Meisjes van 17 - ik slaap er soms niet van....
17 jaar geleden kregen wij een prachtige meisjetweeling - gelukkiger kon niet - iedereen was er van overtuigd hoe zwaar en hoe moeilijk dit moest zijn.
Allesbehalve dat! Het was genieten met hoofdletters. Tot een jaar of 3 geleden en de pubertijd er keihard inschoot. En dan nog mag ik niet klagen, we gaan gewoon naar school, hebben een diploma gehaald, doen het goed op school, gaan regelmatig uit maar niet overdreven veel, er wordt nog niet eens geblowd omdat we walgen van drugs (uiteraard roken we wel... en drinken we ook een wijntje) maar het geruzie... Om niets schieten de kanonskogels door het huis met grof geschut. Het taalgebruik is afgrijselijk en de oudste van de twee heeft tegenwoordig de eigenaardigheid om weg te lopen als het haar niet zint waardoor ik me als moeder vreselijk ongelukkig en schuldig voel. Ik zie dat mijn man er bijna klaar mee is en ook zijn best niet meer wil doen voor het tweetal, na jaren van ruzies, grote monden, hangen op de bank, huilbuien uit het niets (mn mobiel is nat geregegend en nou doet ie het niet meer...)... dagen gaat het goed, zijn ze gezellig lief leuk behulpzaam maar ohwee als er maar iets tegen zit, ik kan er niet meer tegen, gewoon echt niet meer! En ik heb geen flauw idee wat ik er aan moet doen. En dan de buitenwereld... wat een mooie meiden hebben jullie en altijd zo leuk en zo gezellig en zo behulpzaam en zo.. jaja maar ondertussen.... WAT WAT WAT moet ik doen? We hebben nog een zoon van een flink aantal jaar jonger die hier altijd tussen zit en die het ook niet meer leuk vindt en dan de relatie met mijn man die hierdoor echt verslechterd? Hoe moet ik hier in vredesnaam mee door gaan? Kan iemand mij garanderen dat het echt over gaat en beter wordt????
Ruimte
ze zijn allebei druk bezig zichzelf uit te vinden en dat kost ruimte. In de eerste plaats van die even oude zus en vervolgens van jullie drie, jij, je man en jongste broer.
Ik weet zeker dat het beter zal worden, binnenshuis is het gezinsleven vaak heel anders dan wat de buitenwereld ziet - laat dat een schrale troost zijn.
Ga af en toe met een van je kinderen er tussenuit. Wat eten/drinken, winkelen, wandelen, fietsen, sporten, gewoon even een op een. Rustig. Dan kun je horen wat er allemaal speelt en kun je ook naar voren brengen wat jouw gevoel is.
Als er sterke taal wordt gebruikt, stuur die persoon dan buiten beeld. Op school of werk wordt dat ook niet getolereerd, waarom thuis wel? Time out. Negeren die hap. Of loop zelf even het desbetreffende vertrek uit.
Oh ja, en maak tijd voor samen, je man en jij. Het zijn lastige tijden, maar het gaat over.
Sterkte!
Ja echt, het gaat voorbij
Het ene jaar zit je nog met de handen in het haar en het jaar erop vraag je je opeens af hoe lang het geleden is dat ze voor het laatst voor opwinding hebben gezorgd.
Mijn 'truc' was altijd dat ik per dag leefde. Was het maandag een ramp, dinsdag stond ik weer op met frisse moed. Het is een manier om ergernis niet mee te slepen, maar voor het slapen gaan bij de voorbije dag te kunnen laten.
Taalgebruik wat ik niet tolereer, tolereer ik ook echt niet in huis. Maak je maar groot en ga bij je dochters staan, diep in de ogen kijkend met "Je weet dat we dat taalgebruik niet toleren." Laat zien dat je het meent. Als ik lees wat mijn dochter er op Facebook af en toe uitbraakt wordt ons heel wat grofs bespaard in huis, het schijnt des pubers te zijn. Maar niet in huis, daar gelden mijn/onze regels. Ik ben ervan overtuigd dat ook deze slechte gewoonte afneemt naarmate de pubers ouder worden.
Wat betreft het gehak op elkaar, heb ik gemerkt dat mijn inmiddels volwassen oudste dochter heel wat toleranter praat over haar jongere (inmiddels ook 'volwassen') zus. Het is toch opeens 'mijn lieve zus en als er wat met haar gebeurt dan... '. Ik heb er álle vertrouwen in dat ze in de toekomst met elkaar overweg kunnen.
Heb hoop
Dank je wel
dank....ik weet ook wel dat het van voorbijgane aard is maar momenteel is de sfeer te snijden en roept ze keihard dat wat wij (zij en ik dus) samen hadden heel bijzonder was maar dat ik er voor zorg dat het niet meer gaat... Ik ben nu zover dat ik gezegd heb dat dat prima is, dan maar niet meer maar dat ik van meisjes van 17 een wat meer volwassenere houding verwacht. Uiteindelijk weet ik van mezelf van vroeger dat het echt wel weer goed komt.. ondertussen loopt mijn man met zn hoofd tussen zn schouders te sikkeneuren omdat hij zo teleurgesteld is, alweer.. We gaan maar eens vroeg naar bed!
