lastig parket met vriendje dochter

lastige situatie...

Hoe oud is die vriend?
Is het mogelijk via de ouders iets te bespreken?
Ik zou hem toch aanspreken en hem zeggen dat de toon die hij aangeslagen heeft niet geaccepteerd wordt in jullie huis.
Als dochter werkelijk niet tegen hem op kan zou je misschien met haar moeten overleggen of zij wilt dat jullie de relatie verbieden? Misschien een beetje raar maar ze heeft blijkbaar wel ondersteuning nodig.
Ik denk als ze nu al niet tegen hem op kan en gaat zo te keer dan belooft dat weinig goeds voor de toekomst. Dat is wel iets om met je dochter te bespreken.
Het lijkt me erg moeilijk om werkeloos/machteloos toe te zien hoe je dochter zich laat koeioneren, maar ze komt natuurlijk zo langzamerhand wel op de leeftijd om het zelf te gaan regelen. maar nu kun je haar onder het mom van het examenjaar misschien nog beter beschermen.

nou inderdaad

"Ik denk als ze nu al niet tegen hem op kan en gaat zo te keer dan belooft dat weinig goeds voor de toekomst. Dat is wel iets om met je dochter te bespreken."

Nou inderdaad. "Heden ik, morgen gij", dat werk.

Wel heel fijn dat je weliswaar boos bent op vriendje - en terecht, zo te lezen - maar dat de verhouding met je dochter daar kennelijk nog geen schade door heeft opgelopen. Gelukkig maar, want dat maakt de kans vast groter dat ze bij zinnen komt en deze leukerd de wacht aanzegt.

Overigens helaas geen briljante tips over hoe je je nu moet opstellen tegenover die jongen.

Groeten,

Temet

zie dochter en vriend los van elkaar

Hij is zijn eigen persoon, net zoals jouw dochter haar eigen persoon is.
Je hoeft je eigen normen en waarden niet voor je te houden.
Ik zelf zou dochter vragen wanneer hij eventueel weer bij jullie komt en uitleggen dat je hem dan zult vertellen dat jij deze manier van omgang niet nogmaals wil ervaren, of hij nou vriend van dochter is of niet.
gr Angela

Podcast

Dit deed me denken aan de podcast Ik ken iemand die, met Tischa Neve, over de relatie van haar pleegdochter met een vriendje, toen haar pleegdochter bij haar kwam wonen. Ze legt uit hoe ze haar (pleeg)dochter steunde.
https://podcastluisteren.nl/ep/Ik-Ken-Iemand-Die-8b-DEEL-2-van-de-opvoedlessen-van-Tischa-Neve-Pubers-and-peuterpubers#/

(Spoiler alert: ze zijn nog steeds bij elkaar)

Uitmaken ook bespreken

Ik denk dat je ook over dat uitmaken om zijn zin te krijgen moet praten. Dat is toch pure manipulatie! Dat kun je haar uitleggen: iemand die echt van jou houdt, doet dat soort dingen niet. Dat is jou (mentaal) klappen geven, jou doelbewust kwetsen, in de hoop dat je hem zijn zin geeft. Dat is echt, echt, geen gezonde manier om met elkaar om te gaan. Dat zou mij erg bang maken voor de toekomst.

Pffff.

Dank voor de reacties, ik had echt even wat visies van anderen nodig. Want zoals kenfan het zo treffend beschrijft...ik sta geloof ik niet meer helemaal voor mezelf in als ik dat joch nu tegen zou komen.

Even wat extra input:

praten met ouder is geen optie. Vriendje is nl zeker weten product van zijn bijzondere opvoeding/ thuissituatie

Dat dochter niet tegen vriendje opkan weten we al tijden. Dat ligt deels aan hem, maar ook aan haar. Ze is onzeker en naïef. Hij maakt daar ge/ misbruik van

Vriend is 18. Dochter 17, maar niet lang meer. Er is geen gezamenlijke vriendenkring. Zij heeft de hare verwaarloosd om bij die van hem aan te haken.

