Kamp / heimwee
hallo,
mijn dochter, 1 jaar vo, is op kamp. Ze vindt kamp reuze leuk, maar de avonden / nachten..... grote dikke tranen, heimwee met hoofdletters 
.
Op de vorige school is ze in groep 6 op kamp geweest. Daar heeft ze het 1 nacht volgehouden, de tweede avond kon ik haar ophalen, heimwee. In groep 8 is ze ook op kamp geweest, zelfde verhaal.
Ze logeert niet bij familie of vriendinnen. Ze vindt het geweldig als er iemand bij haar komt logeren. Maar ergens anders slapen zonder haar moeder lukt haar gewoon niet. Ze is dan zo verschrikkelijk verdrietig.
Met deze wetenschap hebben we het kamp nu goed voorbereid. Ik heb een huisje in de buurt gehuurd waar zij niets van weet. Gewoon, voor het geval dat.
Vanaf dag 1 van dit schooljaar begon mijn dochter over het kamp. Dat iedereen het zo leuk vond en dat zij niet durft te zeggen dat ze zo'n heimwee heeft. Twee weken geleden kwamen de eerste tranen. Eigenlijk wilde ze niet, maar ze beseft heel goed dat ze wel mee moet om aansluiting te hebben bij de groep.
Ik heb met de mentor contact opgenomen. Ik heb de mentor verteld dat ik in de buurt ben en eventueel haar kan opvangen. Ik heb ook gezegd dat ik haar eventueel s avonds zou willen ophalen en haar dan de volgende ochtend terug zou brengen. De mentor zou dit op school bespreken.
Vervolgens ben ik terug gebeld door de mentor. Het kamp is een gesloten kamp. Kinderen die het kamp verlaten mogen niet meer terug keren. Ze hebben wel vaker kinderen met heimwee gehad en ze zullen deze kinderen troosten etc.
Oké, ik kan het begrijpen als school het op die manier wil (anders wil misschien de helft van de kids naar huis ). En ik vind dat mijn dochter hoe dan ook mee moet en daar moet blijven. We hebben dit vorige week met onze dochter besproken. Nogmaals nadrukkelijk uitgelegd dat ze niet opgehaald kan worden. Dus meegaan is daar blijven. We hebben haar nog steeds niet op de hoogte gebracht dat ik daar in de omgeving zit en dat weet ze tot op dit moment nog steeds niet.
Voor iedere avond heb ik een pakketje in haar koffer gedaan met een briefje zodat ze op de kamer wat te doen hebben. Voor alle meiden van de kamer zit er in de pakjes een maskertje of voetmassage etc. Iedere avond iets anders zodat ze een beetje afleiding hebben als ze op de kamer zijn.
Gisterenavond ging de telefoon. Mijn dochter.... Ze had nooit mee moeten gaan. Zo verschrikkelijk veel spijt, of ik haar toch nog kon halen en ze miste me zo! Ik heb haar aan mijn man gegeven. Hij heeft met haar geprobeerd te praten, tussen de snikken door. Haar broertje wilde ook zijn zusje om over zijn gogo's te vertellen. Maar hij hoorde alleen maar een zusje die huilend vertelde dat ze het broertje heel erg mist..... Ik heb haar gezegd dat ik haar niet kan halen. Het is belangrijk dat ze daar blijft. Dat ze naar de juf kan gaan, die zal haar troosten. Maar ze wil niet naar de juf want ze is bang dat ze me dan niet meer mag bellen....
Nou, daar zit ik dan. Volledig in tweestrijd. Moet ik dit doorzetten of moet ik aan haar heimwee toegeven.... Ik weet het niet. Aan de ene kant wordt het ook wel eens tijd dat ze leert dat je ook eens zonder je moeder moet kunnen zijn. En ik wil dat ze geniet van haar vriendinnen. Maar als je de hele avond in de hoek van je kamer zit te huilen..... pffffff. Wat moet ik nu? Zal ik haar halen, maar dan is het kamp voorbij. Laat ik haar zitten met de vraag hoeveel schade dit bij haar veroorzaakt? Zal ze een volgende keer uberhaupt nog gaan met de wetenschap dat ik haar laat vallen als ze opgehaald wil worden..... vragen, vragen, vragen en vooral veel tweestrijd in mijn hoofd.