Dank
Ik weet zeker dat je gelijk hebt en dat het allemaal goed komt.. uiteindelijk zijn er zoveel dagen dat het wel fijn is maar momenteel... En ik zie ook wat er mis is, een vriendje wat maar blijft hangen en wat niet wil, het voelen dat je groot wordt maar dat je eigenlijk een klein meisje wilt zijn maar dat natuurlijk ook weer niet wilt zijn, het meer verantwoordelijkheden krijgen van een mbo opleiding een bijbaantje omdat je persé met vriendinnen naar het buitenland wilt, ik zie het allemaal en herken het heel goed maar het zijn geen redenen om het allemaal maar goed te vinden - ik ga het vanaf nu negeren, haar slechte gedrag....zei ik heel stoer!
Het valt niet mee
maar helaas is het een fase waar de meesten van ons doorheen moeten. Sterkte
Je bent er bijna
Ik herken ook wat kaaskopje schrijft.........Net als je denkt dat nu écht een grens in jezelf is bereikt en dat je eraan onderdoor gaat is het opeens,zomaar uit het niets over....
Je wacht op de volgende keer...en dan komt die niet.
En dan misschien nog na 1 maand en dan denk je 'gut het is wel heel lang goed gedaan deze keer' en zo duurt de gezellige tijd ertussen langer en langer....En opeens gebeurd het helemaal niet meer!
Dus ik denk ook dat je er bijna bent...dat dit de laatste stuiptrekkingen van de puberteit zijn en dat het zo dadelijk allemaal in rustiger vaarwater komt.
En dan zie je ook weer andere dingen, dat ze zo zelfstandig zijn geworden en zo best verstandige beslissingen kunnen nemen die je eigenlijk in het begin nog verbazen ook.
Nog even triets.....je bent er bijna, tanden op elkaar,tot 10 tellen en erna gewoon doen of er amper wat aan de hand was. Dat werkt het beste.
groeten albana
Oh jee...
Bij ons is het nu net allemaal begonnen, dochter is 14 jaar... Duurt het echt zó lang? Aiaiai... ik heb nu al dagen dat ik gewoon denk: Zo hou ik toch niet meer van die meid, of nee, ik hou wel van haar maar niet van haar gedrag. Bah, brutaal, arrogant, niets uit zichzelf doen. Mij kleding laten kopen en vervolgens niet meer dragen en dan weer boos zijn omdat ik nu even niks nieuws koop. Als ik dan wel iets nieuws koop ben ik -heel even- de liefste, tot er weer iets is wat haar niet aanstaat. Kan iets heel kleins zijn. En hóp: tevredenheidsmeter daalt meteen weer tot nul.
Zelf was ik geen moeilijke puber. Ik vond het altijd zo zielig voor mijn moeder, dan wilde zij mij verwennen en dan vond ik niet nodig dat ze geld aan mij uitgaf (ik geef nog steeds moeilijk geld uit 
) En ik denk dat ik gewoon goed meehielp thuis. Ik kan het hen niet meer vragen maar ik was geen moeilijke dochter denk ik.
Mijn dochter daarentegen... grrrr... wat een moeilijke tijd. Uren zie ik ze niet, achter de laptop zit ze heel belangrijke dingen doen op twitter en alle andere media...Ja, oké, daar heb ik niks mee en vind dat dus onzin. Nee dat zeg ik niet tegen haar... Ik herken het gewoon niet dit gedrag. Ben ik aardig, vind zij me overdreven. Ben ik boos, staat ze me smalend aan te kijken, zo van; och ben je nou boos... Reageer ik niet, nou dan is het huis ook te klein. Ze blijft doorgaan tot ik wel moet reageren. Negeren helpt dus niets, ik vertrek meestal zelf maar. Vitten op broer, papa om haar vingertjes winden. Oh oh, wat een lastige leeftijd. Probeer ik het met humor (wat voorheen áltijd werkte) nu draait ze haar ogen naar boven en sneert; je hoeft niet zo grappig proberen te doen hoor, het is niet leuk... Help!
Meg
Jouw laatste alinea, die had ik bijna woord voor woord geschreven kunnen hebben. Stukken van de eerste ook trouwens.
Hier ook een (net) 17-jarige die enorm sfeerbepalend kan zijn, en dan niet op de positieve manier. Nouja, dat kan ze wel natuurlijk, als ze wil, maar daar zit nou net het punt 
. Het is echt iets van het laatste halfjaar ofzo, voor de rest is ze best pittig maar nooit een heel erg moeilijke puber geweest. Dus ook hier is het even wennen.
Het zal ook best iets te maken hebben met het eindexamenjaar, op de drempel staan van iets nieuws, zelfstandiger moeten worden en dat stiekem eigenlijk liever nog niet willen misschien. Keuzes moeten maken en een beetje bang zijn dat je dat niet goed doet. Zoiets.
We zitten het nog maar even tandenknarsend uit, hopelijk zijn dit inderdaad de laatste puberstuiptrekkingen zoals ik hier lees. Maar soms wou ik dat we een jaar verder waren
(Tis een fase, tis een fase...........)
