Kleine kinderen, kleine zorgen...
Even van me af schrijven...
Mijn jongste dochter van 14 worstelt. Ze zit niet goed in haar vel, piekert, is somber, depressief en vertrouwt zichzelf niet meer met haar zakmes (ze zit bij scouting). Dat heeft ze dus wijselijk bij een vriendin in beheer gegeven. Ze heeft gesprekken bij een therapeut, maar die heeft aangegeven dat dochterlief meer nodig heeft. Vanochtend bij de huisarts gezeten en die gaat op zoek naar een psycholoog waar ze hopelijk snel terecht kan.
Ik huil, mijn moederhart huilt, omdat ik haar niet kan helpen. Tenminste, niet zoals vroeger met een knuffel en een pleister. Ze praat niet makkelijk met ons, en ik zie niks aan haar. Ze heeft vriendinnen, activiteiten buiten school, maar toch gaat het niet goed. Ik hoop dat er binnenkort hulp is, dat ze zich begrepen voelt en verder kan.
Vanmiddag ga ik op zoek naar het boek van Toon Tellegen, De genezing van de krekel. Die tip las ik ergens hier op OOL en het lijkt me een mooi boek, wie weet gaan wij haar daardoor ook beter begrijpen.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit stukje wil, mijn gevoelens moeten er uit, alleen het schrijven lucht al op. Misschien is er herkenning bij anderen.
Je snapt het niet Lanza
We hadden wat jij zegt al in het begin van dit draadje al vastgesteld, dat je als ouder van kleine kinderen enorme zorgen kan hebben als ze bijvoorbeeld ernstig ziek zijn. Dat snapt iedereen.
Waar het nu om gaat, is dat je, als je kind klein is en problemen heeft, je daar vaak als ouder veel aan kan doen. En als je kind diezelfde soort problemen heeft als het groter is je invloed beperkter is.
Voorbeeld: je kleuter is stout. Loopt in de supermarkt uit terwijl jij nog bij de kassa staat. Daar kan je als ouder wel wat mee. Je kind is namelijk zo goed als altijd bij je, je bent fysiek groter en sterker, je bent mondiger. Dus je loopt de supermarkt uit, pakt je kind bij de arm, neemt het mee en hebt een goed gesprek. En let voortaan extra goed op. Je puber is stout: Loopt de school uit en is met het avondeten nog niet terecht. Telefoon staat uit. Ook daarmee houd je een goed gesprek, maar je puber gaat dagelijjks zelfstandig op pad, zelf ben je ook niet altijd thuis als hij thuis is. Je invloed is minder groot, de mogelijkheden van je puber om z'n eigen ding te doen zijn groter (vervoer, geld, toezicht).
Nog een voorbeeld: Je kind is verdrietig. In de klas werd je kind buitengesloten bij een spelletje, of werd niet uitgenodigd voor een feestje, of een ander kind zei iets lelijks. Je knuffelt en troost je kind, verteld hoe hij er mee om kan gaan, praat eventueel met juf, ouders of het andere kind. Je puber is verdrietig. Het staat totaal buiten de maatschappij en voelt dat het nergens bij hoort en dat het niet 'normaal' is. Een gesprekje met school gaat hem niet meer worden, da' s een gepasseerd station. Bovendien wil je puber vooral met jou niks te maken hebben, die laat zich echt niet meer knuffelen en troosten door z'n moeder. Niet omdat jij zo'n inadequate moeder bent, maar omdat mentale problemen en puberteit daar aan ten grondslag liggen. En die problemen zijn niet te voorkomen door 'gewoon' een beetje positief op te voeden en je kind zelfvertrouwen mee te geven. Ik zeg het er alvast maar even bij, voor het geval je denkt dat dat jou nooit zou overkomen.
