kind wil niet naar school
Onze dochter van 12 wil al een aantal weken niet naar school (brugklas middelbare school). ze is een jonge leerling en was volgens ons misschien nog niet helemaal toe aan overstap. Ze is na een zomervakantie vol spanning dapper gegaan, maar met een strak en boos koppie. Dat hielp niet natuurlijk in het contact met de nieuwe klasgenoten. Ze geeft aan dat niemand haar mag (ze had met paar klasgenoten wel contact en deze sturen nu ook geregeld berichtjes om te vragen waar ze blijft). Onze indruk is dat haar boosheid ook te maken heeft met een heel slecht contact met de eerste mentor van wie ze in de eerste periode veel les had. Deze mentor reageerde snel nijdig op de kinderen (hoorden we ook van andere ouders) en lijkt ook niet geïnteresseerd (heeft tot nu toe geen enkel contact gezocht met dochter of ons). Een tweede mentor kwam erbij (vanwege ziekte eerste mentor) en die leek ze in eerste instantie wel gezellig te vinden na de ervaringen met de eerste mentor. Echter, nu dochter thuis is, liet hij ook niet van zich horen. Wij hebben steeds initiatief moeten nemen nav het verzuim en mentor leek ernst eerst niet te onderkennen. Op onze suggesties voor wat dochter zou kunnen helpen reageerde hij afwijzend.Toen hij onder druk uiteindelijk wel belde met dochter, reageerde hij heel kortaf (omdat hij vond dat dochter te weinig zei, legde hij ons later uit - terwijl dochter ons vertelde dat ze niks zei omdat mentor chagrijnig deed. Het gesprek duurde misschien nog geen twee minuten. Sindsdien heeft hij geen contact meer met dochter gehad. Deze ervaring heeft averechts gewerkt voor gevoel dochter lijkt het. Daarna hebben wij eerste gesprek met hem gehad en gaf aan dat hij zelf hierin niks kon doen en zorgteam wilde inschakelen. In een gesprek nu met zorgcoordinator en conrector merken we dat ze probleem erg bij kind leggen ('het is niet altijd makkelijk op middelbare school, maar dat hoort erbij en daar moet ze mee om kunnen gaan'). School geeft aan dat ze ook klachten kreeg over nare opmerking die dochter naar klasgenoot zou hebben gemaakt. Wij zien dat ze nog wel wat te leren heeft in hoe om te gaan met spanning, op goede manier voor zichzelf opkomen e.d. (we hebben eerder wel hulp gezocht maar dochter is hier erg weigerachtig in), maar ook dat ze zich helemaal niet veilig voelt op school en dat daardoor misschien ook raar gedrag ontstaat (tenminste dat is onze ervaring: dat we met een klein beetje vriendelijkheid een heel ander kind zien).
Wat ik heel lastig vind is dat school vindt dat dochter nu zelf eerst op school moet komen voor gesprek met zorgcoordinator voordat ze haar kunnen helpen. Maar dat lijkt nu net voor dochter de moeilijkste stap, ze kent de zorgcoordinator ook niet. Ik vind tussenstappen beter (bv zoommeeting om eerst eens kennis te maken), want de realiteit is dat dochter helemaal dichtklapt en zich hevig verzet tegen alle pogingen haar naar school te krijgen. Maar school lijkt hierin niet erg flexibel en creatief. Melding bij leerplicht lijkt ook aanstaande (omdat school vindt dat ze al veel gesprekken hebben gevoerd), en dat geeft hier thuis wel spanning. Als ouders hebben we er ook wel verschil van mening over (vader vindt dat ze niks te kiezen heeft en gewoon naar school moet, ik probeer te zoeken naar wat kind nodig heeft). Ik zou op school ook nog wel willen praten over mogelijkheid tussenstappen en het verschil van mening school/ouders dat nu gaandeweg zichtbaar wordt en hulp aan dochter misschien bemoeilijkt.
Vraag is ook hoe we dochter in kindertaal uitleg kunnen geven over traject dat volgt als ze niet naar school gaat en hoe we ondertussen dochter kunnen motiveren om weer naar school te gaan (proberen we elke ochtend weer). Ik ben bang dat ze straks ook hardnekkig blijft weigeren om naar schoolarts e.d. te gaan (ze vindt dat volwassenen eerst boel op orde moeten hebben en aardiger moeten doen).
