Met de handen in het haar

Weet je

als ik jouw partner was dan zou ik met mijn puberzoon heel hard weglopen. Je doet zo onaardig over hem, daar zou ik mijn kind niet bij willen laten wonen.

Dank voor jullie begrip en voor oordelen Elk huisje heeft zijn kruisje
Ik en mijn vriend gaan ons ermee redden.

Over me zelf Saar.Ja ik zit er mee.heel erg.Dat iemand zich zo kan verwaarlozen door een hele slechte verzorging.omdat het mij aan het hard gaat en de weg niet meer weet hierin roep ik hulp in.Maar oordelen nee dat vraag ik niet.
Denken jullie nou echt dat mij de situatie niets doet.Hallo ben 24 uur met de jongen.Na jaren knokken gooi ik voor nu effe handdoek in de ring.

Anno

Je zult het zelf niet zo ervaren blijkbaar maar de reacties uit dit draadje zijn juist bedoeld als hulp.

Zo zijn ouders

".Hij heeft een beste rugzak en zit op een so school."
Dat triggerde mij. Helaas heeft zijn vader zich er met een Jantje van Leiden vanaf gemaakt. Onbegrip vermoed ik.
Ik ken een, inmiddels, middelbare man die door zijn moeder door veel samen doen erg ver gekomen is. Hij werkt in het zuiden van het land en heeft een ingenieursfunctie.
Nog steeds gaat ze, inmiddels bijna 80, elke veertien dagen naar hem toe voor kleine handreikingen, ondersteuning die hij op dat moment nodig heeft.
Zijn zus zal dat overnemen mocht moeder er niet meer zijn.
Ik ken ook een jongeman die door zijn dominante vader en veel te lieve moeder zo snel mogelijk het huis is uitgewerkt. Ondanks een briljante middelbare schooltijd is hij inmiddels aan zijn vierde studie bezig. Kan niet voor zichzelf zorgen en dreigt van zijn kamer afgezet te worden vanwege een actie van medebewoners tegen de vervuiling, ratten en stank.
Beiden hebben een vergelijkbare diagnose. Bij de een was er wel het begrip dat je cognitief nog zo briljant kunt zijn maar praktisch veel extra uitleg en begeleiding nodig kunt hebben. De ander werd steeds geconfronteerd met veel te hoge eisen want: als je zo slim bent kun je toch ook wel voor jezelf zorg?
Helaas. Jammer hoor.

Straf

"Hi ging niet school stond meneer niet aan.Nu dus reclasseringtraject."
Dat zal hem leren, maar niet heus.
Hopelijk zit er iemand bij de reclassering die wel snapt waar dit over gaat en die nog iets voor deze jongen kan betekenen. Want van zijn vader en stiefmoeder hoeft hij het niet te verwachten.

Planbord

Hij hoeft het ook niet eens te zijn met het planbord. Het is het planbord van de volwassenen. Je kunt toch wekelijks vragen wanneer hij moet werken en dat dan zelf invullen?
Hoe vaak hebben jij en/of je partner aan zijn kamerdeur gestaan en gevraagd of hij nog wasgoed heeft? Doe ik zelf ook wekelijks bij mijn kinderen.

Structuur

Zon soort misverstand dat sommige hulpverleners je met droge ogen kunnen wijsmaken. Sommige kinderen en jongeren hebben meer voorspelbaarheid nodig, meer uitleg, voordoen en samen doen, veel langer dan een gemiddeld kind. En bovendien iemand die zich interesseert wat dit kind motiveert en hoe het denkt en wat wel werkt en wat niet. En die in staat is om dat geduldig en niet veroordelend samen uit te puzzelen.
Want het valt ook echt vaak niet mee, vooral als je er geen handvaten bij krijgt. Voor sommige opvoedsituaties kun je je beter wat bijscholen want niet iedereen wordt geboren met de vaardigheden om ook een kind dat ingewikkelder in elkaar zit goed bij te staan in de weg naar volwassenheid.
Structuur kun je van alles onder verstaan, vaak heel prive, vaak komt het neer op een soort idee van dwang.