Adviezen? graag
gr,
kiki
Halen!
Heimwee is een serieus gevoel. En heel akelig ook.
Kamp is iets waar je heel goed zonder kunt. Je mist echt niks.
Ophalen!
Ze heeft het geprobeerd,dat vind ik al heel wat voor een kind wat er zo tegen opziet!Dat zou ik haar ook zeker zeggen.En ach,mijn zoon had ook zo'n kamp,maar ze hebben het er echt niet meer over hoor,ik zou niet bang zijn voor het missen van aansluiting.
Groetjes,bastet
Gisteren is ze vertrokken
en vrijdag komt ze terug.
Ik had deze keer echt hoop dat het goed zou gaan. We hebben het echt zo goed mogelijk voorbereid.
Zoekende op internet lees ik dat de heimwee minder moet gaan worden..... zal het zo zijn? Ik wil eigenlijk vanavond nog wel afwachten. Ik hoop dat ik het ook vol hou, want het is zo rot om zo'n verdrietig meisje aan de telefoon te hebben. Misschien is het verstandig als ik de mentor probeer te bellen? Pfff, ik wil niet de zeurende ouder zijn, zo moeilijk allemaal, zoveel tweestrijd!
(Ik zit hier met mijn ouders. Die waren daarnet hier in een dorpje. Ineens kwam er een groep scholieren aan gefietst. Mijn ouders wisten niet hoe snel ze, ieder afzonderlijk, achter een boom moesten gaan staan. Dus de "geheime" missie brengt toch ook nog wel een hoop lol met zich mee)
gr en alvast bedankt voor de reactie. Ik heb het gevoel dat ik toch minder eenzaam sta in mijn gevoelens,
kiki
Neem het serieus
heimwee is geen aanstellerij,neem het zeker serieus,ik ken ook volwassen mensen die er last van hebben,en het is een heel naar gevoel.
dus als dochter weer belt :vraag haar of ze wil dat je haar komt halen,en doe het dan ook.
Mentor
Ik zou inderdaad de mentor bellen. Je bent geen zeurende moeder.
Ik geef K. Heksenvet wel gelijk. Er worden teveel dingen toegeschreven aan een kamp. Dat is leuk en fijn voor je. Voor sommige kinderen en volwassenen is dat nu eenmaal niet zo. Jammer dan.
Wat jammer
Wat jammer dat de mentor niet de mogelijkheid open gelaten heeft om alleen overdag te komen en 's nachts bij jullie te slapen. Als dat bij uitzondering gedaan wordt als iemand echt heimwee heeft moet dat kunnen. Nu is het weer heel vervelend voor haar geworden en zal ze er een volgende keer nog meer tegenop zien. Ik zou haar ook halen, maar ik zou er later wel op terugkomen bij de mentor en vragen waarom zo'n onwrikbare houding.
Contact met mentor!
Als docente begeleid ik jaarlijks het kamp van een groep eersteklassers. Vorig jaar had ik twee meisjes met hevige heimwee mee. Het ene meisje vertelde inderdaad al weken voordat we vertrokken hoe ze tegen het kamp opzag, waarna we duidelijke afspraken hebben gemaakt.
Iedere dag mochten de meisjes hun ouders bellen. Dit leidde soms tot emotionele taferelen, maar aan het einde van zo'n gesprek waren beide meiden opgelucht en konden ze er weer even tegenaan.
Daarbij konden ze bij mij (hun mentor) terecht. Aan dat contact was bij beide meiden veel behoefte. Jouw dochter heeft nu geen vertrouwen in haar mentor. Ze is bang voor sancties. Als ik het goed begrijp is er dus nu geen volwassene in haar directe omgeving bij wie ze met haar nare gevoelens terecht kan. Dat is voor zo'n jong meisje een onwenselijke situatie.
Ik zou zeggen: contact opnemen met de mentor en dit voorleggen. Pikt de mentor het goed op, dan kunnen jullie nog even doorzetten, maar als je het gevoel hebt dat er te star gereageerd wordt: ophalen!
