worden van jongsafaan op allerlei clubjes gedaan, worden overal naar toe gereden (vooral als het regent), een pc en vaak ook een spelcomputer (of zelfs meer), geen tekort aan aandacht en erg gewenst, vaak geen gebrek aan geld, meer dan voldoende kleding.
Dat knokken waar jij het over hebt, dat hoeven de kinderen niet of in ieder geval minder dan jij en in ieder geval ook ik. Ze stappen als het ware al hoger in. Waarom dat dan bij jongens veel meer op gaat dan bij meisjes, dat weet ik dan weer niet. Misschien omdat er minder letterlijk voor hen te knokken valt: op schoolpleinen moeten ze voorzichtig doen, voor trekken en duwen krijgen ze straf, ze moeten maar steeds rustig doen en stilzitten (niet echt natuurlijk natuurlijk). Ik weet het niet. Omdat er vaardigheden van ze verwacht worden die ze niet hebben en daarom het knokken tegen de meisjes niet lukt? Misschien gooien ze hun kont tegen de krib uit onmacht? Ik laat maar wat dingen vallen, ik weet het verder ook niet.

Rust, reinheid, regelmaat & matigheid

God, wat klinkt het saai, maar ik denk wel dat het zou helpen.

Ik denk echt dat het probleem niet perse bij de ouders ligt, maar meer iets algemeen-maatschappelijks is. lastig om het te omschrijven zonder in allerlei flauwe gemeenplaatsen te vervallen. Maar ik vind dat pubers best een bestaan vol verleiding & afleiding hebben, zowel thuis als op school. En tegelijkertijd krijgen ze relatief heel veel vrijheid om daar hun eigen weg in te vinden. Eigenlijk niet zo verwonderlijk dat dat best vaak mis gaat. Wat dat betreft krijgen die onvolgroeide puberhersens heel wat meer voor hun kiezen dan 30 jaar geleden. Volgens mij was in 'onze tijd' school beduidend saaier, waren vrijetijdsbestedingen & hobbies beduidend minder verslavend, time-consuming en duur, en was er gemiddeld genomen meer sociale controle op wat we al dan niet uitspookten. Allemaal dingen die het denk ik gemakkelijker maakten om een beetje 'on track' te blijven.Maar ja, aan de andere kant is dit soort 'vooruitgang' van alle tijden. onze grootouders verzuchtten wsch ook al dat onze ouders potentieel voor galg en rad opgroeiden...

Mijn zoon zit nu in het 2e HAVO-VWO brugjaar. Allemaal kinderen met minimaal een stevig HAVO advies. (want er is ook een HAVO-TL stroom binnen de zelfde scholengroep).

Van de 30 kinderen in zijn klas gaan er welgeteld 4 naar het VWO, en stromen er minimaal 6 af naar het VMBO. Rest Havo.

Toen ik het er met zoon over had (en hij heeft heel goed in de gaten hoe iedereen 'het doet') verzekerde hij me dat van die 6 VMBO'ers er in zijn optiek minimaal 5 helemaal niks hadden uitgevoerd dit jaar, en best naar de HAVO hadden gekund, en dat er vanwege identieke redenen zeker een stuk of 5 potentiele VWO'ers op de HAVO terecht zouden komen. Ik geloof hem helemaal. Er zitten een paar basisschool-vrienden van hem tussen waarvan ik weet dat ze met CITO's van tegen de 550 nu op de HAVO belanden. Er zit een ex-gymnasiast tussen die nu naar het VMBO afstroomt. Zo zonde.

Ik weet trouwens niet (even terugkomend op de oorspronkelijke startvraag van dit draadje) of dit typisch een jongensding is...Ik heb alleen nog maar een VO-zoon, dus ook wat minder zicht op de meidenkant van het verhaal...

Even zo --> knokken

Ik denk dat er wel degelijk verschil zit tussen toen (ik ben nu 45) en nu.

als ik alleen al het verschil bekijk tussen jouw jeugd en die van mij, dan zit daar behoorlijk verschil tussen.