Als kleuterouder vind je het weglopen uit de supermarkt of het gedoe in de klas een hele kluif. En dat is het ook. Maar als je puber in de problemen zit kan je wel eens met weemoed terugdenken aan de kleuterperikelen.
skik
Lanza
Volgens mij heeft iedereen al gezegd dat de leus niet letterlijk genomen moet worden. Vind je het heel erg om het zenden van die boodschap nu te stoppen. Hoewel het voor jou anders moet lijken, zijn we hier niet helemaal zwakbegaafd
Laetitia en Biebel
Dat is het dus precies. Als je kleuter zegt 'ik ben liever dood' snijdt dat dwars door je ziel, maar een kleuter heeft bijzonder weinig mogelijkheden om zijn woorden in daden om te zetten. Het is altijd onder toezicht van iemand, de aanleiding van die uitspraak is vaak nog wel te tackelen. Als een puber dat zegt zit je inderdaad geen seconde meer rustig. Zelfs als een puber dat niet expliciet zegt maak je je daar zorgen over als het depressief is.
skik
skik
Ik had jouw bericht naar Lanza nog niet gelezen toen ik mijn berichtje (dat weinig toevoegt) plaatste. Ik hoop echt dat Lanza jouw bericht leest en er iets van opsteekt.
En nogmaals sterkte met je kind.
Juline
Aan een kant is het mooi dat je dochter er wel open over is. Dat ze haar mes heeft afgegeven aan een vriendin vind ik een positief teken. Wel vind ik dat de vriendin het mes aan jullie moet geven. Direct en niet via je dochter.
Ik hoop dat er snel hulp geboden zal worden, maar gezien hoe het gaat met Jeugdzorg, zou ik helaas rekening houden met lange wachttijden. Ik heb er persoonlijk geen ervaring mee, maar misschien zou je met de huisarts kunnen bespreken wat een tussenoplossing kan zijn. Heel veel sterkte. Ik kan wel uit ervaring zeggen dat bewegen, of het nu wandelen is, fietsen of sporten, helpt om je stress naar beneden te werken. Het is niet gezond om de stress vast te houden (ik weet even niet hoe ik dat in betere termen moet zeggen), dus af en toe even het ventiel open zetten is verstandig.
Skik
Door wat ik zie en hoor van mensen in mijn omgeving, weet ik een beetje hoe het is om een zwaar ongelukkig kind te hebben. Ik die situaties is naar voren gekomen dat er ook echt meer aan de hand is, wat met medicatie wel in betere banen geleid kon worden. Maar ja... dan ook levenslang. Dat lijkt me dan ook wel weer een blijvende zorg, want doet kind dat wel netjes.
Ik hoop dat het voor jouw kind snel beter zal gaan. Het liefst zonder chemische hulpmiddelen, maar als het nodig is, is het nodig. Ik hoop dat je binnenkort weer een beetje kunt ontspannen als je het uit handen hebt moeten geven. Ook dat zal vast tijd kosten. Maar mijn gevoel zegt dat je dat gaat lukken. Sterkte.
Iedereen met deze zorgen sterkte!
Kleine kinderen, kleine zorgen.....
Je zorgen als je kinderen klein zijn kunnen groot zijn, maar je hebt het gevoel dat je ze kunt oplossen. De toekomst ligt nog open en zolang kind onder moeder's vleugels zit is het veilig.
In de pubertijd en verder ben je dat gevoel van veiligheid kwijt. Je kind moet deel zijn van de maatschappij, klaar zijn en volwassen.
Maar als dat niet zo is zou je die grote puber het liefst weer terug stoppen onder je vleugels, klein en veilig.
Het pad van baby, kleuter, basisschoolkind, liep in een rechte lijn, ook met hobbels. Maar die hobbels waren vlak te vegen en weer door. Nu je kind bijna volwassen is komen er hobbels op het pad die je niet vlak kunt vegen.
De spreuk " kleine kinderen..." is gevoelsmatig. Je machteloosheid als ouders. Het opvoeden is klaar, de zorg nog niet. "Hoe redt mijn kind zich als ik morgen dood ben?"
Hij/zij is nog helemaal niet "klaar" en je grootste angst is of dat alsnog gaat lukken in de toekomst. Ik herken me ook zeker in de verhalen. Toch proberen positief te blijven, je eigen leven ook te leiden. Maar nog altijd je kind in je hoofd, je zorgen blijven.
Zullen we met elkaar afspreken dat als
Lanza het durft om haar mening hier nogmaals te verkondigen zonder enige nuance dat we dan voortaan onder élk trollerig bericht van haar zetten:
Niet reageren op Lanza! Zo voed je namelijk kleuters op: negeren tot ze het juiste gedrag laten zien. Als ze normaal reageert dan belonen we dat weer door normaal op háár te reageren.
mijn dochter
Ook ik zit hier met een ongelukkige puber. Ze is 14, ze automutileert, geen puntenslijper is veilig 
, ze sluit ons buiten, ze komt het huis bijna niet meer uit, eigenlijk komt ze haar kamer bijna niet meer af. Ze eet bijna niks en wat ze eet is niet direct voedzaam, maar ik ben allang blij dat er iets in gaat. Gelukkig accepteert ze ook nog af en toe een bakje wortel en paprika.