Als ik hem de deur wijs gaat vriendje tevreden zijn. Hij komt hier al niet graag, en dit zou maar een al te gemakkelijke manier zijn om alles naar ‘ bij hem thuis’ te verplaatsen. En ik creëer ook nog eens een hele naar loyaliteitsprobleem voor mijn onzekere dochter, die toch al zo vaak in een spagaat zit om iedereen te vriend te houden en zichzelf daarbij vergeet.

Ik zou idd het liefst onmiddellijk die hele relatie verbieden. We maken ons al maanden zorgen. Dat manipuleren zien we de hele tijd. Ik heb alle dingen tegen dochter gezegd die jullie ook noemen. Dat het geen gezonde verhouding is. Dat hij manipuleert. Haar kwetst. Dat ik echt bezorgd ben over hoe hij met haar omgaat als hij tegen mij al zo onbeschoft en arrogant tekeer durft te gaan. En dat t waarschijnlijk alleen maar erger wordt naarmate zij meer accepteert. Ze hoort het aan maar doet er ( lijkt het) niks mee.

Al deze dingen en nog wat extra hebben er al toe geleid dat we in overleg met dochter net voor dit hele gedoe samen besloten hebben dat het goed is als ze eens een paar keer met een neutrale buitenstaander gaat praten over vooral haar onzekerheden en de moeite die ze heeft om voor zichzelf op te komen. Dat wordt dus binnenkort in gang gezet, alleen dit knalt er nu nog even dwars doorheen. En vraagt wel om een (re) actie / voorlopige oplossing.

Maar jemig, een relatie verbieden hoe doe je dat bij een 17 jarige? Bijna 18? Dat kan toch haast niet? Op dezelfde school. Whats app. Ik weet toch niet altijd waar ze uithangt? Kan dat toch niet controleren? Dat werkt toch in de praktijk alleen maar als zij dat eigenlijk zelf ook wil? En ons als ouders alleen als back up nodig heeft om ‘haar poot stijf te houden’? Volgens mij is ze zover nog niet.

Zucht. Ze is de jongste. Eigenlijk bijna puber-af. Maar het is een van de lastigere parketten die ik met al mijn kinderen ooit heb meegemaakt.

Niet verbieden

Hoe lastig ook probeer het wat neutraal te houden. Deze jongen is in elk geval goed 'oefenmateriaal' om wat weerbaarder te worden. Dat kun je haar voorstellen. Zeg eens 'nee' kijk wat er gebeurt en of je er dan nog samen uitkomt. Deze jongen kan misschien ook nog wel wat te leren hebben waar hij beter van wordt.
Goed idee zeg om er iemand van buiten bij te halen waar ze dan zelf mee spreekt. Als ze het al niet van jou krijgt, krijgt ze dan toch van een relatieve buitenstaander wat tekst om de zaak te reflecteren.

jongste

Ze is de jongste, zeg je. Kan één van haar oudere zussen of broers niet met haar praten? Die zien toch ook wel dat vriendje niet goed voor haar is?

Dit knalt er waarschijnlijk niet zomaar doorheen

Als jij nu beschrijft dat dochter met jullie meebeweegt in een richting van meer weerbaarheid, lijkt dit een wanhoopsoffensief van vriendje. Waarschijnlijk is die energie al voelbaar in hun relatie en dat is voor hem heel bedreigend. Gek genoeg zou ik zeggen: het begint nu al te werken. Bied nu juist niet teveel tegenkracht. Ik zou heel strategisch, ijzig beleefd en coöperatief blijven tegen die jongen, met die genoemde kopjes koffie en goede gesprekjes over grenzen en respect. Als die jongen daarin meegaat: super. Maar ik denk dat hij dat helemaal niet gaat trekken en dat hij zich eerder nog meer zal misdragen. Tegen de tijd dat dochter dan met de derde in gesprek is, loopt de zaak zo hoog op dat het haar met een neutrale buitenstaander als spiegel waarschijnlijk wel duidelijk wordt dat dit helemaal niet goed is voor haar..