En dan neem ik ook nog aan dat jij geen uitzondering was, en dat wij geen uitzondering waren.

Even aanhakend: Er was 1 tv in huis, en 1 pick-up. Radio, of pick-up voor op de slaapkamer, dat kwam er pas nadat ik dat zelf bijelkaar gespaard had middels verjaardagsgeld en rapportengeld van de familie. En nadat ik een krantenwijk had.

Computer tijdens de studie: Die bestonden nog niet. Je had een typemachine, en als je helemaal gelukkig was, dan had je een elektrische typemachine.

De eerste computers (voor zover je ze computers kon noemen,) die kwam in 1981 bij ons in huis. Mijn vriendje had een ZX80, en dan zat je eerst de regels in te tikken, zodat je een spelletje kon spelen op de TV.

Clubjes: Wij konden bij de wandelvereniging of bij de drumband. Dan was muziekles nog een beetje te betalen. Paardrijden, hocky, tennis... Dat lag allemaal ver boven het budget van mijn ouders (3 dochters)

Mijn moeder werkte wel. Moest wel werken. Eerst 3 ochtenden in de week (onder protest van mijn vader) Later 5 avonden in de week schoonmaken bij een bank. Het protest van mijn vader was namelijk verstomd, toen hij tot de conclusie kwam dat mijn moeder dat geld niet "verspilde". Want toen er een keer een koelkast moest komen, en zij daar het geld niet voor hadden, Wist mijn moeder al haar gespaarde schoonmaak geld uit een potje te toveren, kon de koelkast betaald worden en bleef er ook nog geld over.

je schrijft: Ik heb nooit gebrek gehad aan kleding , of geld.

Als ik nu terugkijk, hadden wij wel gebrek aan kleding en geld. Ik heb het toendertijd niet zo ervaren, en bovendien d'r waren veel meer kinderen in mijn omgeving die niet ruim in de kleding zaten maar royaal was het niet.

Idem dito met zakgeld. Op het moment dat wij zelf "iets" gingen verdienen, stopte het zakgeld. Zo simpel was dat. En dus heb ik met het bakken van boterkoeken en het geld van mijn krantenwijk en daarna met het geld van mijn "weekend-baantje" mijn eerste paar lenzen gekocht. (ik was toen 15, dus 30 jaar geleden) Die lenzen kostten toen 485 gulden....

Goed, genoeg met de vergelijkingen.

Ik denk dat het grote verschil tussen "toen" en "nu" toch het verschil is in "dingen die voorhanden" zijn.

Neem nu eens de telefoon. Als ik met een vriendin naar de stad wilde, hoefde ik het echt niet in mijn hoofd te halen om haar even te bellen. ik moest daar maar even naar toe fietsen om dat te vragen.

D'r was ook maar één telefoon, en die zat ook nog op één vaste plek. Het gezin (ouders, zusjes) kregen gegarandeerd wel mee wie er belde, voor wie dat was, en waar het over ging.

Nu is het zo dat "de jeugd" hun eigen mobieltjes hebben, en je zelf niets meer mee krijgt van de gesprekken, laat staan waar de gesprekken over gaan.

Idem dito met het contact met vrienden. Ik ging richting de plekken waar we meestal samen kwamen om te kijken wie er was. Nu wordt er via twitter, msn, hyves of wat dan ook even contact gelegd, gaan ze zitten chatten en dan komt er (misschien) een plan uit wat ze gaan doen.

De kinderen hebben nu meer luxe maar die luxe wordt veel normaler gevonden. En het is ook normaal voor de kinderen.

Er zijn volgens mij ook meer keuze's die ze moeten/kunnen maken, en die keuzevrijheid kan ook heel vermoeiend zijn.

En om op het onderwerp uit te komen: ik ben er van overtuigd dat het in 95% van de gevallen helemaal goed gaat komen met de jongens die nu niet weten wat ze willen, en die niet te motiveren zijn.