Structuur

Structuur is helpen en begeleiden. In een bepaalde regelmaat. Iemand helpen groot en zelfstandig te worden. Lijkt er op dan TS in een sitatie is beland die al in een negatieve spiraal zat. Het valt niet mee om daar dan "even" uit te komen. Die jongen heeft geduld nodig en veel helpende handen, denk ik. Niet dat hem wordt opgelegd om de bedtijd van een 10-jarige aan te houden. Ik zou zelf persoonlijk ook niet op commando kunnen slapen.

daar zit de sleutel

"Wat betreft vergelijk......wou alleen maar mee geven dat ze beide nagenoeg de zelfde regels/afspraken hebben hier in huis.Dat er 1 zich nergens aan houd al maanden niet dan ja weet ik het ook niet meer."

Ik snap wat je bedoelt hoor, het klinkt ook heel vanzelfsprekend.
En toch zit hier waarschijnlijk wel de sleutel. De regels en afspraken die voor het ene kind goed werken, werken voor deze jongen overduidelijk niet. Het is verdrietig dat jullie gezin - maar vooral deze jongen - hieronder lijden. Vandaar mijn eerdere suggestie: zoek hier professionele hulp bij. Het is geen standaard jongen, hij beleeft de wereld om zich heen anders. Niet als een 17-jarige, maar net zo min als een 12 of 13 jarige. Hij zit wel in het lijf van een 17-jarige en heeft 17 jaar 'levenservaring'.

Dus hoe vanzelfsprekend en eerlijk het ook klinkt dat iedereen in het gezin dezelfde afspraken en regels heeft, het is het niet.

Ik trek jouw inzet niet in twijfel, ik geloof direct dat jij je enorm inzet (of hebt ingezet) voor jouw stiefzoon. Maar waar het uiteindelijk om gaat, is hoe het uitpakt. Voor jullie allemaal. En het pakt momenteel niet goed uit, daarom schrijf je hier ook. Het gaat gewoon niet goed. En misschien een schrale troost: veel ouders van (licht) verstandelijke beperkte kinderen komen in de problemen, zeker in de pubertijd.

Je zult (nog) beter moeten ontdekken hoe hij de wereld om zich heen beleeft en ervaart. De ervaring leert dat het juist op dat vlak vaak mis gaat. Daardoor ontstaat een mismatch en wordt hij zowel ondervraagd én overvraagd. Een deskundige (bijvoorbeeld een orthopedagoog met expertise en ervaring met deze doelgroep) kan je helpen om dat inzicht wel te krijgen. En met je meedenken welke manier van begeleiden daar bij past. Als ouder heb je enorm veel in je 'gereedschapskist', maar je bent je daar vaak amper bewust. Dus aan de ene kant gaat het om realistische regels en afspraken, maar daarnaast ook over de manier waarop je hem helpt om verder te komen in het leven, om zich aan regels te houden etc.

Praktisch

Een vriendin huurde een heel geduldig iemand in om wekelijks met puber diens kamer op te ruimen en in te richten. Iemand anders, heel geduldig, kwam helpen met huiswerk maken.
Inmiddels is deze puber wel begeleid zelfstandig op kamers, kookt en doet de was zelf, en vervolgt daarbij nog zijn schoolopleiding op speciaal onderwijs.

jeetje

wat hang jij daar de huishoudster/vervangmoeder uit. Waarom laat je vader niet de was doen en gesprekken met zoonlief voeren? Ik zou daar mooi voor passen hoor. Heb je trouwens zelf kinderen?

Kaori

Ik kan je in een gewone werkweek tot een half jaar vooruit geven hoe laat we eten en in grote lijnen ook nog wat we eten. ===

Zelfs ik op mijn 56ste voel nu ongehoorzaamheid in me opborrelen.

