Kleine kinderen, kleine zorgen...
Even van me af schrijven...
Mijn jongste dochter van 14 worstelt. Ze zit niet goed in haar vel, piekert, is somber, depressief en vertrouwt zichzelf niet meer met haar zakmes (ze zit bij scouting). Dat heeft ze dus wijselijk bij een vriendin in beheer gegeven. Ze heeft gesprekken bij een therapeut, maar die heeft aangegeven dat dochterlief meer nodig heeft. Vanochtend bij de huisarts gezeten en die gaat op zoek naar een psycholoog waar ze hopelijk snel terecht kan.
Ik huil, mijn moederhart huilt, omdat ik haar niet kan helpen. Tenminste, niet zoals vroeger met een knuffel en een pleister. Ze praat niet makkelijk met ons, en ik zie niks aan haar. Ze heeft vriendinnen, activiteiten buiten school, maar toch gaat het niet goed. Ik hoop dat er binnenkort hulp is, dat ze zich begrepen voelt en verder kan.
Vanmiddag ga ik op zoek naar het boek van Toon Tellegen, De genezing van de krekel. Die tip las ik ergens hier op OOL en het lijkt me een mooi boek, wie weet gaan wij haar daardoor ook beter begrijpen.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit stukje wil, mijn gevoelens moeten er uit, alleen het schrijven lucht al op. Misschien is er herkenning bij anderen.
AnneJ
Soms moet je wat. Een kind wat niet mee wil krijgt zeker niet de juiste aandacht.
O zeker
Om mijn dochter mee te krijgen naar de psycholoog heb ik haar omgekocht met een poppenhuis bij Bart Smit. Daardoor kwamen we wel 5 minuten te laat. Dat te laat komen werd mij in het eindverslag wel verweten en het bleek terecht wat de huisarts meldde, deze psycholoog van het gezondheidscentrum had de laatste jaren weinig kinderen in haar praktijk. Om het schoolverzuim te bestrijden moest ik dochter maar een thermometer geven, haar melden dat ze geen koorts had en dan: kind jij gaat naar school. Geen beeld bij de interne dynamiek en ontwikkelingsproblemen van dochter. Later kreeg ze bij de psychiater een diagnose gegeneraliseerde angststoornis en nog veel later bij de vrijgevestigde psychiater de diagnose autisme.
Niet voor niets benadrukt men bij de hulpverlening dat het contact vrijwillig moet zijn. Soms kun je een kind over de drempel helpen maar je neemt een groot risico. Kinderen die zich toch al machteloos voelen verder dwingen zorgt juist voor meer tegenwerking, niet minder.
Belangrijk is om te zorgen dat ze zich veilig voelen bij jou en daar een opening wordt gelegd voor verdere hulpverlening. Hoe kunnen ze hulpverleners vertrouwen als ze jou al niet kunnen vertrouwen?
Grip op je dip
https://www.gripopjedip.nl/nl/Home/
Ik heb hier zelf geen ervaring mee, maar toen ik het in beeld kreeg, alweer een tijd geleden, leek het mij in elk geval een goede tip om mee te geven aan je puber.
Al zeggen ze nee, er kan een moment zijn dat ze toch even kijken en mee gaan lezen en mogelijk mee gaan doen.
Een echte depressie gaat veel verder en gepaste hulpverlening is dan zeker nodig, maar om te beginnen kan het misschien wat verlichting en herkenning bieden.
Hey het is oke
https://www.ggdgv.nl/gezond-leven/positieve-gezondheid/lekker-in-je-vel/hey-het-is-oke/
Dit jaar gestart. Al is het alleen al om jezelf te informeren wat er kan omgaan.
Yumeko toch
Goed dat je zelf bent gegaan. Dit is precies waarom het met grote kinderen anders is: je zet ze niet meer in de auto, mopperend en al, als ze niet willen. Want schreeuwen, mopperen, het helpt allemaal niet.