Ook mijn oudste zoon is van vmbo-gt naar havo (da's wel vooruit) gegaan, en daarna wilde hij scheikunde studeren. Dat is na 1 jaar mislukt (dankzij zijn wiet-hobby). Hierna wilde hij de leraren opleiding scheikunde doen. Ook dat is mislukt. Na 7 maanden thuiszitten en niets doen, is hij door ons hardhandig op eigen benen gezet, en had hij binnen 4 weken werk.

En nu? Nu doet hij werk waar hij rondom gelukkig mee is, en heeft hij zijn zaakjes goed op orde.

Het komt dus goed. Waarschijnlijk niet op de manier waarop je het verwacht als hij 16, 17 of 18 is, maar het komt wel....

Theorieen

Mja, je kunt er ongetwijfeld hele theorieen op loslaten hoor, maar ik was vroeger net zo en mijn man ook, is toch van alle tijden hoor. Ik ging nog wel naar school, maar deed zo min mogelijk. Mijn man bleef weken weg op school, was ooit VWO getest en hoogbegaafd, maar heeft alleen een mavo-diploma. Werken, dat deden we dan wel, maar verder...Ik kende destijds heel veel kinderen die het liefste niks deden.

Veel herkenning, geen conclusie

Ik heb pasgeleden een posting gemaakt over hetzelfde probleem met een van m'n jongens, en ik zie hier dus nu veel herkenning maar absoluut geen conclusie, waarschijnlijk omdat, als die er was, iedereen de oplossing zou hebben en die is er blijkbaar niet.
We zijn vorige week net vriendelijk gevraagd een nieuwe school te zoeken. Ben ik blij dat afzakken (bijna) geen optie is hier in ons land, anders zat hij al lang op de VMBO terwijl dat helemaal niet nodig is want hij is harstikke pienter.
Een theorie van mijn, het rolmodel van deze zoon van mij is aanzienlijk minder ambitieus (lees rapper en dan nog niet eens internationaal ) dan die van mijn andere zoon die wel inziet dat dat, met zijn woorden, "losers" zijn.
Meisjes zijn ook hier heel ambitieus, en zijn hier standaard de sterren van de klas en dan heb ik het over generatie 92, 94, 95 én 99!!
Dat was in mijn tijd (64) toch wel anders, veel meer gemengd, er waren zowel jongens en meiden knappe koppen.

Pecas

Bepaalde groep jongens

Ik heb het artikel in VK magazine ook gelezen maar niet meer voorhanden. Volgens mij stond daar de voorzichtige conclusie in dat het 'afzakken in niveau/stoppen met studie' vooral gebeurt bij jongens waarvan de vader wel op een hoog niveau is terecht gekomen qua opleiding/werk, maar wel de eerste generatie was in zijn familie. Dit 'afzakken' zou minder gebeuren bij gezinnen die al langer op hoog niveau afstuderen.

Ik heb geen idee hierover. Ik heb een neef waarbij dit klopt (qua achtergrond) en die inderdaad binnenkort aan zijn derde studie begint. (ik geloof dat hij nu 1x universiteit en 1x hbo gestopt is) Hij heeft VWO op zijn sloffen gehaald.
Een andere neef studeert juist door, beginnend bij VMBO-T, via MBO naar HBO. Superknap vind ik.
Zijn familie is inderdaad al langer gewend hoog te eindigen, eerst was hij dus iemand die minder presteerde, nu doet hij het beter dan neef die VWO gedaan heeft.

Hoge druk

Ik heb ook niets uitgevoerd op het VWO, tenzij het echt moest. Ben toch gewoon geslaagd. Op de vervolgopleidingen ook alleen actief als het echt niet anders kon.

Maar je wist vroeger in elk geval dat als het dit jaar niet kon, het volgend jaar wel kon.

Ik heb de indruk dat de druk die je tegenwoordig hebt met moeilijk overstappen naar hoger schooltype, bindende studie-adviezen en allerlei beperkingen op de studieduur de druk op een jongere zo groot wordt dat het verlammend werkt.