Laat je beslist niet uit de tent lokken en houd moed!

Groet,
Jo Hanna

Verbieden heeft alleen zin

... als je dochter je erom vraagt. Dus als ze jouw ‘ruggensteun’ nodig heeft om het tegen vriendje te zeggen en jij alleen maar de externe steun bent. Als je het doet terwijl ze er zelf nog niet uit is, is het niet effectief en drijf je haar alleen maar meer naar hem toe. Los van dat je 17jarigen weinig kunt verbieden.

Als je hem zo weinig ziet, zou ik misschien gaan voor de methode die mijn man ooit gebruikt heeft naar een vriend van kind die de keer ervoor ruzie had staan maken; zodra binnenkomt, hand uitsteken. Hand schudden en dan heel clean de tekst ‘goh xxx, ik snap dat je gefrustreerd was over de vakantie. Maar ik stel het niet op prijs dat je het dan nodig vindt om er op zo’n manier naar mij over te keer te gaan en er dan geen excuus voor aan te bieden. Zullen we afspreken dat de volgende keer dat je het niet met me eens bent, je er gewoon over praat. En dat zulke teksten vanaf nu achterwege blijven? Dan wens ik je een fijne dag nog samen’.
En dan inderdaad laten gaan en voorleven. Dus laten zien hoe jullie met elkaar omgaan in geval van onenigheid, terwijl je methodes zoekt om je dochter sterker en weerbaarder te maken.

Want hoe rot en naar ook; het blijft uiteindelijk haar keuze om bij hem te blijven. Maar maak haar duidelijk dat je die keuze misschien niet begrijpt, maar dat je volledig van haar houdt. Zodat ze zich gesteund genoeg voelt wanneer ze het wel wil uitmaken.

Je kan

Je kan als voorwaarde stellen dat wanneer hij langskomt om haar op te halen, dan wel binnen bij jullie komt, dat er eerst een gesprek met jou (en je partner) komt. En dan eerst met open en bijna vriendelijke manier vragen waarom dat sms-t en waarom hij denkt dat dat naar jou kan.

Excuses zouden wel op zijn plaats zijn maar oprechte kan je niet afdwingen. Op een ongemeend of te licht excuus zit je niet te wachten (en zou mij zomaar nog bozer maken). Eea komt op mij wel over als een rode vlag (maw dit is niet een ongelukje of een vergissing, een vervelende samenloop van omstandigheden oid).

Update

Inmiddels een week of 2 verder. Vriendje ontloopt ons huis. Hij weet ( via dochter, die ook echt vindt dat hij zwaar over een grens is gegaan) al 2 weken dat we nog even willen praten over zijn extreem foute berichtjes naar mij. Dochter is volgende week jarig ( jawel, wordt 18) en we gaan oa uit eten. Dochter wil heel graag dat vriendje meegaat. We hebben haar gezegd dat we niet ‘gewoon’ aan tafel kunnen schuiven zonder dat er gepraat is, en dat wij het het niet zo’n handig idee vinden als dat gesprekje moet plaatsvinden op het moment dat we met zijn allen in feestelijke en ontspannen stemming klaarstaan om met het hele gezin naar het restaurant te vertrekken. Gevolg is dat vriendje heeft gezegd geen tijd te hebben komende week om langs te komen en dat hij dan maar niet meegaat. In zijn woorden: ‘zo belangrijk is dat etentje nou ook weer niet’ . En intussen is dochter vanmiddag wel weer 12 km naar woonplaats vriendje gefietst voor een middag gamen met vriendje en een paar van zijn vrienden. Daar heeft hij wel tijd voor.....

Ze zat hier vanochtend zo verslagen op te biechten hoe dat dus allemaal gaat.....ze accepteert echt alles.....hoe naar ze er zich ook onder voelt...

Volgende week het eerste echte gesprek met een naar mijn idee hele prima jeugdcoach. Ik ben blij dat we hulp hebben gezocht. Weet zelf intussen ook amper meer wat nou wijsheid is.....