HOpelijk kan de psycholoog je een handreiking doen wat je kunt doen om haar toch te helpen. Soms is dat 'omkopen': ik ging met kind altijd na afloop lekkere koffie drinken en appeltaart eten. Misschien opvoedkundig best wel iets wat commentaar behoeft maar hee - hij was dan weer wel bij de hulpverlener geweest.
En soms lukt ook dat niet meer, maar dan is dat ook weer wat waar de psycholoog wat mee kan of moet.
@Skik: wat naar en moeilijk dat je kind zo'n gesprek moet voeren. Maar gelijktijdig: wat fijn dat ze er vrijdag al kan praten en dat er hulp is. Ik hoop zo voor je dat het een stap de goede richting op is!
Ergens goed in zijn.
Ik geloof meer en meer dat het belangrijkste is voor het ervaren van 'zin' dat je weet waar je goed in bent en dat je daar wat mee kunt doen, dat je wat kunt maken of doen waar je jezelf in kwijt kan, waar je je grenzen in kan verleggen en waar je tevreden over bent. Daarom is faalangst ook zo destructief. Het tast je identiteit heel diep aan.
Als puber was ik enorm op zoek naar de zin van het leven. Dat zocht ik dan in spiritualiteit en filosofie. Ik wist wel dat er niet iets objectiefs was maar ik zocht het wel in idealen. Gevoelige pubers zien veel (slechts) in de wereld. Voor kinderen zelf gaat de slogan 'kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen' ook vaak op! Als kind voel je je gewoon jezelf. Als puber voel je je klein en betekenisloos, in die enorme, gecompliceerde wereld met al zijn problemen, waar jij dan ook nog een volwassen leven in moet gaan leven! Het enige antwoord daarop is zelf iets concreets te zijn, écht te zijn. Maar ja, wie bén je dan écht?
Een ander belangrijk ding in de puberteit is 'anders-zijn'. Je anders voelen maakt het moeilijker om te ontdekken wie je bent. In de puberteit kijk je om je heen om te zien hoe je moet zijn, hoe je moet leven. En als je jezelf dan te weinig teruggespiegeld krijgt, kun je moedeloos worden, kun je ook soms niet zien waar je goed in bent. Of je ervaart de druk dat je iets moet zijn wat je niet bent, dat je bakken met energie moet stoppen in wat je niet goed kunt. Je kunt dan ook je plek niet vinden, weet niet wat je kunt gaan doen om jezelf in bloei te brengen. Ik heb het helemaal niet over grootse en meeslepende talenten trouwens. Ik heb het gewoon over 'waar je goed in bent' en dat productief maken.
Ik wil helemaal niet beweren dat je 'alleen maar' je kind moeten laten ontdekken waar het goed in is en dan is alles weer goed. Dat is natuurlijk grote flauwekul! Zo gemakkelijk is dat niet, zeker niet als je de gerichtheid op het goede in jezelf flink kwijt bent.Maar ik denk wel dat een sleutel naar het opdoen van zelfrespect en voldoening, met én zonder mentale problemen, ligt in het tot uitdrukking kunnen brengen van je talenten.
Ik moet eerlijk zeggen: ik vind dit zelf ook nog altijd een hele zoektocht. Ik worstel zelf ook sinds mijn puberteit met depressieve gevoelens. In mijn puberteit ben ik ook flink onderuit gegaan. Zo heftig als het toen was, is het allang niet meer geweest. Maar ik ben in mijn volwassen leven ook wel iets teveel de aanpassing ingegaan en kan nog steeds geen antwoord vinden op de vraag wat ik later wil worden 
. Ik loop dus zelf ook geregeld tegen die gevoelens van zinloosheid op. Ik denk dat ik inmiddels wel een wat beter beeld heb van waar ik echt goed in ben maar kan daar in het dagelijkse leven en werk te weinig mee dóen. Maar, nooit te oud om te leren, denk ik nu. Ik zet gewoon weer een volgende stap.