Even voorbeeld uit Australië, zoon van kennis was aantal jaar geleden ook als de jouwe. Is vlak voor het eindexamen van school gegaan en is voor z'n onderhoud maar wat baantjes gaan doen en een beetje door het land gaan trekken. Nu is hij 25, heeft zijn diploma toch gehaald en zit enthousiast op de universiteit.
In Australië heb je namelijk NIET die tijdsdruk en vooral niet die leeftijdsdruk die je in Nederland hebt. Daardoor kun je het je als jongere veroorloven om eerst jezelf te ontdekken en dan weer verder te leren.

Mijn idee is dus dat het probleem van je zoon heel veel met het systeem te maken kan hebben.

En ik vrees dat het de komende jaren alleen maar erger gaat worden in Nederland. Jammer.

Hier ook laatbloeier

Onze zoon is voortijdig van school gegaan. Hij was geen havo/vwo leerling maar zat al lager. Bij hem speelden ook medische problemen mee. Had dus geen diploma. Heeft eerst een goed jaar full time gewerkt, en is daarna een leren/werken opleiding gaan doen. Is nu zijn MBO aan het afronden en gaat volgend jaar HBO doen.
Er is nog hoop dus.

Fijn

al die uiteenlopende reacties. Ik blijf geloven dat hij uiteindelijk wel op zijn pootjes terecht zal komen en zijn eigen weg zal vinden. In theorie is er nu zelfs nog keus tussen zittenblijven en naar Havo 5. Die beslissing is aan hem, natuurlijk.
Het ontbreekt hem ook aan een helder doel voor de toekomst, hebben we gemerkt en het mentoraat heeft weinig tot niets bijgedragen.
In mijn wanhoop heb ik trouwens weleens geroepen dat "later nu is". Inmiddels berusten we zoveel mogelijk in de situatie. De sfeer in huis heeft er al genoeg onder geleden. We proberen het gesprek regelmatig aan te gaan, maar daar is niet altijd animo voor. Hoe gaan jullie er mee om/zijn jullie ermee omgegaan?

Op dit moment....

Laten wij het even rusten. Zoon zit nu midden in zijn herkansingen van de proefwerkweken en gaat daarna zijn examen in.

Maar het laten rusten is wel erg moeilijk en tegen al ons gevoel in want het is wel korte termijn planning! Voor na de zomervakantie moeten er toch wel kant en klare plannen zijn.

We moeten het waarschijnlijk "los laten" maar dat is bijna ondoenlijk. Want later is inderdaad nu!!

JOER.

Eens met evenzo

Hier ook zo'n beetje zelfde als evenzo. Ik had in de zomervakantie een bijbaantje van max. 3 weken , vanaf de leeftijd dat ik 15 jaar was.
En oppassen deed ik vanaf 15/ 16 af en toe en toen ik 17- 18/19 was eigenlijk zeer regelmatig en dat verdiende gemakkelijk en ik werd goed betaald.
Als ik zie hoeveel die jongelui werken, petje af. Dat had ik echt niet gekund met met school (half uurtje fietsen' en sporten. Bij de AH worden wel eens vakkenvullers gevraagd minimaal 2 x per week van 17.00 tot 22.00 uur.

Mijn zoon doet ook veel te weinig voor school )klas 2. Is gewoon niet gemotiveerd om te leren. Is te snel afgeleid , teveel achter de computer, hij vindt leren saai. Wel gaat hij altijd volgens mij met plezier naar schoo. Balen als ouder zijnde. Hij heeft MAVO/niveau. Als hij dit eerst maar haalt dan ben ik al heel blij. Dan kan hij daarna een MBO opleiding gaan doen.

Aanvulling

Dit mavo/niveau is uit een test gebleken. Hij is op Havo-VWO begonnen ,mede wegens goede citotoets. Het schooladvies was mavo of havo en toen toch maar eerst Havo/VWO geprobeerd. Maar ja, hij leert te weinig en pikt ook te weinig op bij de lessen zelf.