Pijnlijk

Hoe pijnlijk het ook is voor je dochter, ik vrees toch dat zij de enige is die kan beslissen dat ze genoeg heeft geaccepteerd van dit etterbakje. Hopelijk helpt de coaching. En toch een geluk bij een ongeluk dat ze hopelijk nu leert om haar eigen grenzen te bewaken, nu ze nog thuis woont. Maar het lijkt me erg moeilijk om aan te zien dat je dochter zich zo laat behandelen.

eens met alisonh

En dat betekent dat jij dus niet toegeeft. Eens wordt het ze het zat en als jij toegeeft duurt dat nog veel en veel langer. Jammer dat ze geen vriendinnen heeft die haar de waarheid kunnen vertellen.

Mijn zoon heeft het na ruim 2 jaar uitgemaakt met zijn vriendin. Lieve meid maar kon soms zo vreemd uit de hoek komen richting hem. Zijn vrienden hebben hem eerst geholpen om er nog wat van te maken en hebben hem daarna geholpen om van haar los te weken (en die vrienden zijn ook bevriend met haar omdat ze elkaar kennen uit 1 vriendengroep). Daar heb je vrienden voor maar die heeft zij ook al los gelaten begrijp ik: stimuleer haar weer eens naar de oude vriendinnen om te kijken, of nodig er een paar uit voor die verjaardag?

Spuit 11 (ik)

Ik lees zo alles eens door en vraag me af of ze bang is voor haar vriend. Het doet me namelijk een beetje denken aan een relatie die ik gehad heb. Ik heb 'verkering' gehad met een man die een stukje ouder was dan ik, ik 23 hij 32, wat hij in eerste instantie niet durfde te zeggen omdat hij bang was dat ik hem daarom af zou wijzen. Hij zei dat hij 28 jaar was. Ik snap achteraf ook niet goed waarom ik uitgerekend met hem een relatie ben begonnen. Ja... of toch wel eigenlijk: omdat hij dat zag zitten en ik me gevleid voelde, die conclusie moet ik er misschien uit trekken. Het was een rouwdouwer, ikkeikkeikke en de rest kan stikke en ik was een beetje bang voor zijn reacties. En dat wist hij donders goed. Ik heb me ook laten bestelen, zo zie ik dat toch wel. Hij heeft mijn fiets gehouden, omdat ik hem niet terug durfde te eisen. Ik heb er geld in gestoken, waardoor ik zelf een achterstand op de bankrekening opliep. Vrienden zeiden dat ik het uit moest maken, maar gedwongen een relatie uitmaken? Nee, natuurlijk niet. Ik moest bewijzen dat het een kans van slagen had. Niet dus. Het heeft mij drie uitmaakrondes gekost om er definitief een punt achter te kunnen zetten. Mijn vader vond mijn leefwijze verwerpelijk, dat losse gedoe met mannen, tssss... , maar toen hij hier lucht van kreeg hoe deze man in elkaar stak, heeft hij met mijn toenmalige zwager de auto gepakt en is naar 'vriend' getogen toen het dan echt voor de laatste keer door mij was uitgemaakt. Spullen terughalen. Ik heb niet alles teruggekregen daardoor, maar ik was onder de indruk van de actie van mijn vader. Hij kwam voor mij op en dat vond ik heel bijzonder. Sinds een aantal jaar is de term 'over je schaduw heen stappen' opeens in zwang gekomen, maar ik vind dat op deze situatie van toepassing. Dat deed mijn vader. Hoe bijzonder dat was, snap je als je de hele geschiedenis met mijn vader kent.