Ze wil liever dood zijn, zegt ze. Ze is met haar weapon of choice naar het park gegaan, waar ze een vriend van de basisschool tegenkwam die haar aan de praat heeft gehouden tot een andere vriend er was en die heeft het wapen van haar afgepakt. Ik denk (hoop) dat dit aandacht trekken was, maar het heeft even geduurd voor ik haar weer alleen durfde te laten.
Ze heeft een psycholoog, maar daar wil ze niet mee praten, want "praten maakt alles alleen maar erger", ze had speltherapie, maar na 2 keer heeft ze besloten daar niet meer heen te gaan. Ze wil wel hulp, maar ze vlucht als de therapeuten te dicht bij komen, ze wil/kan niet over haar gevoelens praten en als ze dat toch moet dan vlucht ze in zichzelf en trekt een muur op, dan kan ze niets meer zeggen.
Ze is 14, dus als zij zegt niet meer naar therapie te willen, dan kan ik niks.
Ze denkt dat ze misschien borderline heeft en dat wil ze wel laten onderzoeken.
Ze heeft pas een groot neuropsychologisch onderzoek gehad, over ruim een maand krijgen we daarvan de uitslag.
Ze gaat niet meer naar school, het lukt ons niet om haar daarheen te krijgen. De weerstand is enorm en niemand kan er achter komen waarom. Dat gaat ze echt niet vertellen, is het enige dat ze er over gezegd heeft.
Het enige dat we nog niet hebben geprobeerd is om haar fysiek uit bed te halen, aan te kleden en naar school te brengen. Afgezien van het feit dat dat waarschijnlijk helemaal niet zal lukken, gaat het ook wel heel ver.
Ik maak me zorgen, elke dag. Of ik op een dag thuis kom en ze dood is, omdat ze haar zelfmoordplannen heeft doorgezet of omdat ze een foutje heeft gemaakt met het snijden of dat ze gewoon weg is, weggelopen bij wijze van vlucht. Gaat school moeilijk doen? Gaat ze zich ooit beter voelen?
Ik houd me steeds vast aan kleine dingen, nu ben ik bijvoorbeeld aan het afwachten wat de uitslag van het onderzoek is, misschien komt daar iets nuttigs uit. Tegelijk denk ik dat het niks zal opleveren, wellicht komt er wel iets uit, maar kunnen we er nog steeds niks mee.
We hebben gesprekken met haar psycholoog, we hebben gesprekken met maatschappelijk werk, de speltherapeut, de ergo, de revalidatiearts en allemaal zeggen ze dat we het prima doen en dat ze het zo knap vinden hoe we met onze dochter en de situatie omgaan. Dat is fijn hoor, maar het helpt allemaal niks, we kunnen haar nog steeds niet helpen.
En soms, heel soms, zie ik even een glimp van mijn dochter zoals ze was, vrolijk, grappig, gezellig en dat soort momenten koester ik, maar die momenten zijn kort en zeldzaam.
Yumeko
Misschien is het praten wat haar mankeert moeilijk omdat ze te maken heeft met zaken die haar afgedwongen zijn en waar ze, tegen alle waarschuwingen in, in meegegaan is. Op school of ergens onderweg. Dan kan schaamte haar beletten om daar open over te zijn. Ik zou haar inderdaad niet alleen laten, en haar ook niet ergens alleen heen laten gaan. Alleen al omdat ze misschien al eigen dynamiek heeft die haar naar zelfbeschadiging leidt maar mogelijk ook bang is om haar eventuele belagers tegen te komen.
Slachtoffers van misbruik praten er soms pas jaren later over, if ever. Omdat ze geheimhouding afgedwongen zijn of door schaamte.
Stel haar gerust dat je bij haar blijft.
Och Yumeko
Wat een trieste situatie. Naar dat ze zich niet laat helpen en zich zo (onveilig?) voelt, dat ze zich ook niet uit.
Zo machteloos ben je dan...
Heel veel sterkte.
Yumeko
Het is zo moeilijk te begrijpen he, dat je je kind een fijn huis biedt, er allerlei hulp voor haar ingeschakeld is en je toch machteloos moet toezien hoe ze ze zich niet laat helpen.
skik
Meelezer.