Bijbaan bij AH wat ik noemde is vanaf 16 jaar.

Knokken en materiele welvaart

Nou ik had net zo'n jeugd als evenzo. En ben 45 jaar. Mijn ouders werkten beiden en waren ook nog gescheiden en wij hadden alles, zowel toen ze nog samen waren alsook erna, eigenlijk op de p.c. na alles wat ze nu ook hebben.Mijn ouders hadden een auto (beiden), mijn vader zelfs meerdere (is groot voordeel als je zelf je rijbewijs hebt en een auto wilt lenen).We hadden een t.v. en toen we gingen puberen ook een oude op onze kamer (ik wel een zwart-wit, overschotje van oma die een nieuwe kleuren had gekocht), maar mijn broertje een kleuren. We hadden 2 telefoons, boven en beneden en als ik mijn vriendin wilde bellen (die ik dagelijks zag, ahum) deed ik dat en soms zelfs úren.We zaten op pianoles en balletles en op voetbal en hockey en bij scouting en gingen meerdere keren per jaar op vakantie. We kregen zakgeld dat altijd te weinig was natuurlijk en werkten daarom vanaf dat we een krantewijk mochten lopen eigenlijk altijd wel wat erbij. Oppassen, typwerk,inpakken bij super, bij hovenier, in slachthuis zelfs heeft mijn broer gewerkt.
We typten ons huiswerk op typmachines en later zelfs op een p.c. (toen ik eindexamen deed, wel met dos nog en van die grote flappen papier die uit de ingebouwde printer kwamen en om en om opstapelden en je dan moest scheuren.....). Van mijn verdiende geld kocht ik een 'walk-man' en later zelfs een soort nintendo-ds waar je maar 2 spelen op kon doen (pack-man en donkey-kong) en waar ik hopeloos aan verslaafd raakte trouwens.
We gingen met het vliegtuig op vakantie(moeder) en daarna nog 's met tienertoer en daarna nog 's met een tent met mijn vader naar texel ofzo.
Wij werden redelijk 'vrij' opgevoed en mijn eerste vakantie zonder ouders was dan ook op mijn 16de met mijn vriendin en nog wel naar het buiteland ook en van ons 'zelf verdiende geld'.
Ik geloof echt niet in een oorzakelijk verband tussen die materiele welvaart en nergens voor hoeven knokken.
Wij hoefden ook nergens voor te knokken, ja ikke voor mijn opleiding. Waarbij ik ook nog's eerst een hele verkeerde koos en toen moest switschen en daarbij best een behoorlijk achterstand had opgelopen die alleen maar door hard leren kon worden ingehaald.
Broer heeft wel een jaartje zo'n 'dip' gehad, hij dacht nog dat ie het wel haalde maar doubleerde toch en omdat ie toen zó baalde dat hij uit z'n leuke klas moest is dat daarna nooit meer voorgekomen.
Wat mij wel opvalt is het grote aantal jongeren die géén idee hebben wat ze willen 'worden'.....Met name in de minder praktijkgerichte opleidingen, de t.l./havo en vwo dus. Ik ken écht héél veel jongeren die rond hun eindexamen zitten of nog net een jaartje ervoor en écht geen enkel idee hebben.
Zelfs ik die toch bekend stond als de eeuwige twijfelaar en die wat dat betreft ook amper idee had, wist in ieder geval wél wat ze per sé niet wilde. En dan was ik dus een uitzondering toendertijd. Ik wist wél dat ik géén adminstratief iets wilde en niet iets waarbij je de hele tijd moest 'zitten'. Dát was tenminste nog iets. Vriendin van oudste heeft dit jaar eindexamen vwo en die heeft werkelijk nog géén idee. Volgende week heeft ze gala en al vele opleidingen bezocht, maar nog steeds weet ze het niet. En die wat d'r wel wat lijkt zijn meer uitgekozen op 'leuke school' dan op dát werk zou ik wel willen doen......Ik ken er zelfs een paar die al een vervolopleiding doen en die dan nog steeds niet weten of ze dat werk (dat je met dat diploma kunt doen) wel willen doen.
Volgens mij is dát ook debet aan je motivatie. Als je geen idee hebt wát je wilt doen, waarvoor je je best zit te doen, waarom zou je het dan nog doen? Ik ken er ook meerderen die verschillende keren switschen van vervolgopleiding. Toen ik 'vroeger' stopte met de opleiding en overging naar een andere (hele andere richtig) studie was ik werkelijk de enige. Ik was de enige van die eerste studie en ook de enige van de 2de studie in die nieuwe klas. Ik was dan ook ouder dan de rest van de klas. Nu zit oudste (die gelukkig heel goed weet wat ze wil) als 16 jarige begonnen in een klas waarvan (ik lieg niet) zeker 70% geswitscht is van opleiding. Ze is 1 van de jongsten, met een stuk of 5 leeftijdgenoten erbij, de rest is allemaal dus al van andere opleidingen gekomen en dus ouder. Tot 22 jaar aan toe!!! (Dat heeft ze dus 6 jaar gekost om daar achter te komen!).
Mijn idee is dat de afstand werkvloer en jongeren/kinderen door de toenemende regelgeving is toegenomen. Kinderen komen steeds minder in aanraking met werkvloeren/werkplekken. Ik ging 'vroeger' heel vaak mee met mijn ouders naar het werk. Er was nog geen bso of kinderopvang en dat werd als vrij gewoon gezien. Nu neem ik mijn kinderen hoogstens een uurtje mee naar het werk ter vermaak van mijn ouderen of om hun MS te volbrengen. Maar het moet wel zo worden geregeld dat het kán en dat ze niet in de weg lopen ofzo. Als mijn moeder vergadering had renden wij door de gangen van haar werk en lette de schoonmaakster op ons.En als wij een dagje vrij hadden gingen we gewoon mee met haar.
Ik zie dáár toch wel een link, naar de ongemotiveerdheid van jongeren, hoe kan je kiezen als je geen idee hebt wel werk er bestaat? Jaha alleen uit boekjes en verhalen.
groeten albana