Dit is mijn herinnering, je kunt hier niet letterlijk iets mee denk ik, maar ik herken het patroon van je dochter wel een beetje. Verlegen meisje, niet stevig genoeg in de schoenen staand om zo'n knul het hoofd te bieden en tegengas te kunnen geven, de aandacht is toch ook wel fijn, want dat iemand je leuk vind ik vleiend, maar zo'n relatie is helemaal niet goed voor zo'n meisje. Het schaadt het zelfvertrouwen júist wel. Als vrienden je relatie afkeuren omdat zij wel helder zien wat voor vlees ze in de kuip hebben, dat is niet fijn, maar dat geef je niet toe. Alles maar voor lief nemen omdat je nergens tegenin durft te gaan, dat voelt rot. Het zal voor haar dus, vermoed ik heel sterk, een opluchting zijn als ze hier een punt achter heeft kunnen zetten, maar dat zal uit haar zelf moeten komen. En als de nood aan de man komt, zou je te hulp kunnen schieten, maar alleen als zij dat goedvindt. Gelukkig is ze 'nog maar' bijna 18. Dit zal hopelijk een levenservaring voor haar zijn die ervoor zorgt dat ze een volgende keer niet hetzelfde type zal kiezen. Of zich laat kiezen door dit type.

Wat dan wel weer "grappig" is aan mijn verhaal, is dat ik door bovenstaande in een dalletje raakte en daardoor ziek thuis kwam te zitten. Ik ben helemaal geen type voor depressies of niet verder kunnen door rampspoed, maar ik was toen dus toch wel van de leg door dit gebeuren. Gelukkig had ik vrienden in de flat waar ik woonde, dus ik was niet alleen. Zo was ik naar de verjaardag van zo'n vriend gegaan en toen het tijd was om naar huis te gaan rolde opeens zijn broer naar binnen. Nooit gezien, hoewel hij ook al twee jaar in diezelfde flat woonde. Lang verhaal kort, hij zat ook zeer ongebruikelijk voor hem thuis, met een depressie. Daardoor hadden we allebei de tijd om nog eens af te spreken, want we vonden elkaar wel leuk, gewoon overdag, bakje koffie, foto's bekijken, gezellig, meer niet. Je raadt het vast verder wel .

je kunt het niet sturen

Wat betreft de keuze van vriendje, is het heel lastig je mening hierin te uiten en haar te vragen de relatie te beëindigen. Als ik het zo lees, is ze beter af zonder hem, maar dat is iets wat ze zelf moet in gaan zien.
Ik hoop dat het haar niet nog veel verdrietige momenten zal bezorgen, maar ze zelf ook spoedig inziet dat ze veel beter verdient. Ze is nog zo jong en heeft nog een mooi leven voor zich.

En dat vriendje, die had uit zichzelf natuurlijk allang zijn excuses moeten aanbieden, is het niet voor hemzelf, danwel voor zijn vriendin. Ik denk dat hij meer om zichzelf geen dan om anderen.

Vriendinnen

Ik zou denk ik toch wat vriendinnen proberen te charteren voor dat etentje. Als je dat en famille houdt, is er wel heel nadrukkelijk een lege stoel. Bevordert waarschijnlijk ook niet de sfeer.

Misschien is het goed verder de zaak een beetje te laten rusten in de hoop dat ze door die coach wat steviger in haar schoenen komt te staan. Nu heeft ze wellicht het gevoel van twee kanten onder vuur te liggen. Dat verslagen alle in & outs op te biechten ipv Appeikel te verdedigen vind ik ook opvallend.
Haast een verkapt hulpverzoek.

Reactie

Kaaskopje, bedankt voor je lange verhaal. Ik denk idd dat ze bang is voor vriendje. Bang voor zijn boosheid als ze iets zegt of doet dat hem niet bevalt, maar ook bang om hem kwijt te raken, want bijna alles wat ze nog onderneemt hangt aan hem.

En vriendinnen / een vriendin uitnodigen voor het etentje.....we zouden met gezin gaan ( + aanhang) dus om daar nou opeens vriendinnen aan vast te plakken voelt misschien ook wat gekunsteld. Even los van het feit dat ik denk dat ze niet eens weet wie te vragen. Maar ik ga het haar gewoon voorstellen...als zij het leuk vindt, vind ik het helemaal prima. Andere aanhang thuislaten ( waren al uitgenodigd, long term vriendin v oudste zoon ) omdat haar eigen vriend niet meewil is ook idioot natuurlijk...

