Komt dit ooit goed? puber zonder passie.
Onze zoon van 15 vindt zijn leven niet echt leuk. School is stom en nergens goed voor. Voetballen wil hij mee stoppen. Als het aan hem ligt speelt hij de hele dag een computergame op internet (oorlog).
Geen passie.
Ik denk dat het punt is dat hij geen doel in het leven heeft. Er is niets dat hem zodanig interesseert of waar hij blij van wordt dat het hem écht bezighoudt. Er is geen pássie voor iets of iemand. Geen interesse in de wereld om hem heen. Gelukkig gaat hij geregeld met een paar vrienden wat fietsen door het dorp, dus hij heeft wel aanspraak. Zijn leven bestaat uit: school, huiswerk, tv, computer, rondhangen. Ik vrees dat we over een jaar het woord "bier drinken" moeten toevoegen aan dit lijstje.
School.
Zijn rapportcijfers zijn behoorlijk slecht: vieren, vijven en zessen. Hij wéét en belooft dat hij meer moet doen, maar op de een of andere manier kan hij zich er niet toe zetten. Volgens mij is dat omdat hij de zin er niet van inziet. Als hij een goed cijfer terugkrijgt dan is de reactie "oh, okee" en gaat dan verder tot de orde van de dag. En als hij een slecht cijfer terugkrijgt dan is de reactie "oh, okee" en gaat dan verder tot de orde van de dag. Boeien.
Rationeel weet hij wel dat hij een diploma nodig heeft om later een beetje geld te verdienen. Maar het geeft hem geen inspiratie. Hij heeft ook nog geen enkel idee wat hij leuk vindt om later als beroep te hebben. Dat zou natuurlijk helpen: een doel om naartoe te werken.
Puberteit?
Okee, hij is een puber. Als het daaraan ligt, dan gaat het vanzelf over. Wel mist hij dan kansen omdat hij op de middelbare school hard wegzakt. Maar dat het ooit zal veranderen is dan toch enige troost.
Maar wat als het niet aan de puberteit ligt? Als het dieper zit? Wat als hij zijn hele leven doelloos door blijft gaan. Dat lijkt me iets om depressief van te worden. Misschien is ie dat al wel? Of komt zijn houding door enige hooggevoeligheid (die eigenschap is onlangs door een "juf" geconcludeerd)?
Wie herkent dit?
Wie denkt te weten waar het door komt?
Wie heeft tips?
Alvast bedankt voor het meedenken,
Erik.
Deels herkenning
HIer ook een zoon met (weinig) passie. Tenminste, alleen voor zijn computerspellen. Nu speelt hij ze wel met vrienden (via skype praten/schreeuwen/lachen ze) en het is vaak een schietspel maar ook wel iets van fifa (voetbal) ofzo. Voetballen, daar is mijn zoon al een tijd mee gestopt, hij vond het spelen in een team maar deels leuk (geen machotype, en hij trok het gescheld en geschreeuw, als er eens een foutje werd gemaakt, zich veel te veel aan)
Toen kregen we de informatieformulieren terug van de beroepskeuze lessen. Overal stond, 'weet niet', of "niet leuk' of bij wat heb je ervan geleerd 'niks'. enz... ik dacht ook al, wat moeten we híer nu mee. Toen ben ik samen met hem een paar beroepentesten gaan maken (van werk.nl) en ook daar vond hij 98% 'niet leuk" maar ik heb alles wat hij maar wel leuk vond eens uitgeprint en er kwam toch echt een verband uit. (vanalles met techniek en computers). Daar enthousiast op doorgegaan. Vervolgens moest hij van school bij een vervolgopleiding gaan kijken (een mbo) en daar vond hij ook alles 'niks' (hoe origineel). Nou ja, dat heeft hem dus wel doen besluiten door te gaan naar de havo (hij zit nu dus op het vmbo-t)
Hij doet het gelukkig wel goed op school, en daar prijzen we hem de hemel voor in, en hij wil graag een nieuwe game computer, en heeft plots bedacht (via filmpjes op youtube) dat hij hem zelf wil gaan bouwen. Voor het eerst zie ik inderdaad een soort van voorzichtig enthousiasme (hij wil het graag, maar het is nieuw en hij wil het niet laten mislukken, en heeft niemand voor advies hier in de buurt) (ik snap er niets van).
Je zou misschien met je zoon eens wat opleidingen kunnen gaan bekijken die met computers te maken hebben? Gamedesign? Of iets anders in die richting? Desnoods een game-winkel? Waarschijnlijk kan hij veel over de games vertellen die hij speelt?
Of je moet het over een heel andere boeg gooien en met hem op een totaal andere sport gaan, iets wat wel haalbaar is in je omgeving natuurlijk, of anders een keer als speciaal uitje) maar iets van ski een/snowboarden op zo'n kunstsneeuwbaan (hebben wij ook wel eens gedaan) of skateboarden is misschien leuk?
Trouwens het lamlendige wat je beschrijft herken ik deels wel van mijn broers van vroeger. Slecht op school, rondhangen met vrienden en brommers, uitgaan. Dat was het enige wat ze deden tussen 16 en 18. Daarna toch naar een soort werk en leer project gegaan en beiden hebben een eigen zaak, dus het hoeft niet altijd verkeerd te lopen.
Passie is een hype (en een woord zonder betekenis)
Vader Erik, hoe was je zelf op die leeftijd en waar sta je nu in het leven? Ik denk dat dat veel zegt over je angst voor een uitzicht- en passieloos voortkabbelend bestaan voor je zoon.