Knokken en de commercie

Ik ga niet in op het contrast tussen mijn jeugd en die van mijn kinderen. Ik heb dat alleen genoemd om aan te geven waarom ik het soms moeilijk te verteren vind dat kansen niet worden aangegrepen. Het contrast is hier gewoon groot, maar verder niet zo heel relevant.
Wat betreft de open dagen: universiteiten en hogescholen zijn gebaat bij grote aantallen studenten. Zo is het systeem inmiddels geworden. Er wordt geen exotische richting meer geschuwd. (Zo kun je hier in de regio een HBO-opleiding Paardenmanagement doen.) Veel geld gaat dan ook zitten in het met gelikte campagnes werven van nieuwe aanwas. Ik heb studenten gesproken die klagen over enorm volle collegezalen en de verwatering van het onderwijs en dat aan een zeer gerenommeerde onderwijsinstelling. Het is allemaal behoorlijk commercieel geworden, kortom.
Een verklaring voor het veelvuldig switchen ligt m.i. ook in de enorme tijdsdruk door o.a. de studiefinanciering. Je hebt gewoon geen tijd om het even aan te zien.

Doorleren?

Ik ben 42 maar in mijn tijd gingen er trouwens veel minder mensen vanzelfsprekend doorleren na de havo of vwo. Dat was minder de tendens dan nu denk ik zo. Ikzelf wilde wel door, maar werd tot 2 keer toe uitgeloot. Daarna ben ik maar gaan werken, via een uitzendburo. Eerst heb ik stom werk moeten doen (want geen ervaring) dus dat was van 11.00 tot 14.00 in bedrijfskantines en na een paar maanden ging ik hogerop en mocht ik wat typwerk verrichten voor een makelaarskantoor. Vervolgens heb ik een jaar in een winkel gewerkt (was best leuk) en toen kwam ik bij een werkgever terecht waar ik 15 jaar heb gewerkt en ook best promotie heb gemaakt, maar het was echt het werk niet waar ik van droomde als kind, puur omdat ik niet eens wist dat het bestond. (ik deed administratief werk bij het GAK en daarna ben ik voor het arbeidsburo gaan werken) Leuk werk, leuke collega's maar ik ben er dus bij toeval terecht gekomen.