Ik laat het voorlopig inderdaad rusten allemaal. Het is zoals het is. Dochter is gisteren voor het eerst bij de coach geweest. Was goed zei ze. Ik heb gezegd dat ze ons mag vertellen wat ze wil. Maar ook voor zich mag houden wat ze wil. Ik verwacht dat er tzt nog wel een moment gaat komen dat wij als ouders door dochter danwel door de coach betrokken worden. Dat merken we wel. Ik geloof dat het ons allemaal goed doet dat er even een neutrale professionele buitenstaander is die eea oppakt.

Kaaskopje

Wat een mooie afloop van jouw verhaal! Je vader die voor je opkwam en de toevallige ontmoeting met een nieuwe liefde!

Weethetevenniet, ik hoop dat je dochter tot inkeer komt en weerbaarder wordt. Ik vind dat jullie goed met de situatie omgaan. Jullie stellen duidelijk een grens. Heb je je dochter de nare apps/berichten van haar vriend laten lezen?

2 maanden verder.

En het loopt alleen maar verder uit de hand.

Ik lees de laatste berichtjes nog een keer. Het moet uit haarzelf komen, Maar wat als dat niet lukt?

Vriendinnen zijn uit beeld. Met de coach praat ze voornamelijk over schoolzaken. De afgelopen maanden leek vriendje ook wat uit beeld te raken (hij had nooit tijd voor haar), en is het ons als ouders vrij aardig gelukt om los te laten, maar er tegelijkertijd op een positieve manier voor haar te zijn als ze dat wilde. Ze leek wat vrolijker. We hoopten dat de coaching haar idd hielp, en dat met een beetje mazzel haar relatie misschien wel op zijn eind liep.
Maar van de week ontdekten we op een nare manier dat er andere dingen speelden: ze had een iemand gevonden om te praten over de moeilijke zaken in haar relatie met vriendje: het was de (veel) oudere broer van een vriend van vriendje. Een volwassen man. Het voelt aan alsof ze ook volledig naïef onder zijn invloed gekomen is. Twijfelachtig wat hij met haar voor had. Vriendje heeft ontdekt dat ze met hem praatte, en dochter verboden contact te hebben met deze figuur en haar ( dramatische schreeuwpartijen in ons huis waar ik niet bij was. Man viel erg middenin) terug geclaimd. Of zoiets.. Wij snappen ( nog) niet zo veel van wat er nu precies gebeurt, maar de signalen zijn/ waren zo zorgwekkend dat ik ( weet het, mag niet) op een gegeven moment haar telefoon heb gepakt en de laatste paar berichtjes op haar startscherm heb gelezen. Die waren van vriendje. Ik ben daar echt waanzinnig van geschrokken. Uit alles wat hij zegt klinkt door dat hij haar volstrekt in zijn greep heeft, haar kleineert, domineert, en manipuleert. En ze accepteert het. Ik ben echt uit bezorgdheid zo boos geworden.... heb haar gevraagd wat in godsnaam maakt dat ze dit pikt, zich zo laat behandelen. Ze is bij de coach om te werken aan haar zelfvertrouwen, maar dat lukt op deze manier nooit. Het voelt alsof ze volledig in zijn macht is. ( en trouwens net zo gemakkelijk onder invloed raakt van wie dan ook maar aandacht voor haar heeft) Ik had eerder flarden van telefoongesprekken opgevangen waarin ze met die ( buitenlandse) man urenlang aan de praat was. Daarin ging het ook over ‘dingen met vriendje’’ die ze nog nooit met iemand had durven bespreken.

Ze oogt nu weer extreem ongelukkig. Als ik haar vraag wat ze wil zegt ze ‘blij zijn’. Maar ze weet niet hoe. Ze kan niet aangeven wat ik kan doen. School (examenjaar) is een drama. Het groeit haar volledig boven het hoofd. Volslagen onbelangrijk in het grote geheel (vertel ik haar ook) maar voor haar nog een extra stressfactor van jewelste. Haar manier om ermee te dealen is alles wegstoppen en uitstellen, en dat levert uiteindelijk alleen maar meer paniek op.