Ik ben best wel verbaasd bij het lezen van je post. Op mij komt het over alsof je zaken waar je geen invloed op hebt aanwijst als oorzaken, terwijl je dochter volgens mij diegene is die de situatie nu bepaalt. Ze is welkom op school, als ze daar is wordt ze geholpen. Maar om de een of andere reden is ze nu thuis? Iemand anders had het over "een probleem", maar dat lees ik helemaal niet terug. Het lijkt alsof jullie ergens een verkeerde afslag hebben genomen en nu in een bizarre situatie zitten waarin jullie 12-jarige bepaald heeft dat ze niet naar school gaat.
Ik sluit me aan bij je man: Ze heeft hier geen keuze in, ze moet naar school. Dat is niet zijn voorkeur, dat is bij wet (leerplicht) zo bepaald...
Ik vroeg me af of je al met je dochter gesproken hebt over waarom ze niet naar school wil? Want ik lees eigenlijk niet echt en reden terug. Dan kan er ook geen oplossing komen natuurlijk.
Lieveheersbeest schreef op 15-12-2022 om 08:56:
Ik ben best wel verbaasd bij het lezen van je post. Op mij komt het over alsof je zaken waar je geen invloed op hebt aanwijst als oorzaken, terwijl je dochter volgens mij diegene is die de situatie nu bepaalt. Ze is welkom op school, als ze daar is wordt ze geholpen. Maar om de een of andere reden is ze nu thuis? Iemand anders had het over "een probleem", maar dat lees ik helemaal niet terug. Het lijkt alsof jullie ergens een verkeerde afslag hebben genomen en nu in een bizarre situatie zitten waarin jullie 12-jarige bepaald heeft dat ze niet naar school gaat.
Ik sluit me aan bij je man: Ze heeft hier geen keuze in, ze moet naar school. Dat is niet zijn voorkeur, dat is bij wet (leerplicht) zo bepaald...
Dit ja. Ik lees geen onoverkomelijke problemen als ze wel naar school gaat, enkel dingen die niet ideaal zijn. Daar kan aan gewerkt worden terwijl ze op school zit. zolang ze thuis zit verandert daar niks in. Ik snap werkelijk niet waarom jij (want vader heeft een andere mening schrijf je) je dochter de ruimte geeft om niet te gaan. Weken thuisblijven lost toch niks op!?
wat zou school volgens jou moeten doen, wat ze nu niet doen?
En hoe beschermend ben je verder?
De issues die je noemt in je post, zijn zaken die je niet oplost door thuisblijven. Integendeel. Natuurlijk moet je kind niet kopje onder gaan door school. Maar dingen doen die ze niet prettig vindt, in een ongemakkelijke omgeving, is ook iets dat sommige mensen (zoals ik) moeten “trainen”. Oefenen met strategieën hoe je het zo aangenaam mogelijk kan maken. Kan ervaren dat de bergen in je hoofd in werkelijkheid maar een verkeersdrempel zijn.
Door haar thuis te houden, ontneem je haar ook de kans op succeservaringen. Sterkte.
Ik ben het eens met eerdere posts en met je man. Je kan je dochter niet thuis houden omdat ze nu eenmaal boos is en niet naar school wil. De school kan zich ook niet aanpassen aan haar nukken.
Soms moet je nu eenmaal dingen doen die je niet leuk vindt en ik vermoed dat de drempel voor dochter met elke dag die ze thuisblijft nog hoger wordt. Je helpt haar niet door haar thuis te houden.
Ik snap dat je haar niet fysiek kunt dwingen om naar school te gaan. Maar dat gesprek op school met de zorgcoordinator vind ik toch wel iets wat ze gewoon zou moeten doen. School heeft gewoon gelijk dat ze daarvoor zelf moet komen opdagen. Je gaat wel ver in je beschermingsgedrag om eerst een kennismaking via Zoom te willen.
Dus ga desnoods samen met dochter naar school en lever haar bij de deur van de zorgcoordinator af. Er zal toch iets moeten gebeuren wil je de leerplicht niet op de stoep krijgen.
Nou, ik zou wel samen naar de zorgcoördinator gaan. Dit soort min of meer belangrijke gesprekken proberen wij altijd samen te doen.
Door haar thuis te houden/af te melden op school faciliteer en legitimeer je haar spijbelgedrag wel. Ze leert dan dus dat als ze zich ergens niet prettig bij voelt, dat ze dan zomaar weg mag blijven en jij haar 'beschermt'. De leerplicht is er niet om kinderen te pesten, die is er in het belang van hun toekomst.
Op het moment dat er serieuze redenen zijn om thuis te blijven (bijvoorbeeld elke dag in elkaar geslagen worden en school doet niks), is het wat anders. Maar als ze zich al onveilig voelt als een docent een beetje kortaf doet, zal ze toch moeten leren om daarmee om te gaan en een beetje weerbaarheid kweken. Want anders krijgt ze het nog zwaar in het leven.