Ik ben trouwens wel van mening dat een kennismakingskamp de moeite waard is (maar niet tegen elke prijs). Mijn leerlingen praten er het hele jaar nog over na...
Ophalen
Ik zou haar ophalen. Een kamp hoor een leuke,plezante belevenis te zijn IMHO. Ik geloof absoluut niet in de educatieve waarden van het kamp. Als het om wat voor reden niet leuk is dan zou ik haar gewoon ophalen.
Heimwee moet je inderdaad serieus nemen. Je dochter heeft het geprobeerd en ze vind het gewoon niet leuk. Gewoon ophalen dus. Ik zou dat drama niet eindeloos gaan rekken. Zeker als de school ook niet wil meewerken aan een alternatieve oplossing.
Maylise
Ophalen
Als ik in jouw schoenen zou staan, zou ik haar ophalen. Hoewel je natuurlijk nooit weet waar je goed aan doet; misschien wil ze een volgende keer helemaal niet meer mee.
Met mijn dochter (15) hetzelfde verhaal, hoewel er bij haar nog veel meer zaken meespelen. Vanaf het begin van het schooljaar lag het kamp als een steen op haar maag. We hebben een gesprek gehad met de mentor en afdelingsleider. Ik heb uitgelegd dat het voor nu beter is dat ze niet zou meegaan en dat ik ervoor pas om haar na één dag 1000 kilometer verderop op te gaan halen omdat ze zich doodziek van ellende zou voelen.
Ze is niet meegegaan op kamp en heeft daar achteraf geen minuut spijt van gehad. Misschien zit ze een volgende keer beter in haar vel en gaat ze wel mee.
Ik zou toch één nacht wachten
Je kunt het teruglezen in enkele andere reacties, de eerste nacht is het ergst. Ik zou tot morgen afwachten en haar dan ophalen als het nodig is.
Wel vind ik dat zij zonder schroom de begeleiding moet kunnen vertellen over haar problemen. Dus ik zou wel bellen naar mentor dat het niet goed gaat. Dan krijgen zij de kans om het op te lossen. Lukt dat niet, dan is het einde verhaal.
Mentor
Ik zou de mentor bellen. Heb het ook wel eens gehad en achteraf bleek dat dochter zeer emotioneel aan de telefoon hing maar een kwartier later weer vrolijk met het programma meedeed. Moeilijke momenten dus en het is het mooist als die door de begeleiding daar opgevangen kunnen worden.
Heb je daar geen vertrouwen in, dan ophalen.
rosa
Geef het even de tijd
Ik zou haar zeker niet te snel ophalen. Geef het de tijd, laat haar wennen, laat haar ook de leuke dingen van een kamp ervaren. Natuurlijk is heimwee erg naar, maar dat betekent niet dat ze daar niet zelf mee kan leren omgaan. Onderschat haar niet, ze heeft waarschijnlijk veel meer kracht in zich dan je zou denken. Dit kan zo'n belangrijke overwinning voor haar zelf zijn, geef haar die kans.
We hebben er weer een nacht opzitten
gisterenavond weer een zeer geemotioneerde dochter aan de telefoon. Ik heb haar gevraagd om de mentor mij te laten bellen. Met de mentor afgesproken dat zij met mijn dochter zou praten. Later belde ze terug dat mijn dochter druk bezig was met haar vriendinnen en haar dus niet wilde lastig vallen.... Toen mijn dochter op bed lag, probeerde ze mij stiekum te bellen. Ik heb niet opgenomen. Vervolgens heeft ze mijn man gebeld op zijn mobiel gebeld terwijl ik met hem op de vaste lijn zat. Bij mijn man heeft ze eerst gehuild, maar uiteindelijk ging het beter. Toen heeft hij met een goed gevoel opgehangen. Vervolgens kreeg ik een sms met de tekst: wanneer kom je me alsjeblieft halen?