Groet,
Shoshana
Goed in iets zijn - Shoshana
Heb zelf een dochter die, vooral in de winter, regelmatig last heeft van pittige dips. Ik schat in tegen depressie aan. Met hard werken door regelmatig leven, goed eten en bewegen probeert dochter op de been te blijven. Faalangst speelt een grote rol in haar leven.
Shoshana, ik reageer even op jouw post. Wat ik lastig aan je bericht vindt is dat je het hebt over op zoek gaan naar iets waar je goed in bent. Volgens mij werkt dat juist averechts op faalangst. Het idee dat je ergens ‘goed’ in moet zijn, kan verlammend werken. Ik probeer mijn kinderen vooral mee te geven dat iets doen ook gewoon leuk en fijn kan zijn om te doen. Dat de uiteindelijke prestatie niet telt. Zoiets als: enjoy the ride.
En meestal als iets leuk en fijn is om te doen, doe je het vaak en word je er vanzelf beter in.
Ergens goed in moeten zijn
Aan de andere kant vind je iets vaak leuk als het lukt, als je er goed in bent. Als iets niet goed lukt/ als je iets niet kan dan is de kans groot dat je het ook niet zo leuk vind.
Mijn ervaring is wel dat het heel erg positief werkt als kinderen gaan ervaren waar ze goed in zijn. Niet omdat ze er goed in moeten zijn maar omdat ergens goed in zijn zelfvertrouwen geeft en vaak ook plezier. Wat het is maakt niet uit, iets creatiefs, koken, muziek maken, sporten, rekenen, schrijven etc.
Mijn dochter was heel onzeker, faalangstig en hoog sensitief. Op de basisschool presteerde ze hierdoor weinig en was ze vaak ongelukkig.
Toen ze op de Middelbare school ontdekte waar ze goed in is en wat ze leuk vindt (omdat op haar school veel aandacht is voor praktijkvakken zoals techniek en koken, creatieve vakken, dans, toneel, sport, muziek) kreeg ze langszaam het gevoel dat zij ook ergens goed in is. Ze zit nu in de tweede, gaat met plezier naar school en voelt zich thuis blijer dan ooit tevoren. Haar resultaten zijn op alle fronten ook veel beter en dat allemaal omdat ze heeft ontdekt wat ze leuk vindt en waar ze goed in is en ze op een school zit waar dat gezien en gewaardeerd wordt.
Moeten
Voor mij is goed moeten zijn iets wezenlijk anders dan je talenten ervaren en daar vrijmoedig mee kunnen werken. Als je ‘ver heen’ bent, kun je dat ook niet meer. Dan zit je over het algemeen vast in verwachtingen, die van jezelf, de maatschappij, anderen. In (ervaren) moeten.
Ik zeg beslist niet dat alle psychische/psychiatrische problematiek opgelost wordt als mensen maar voldoening kunnen halen uit waar ze goed in zijn. Ik denk wel dat het vermogen ontwikkelen op een ontspannen manier met je talenten te werken (wat die dan ook zijn) een goede kans biedt op een als waardevol ervaren leven, met of zonder psychische problematiek.
En dat gezegd hebbend, snap ik ook heel goed dat dit niet de heilige graal is. Psychiatrische problematiek kan dat vermogen ernstig ondermijnen. Maar hoop doet leven. Je kunt jezelf of je kind nou eenmaal niet opgeven. Maar tegelijk is het volstrekt duidelijk dat er situaties en periodes kunnen zijn waarin er geen ruimte is voor zoiets frivools als aan je talenten werken. Dan moeten ze het eerst maar eens zien te overleven, om het maar keihard te zeggen. Als ouder lijkt me dat verschrikkelijk om te zien bij je kind en zo weinig te kunnen doen. Hartverscheurend.
Groet,
Shoshana
Yumeko, Skik
Vergeleken met jullie verhalen zie ik dat het bij ons nog meevalt. Tegelijkertijd hoop ik dat dochterlief zich wel gaat uitspreken, op het moment dat het niet goed gaat. Want ik zie het niet aan haar... Ik heb geen idee wat er bij haar onderhuids broeit.