Als zij de school en haar medeleerlingen een eerlijke kans geeft, is de kans ook groter dat ze die ook terugkrijgt. Er zijn al meisjes die vragen waar ze blijft. Dat betekent dat er toch mensen in haar geïnteresseerd zijn.
Mijn vraag is ook wat ze nodig heeft van de zorgcoördinator. Docenten die aardig doen (naar haar maatstaven) is niet iets wat je echt af kan dwingen in een zorgplan.
Het is voor mij niet heel duidelijk of kind diepgaande problemen heeft, gewoon een koppige puber, is of ergens iets er tussenin. Maar juist daarom moet het gesprek met de zorgcoördinator wel plaatsvinden. Daarvan zou ik, in ieder geval in het normale, wel tegen mijn kind zeggen: "Dit is hoe deze dingen gaan. Als je ergens problemen mee hebt en er zelf niet meer uitkomt, ga je erover in gesprek met degenen die je daarbij kunnen helpen." Als dat bij kind leidt tot (bijvoorbeeld) paniekaanvallen of woede-uitbarstingen, heb je een ander probleem. Maar in zijn algemeenheid geldt dat je niet alleen maar kunt mededelen dat je ergens een probleem mee hebt. Je moet altijd zelf initiatief nemen en bijdragen aan een oplossing. Dat gaat misschien niet van harte en is zeker niet altijd gemakkelijk of prettig maar het is wel wat je kind te leren heeft. Dit zal alleen maar meer gevraagd worden naarmate ze ouder wordt. Naar een gesprek gaan op school is, als er tenminste geen hele forse psychische problemen spelen, geen extreme verwachting. Dat moet gewoon gebeuren. Uiteindelijk kan daar uitkomen dat deze school niet passend voor haar is of dat overstappen naar een andere school een goede stap is. Maar voordat je een oplossing kunt bedenken samen, zal eerst voor iedereen duidelijk moeten zijn wat het probleem nou eigenlijk is.
Onze dochter is ook door een hele moeilijke periode gegaan waarbij ze absoluut niet meer naar school kon van spanning (1e klas VO). En toch hebben we haar er naartoe begeleid iedere dag. Ze vroeg zelfs huilend, trillend, overgevend en met klam zweet op haar voorhoofd waarom we haar naar die hel stuurden. Mijn hart brak, maar ze moest. We zeiden dat de oplossing op school ligt, niet thuis. Nu zijn we een maand verder. Ze gaat nog steeds met spanning. Mijn man fietst iedere dag mee, maar ze gaat wel. En iedere middag heeft ze een ‘escape’ en mag ze om 13 uur naar huis als het echt niet gaat. Ik krijg iedere middag om dat tijdstip een appje van haar dat het toch nog lukt en dat ze blijft. Ze heeft het iedere dag weer redelijk leuk gehad. In ieder geval leuker dan thuis op de bank zonder doel.
Het is een gevecht voor haarzelf en voor ons. Maar we zijn een team samen met school en dit is de enige oplossing. Van thuiszitten worden kinderen doodongelukkig. En de stap naar school wordt anders met de dag groter en zelfs onoverkomelijk. Dus zet die stap samen met haar naar het zorgteam en ga met je man op 1 lijn zitten.
mijn oudste had het ook heel moeilijk in de brugklas. Spanning. Ze is een jonge leerling. Oh wat had ze ongelofelijk heimwee naar groep 8. Maar na de kerstvakantie kwam het kantelpunt en daarna ging het steeds beter en einde vh jaar met heel veel plezier afgesloten (nu in 5e)
dat was nooit gebeurd als ik mee was gegaan in haar nukken en haar thuisgehouden
1 lijn met je man trekken. Je kan haar brengen. Je kan hulp vragen. Je kan andere school overwegen. Je kan een luisterend oor bieden. Maar 1 ding moet niet bespreekbaar zijn; thuisblijven
SuzyQFive schreef op 14-12-2022 om 22:07:
Ga samen met je dochter naar de zorgcoördinator. Waarom zou je haar dit alleen laten doen? Vraag om een MPO waarbij jullie als ouders met dochter, mentor en zorgcoördinator en evt LPA om tafel gaan.
Ik heb veel te maken met leerlingen die spijbelen en uiteindelijk thuiszitter worden. Dat wil je niet. Breng je kind naar school, vertel dat thuisblijven geen optie is, ga met haar naar de LPA, meld haar niet ziek als ze niet gaat. Onderzoek ondertussen op welke school ze wel beter op haar plek is.