Ik heb niet meer gereageerd, afwachten wat vanochtend zou brengen. Ze heeft vanochtend geprobeerd mij te bellen, weer stiekum. Ik heb weer niet opgenomen, vervolgens heeft ze mijn man weer gebeld. Maar ze wilde niet met hem praten, ze wilde mama hebben. Ik heb haar aansluitend een sms gestuurd met de vraag hoe ze heeft geslapen. Ik heb nog niets gehoord, ik wacht het even af. Het is nu nog maar 2 nachtjes..... of twee hele lange nachten.....
Ik zou haar het liefst willen ophalen. Misschien dat ik haar vanavond haal, dan heeft ze deze dag weer doorstaan. .....
Heel erg bedankt voor jullie reacties. Ik ben zo blij dat ik hier toch een bevestiging van mijn gevoel krijg, ophalen.
Hopelijk kan ik vandaag nog een keer bij internet, anders wordt het morgenochtend weer.
groetjes,
kiki
Dubbel gevoel...
Nadat ik je laatste berichtje las had ik er net zo'n gevoel over als Rosa. Je dochter heeft (volgens de mentor) gewoon een leuke tijd maar weet door stiekeme telefoontjes en sms-jes naar jou je helemaal over de toeren te krijgen. Je man wil ze niet meer spreken, misschien krijgt ze daar niet genoeg medeleven? Dus blijf jij over.
Jij weet niet wat zich daar allemaal echt afspeelt en hoe je dochter zich echt houdt, want je bent er inmmers niet bij.
Ergens vind ik dat je nogmaals de mentor moet bellen, en afgaan op wat die je vertelt, nadat deze een gesprek met je dochter heeft gehad. Ook over die stiekeme telefoontjes en sms-jes.
Ik kan me namelijk goed voorstellen, dat na zo'n lange voorbereidingstijd (van tegenzin en angst) je dochter er onbewust niet onderuit kan om een drama te creëren, ook al om dat jij (net zo onbewust) hier zo'n goede voedingsbodem voor bent.
Vandaar mijn dubbele gevoel. Maar ik ben er ok niet bij, dus kan in feite de situatie ook niet goed beoordelen. Toch adviseer ik dan: schiet niet in de stress, laat niet je eigen angst leiden en ga hier met je verstand mee om. Overleg vooral met de mentor en je echtgenoot.
Goed nieuws
Pffff, vanmiddag ging de telefoon om 17.30 uur. Mijn dochter..... Ik twijffelde of ik moest opnemen, maar op dat tijdstip moest het of goed zijn of heel erg mis. Ik heb dus opgenomen en gelukkig, ze was heel erg enthousiast. Ze belde me stiekum op maar ze wilde me heel graag vertellen dat het haar goed ging.
Nu mag ze bijna weer geoorloofd bellen. Dat is iedere avond rond 9 uur. Ik hoop dat het dadelijk nog steeds goed is.
Ik ben zo blij dat we het hebben kunnen volhouden, dat ze daar nog is. Bedankt voor jullie berichten!
gr,
kiki
Nu nog steeds goed
Ik heb haar zojuist weer gesproken. En het gaat haar goed. Ze is nu nog steeds heel erg enthousiast. Ze is vanochtend ergens geweest en daar was het zo mooi! Ze heeft me verteld over de natuur etc. Ze weet alleen niet dat ik daar vanmiddag ook heb staan kijken
groetjes,
kiki
Kiki
Wat super, zo'n zelfoverwinning!!
Gelukkig!
Fijn Kiki dat het nu goed gaat. wat een zelfoverwinning voor je dochter. Na afloop zal ze trots zijn op zichzelf! En jij ook. Jij hebt het misschien nog wel moeilijker gehad dan zij. Ik dacht na je eerste posting direkt dat ik haar voorlopig niet op zou halen. Denk dan toch al snel dat ze "door moet bijten". Maar in postings als deze voel ik mij al snel een weinig empatische moeder omdat ik m'n kinderen denk ik minder snel tegemoet kom omdat ik vind dat ze het leren moeten. En nu zie ik hier bevestiging in. Je houdt de vinger aan de pols en uiteindelijk redt je dochter het op eigen kracht. Dat is in mijn ogen "opvoeden".
Liedewij