MEE

Misschien kan je advies vragen bij MEE. Zij zijn gespecialiseerd in mensen met een beperking. Mogelijk kan je via hen ook een maatje aanvragen die je stiefzoon kan begeleiden met dit soort dingen.
En verder vraag ik me nog steeds wel af uit wat voor situatie hij komt. Blijkbaar heeft hij van zijn eigen vader en moeder heel veel dingen niet geleerd. Die kan jij niet zomaar veranderen. Lijkt me een hele lastige situatie waar je in zit. Ik zou het er goed met je partner over hebben, hoe je je erover voelt. Als je zelf echt ongelukkig hiervan wordt zou ik inderdaad overwegen apart van elkaar te gaan wonen. Mogelijk zal vader dan de hulp wel inzetten voor zijn zoon, want dat lijkt me ook in die situatie nodig.

Soms

Vraagt iemand om advies om er vervolgens achter te komen dat ie alleen maar even gehoord wilde worden geloof ik?

AnneJ (ot)

"Ik ken een, inmiddels, middelbare man die door zijn moeder door veel samen doen erg ver gekomen is. Hij werkt in het zuiden van het land en heeft een ingenieursfunctie.
Nog steeds gaat ze, inmiddels bijna 80, elke veertien dagen naar hem toe voor kleine handreikingen, ondersteuning die hij op dat moment nodig heeft."
Wat ontroerend...en het biedt ook hoop.

Wat ik niet begrijp

is dat TS hier komt voor advies en als dat wordt gegeven boos wordt. Erg jammer want iedereen doet zijn best.

Persoonlijk denk ik dat het niets uitmaakt of een kind een beperking heeft of niet. Als ouders zijnde kijk je naar je kind, wat het wel kan en wat niet. Op de gebieden dat het goed gaat, laat je meer los. Op de gebieden dat het nog niet goed gaat, ga je kijken hoe je het kind kunt helpen om ook daarin te groeien. Bij dat laatste kun je ook tot de conclusie komen dat sommige kinderen daar altijd moeite mee blijven houden. Soms kun je misschien nog een een alternatief bedenken en soms zal er op een bepaald gebied altijd hulp nodig blijven.

Als ik goed de informatie heb mee gekregen, heeft deze jongen hulp nodig bij het opruimen van zijn kamer. Eerst helemaal samen de kamer doen en na een paar maanden, kleine stapjes terug doen tot een meer coachende rol. Tenminste dat zou ik doen.

@TS, ik krijg het gevoel dat jij het ziet als onwil van stiefzoon. Kun je het ook anders zien? Dat het geen onwil is, maar dat hij het gewoon (nog) niet kan? Dat er bij hem waarschijnlijk heel veel frustratie zit omdat hij beseft dat jullie verwachten dat hij het gewoon moet kunnen? Dat hij daarom dingen van tafel veegt omdat het hem herinnert aan zijn onkunde?

Paddington

"Persoonlijk denk ik dat het niets uitmaakt of een kind een beperking heeft of niet. Als ouders zijnde kijk je naar je kind, wat het wel kan en wat niet."

Er zijn massa's ouders die hulp nodig hebben bij de opvoeding van hun 'kind-met-iets'. Gewoon, omdat je de gebruiksaanwijzing van je kind er nu eenmaal niet bij krijgt. Een kind met een verstandelijke beperking (maar ook een kind met bijvoorbeeld autisme) beleeft de wereld om zich heen anders. Daar moet je inzicht in krijgen. Bijvoorbeeld door veel te lezen, door te praten met andere ouders, door deskundige begeleiding... en natuurlijk door goed naar je kind te kijken, maar dat laatste alleen is vaak niet genoeg.

Ik denk dat het van ouders soms veel moed vraagt om de stap te zetten naar 'hulp'. Want hulp zoeken voelt als falen. Zeker als er uiterlijk aan een kind niets te zien is, zoals bij veel (licht/matig) verstandelijk beperkte jongeren het geval is. Het is belangrijk om te erkennen dat het wél verschil maakt dat je een kind met een beperking hebt. En dat, wat dit kind nodig heeft, mogelijk niet in de standaard-ouder-gereedschapskist zit. Je zult als ouder dus goed moeten weten wat in jouw kistje zit, en dat waar nodig aanvullen. Niet eenmalig, maar steeds weer opnieuw.