Ik weet echt niet meer zo goed wat nu wijsheid is....

Jullie?

"Blij zijn"

"Als ik haar vraag wat ze wil zegt ze ‘blij zijn’. Maar ze weet niet hoe. Ze kan niet aangeven wat ik kan doen."

Wellicht ten overvloede, maar heb je al eens gevraagd: "Wat heb je daarvoor nodig?"

Rosie

Ja, dat heb ik gevraagd. ‘Dat het weer allemaal ok is met vriendje’. Maar ( mijn invulling, doch niet ver vd waarheid ben ik bang)..het is alleen ok met vriendje als ze alles accepteert, en zichzelf daarvoor opzijzet. En dan is ze dus ook niet ok. Misschien is dat inderdaad wel de richting die het gesprek op moet. Dat ze zich dat zelf realiseert. Maar ze gaat zo snel ‘op slot’ als ik dat probeer. Alsof er iets is dat ze niet wil of kan of mag vertellen.

Strijd

Het oogt even alsof je strijd voert tegen de boze wereld om haar heen via je dochter. en je dochter kan het niet aan.
Pak de strijd op op plekken waar die thuishoort.
Neem zelf kontakt op met de onbekende man die blijkbaar zoveel met je dochter praat. Je dochter is nog minderjarig, dus jij beslist (niet helemaal waar) wat voor haar de beste behandeling is.
Neem contact op met de coach: het gaat niet alleen over schoolzaken.
Vriendje is lastig, dat is heet vuur, dus wellicht moet je daar vanaf blijven.
Neem contact op met school, wellicht zijn er mogelijkheden dat ze op school huiswerk kan maken (waarbij de school oplet wie haar komt ophalen bijvoorbeeld).
Lees boeken over loverboys (als je dat vermoedt) en zoek op internet naar informatie. Ook al is hij wellicht geen loverboy, het patroon wat je beschrijft past er wel erg in. Zie bijvoorbeeld: https://www.sterkhuis.nl/moeder-van-een-loverboyslachtoffer-eindelijk-werden-we-gehoord-geloofd-en-begrepen/

Je dochter wil blij zijn. Dat is een goed aanknopingspunt. Er is geen toverstafje dat haar blij maakt, maar ze kan wel nadenken over wat haar wel of niet blij maakt. Bespreek dat rustig met haar. Benoem het konkreet, alledaagse dingen. Helpt je mobiel om blij te worden, helpt de onbekende man om blij te worden, helpt het eten om blij te worden, helpt het vriendje, school, vader, sinterklaas, kerstmis, haar kleren. Alles wat een klein beetje toevoegt is goed. Alles wat niet helpt, dan kun je vragen of ze dat ook weg kan doen. En alles wat haar een beetje blijer maakt, daarvan kun je haar vragen hoe ze dat kan laten merken. Geen grote dingen, kleine konkrete dingen.

Tsjor

Vervolg. Relatie die dochter beschadigt.

Ik heb even een oud draadje opgezocht. Jemig, 10 maanden terug. Toen was het al niet ok, en het is er niet beter op geworden. Dochter is nog 10 maanden doorgegaan met zichzelf opzij zetten, en alles accepteren. . We hebben haar zo goed mogelijk proberen te helpen, stimuleren, zonder er al te veel bovenop te zitten. Te focussen op haar welzijn, en niet op hoe zo’n nare vent haar vriendje is. Ze is best eenzaam. Corona tijd helpt ook niet echt. Van de zomer besloten ( zij!) dat ze naar een psycholoog wil. Teveel dingen zijn eng, ze accepteert veel te veel. Opgestart. Wachtlijst van maanden natuurlijk. Die zou inmiddels bijna om moeten zijn.