"Zullen we met elkaar afspreken dat als
Lanza het durft om haar mening hier nogmaals te verkondigen zonder enige nuance dat we dan voortaan onder élk trollerig bericht van haar zetten:
Niet reageren op Lanza! Zo voed je namelijk kleuters op: negeren tot ze het juiste gedrag laten zien. Als ze normaal reageert dan belonen we dat weer door normaal op háár te reageren."
Nee, daar doe ik niet aan mee. "Negeren tot ze het juiste gedrag laat zien". Dat is pesten.
Ook overigens een goede reden voor kinderen/pubers om precies de problemen te ontwikkelen waar we hier over praten. Niet kunnen reageren hoe standaard van je verwacht wordt, anders zijn, je niet altijd kunnen aanpassen aan het reguliere sociale verkeer.
Geef een tegen woord, of laat het voor wat het is, net zoals bij ieder ander. Maar collectief, opzettelijk negeren? Nee, niet mijn ding.
reacties
AnneJ, ik snap je gedachte, maar ik heb vooralsnog het idee dat het voornamelijk uit haarzelf komt, maar we houden zeker rekening met de mogelijkheid dat er wel iets is gebeurd. Na de uitslag van het onderzoek wordt er ook verder gekeken of een psychiater iets voor haar kan betekenen, of er sprake is van een trauma en zo ja, op welke manier we daar iets mee kunnen.
Haar hoofd werkt soms op zo'n vreemde manier dat ze dingen gewoon verkeerd registreert of onthoudt of helemaal niet onthoudt, soms kleine dingen, die niet echt van belang zijn, alleen maar lastig, maar dat kan met grote dingen dus ook helemaal fout gaan, er kan haar in haar hoofd enorm onrecht aangedaan worden, terwijl er eigenlijk niks aan de hand was.
Juline, dankjewel, jij ook heel veel sterkte en bedankt dat je dit draadje bent gestart, ik was al zo vaak begonnen met typen om het dan toch weer weg te gooien, maar dankzij jouw bericht is het gelukt.
Skik,ja dat dus precies, dat maakt het zo moeilijk, je ziet je kind zo ongelukkig, je doet wat je kunt, maar je kunt eigenlijk niet veel en ze laat zich maar niet helpen.
Ik geloof niet dat ik jou dat hoef uit te leggen.
Ik hoop dat jullie snel hulp krijgen die bij je kind past en waar je kind iets aan heeft. Ik herken ook wel dat je toch ook nog wel geluk kunt halen uit andere dingen. Wij doen juist nu heel erg ons best om vooral leuke dingen te blijven doen, want wat is dit slopend.
Verder een klein lichtpuntje, de mentor belde gisteren om te vragen hoe het ging en die gaf aan dat school natuurlijk belangrijk is, maar dat andere dingen nu belangrijker zijn en dat mijn dochter altijd welkom is in de klas, maar dat ze heel goed begrijpt dat dat nu niet gaat en dat we vooral niet moeten pushen, want het moet ook wel een beetje gezellig blijven in huis en het moet zeker niet ten koste gaan van de band die wij als ouders met haar hebben. Dat is wel heel fijn, want ik zag al voor me hoe we straks ook nog problemen met school zouden krijgen, maar dat lijkt dus erg mee te vallen.
Koester de mentor
Yumeko
Je verhaal klinkt zo herkenbaar. Even over je dochter; Ook ons kind had zelf gegoogeld dat het borderline had. De psychiater vond kind niet alleen veel te jong voor deze persoonlijkheidsstoornis, maar zag verder ook weinig aanknopingspunten. ze vond het echter wel een informatieve opmerking; het gaf de leegte aan die kind in zich voelde en daarmee de zwaarte van de depressie aan. Kind is mede daardoor toen op anti depressiva gezet.
En school; wat ik heb geleerd is school op de hoogte te houden. Door eerlijk en open te zijn, en in gesprek te blijven (soms zelfs zonder kind omdat het niet ging), konden zij meedenken en Bv de leerplichtambtenaar buiten beeld houden. Of als kind wel maar school ging, het even in de gaten houden of rust aanbieden als dat nodig was. De ene mentor is er wat beter in dan de andere, dus als je er een hebt die van zich zelf al de juiste dingen doet; koesteren. Dit soort mensen om je heen is wat je nodig hebt.