Hier

Ik heb een zoon die ik ook wel zo kan omschrijven. Daartegen staan drie zoons die niet zo zijn dus of het een typisch jongens probleem is weet ik niet.

Mijn zoon is een intelligente jongen maar met 0,0% aan intrinsieke motivatie. Altijd al gehad. We hebben hem met veel moeite de middelbare school door kunnen slapen. Daarna is hij aan een studie begonnen en dat was niet echt een succes. Nu doet hij een andere studie en gaat het heel aardig. Toch is hij in wezen nog steeds niet gemotiveerd. Hij vindt de opleiding wel ok en hij heeft er leuke vrienden zitten dus hij gaat wel elke dag. Hij heeft het geluk dat hij thuis niet zo veel hoeft te studeren dus hij haalt het op dit moment allemaal wel. Toch zit er weinig motivatie achter en beweging in. Jammer maar goed daar kan ik hem echt niet verder mee helpen. Hij is volwassen dus hij zal het echt zelf moeten doen.

Mijn man vooral kan soms echt boos worden op dat lamlendige gedrag. Hij is al volwassen dus het wordt ook tijd dat hij zich als een verantwoordelijke man gaat gedragen. Dat lijkt nog verder te zoeken te zijn.

Oorzaak? Geen idee. Karakter denk ik. Misschien zelfs een beetje erfelijk. Ik herken er wel wat in van mijn vader. Ik heb in elk geval niet het idee dat het komt omdat hij een jongen is of vanwege de maatschappij.

Niettemin denk ik wel dat er bepaalde tendensen in de maatschappij zijn die het moeilijker maken voor jongeren soms om hun pad te vinden. Ook wel weer dingen die het makkelijker maken vergeleken bij vroeger daar niet van. Alles is tegenwoordig veel strakker. In mijn jeugd kon je zonder diploma ook nog wel ergens komen. Wie niet zo van het leren was kon aan het werk en wie verder wel slim was kon zich wel deels opwerken. Dat wordt steeds lastiger. Je hebt steeds meer kwalificaties nodig voor betrekkelijk simpele functies. Jongeren zijn steeds langer gedwongen op school te blijven. Dat vind ik verder niet erg maar het is niet voor iedereen geschikt. Daarnaast zijn de kosten van het onderwijs ook stijgend waardoor het ook weer moeilijker wordt om langer over een opleiding te doen (7 jaar studeren was in mijn tijd heel gewoon) of om op latere leeftijd aan een opleiding te beginnen.

Zelfs op de middelbare school merk ik al dat alles veel strakker is. Zo'n 10 jaar geleden kon je nog zelf helemaal vrij je vakkenpakket samenstellen, je kon halverwege vakken laten vallen en weer anderen nemen, je kon makkelijk doorstromen naar andere schoolniveaus en weer terug. Je kon na je eindexamen mavo/havo nog eens bedenken dat je havo/vwo wilde gaan doen. Tegenwoordig is dat allemaal anders. Je moet nu minstens een jaar van te voren al bedenken dat je door wil stromen en daar je vakkenpakket op uitkiezen. Toen mijn oudste kinderen op de middelbare school zaten hadden ze meerdere klasgenoten die meer malen van schooltype gewisseld waren (begonnen op het VWO, ging niet goed dus in de tweede naar de havo, ging daar juist heel goed dus in de vierde weer terug naar VWO...). Mijn indruk is dat tegenwoordig alles minder soepel is en meer volgens strakke lijnen moet verlopen. Daardoor zijn er minder alternatieve routes voor laatbloeiers, voor jongeren die niet zo van het schoolse leren zijn of voor jongeren die een lastige periode hebben waarin het even niet gaat.