Jij denkt dat je zoon "niets" doet, maar waarschijnlijk zit hij in een groeispurt of is daar net doorheen, zijn hormoonhuishouding ligt volkomen overhoop en staat alles wat hij zeker dacht te weten op losse schroeven. Ik denk dat dit kind heel hard bezig is, maar dat jij dit niet als "niets doen" ziet. Als je hem wil helpen dan doe je dat door uit je gedrag en houding te laten merken dat je vertrouwen in hem hebt en hem waardeert om wat hij is en niet om wat hij doet. Kinderen leren nergens zoveel van dan wat hen wordt voor geleefd. Als hij altijd een actief geïnteresseerd sociaal kind was, dan gaat het waarschijnlijk helemaal goed komen met hem; met of zonder passie. Wel grappig dat je schrijft dat je voorziet dat je passieloze zoon binnenkort bier aan zijn repertoire gaat toevoegen, misschien komt er wel een leuke pittige meid (of jongen, je weet het niet) langs die het vuur in hem ontsteekt
Hier heb ik er twee
Van die figuren zitten die niets uitvoeren dan gamen en op hun mobiel koekeloeren en ik irriteer me er dood aan.
Maar ik weet ook dat ik zelf vroeger niet veel anders was.
Ik weet ook niet of je perse passies moet hebben, die heb ik nog steeds niet, wel genoeg dingen die ik leuk vind of me blij maken maar een passie?
Ik zie ook wel eens mensen/jongeren die dat wel hebben en dat vind ik heel mooi. Mijn dochter heeft het wel, voor haar is paardrijden haar grote passie. De zoons hebben gevoetbald maar ook dat was geen passie.
Denk wel dat het met de puberleeftijd te maken heeft ook.
Ik heb wel geprobeerd om ze voor dingen warm te laten lopen maar het moet toch echt uit hen zelf komen. Net als alles eigenlijk..
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Lintje voor heks
Wat mij betreft, mag de reactie van heks ingelijst worden.
(Hier ook twee exemplaren, die heks zeker n lintje zouden geven als ze t lazen)
Maar..;
...ik irriteer me er ook aan hoor!!
Eira
Wat een mooie reactie. Ik hoop ook zo naar mijn kinderen te kunnen kijken wanneer ze die leeftijd bereiken.
Moeilijk
Ik vind het moeilijk te rijmen met het andere draadje waar de zoon hele dagen bij de buren zit met een boerderij. Het lijkt ook wel nooit goed te zijn.
Inderdaad p 
Het is ook nooit goed .
Van slechte cijfers zou ik ook niet blij worden, maar verder denk ik dat het iets tijdelijks is. En als het het karakter van je kind is dan kan je heus wel af en toe proberen hem ergens toe te zetten, maar het lijkt mij niet goed voor de ouder-zoon band als je steeds laat merken teleurgesteld te zijn. Accepteer je kind zoals hij is. Probeer wel contact te houden en doe af en toe wat samen.
Ik vind het wel zorgelijk.
tuurlijk is het des pubers om gedesinteresseerd te zijn en vooral te hangen, maar het kan ook uit de hand lopen. Ik ken een paar gevallen in mijn omgeving waar dat passieve, ongeinteresseerde, gemakzuchtige echt in het karakter zit, en die jongens (ja, het zijn allebei jongens) zitten inmiddels minstens 2 niveaus lager op het VO dan ze zouden horen, zijn allebei al een keer gedoubleerd, en hun desinteresse groeit voorlopig alleen maar in plaats van dat het beter wordt. Als ik ouder was van zo'n kind zou ik me wel zorgen maken. En er niet zomaar van overtuigd zijn dat het vanzelf wel goed komt. Wat er aan te doen is dan natuurlijk weer een heel ander verhaal...
Hoe was jouw zoon vroeger, Erik?? Denk je dat het echt alleen puberteit is? of is het iets wat er al inzat, en nu door de puberhormonen extra naar voren komt??
Ingird
Bedankt!
Bedankt voor jullie reacties!
Om te beginnen, mijn zoon was tot aan de middelbare school een vrolijk speels kind. Hij ging redelijk gemakkelijk met andere kinderen om, maar was ook toen al gevoelig en begreep soms niet waarom er in de groep op een bepaalde manier werd gereageerd. Hij heeft altijd al wat om conflicten heen gelopen (net als ikzelf) en zich snel weten aan te passen aan wat er van hem verwacht werd.
Na een paar maanden brugklas veranderde hij vlot. Meer teruggetrokken op zijn kamer of met vrienden de straat op. Hij hoefde niet meer zo nodig deel uit te maken van het familiegebeuren. Dat snap ik. Dat deed ik ook. Is ook prima (ik mis hem wel, maar goed, dit zal wel horen bij het natuurlijke proces van groot worden).
Bedankt voor de tips Heks. Ik ben al begonnen wat vaker hem te vertellen dat ik trots op hem ben. Gelukkig wil hij nog altijd geknuffeld worden . Over zijn doelloze leven ben ik inderdaad teleurgesteld. Zelf was ik niet zo. Daar zit de teleurstelling natuurlijk in. Zelf was (ben) ik erg ondernemend en creatief. Net als zijn jongere broer overigens. En hij zal ongetwijfeld merken dat ik dat meer waardeer. Ik realiseer me nu dat dat voor hem niet stimulerend kan zijn. Ik zal inderdaad meer zijn kwaliteiten moeten waarderen en dat laten zien.
Toch vind ik dat nog niet genoeg. Ik vind dat ik ook wel een beetje peper in de kont mag verwachten. Het leven is nu een maal niet een luizenleventje waar alles vanzelf gaat en anderen wel voor je zorgen. Ook dat hoort bij volwassen worden: voor jezelf zorgen. En ook nog eens voor anderen. Maar misschien is dat stap 2...