Machteloosheid is het meeste wat ik bij jullie tussen de regels door lees. Je wil je kind zo graag helpen, maar ze moeten het toch echt zelf willen. Goed dat je toch zelf naar de afspraak gegaan bent, Yumeko. En Skik, hopelijk kan je dochter geholpen worden in de instelling, kunnen ze haar de handvatten bieden die ze nodig heeft.
Zoveel herkenning
Gelukkig kan het ook hier veel erger maar zwaar vind ik het wel. En het moeilijkste vind ik dat ze zich zo slecht laat helpen. . Het gaat hier gelukkig steeds beter maar vanavond slaap ik in haar bed zodat ze even veilig naast papa kan. Zo'n angst om te slapen. Ze kan het allemaal benoemen. Ik wil controle en daarom houd ik niet van slapen maar met verstandelijk begrip is het nog niet over...
Moeilijk
Ik draai al een aantal dagen om dit topic heen, durf niet zo goed iets te schrijven, omdat mijn kind alweer aan de beterende hand is en ook niet psychisch ziek was maar lichamelijk.
Voordat ik het vergeet wil ik jullie allemaal heel veel sterkte wensen en de hoop uitspreken dat jullie kinderen de juiste hulp gaan krijgen.
De juiste hulp krijgen was voor ons ook heel moeilijk. De arts op SEH die ons 12 jarige kind op zijn ziekste moment zag wilde niet erkennen dat hij echt ziek was. Ze gooide het op lui pubergedrag en als wij dat toestonden dat hij zo oeverloos sliep dan zou hij nooit beter worden, we moesten hem actief wakker houden door met hem bezig te zijn. Achteraf bleek zijn oeverloos slapen te liggen aan een ontsteking van de hersenen maar dit terzijde.
Op zich ben ik het er mee eens dat kinderen vanaf 12 jaar (mee) mogen beslissen over hun behandeling maar dan moet het kind wel goed wakker zijn en weten wat het beslist en daarvoor moeten artsen naar de ouders luisteren.
Ons kind heeft 10 dagen heel veel geslapen en als hij wakker was dan had hij een verlaagde staat van bewustzijn wat volgens ons door met name 1 arts gewoon genegeerd werd.
Toen we voor de 2e keer in 2 dagen op de SEH zaten en zoon vroeg of het nu klaar was, omdat hij naar huis wilde werden we dus ook naar huis gestuurd. Wij vonden ons kind te ziek en vonden het onverantwoord maar kind "wilde niet verder onderzocht" dusssssss
Pas na een derde dag op de SEH werd zoon opgenomen en aan infuus en sonde gelegd, omdat hij te ver verzwakt was.
Toen zoon in een "wakker" moment zijn sonde uit zijn neus had gepeuterd heette het dat hij zelf geen sondevoeding meer wilde en werd hij op onze vraag niet meteen weer aangesloten op de sondevoeding. Door de sonde te verwijderen had hij aangegeven dit niet te willen volgens de arts.
Het feit dat artsen luisteren naar een kind van 12 waarvan de ouders zeggen dat hij zich nu heel anders gedraagt en zij hun kind nu eigenlijk niet herkennen was heel moeilijk om mee te maken. Mijn kind wist echt niet wat hij zei of deed, door de verhoogde druk in zijn hersenen gingen allerlei dingen anders dan voordat hij ziek werd. Zonder sonde moest kind gewoon boterhammen eten aan tafel met mes en vork maar hij kon amper zitten en zijn coördinatie was zo slecht dat ik de vork heb afgepakt, zo bang was ik dat hij in zijn ogen zou prikken. Dokter boos, want met mes en vork eten was belangrijk voor het herstel van de coördinatie.
Toen dit speelde waren de artsen nog op zoek naar wat kind mankeerde, de diagnose zou nog 4 dagen op zich laten wachten. Dat we toen als ouders niet konden afdwingen dat die sonde weer aangesloten werd, en dat ons bezwaar over die vork niet gehoord werd daar kan ik nog boos over worden.