Maylise

Wat jij nu beschrijft over het strakker worden bedoel ik ook met mijn stukje over hogere druk.
Het lijkt wel of je tegenwoordig niet meer even mag lanterfanten of twijfelen of zweven. En juist dat niet mogen werkt het onzeker zijn volgens mij juist in de hand.

Waarom zou je, als je het allemaal echt niet weet, niet gewoon op je 16e mogen besluiten om eens een paar jaar te gaan werken? Het kan wel, maar je sluit dan meteen je toegang tot een wat hogere opleiding vrijwel af.
Ik vind de huidige gang van zaken erg frustrerend, en als ik zo de plannen lees die er over onderwijs allemaal liggen wordt het alleen maar erger.

Ik wil gewoon de Mammoetwet terug!

Doorleren

Ik ben 47, van mijn eindexamenklas van een stuk of 50 gingen er maar 2 geen vervolgopleiding doen.
3 meisjes gingen een secretaresse-opleiding van 1 jaar doen, maar de rest toch echt HBO of WO. Ik geloof dat er in het jaar erna een paar van opleiding zijn gewisseld (eentje ging weg bij de KMA omdat het 'te militaristisch was...') en 1 of 2 gingen na een jaar opleiding toch maar werken.
Maar de hele trend was toch echt dat je ging verderleren en het niet bij je VWO diploma zou houden.

Rembrand, wij zijn volgens mij van hetzelfde examenjaar, hoe was dat in jouw klas?

Dirksmama

Ik ben 45, van mijn mavo klas gingen de meesten werken, of een korte opleiding doen. Dat ik een MBO ging doen, was vrij bijzonder voor die klas..
En ik ben het met je eens, in de taakomschrijving van pubers staat ook een hoofdstuk lanterfanten, aanmodderen, daarvan leren en alsnog je keuzes maken. Maar dat mag niet meer. Als 13 jarige wordt je daarmee al om je oren geslagen, dat je moet denken aan je toekomst.

Mijn klas

Hoi Dirksmama,
Mijn klas zat vol met het ongemotiveerde "uitschot" van onze school. Je kon toendertijd nog eindexamen doen in Mavo 3.
Daar zaten dus alle mensen die geen zin hadden, of die om een ander reden niet verder gingen leren of niet in het toen geldende schoolsysteem floreerden.
Hoe de rest het heeft gedaan weet ik niet. Ik ben naar het MBO gegaan, waar ik onwijs naar mij zin had. Het was wel onder mijn niveau ( ik kon beter leren maar had er geen zin in op de Mavo). Later in het leven ben ik weer gaan leren ( 40 + ). Toen pas viel het kwartje dat ik toch weer echt weer in de schoolbanken moest als ik meer wilde bereiken in het leven.
M.

Mavo3 was ideaal

Mavo3 was ideaal. Een diploma, mogelijkheid om als je wilde verder te leren, dan of later.

Ik weet dat in elk geval een aantal mensen van je klas doorgegaan zijn op de MEAO, Rembrand. En in managementsposities terechtgekomen zijn.

Ik vind het tijd voor actie. Weg met de druk op pubers!
Vroeger hadden jongens in elk geval nog de militaire dienst waarin ze (zij het zeer gestructureerd) een jaartje konden nadenken. De pubers van nu hebben gewoon minder mogelijkheden als toen wij puber waren!

Rembrand

Nou, ik vind je wel erg negatief over de mavo-3 leerlingen hoor. Het was voor veel mensen een mooie mogelijkheid om toch in 4 jaar de mavo te doen. Kijk... dat ik nou 2 punten tekort kwam om direct naar mavo-4 te mogen... inderdaad kwestie van te weinig aandacht en leren, maar het kon wel. De mavo-3 klas was voor het eerst een echt leuke klas op de mavo, dus ik heb er absoluut geen spijt van dat ik via mavo-3 toch ook mavo-4 heb gedaan. Dat deden de meesten en veel daarvan gingen daarna gewoon verder via het mbo of de havo.