Tot onze volle verbijstering (en opluchting) meldde ze 2 weken terug dat ze het uit ging maken. Kraakheldere analyse. Hij heeft rare ideeën ( Thierry baudet, viruswaanzin, complotdenken, noem maar op), valt haar daar avonden mee lastig, en toont 0 belangstelling voor haar leven. Hij wil nooit bij ons thuis zijn, en past bij of tussen alle andere mensen die ze nu ontmoet en aardig vindt ( studie, toneelclub) . Hij loopt met nep mitrailleurs rond ( als hobby, schieten in zo’n legerpak In een of ander reservaat in t bos) en speelt hele nachten duistere games. Zij houdt van theater, literatuur, en speelt piano.

Ze heeft t inderdaad uitgemaakt. We zijn zo trots op haar. En zo opgelucht. Want ze was echt nog maar een schim van het meisje dat ze eigenlijk is/ wil zijn. En ook dat ziet ze zelf heel goed in.

Maar nu. 2 weken later...het lukt niet. Ik zag het aan de manier waarop ze met haar telefoon omgaat, en zelfs aan de blik in haar ogen. Er is weer contact. Heel veel. Ze wil er eigenlijk niet over praten, met niemand ( zoals ze zelf zei.,,want dan gaat iedereen roepen hoe zo’n slecht idee dit is....) maar ze heeft het mij toen ik er om vroeg wel toegegeven.

Ze kan niet tegen hem op, dat is al 2 jaar het probleem. Hij is een griezelig gladde prater, en ze heeft hem 2 jaar lang laten bepalen hoe de dingen gingen, wat er wel of niet gebeurde. Ze heeft onvoorstelbaar veel geaccepteerd voor ze de stap heeft durven nemen ermee te kappen. En nu zie ik het onder mijn ogen gebeuren dat het over een week weer ‘aan’ is...

Alles in mij schreeuwt om actie. Op haar inpraten. Broers, vriendinnen, wie dan ook in stelling brengen om haar te overtuigen dat ze dit NIET moet doen. Ze is zo dicht bij de vrijheid. En het heeft haar zoveel gekost om die stap te nemen.
Tegelijkertijd ben ik als de dood dat we weer in een parket komen waar we wel eerder zijn geweest..,vriendje roept A, wij ( of de rest vd wereld ) B, en zij er min of meer willoos tussen in. En dat passieve/ afwachtende/ bange / geen ruimte voor jezelf nemen dat is nou eigenlijk precies waar ze wil/ moet werken.

Wat zouden jullie wel/ niet doen? Kan ik haar ueberhaupt helpen zonder dat ik haar in een bepaalde richting push? En is dat erg?

Wat ik zou doen

Ze heeft aan jullie laten weten dat ze het uit ging maken, en dat ook gedaan. Ik neem aan dat jullie haar toen de hemel in geprezen hebben. Daar zou ik op aanhaken. Ze heeft nu verteld dat er weer contact is maar ze wéét dat ze zich van hem los moet maken. Vraag haar wat ze van jullie nodig heeft om het vol te houden. Haar telefoon innemen? Huisarrest? Een verbod op contact? Een paar weken ergens anders logeren, bij familie of vrienden? Laat haar zelf meedenken wat haar kan helpen. En tegelijkertijd, heb oog voor haar verdriet. Ook al zag ze zelf de noodzaak en heeft ze zelf de knoop doorgehakt, het uitmaken met iemand met wie je al zo lang een relatie hebt, en die zoveel invloed had en heeft is lastig. Ze is aan het afkicken. Misschien is dat ook een metafoor die ze kan begrijpen? Een drug geeft een roes, waardoor je je prettig voelt, maar het is gif. Toch kan het voelen of je niet zonder kan, en het kost tijd en doorzettingsvermogen om er vanaf te komen. Geldt ook voor deze man/jongen. Dus help haar door een soort afkickprogramma voor en met haar te maken. Afleiding, veel naar buiten, praten met vriendinnen. Misschien is die psycholoog binnenkort beschikbaar? In ieder geval zeer de moeite waard om daar nog even achteraan te bellen en er druk op te zetten.

Heel veel succes en sterkte. Ik hoop dat ze het volhoudt...!