Ik zit mijn eigen stukje nog even te lezen. Komt wat bottig over misschien maar zo is het niet bedoeld hoor 😅. Was al laat en had net de hele dag (terwijl ik vrij was) allemaal telefoontjes en berichten over mijn mentorleerlingen moeten afhandelen 😅).
Wat ik uit de openingspost filter is een pittige jonge dame met een stevige eigen wil en mening, een meegaande en beschermende moeder en een redelijk afwezige vader.
Het klinkt alsof moeder en dochter samen werken, in die zin dat dochter bepaald en moeder volgt en dat vader wat aan de zijlijn zijn mening geeft (ze moet naar school) maar verder niet of nauwelijks in actie komt.
Uit de klachten die de school heeft gekregen over dat dochter nare opmerkingen zou hebben gemaakt naar een andere leerling haal ik dat ze prima voor zichzelf op kan komen, dat demonstreert ze ook door te weigeren naar school te gaan zonder goede reden en te stellen dat de school zich eerst maar eens moet aanpassen aan haar wensen. Assertiviteit lijkt me het probleem niet.
Geen fijne situatie, maar hoe nu verder ?
Ik zou zonder dochter in gesprek gaan met je man en zorgen dat jullie op 1 lijn komen. Uitgangspunt moet zijn : wij grijpen samen in als ouders en nemen hierin de leiding over onze 12 jarige dochter. Dat heeft ze van jullie nodig, ze is echt nog een kind en het voelt onveilig voor haar als er geen grenzen worden gesteld door haar ouders, daardoor moet ze een verantwoordelijkheid dragen voor zichzelf die nu nog te groot is.
Jij en je man gaan er samen voor zorgen dat ze op school gaat praten met de zorgcoördinator. Dat is stap 1. Leg haar samen in gewone taal uit wat het betekend voor jullie als gezin als ze blijft weigeren : hoge boetes voor jullie als ouders en de consequenties van die boetes voor haar. Spreek af met je man wat de consequenties voor haar gaan zijn.
Wat mij verder opvalt is de excuses die dochter zoekt om niet naar school te gaan. Het komt op mij over als smoezen. Kan het zijn dat ze jullie niet alles vertelt en dat ze niet naar school wil omdat ze, waarschijnlijk heel duidelijk en niet zachtzinnig, door de groep is gecorrigeerd voor haar eigen bozige gedrag en nare opmerking richting anderen ? Dat ze daarvan is geschrokken en niet meer weet hoe ze het tij kan keren ? Daar zou ik eens naar vragen. Kan het zijn dat ze op de basisschool een bepaalde positie had, dat ze goed lag in de groep bijvoorbeeld of dat ze een leider was. En dat ze nu niet weet hoe ze zich een plaats moet verwerven in de nieuwe groep ? Herken je iets in jullie dochter in wat ik schrijf ? Excuses als het hard overkomt. Ik probeer mee te denken.
Dubbel
De overstap van basisschool naar middelbare school is heel groot. Niet alleen voor de tiener, maar ook voor de ouders. Waar je op de basisschool nog net niet dagelijks op de hoogte wordt gehouden over de voortgang van je kind, ligt dit op een middelbare school heel anders. Misschien dat je dit ook ervaart als een gebrek van school, terwijl dit voor een middelbare school veel gebruikelijker is.
Dat heeft ook met de vormgeving van de school te maken. Op een middelbare heb je voor ieder vak een andere docent. Als mentor zie je jouw groep misschien twee uur per week. Dan valt het gewoon niet zo snel op als iemand langer afwezig is.
Wat nog niemand heeft genoemd, maar wat ook verstandig is, is om langs de huisarts te gaan. Deze situatie absoluut niet gezond en waarschijnlijk heeft je dochter een vorm van hulpverlening nodig om door deze periode heen te komen. Als je het niet via de zorgcoördinator op school wilt laten lopen, dan via de ha.
De rol van zorgcoördinator kun je als volgt zien: hij/zij heeft een brede kennis m.b.t. diverse problematieken. Op basis daarvan kan een traject, al dan niet binnen of buiten school worden opgezet om te begeleiden. Zonder de zorgcoördinator, komt niets van de grond. Iedere leerling kan wel roepen dat hij/zij dit of dat heeft (en er zijn er altijd wel die het proberen) om dingen wel of niet gedaan te krijgen. Als het formulier van de zorgcoördinator er niet ligt, geldt een standaard behandeling voor de leerling, in dit geval jouw dochter. Meer opties kan de school, denk ik, op dit moment niet aanbieden.
Sterkte!