Ouders kennen hun kind het beste en daar zouden artsen en hulpverleners ook naar moeten luisteren, omdat de motivatie van zieke kinderen om geen hulp te willen niet juist is.
Ik leef met jullie mee en hoop dat ieder kind op tijd de juiste hulp krijgt.
Kopzorg
Die frustratie herken ik. Hebben ze excuses aangeboden?
en...
heeft hij er geen blijvende schade door opgelopen?
Excuses
Van het ziekenhuis wel een soort van excuus gehad. Een dokter die zei dat het proces voor de opname "anders" had gemoeten.
Van de arts die het lui pubergedrag noemde niet.
De tijd en zin om het aan te vechten was er niet
Zoon revalideert nog steeds 1 jaar en 10 maanden na dato Hij valt in de groep kinderen met NAH.
Hij moet nu om leren gaan met de verhoogde prikkelgevoeligheid, dat gaat waarschijnlijk nooit meer over.
Dat had hij ook gekregen als de ziekte eerder was ontdekt. De hersenen waren ontstoken en dan krijg je dat.
Kopzorg
Ik heb gemerkt dat een goed gesprek en excuses wel uitmaken bij het verwerken van dit soort 'onrechtvaardigheid'. Maar als het voor jullie nu 'goed' is, zonder excuses van die ene arts... niets meer doen dan.
Inmiddels niet meer nodig
Bij de revalidatie ook een verwerkingstraject gekregen voor ouders en zusje van de patiënt.
Het nog weer oprakelen werd ons afgeraden. Beter onze energie steken in dingen die nodig zijn.
Zoveel herkenbaarheid
Onze dochter van 16 heeft al jaren mentale en fysieke problemen.
Mentaal lijkt nu eindelijk duidelijk waar dit vandaan komt (ASS) maar nu nog de juiste behandeling voor de bijkomende zaken want er speelt veel angst en depressie mee. Dus dat altijd alert zijn is heel herkenbaar. Daarnaast is ze al jaren heel moe met ook wat andere fysieke klachten. Natuurlijk kan eea samenhangen maar ook daar wordt door artsen nog steeds verder gezocht. Steeds weer iets afwijkende bloeduitslagen maar uiteindelijk wordt toch alles weer uitgesloten. Je kind zo moe en vaak ook bang en apathisch te zien is zwaar. Hier gaat kind momenteel nauwelijks naar school en alles bij elkaar kost dit ook veel voor de rest van het gezin. Hoe geef je de dag een ritme want als het aan kind ligt, wil ze de hele dag slapen. Alleen al haar uit bed krijgen elke dag is een zware taak . Alle hulpverlening zegt dat wij als ouders het goed doen maar dat vind ik wel lastig want we doen ook maar wat. En het ene moment gaat het redelijk en dan ineens weer helemaal niet. Momenteel heb ik mijn werk (ben zzp) op een heel laag pitje gezet omdat het mij echt niet lukt om erbij te werken met alle afspraken, dagstructuur en evt naar school taxi-en. En ook de andere kinderen niet uit het oog verliezen.
Ik weet niet zo goed wat ik met deze post wil maar voor mij is het fijn dat ik herkenbare dingen lees. Wat ik overigens niet herken is dat wij als ouders van een 16 jarige geen inbreng hebben. Gelukkig wel. Veel sterkte allemaal.
Hoedan
Hoi Hoedan,
ik herken wel wat zaken uit je verhaal maar ik weet natuurlijk lang niet alles dus ik kan er compleet naast zitten.
Wat ik bij mijn kinderen doe is in ieder geval zorgen dat ze genoeg vitamine D binnenkrijgen, desnoods via wat hogere doses zodat dat in ieder geval geen rol kan spelen (want dat doet het wel, ik heb dat zelf ook ervaren en artsen wuiven dat veel te makkelijk weg).