Frustratie

Om even aan te sluiten bij Paddington, leef ik me even in:

Ik kan ik me voorstellen dat hij zich ongelukkig voelt in deze situatie. Zijn geestelijke vermogens lopen dus achter op zijn leeftijd, hij is qua leeftijd nog een jonge puber. De oude gezinssituatie zal hem niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Een kind heeft zijn moeder nodig, maar dat is kennelijk anders gelopen. Dan ontmoet vader een nieuwe vrouw. In het huis van de nieuwe vrouw is het altijd netjes. Als je zelf minder netjes bent, voelt dat heel erg ongemakkelijk. De nieuwe vrouw word je stiefmoeder en gaat je vertellen hoe je je moet gedragen. Daar voel je je ongemakkelijk bij, misschien zelfs boos. Zo was hij het niet gewend en nu opeens wel?? Dus gaat de puberkont tegen de kribbe. De meeste kinderen die in een warm nest opgroeien weten dat ze geen risico lopen om de liefde van hun ouders te verliezen als ze al bokkend door de puberteit heen springen. Vertrouwt stiefzoon van TS er ook op dat haar liefde onvoorwaardelijk is? Ik denk het niet. En dat lijkt niet onterecht. Waarom zou je dan meewerken?

@Ijsvogeltje

Dat er ouders zijn die hulp nodig hebben begrijp ik. Ik ben mij namelijk zeer bewust van de verschillen in mensen. Net als bij kinderen zijn er ouders die het niet kunnen omdat ze het niet hebben geleerd en ouders die het gewoon niet in hun mars hebben.

Als je dan de stap neemt als ouders om hulp te vragen is dat in mijn ogen alleen maar goed. Je eigen onkunde/onmacht onderkennen om je kind te helpen zien veel ouders als falen. Dat is heel jammer.

Daarnaast zijn er ook ouders die geen hulp nodig hebben, ook niet met een kind met een beperking. Ouders die het geluk hebben om hun kind aan te voelen en daardoor kunnen helpen. Zoals de 80-jarige moeder die AnneJ benoemde.

Ik krijg een beetje het gevoel dat jij het idee hebt dat je iemand moet verdedigen. Zo is het in geen geval bedoelt. Ouders die om hulp vragen kijken dan toch juist naar hun kind?

Latten

Als jij je niet verder wilt verdiepen in de problematiek van dit kind en de echte oplossignen daarvoor, en dat zou ik begrijpen want genoeg biologische ouders willen dat al niet (ook in jullie geval, moeder is weg en vader doet vrijwel niks), dan denk ik dat het voor iedereen beter is dat jullie weer apart gaan wonen totdat de zoon van je vriend het huis uit is. Realiseer je wel dat dat niet op zijn 18e maar waachijnlijk op zijn vroegst rond zijn 25e zal zijn, gezien zijn achterblijvende mentale leeftijd. Tegelijkertijd is er niet zoveel mis met een lat-relatie, je deelt de leuke dingen en de moeilijke dingen laat je liggen waar ze horen: bij je vriend. Als je een woning kunt vinden die enigszins in de buurt van je vriend is, dan is het een prima oplossing.

Latten

Met latten is niets mis, maar ik vraag me wel af of ik een relatie zou willen met iemand die moeite met mijn kind heeft, hoe begrijpelijk die moeite ook kan zijn. Wie met mij in zee gaat, gaat ook met mijn kinderen in zee, wie mijn kinderen afwijst, wijs ik ook af. Het belang van het kind gaat voor mij áltijd voor.

Paddington

"Ik krijg een beetje het gevoel dat jij het idee hebt dat je iemand moet verdedigen. Zo is het in geen geval bedoelt. Ouders die om hulp vragen kijken dan toch juist naar hun kind?"

Oh sorry, het was niet bedoeld om iemand te verdedigen. Ik schrijf het vooral op om ook TS in te laten zien dat het heel normaal is om hulp te vragen als je er zelf niet meer uitkomt. Op basis van wat ze hier schrijft, lijkt ze zich vooral aangevallen te voelen en juist niet bereid om hulp te vragen. Ze gaat juist in de verdediging, en lijkt tips en suggesties als aanval op haar eigen inzet te ervaren.