Wat een verhalen weer
Zo naar toch, al die kinderen die het zo zwaar hebben. Hier hebben we inzoverre wat betreft een aantal zaken geluk gehad.
Allereerst dat kind zelf aangaf dat er iets was. We zagen onrust en dat kind zich niet prettig voelde maar konden er de vinger niet op leggen. Maar kind gaf op een gegeven moment iets aan waardoor voor ons duidelijk werd waar we het moesten zoeken en we hulptroepen konden inschakelen.
Kind zag dus dat er een probleem was, gaf dat aan en dat was omdat het hulp wilde. Dat was ook wel eens anders, toen zagen wij een overduidelijk probleem waarvoor we hulp zochten bij de psycholoog maar deze kon al snel niets omdat kind geen probleem had.
Derde geluk was dat er gauw hulp was. Er was nog een psycholoog uit eerdere trajecten en er was nog een lijntje met de kinder-jeugdpsychiatrie bij de GGZ. En die werkten goed samen. Geen gedoe van ego’s die zelf de boel in de hand wilden houden enzo. Die lijntjes en goede samenwerking tussen de eerstelijnspsychoog en de GGZ heeft ervoor gezorgd dat kind op heel makkelijke manier via de psycholoog terecht kon bij de psychiater. Die schrok uiteindelijk van de mate van depressiviteit na 8 maanden therapie, keek het nog even aan en schreef toen medicatie voor omdat ze dacht dat dit de therapie zou ondersteunen. Dat was een zwaar gebeuren dat starten met die medicatie maar het hielp gelukkig uiteindelijk wel.
Laatste geluk tov van wat ik bij andere posters hier lees, was/is dat kind altijd heeft aangegeven dat het niet dood wilde. Integendeel juist, daarom zocht het hulp. Wij geloven ook wel dat kind dat meent. Dat neemt niet weg dat we altijd wel angst hebben dat er toch iets mis kan gaan. Dat er een moment van te diepe wanhoop komt en kind dan toch ineens suïcidaal zou kunnen zijn. Zeker toen het automutileren aan het licht kwam en erger werd, werd die angst nog groter.
Maar ondanks onze gelukjes tov van wat ik hier lees, ervaren we het als erg zwaar. Het leven met een kind dat structureel ongelukkig is, onvoorspelbaar is reacties, dat uit zichzelf het liefst alleen maar wegkroop in bed en er niet uit wilde, zich terugtrekt en angstig en verdrietig is, is zwaar. Het ritme erin houden, school zoveel mogelijk in beeld houden en op de hoogte houden (school werkte bij ons ook heel fijn mee) kost veel energie. Het is koorddansen en tegelijkertijd alle hens aan dek op alle fronten om alles door te laten gaan.
Het hebben van een flink depressief, automutilerend kind trekt een wissel op het hele gezin. Niet alleen op ons als ouders, maar ook op de brussen. Ook voor hen is het zwaar om rekening te blijven houden met de ander en zelf ook de ruimte te krijgen/nemen die nodig is.
Na zo’n 3 jaar (en al een lange voorgeschiedenis) verlangen we naar een leven dat weer een beetje gewoon wordt.
Herkenning
Skik, Biebel, Laetitia en anderen, jullie berichtjes raken me. Als moeder van een kind met psychiatrische problemen voel ik zoveel herkenning.
Ik kende de "prepare for impact"houding niet als term, maar ik ken zeker wel het gevoel wat daarmee bedoeld wordt. De zorgen om mijn puber gaan ook op minder slechte dagen altijd als een steen in mijn rugzak mee en het is soms moeilijk om aan anderen uit te leggen waar je zo moe van bent. Het is nooit echt ontspannen en dat kost veel energie.
Ook de impact op het gezin, de wachtlijsten in de ggz, het gedoe met school...een en al herkenning.
Bedankt voor jullie openheid en veel sterkte met jullie kinderen!
voel me soms schuldig
Wat ik onder andere lastig vind, is dat ik niks aan dochter merk. En anderen ook niet, die hebben echt het idee dat het goed met haar gaat. Daar voel ik me dan wel eens schuldig over, met het idee dat je het als ouder toch wel moet zien als het niet goed gaat met je kind.
Ze spreekt af met vriendinnen, heeft ook vrienden op school en gaat dan ook niet met tegenzin, heeft verschillende activiteiten buiten school. Vooral 's nachts vliegt het haar aan, maar dan zie ik het niet.
