Mijn dochter denkt dat ze autisme heeft…

Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit een succesvol bijbaantje heb gehad tijdens het school gaan en studeren. En nu ik werk, zou ik er ook geen studie naast kunnen doen. 
Wel leuke zomerbaantjes gehad, maar de combinatie brak me altijd op. Hier dus diagnose ass, en altijd wel hulp geaccepteerd.
Soms kan het gewoon niet. 

MamaE schreef op 25-10-2023 om 22:36:

[..]

Ik zou de lat niet op nul leggen. De lat op nul leggen betekent in mijn ogen helemaal geen verwachtingen hebben. Dus ook niet dat ze naar school gaat. Dat lijkt me geen oplossing, maar een probleem erbij.

Ze krijgt 100 euro per maand zakgeld om leuke dingen te doen. Dan is werken echt niet per se noodzakelijk. Ik zou dat bedrag echt niet zomaar verhogen. Geld is eindig, ook als je autisme hebt, depressief bent of wat dan ook.
Ik zou dus niet per se verwachten dat ze een baantje zoekt, maar wel een limiet stellen aan het geld dat ze zomaar krijgt.

Natje schreef al eerder dat haar dochter zich regelmatig ziek meldde op haar werk als ze geen zin had, maar dan wel naar een feestje ging. Dat kan natuurlijk niet, diagnose of niet. Dan is het kwijtraken van je baantje wel een consequentie van je eigen gedrag en keuzes.

Wat ik wel zou doen is naast haar gaan staan en vragen wat zij van jou nodig heeft om het leven net wat makkelijker te maken.

Ik zeg niet dat de lat permanent op 0 moet, maar nú is alles haar blijkbaar even teveel. Dan kan het enorm veel ruimte en rust geven als er even niks hoeft, er geen verwachtingen zijn. Belangrijkste is dat ze weer opkrabbelt en energie krijgt.

Bovendien, waarschijnlijk heeft dochter helemaal de verwachtingen van een ander niet nodig. Ik denk dat ze zelf vreselijk baalt van alles wat niet lukt en bij een ander vanzelf lijkt te gaan. Zo werkt dat hier tenminste, zoon is zijn eigen grootste vijand in dat opzicht. Verwacht vooral veel van zichzelf en wordt daar keer op keer in teleurgesteld. Dat doet echt heel veel met zijn zelfvertrouwen en plezier in het leven.

AnnaPollewop schreef op 26-10-2023 om 13:05:

[..]

De lat wel op nul leggen dus. Gewoon maar eens even helemaal geen verwachtingen hebben en iemand er laten zijn zonder dat dat op een of andere manier “verdiend” moet worden. Dat elkaar en onszelf voortdurend de maat nemen is totaal niet zinvol en alleen maar deprimerend. Het gaat uit van het mensbeeld als productiemiddel dat uit de aard lui is en voortdurend nuttig ingezet en voortgejaagd moet worden, doen we dat niet bij onszelf dan wel bij onze kinderen. Wat een droevig beeld toch, geërfd uit de industriële revolutie. Alsof je alleen waarde hebt als je (voor een ander) produceert.

Laat de verwachtingen los, en laat de dingen gewoon gebeuren. Plantjes groeien ook beter als je ze niet elke dag op staat te meten. Elke dag bijsturen werkt alleen maar averechts.

Uhh, was dit niet een reactie op MamaE van 25 okt 22:36 ipv op Jonagold?

Natje1812 schreef op 26-10-2023 om 17:02:

Ze is dus al heel de week naar school geweest behalve maandag en vandaag is ze op haar stage…Haar rapport ziet er goed uit en volgende week is er hier in België een weekje vakantie dus even rust.Ik heb gezegd dat ik niet meer ging zagen over dat baantje dat ze het zelf moet weten maar dat ze geen extra krijgt.Ik heb ook nog 2 andere kinderen die ook werken voor hun extra ik kan haar op dat vlak niet voor trekken.

Wat goed van haar! Dat is zeker een heel groot compliment waard!

Voortrekken is zeker niet de bedoeling . Maar: wij zijn wel van ons principe af gestapt dat de helft van het rijbewijs zelf verdiend moest worden. Zoon kon dat (op dat moment) niet, maar zijn rijlessen waren wel de hoogtepunten van de week. Dus wij hebben alles voor hem betaald. En ja, toen konden we bij dochter niet verwachten dat zij wel de helft zou betalen. Die heeft dus flink geprofiteerd van de depressie van haar broer.

Dus kijk wel in het redelijke naar deze situatie. Als ze niet kán werken maar wel extra geld nodig heeft voor iets speciaals, zou ik me kunnen voorstellen dat je haar incidenteel wat toestopt (binnen jullie mogelijkheden).

Zakgeld van 25 euro per week is riant. Of ze nu niet kan of niet wil werken is denk ik niet relevant. Als ze geen verdere kosten heeft moet ze het zeker kunnen redden van dit geld. Daar zou ik dus een grens trekken. 
Ik lees in veel reacties dat het goed zou kunnen zijn om de lat laag/naar nul te leggen. Dat zou heel goed kunnen werken. Ik mis hierin wel de nuance dat er nog steeds kinderen/jongeren zijn die heel duidelijk begrenzing of kadering nodig hebben om te kunnen functioneren. Het lastige is dat aan jou de taak is om te zien tot welke categorie jouw kind behoort. Dat maakt namelijk alles uit wat betreft de aanpak.