Dan kan het ook helpen bij angstklachten om daar toch iets tegen te slikken, ik heb goede resultaten gehad met St. Janskruid maar later hielp dat niet genoeg en kwam de fluoxetine (via de psychiater of de huisarts).
Dat duurt even, een paar weken, maar dan geeft het toch echt meer lucht om het leven weer aan te kunnen en te gaan kijken wat er nou echt aangepakt moet worden en hoe dan. Beweging helpt goed tegen depressie, dat klinkt gek voor iemand die al zo moe is maar elke dag een halfuurtje wandelen in de buitenlucht (hoeft niet snel) is echt wel belangrijk en het geeft al snel wat meer energie.
Ik weet niet of je kind misschien een tijd lang slecht geslapen heeft, of te lang onder stress heeft gestaan, maar dat kan die enorme moeheid wel verklaren en dat zal er eerst uit moeten. ASS is gewoon verschrikkelijk vermoeiend, zeker als een kind lange tijd probeert toch gewoon door te zetten. En die vermoeidheid leidt weer tot depressie en angsten want hoe kun je het leven aan als je zo moe bent? En voila, zo versterkt alles elkaar tot een fikse berg ellende.
Ergens moet je dat gaan doorbreken en misschien moet school dan maar even op een wat lager pitje, tenslotte zou je iemand met een lichamelijke aandoening ook eerst uit laten zieken. In overleg met school kan eht rooster wellicht wat aangepast zodat er minder uren per dag gevolgd hoeven, of overdag ruimte om een uurtje pauze te nemen in een stille plek (mediatheek of zo).
Overigens zeg ik natuurlijk niet dat je het zo moet aanpakken, maar dat is wel waar ik goede ervaring mee heb bij een kind dat er helemaal en compleet doorheen zat en er liefst mee op wilde houden.
Het is overigens niet in een weekje hersteld. Maar de moed opgeven zou ik niet doen.
Luchtig
Ik hoop niet dat mijn vorige post te luchtig opgevat wordt. Wij zijn nu een jaar of zes verder met de oudste en het lijkt op het moment allemaal best goed te gaan, maar de alertheid blijft want de kwetsbaarheid verdwijnt niet.
En dat geldt ook voor een ander kind van mij. Dat gevoel van "wat nou weer" als de telefoon gaat of er een berichtje komt, de opluchting als het gewoon iets leuks is en de steen in je maag als het dat niet is.
Het geeft stress die niet zakt en ik zou ook wel eens een week aan één stuk willen slapen, zo voelt het soms.
Binnenkort starten met therapie voor nummer 2, en daarbij zit ook oudertherapie. Geen zin in, maar mijn man leek het wel nuttig dus vooruit maar weer. Wie weet heb ik er wat aan.
In een ander draadje gaat het over zorgmoe, ja, dat ben ik ook wel. Zodra ik voor mijn kinderen moet vechten sta ik gelijk klaar, maar ik hoop wel steeds vaker dat het nu even niet hoeft.
Doen waar je goed in bent
Ik zie mijn hypothese bevestigd . Iets leren, gestimuleerd worden, succes boeken, minder stress. Kijk ook vooral naar het filmpje, daar word je vanzelf vrolijk van.
https://www.demorgen.be/nieuws/ratten-zijn-in-staat-om-met-kleine-autootjes-te-rijden~bbfccc3c/
Groet,
Shoshana
Oh wat knap!
Het is dus niet zo vreemd dat er mensen zijn die aangeven dat ze autorijden zo heerlijk ontspannend vinden. Terwijl een ander misschien juist volop in de stress achter het stuur zit, vanwege alles wat je niet zelf in de hand hebt, of juist uit angst voor dat je zélf niet alles in de hand hebt.
Wendelmoed
Dankjewel. Veel dingen doen we al van wat je noemt. Het heeft vast ook tijd nodig. School staat nu op laag pitje maar lijkt nog teveel. We hopen nu ze bij gespecialiseerd autisme centrum terecht kan dat daar eens goed meegedacht kan worden.