Kaaskopje, niet afwijzen

Door toe te geven dat de situatie voor jou te zwaar is, wijs je zijn zoon niet af, maar geef je de grenzen van je eigen kunnen aan. TS zegt expliciet dat deze zoon ook zijn lieve kanten heeft. Als de druk eraf is, als zij niet meer het gevoel heeft dat ze hem moet opvoeden, is er meer ruimte voor ontspanning en voor die lieve kant. Als het zwaar wordt, kan ze denken: ik ga straks weer naar mijn eigen huis. Dat maakt alles lichter.

Ik heb zelf ook kort een vriend gehad die letterlijk zei geen zin te hebben in de moeilijke kantjes van mijn kind, want hij werke er al professioneel mee. Nou ja zeg! Dat was inderdaad snel achter de rug: vriend eruit, want kind hoort bij mij en gaat altijd voor de nieuwe relatie.

Niki

In theorie heb je gelijk, maar voelt het in de praktijk ook zo als je aangeeft de situatie niet aan te kunnen? Ik zit niet in de situatie van TS maar ik kan me voorstellen dat ik niet zoveel zin zou hebben in een vaste relatie waarin mijn kind als stoorzender wordt ervaren. Ondanks dat mijn zoon ook wel lief gevonden wordt, buiten al die storende momenten. Dan maar niet. Dus blijf ik in deze situatie toch vinden dat als je de vader wilt hebben, accepteer je dat de zoon bij 'de deal' hoort. Er zijn ook ándere situaties mogelijk. Die komen hier op OO ook wel eens voorbij. X en Y krijgen een relatie. X en Y hebben kinderen, die dat geen goed plan vinden en verstieren elk gezellig samenzijn. Dan zou ik het op latten houden tot de kinderen de deur uit zijn.

Onwil/onkunde

Paddington schrijft:
“TS, ik krijg het gevoel dat jij het ziet als onwil van stiefzoon. Kun je het ook anders zien? Dat het geen onwil is, maar dat hij het gewoon (nog) niet kan? Dat er bij hem waarschijnlijk heel veel frustratie zit omdat hij beseft dat jullie verwachten dat hij het gewoon moet kunnen? Dat hij daarom dingen van tafel veegt omdat het hem herinnert aan zijn onkunde?“

Dit lijkt me heel belangrijk. Heeft bij ons voor grote verbetering in sfeer thuis geleid. Boek waarin dit goed uitgelegd staat is het explosieve kind van Ross Green, ook op www.livesinthebalance.org vind je info.
Verder zou lezen over executieve functies bij pubers informatief kunnen zijn, hebben wij ook veel aan gehad, sommige taken die in ogen van volwassenen eenvoudig lijken, kunnen toch teveel vragen: opsplitsen in deeltaken, en van die deeltaken je kind steeds meer laten doen, werkt beter dan het spreekwoordelijke in het diepe gooien. Ons jongste kind is daar iig totaal niet bij gebaat! Slim maar, pubereditie van Peg Dawson en R. Gure, bvb.zou je kunnen bekijken.

en vader?

Wat is nou eigenlijk de rol van vader in dit geheel? Ik vind dat er veel te veel op de stiefmoeder neerkomt. Laat hij die vieze onderbroeken uitwassen (of zorgen dat zoon het zelf doet) en gesprekken over afspraken e.d. maken.