Heb vandaag tegen haar verteld dat ik dat zo lastig vind. Een voorbeeld genoemd van bijv koorts, rode wangen, hangerig, dan zie ik dat het niet goed gaat. Bij haar zie ik het niet.
Te veel prikkels kan ze ook niet aan, ze gingen met vriendinnen een dagje op pad, maar is eerder terug gegaan. Wel positief dat ze haar grenzen daarin bewaakt.
Morgen spreek ik de huisarts weer, hopelijk kan ze ergens terecht.
Vici prepare for kmpaxt
Het is een zelfbedachte term, afkomstig uit de vliegerij; als je Vliegtuig (dreigt) neer te storten moet iedereen zich schrap zetten en wordt de term prepare for impact continue door het vliegtuig geschreeuwd. Je zit dan klaar om de klap op te vangen in de noodlanding houding.
Ik vind het zelf precies passend bij wat je omschrijft; ontspannen is lastig, en vertrouwen op dat het even goed lijkt te gaan lukt haast niet. Omdat je steeds op een teleurstelling wacht. Daar past ook het verhaal van Juline bij, dat je misschien niet altijd op je eigen waarneming durft te vertrouwen. Het lijkt nu wel goed te gaan, maar...
Bij ons kwam dat ook omdat kind ons niet bezorgd wilde laten zijn. Maar zijn overschreeuwen maakte me net zo ongerust.
Misschien is het wel goed dat we er hier zo open over zijn. Omdat je je dan wat minder alleen voelt of zo?
Zingevingsprobleem?
Ik werd getriggerd door wat jij zegt, Juline, dat je het niet altijd kunt zien. Ik herken dat bij mezelf, het contrast tussen redelijk tot goed kunnen functioneren, ook zelfs plezier kunnen hebben, en toch als het puntje bij paaltje komt ongelukkig zijn. Ik kreeg daar zelf de vinger ook heel lang niet achter maar laatst realiseerde ik me hoeveel energie ik moet mobiliseren, hoe vaak ik me door grenzen (verzamelnaam ‘moe’) heen moet duwen om voor elkaar te krijgen wat verwacht wordt in het normale leven, te voldoen aan alle heel gewone verplichtingen. Als je zo leeft, wordt dat een gewoonte. Aan de oppervlakte lukt dan ook redelijk tot goed. Maar intussen forceer je jezelf, om maar mee te kunnen doen, als je stilvalt ben je doodmoe en als reflecteert op je leven ben je ontevreden. Zoveel energie moeten besteden aan volhouden is in zichzelf een probleem, omdat het nog niks positiefs oplevert. Het voelt zinloos en voedt je niet. Je krijgt ook een negatief gevoel over jezelf, omdat je niet ‘gewoon’ mee kan doen, omdat alleen volhouden al zoveel energie en aanpassing kost. Ondanks dat de ‘gewone dingen’ dus best goed gaan en zelfs positief verlopen, geven die tevweinig betekenis en voldoening. Wat wil jouw dochter van het leven? Waar zit haar drive? Geeft ze daar op structurele basis uitdrukking aan? Voor mij is dit een zingevingsprobleem. Misschien heb je er iets aan om het vanuit dat perspectief te bekijken.
Interessant
Shoshana, je uitleg helpt me. Dat is voor mij een nieuwe manier om naar haar te kijken. En herkenbaar, wat je schrijft. Ik ga het eens met haar bespreken. Dank je.
Shoshana
Oef, of jij mij bent! Jouw post komt binnen zeg!
Heb je er een oplossing voor gevonden?
Hoe geef je zin dan?
Mijn kind doet inmiddels dus helemaal niks meer, komt al weken niet meer buiten. Stelt de zin van van alles en nog wat ter discussie, als ze al wat zegt. School, een normaal dag/nachtritme, af en toe naar buiten gaan. Hoe kan jij de normale dingen des levens zingeven, Soshanna, kan je vertellen of je dat lukt en hoe je dat doet?
skik
herkenning
Mijn dochter heeft ook een depressie gehad. Gelukkig inmiddels een paar jaar geleden. Ze was 15 toen ze aangaf niet gelukkig te zijn, binnen een paar weken was ze depressief. Slecht eten, op bed liggen met de gordijnen dicht, suïcidale uitspraken doen, soms ook totaal in paniek. Wij voelde ons als ouders ook erg machteloos. Ze is in therapie gegaan en wij hebben ook gesprekken gekregen met de therapeut. Ze had een paar nare ervaringen gehad, daar kreeg ze EMDR voor. Daarnaast heeft ze van de therapeut geleerd om anders naar situaties te kijken. Wij hebben ook volledige openheid richting school gegeven. We hebben ook aan hun gevraagd om signalen en dergelijke die zij zagen met ons te communiceren. Op school waren er ook regelmatig gesprekken, soms met de therapeut erbij. School heeft het programma aangepast zodat ze wel naar school kon blijven gaan.