Frustrerend

Hey,

Ik begrijp je frustratie volkomen.hier hetzelfde verhaal.zoon 16 jaar heeft ook een lichte verstandelijke beperking en is zwak begaafd.heeft een iq tussen de 72 en 80.zit sinds kort ook in een buso school omdat hij ook dat rugzakje draagt en het voor hem belangrijk is dat de druk eraf is.heeft structuur nodig in toch wat dingen.hier hangt een bord wat hij elke dag zou moeten doen.hij past dit toe,maar na een tijd worden de taken niet meer uitgevoerd.zijn uitleg hierop ik heb er gewoon geen zin in.hij krijgt er waardering voor zoals een schouderklopje,een knuffel,je hebt dat heel goed gedaan,soms krijgt hij er ook wat geld voor als beloning.kaart ik dit aan zijn psychiater word dit uitgelegd dat het door zijn beperking komt.volgens de psychiater zou ik hem overvragen.leg dan uit dat hij dit maanden aan een stuk wel kan maar dan plots zegt ik heb er geen zin meer in.met alle respect maar ik snap dan wel haar uitleg niet wat het overvragen hiermee te maken zou hebben als hij maanden aan een stuk dit wel kan?
Lijkt mij eerder iets van ik ben puber en nu doe ik eens niets meer.hij geeft dit ook toe,ik kan het wel maar heb geen goesting.
Psychiater heeft hier geen oor naar.wat mij vooral zorgen maakt is dat hij op een dag zelfstandig gaat wonen en gaat werken en hij past het ik heb er geen zin toe in in een relatie of tegenover zijn baas gaat hij tegen heel veel onbegrip stoten.en gaat zijn rugzakje waarschijnlijk weer groeien...psychiater doet dan net alsof haar neus bloed en gaat gewoon door met haar uitleg....dit is door zijn beperking!!!!heel frustrerend als moeder zijnde als je ziet wat je ziet en we echt wel heel veel dingen toepassen om hem het wat makkelijker te maken en dan niet gehoord worden!!!!

Zorgen Jigy

Natuurlijk kun je je zorgen maken hoe het later met je kind zal gaan. Maar het is nog niet zo ver en hij is nog niet bij een baas. Het zou al fijn zijn als je zoon met de begeleiding op school een zo goed mogelijke opleiding krijgt. Wie weet valt het kwartje wel als hij later werkt. Of hij haakt een keer af en ervaart dan de consequenties.
Wat ik me ook afvraag is of zon afhaakmoment niet samenvalt met stress elders, thuis of in zijn hoofd. Ze maken vaak ook een sociale ontwikkeling door die soms ten koste gaat van hun cognitieve ontwikkeling.
Ik denk dat je jezelf bevestiging zal moeten geven. Het valt niet mee, je maakt je zorgen, deels terecht. Echter waar blijft het vertrouwenin wat je zoon wel zelf kan? En waar kun je naast hem gaan staan? Per slot wordt het toch echt zijn verantwoordelijkheid en hoe beter jij een coachende en niet dwingende en forcerende en de lat te hoog leggende houding aan kunt nemen als ouder, des te beter het zal gaan.
Geloof je psychiater die jou blijkbaar niet voldoende kan bevestigen. Het is onmacht van je zoon maar daar kun je zo goed mogelijk mee leren omgaan.
En al zou je het als onwil gaan benoemen, wat wil je dan voor maatregel daarbij? Kun je een gesprekje daarover aan en werkt dat dan ook zo dat je zoon zich wel weer in gaat zetten?
Ik zou toch niet al teveel met straffen en belonen gaan werken. Dat werkt zeker niet meer als school of jijzelf er niet meer bij zijn.
Help je zoon om zo zelfstandig mogelijk te worden. Laat het wat meer los en steun hem wat meer. Wie weet kan hij je nog verrassen.

Anne j

Beste Anne,

Vind het de uitleg heel duidelijk.waarom krijg ik deze niet bij de psychiater?maar in de fases waar je het over hebt zitten we eigenlijk al.die beloning voor het werk dat hij doet is één van de dingen die we moesten doen van de psychiater.straffen doen we niet als hij het niet doet doen we niet.dit heeft geen zin omdat we idd weten en rekening moeten houden met zijn beperking en straffen voor hem stress betekent.probeer ik de psychiater uit te leggen dat ik het belangrijk vind dat hij zo goed mogelijk zelfstandig word zoals jij het zelf omschrijft worden we daarin door de psychiater eigenlijk niet begrepen.en krijgen we daarin verder geen advies dan alleen dat het door zijn beperking komt.we weten dat hij een beperking heeft...maar echt advies krijgen we niet wat de zelfstandigheid betreft.en sorry maar dan loop ik als ouder ook vast.want wij luisteren wel en we doen wat we kunnen om het hem zo comfortabel mogelijk te maken.maar we krijgen geen advies als hij de taken niet doet.en het los laten....ja idd daar heb je gelijk in.daar ben ik ook mee bezig.bedankt voor je reactie.