Langzaam is ze uit haar depressie gekomen. Ze had inderdaad moeite met te veel prikkels, we houden daar rekening mee. Het is een gevoelig meisje. Het gaat haar nu goed, Ze is inmiddels 18 en stabiel. Heel fijn om te zien.
Ik vond dat haar depressie veel van onze relatie vroeg. Je bent toch alle twee erg bezorgd maar ook verschillend. Wij hebben ook veel samen gepraat. Regelmatig ook even samen eruit, even koffie drinken ergens bijvoorbeeld. Met onze telefoon stand by want.
Ik was zeker niet zo ongelukkig als mijn dochter. Ik kon ook genieten. Maar het hing wel als een schaduw over ons leven.
Sterkte voor jullie allen. Het is een hele klus waar je als ouder ook totaal onvoorbereid komt voor te staan!
Zingeving of faalangat
Een van de zorgverleners rondom kind noemde het ‘passief faalangstig’. Dat de angst om te falen zo groot is, dat in bed liggen en alles ter discussie stellen of vluchten in drugs een betere optie is dan doen wat je eigenlijk wilde/moest doen en dan misschien wel falen. Dit in tegenstelling tot de faalangst die zich uit in perfectionisme en controle acties.
En weet je, dan kun je zin geven wat je wil, maar dat komt niet aan. Want de angst om te falen wint.
Dus nee, Skik. De standaard adviezen van dagelijks bewegen, in gesprek blijven (desnoods tijdens afwas of auto rijden), elk stapje vooruit complimenteren en focus op de toekomst leggen; ik vermoed dat ze je dochter niet gaan helpen, omdat je dat wellicht al lang geprobeerd hebt. Je hebt het enige gedaan dat je kunt doen; de zorgverleners mobiliseren. Zorgen dat er mensen zijn die snappen hoe ernstig het is en met jullie en haar willen meedenken over de weg naar herstel. En escaleren als het niet meer gaat. Dat is het belangrijkste wat je voor psychisch zieke pubers kunt doen: druk uitoefenen op mensen die haar zouden moeten helpen.
Afspraak psycholoog
Mijn dochter heeft over 5 minuten een afspraak met haar psycholoog en raad eens wie er niet bij me in deze wachtkamer zit. Dit soort momenten word ik er zo moedeloos van, moet ik me zo inhouden om niet tegen mijn dochter te gaan schreeuwen dat ze haar bed uit moet komen, dat ze dit niet kan maken, dat ze zich moet laten helpen. Met de deur te smijten. Haar uit haar bed te slepen. Ik doe dat allemaal niet natuurlijk, maar dit is zo frustrerend.
Als zij zich niet laat helpen, als ik haar niet naar welke hulpverlener ook krijg, wat moet ik dan?
Dat ga ik zo ook voorleggen aan de psycholoog, daarom maar zelf naar de afspraak gegaan, misschien heeft de psycholoog nog ideeën.
Biebel
Thanks. Faalangst is inderdaad al jaren een belemmerende factor. Eigenlijk doet ze sinds de brugklas zo goed als niks meer aan schoolwerk. En inderdaad, babystapjes complimenteren, proberen enigszins actief te houden, we hebben het allemaal gedaan en het helpt niks. Vrijdag gaat ze voor een gesprek bij een instelling waar ze waarschijnlijk opgenomen gaat worden. Vreselijk maar ook heel fijn.
skik
Oh Yumeko
Zo frusterend! Kan de psycholoog misschien bij jullie thuis langs komen?
skik
Idem aan Skik
Bestaan er mobiele psychologen? Een gesprek met je kind in een voor haar vertrouwde omgeving? Misschien heeft dat meer effect.
Ja, of
Kinderen kunnen zich thuis ook niet meer veilig gaan voelen.
