Mijn dochter denkt dat ze autisme heeft…

Misschien was het meer de wens de vader is van de gedachte wat inhoudt dat de dochter op een andere manier geholpen dient te worden. Traject diagnostiek en behandeling kent een pittige wachttijd voor 18-jarigen en ouder. 

Natje1812 schreef op 23-10-2023 om 16:10:

Dat is goed mogelijk,alleen weigert ze alle hulp.Ik denk dat ze haar mentaal gewoon niet goed in haar vel voelt door allerlei gebeurtenissen en onzekerheid en dat ze een verklaring hiervoor zoekt.Ik twijfel er sterk aan of ze autisme heeft maar ik wil haar wel serieus nemen.Ze voelt wat ze voelt natuurlijk.Ik was op die leeftijd ook geen z’on prater en vlug overweldigd bij mensen die ik niet kende enzo …maar uiteindelijk wil dat niet zeggen dat ze e het iets mis is.Met ouder worden durf je natuurlijk eerder uit je comfortzone te stappen…

Ben jij deskundig op dit gebied? Zo niet, dan is het niet aan jou om te beoordelen of ze al of niet autisme heeft (ik was bij twee van mijn kinderen overtuigd dat ze geen autisme zouden hebben, maar het was mooi wel zo).
Je zegt dat je haar wel serieus wil nemen maar zo komt het op mij niet over. Je vult erg veel in over wat ze voelt, waarom ze doet wat ze doet, wat er wel aan de hand zal zijn en wat niet. Zij is niet jou, en ze moet haar eigen pad volgen. Hoe jij was als jongere zegt weinig over haar. Dat jullie fysieke ruzies hebben (waarom zet zij haar nagels in jou als je haar uit bed wil krijgen? Heb je aan haar getrokken?) lijkt me het vertrouwen ook niet vergroten.

Ik kan me goed voorstellen dat je redelijk aan het eind van je Latijn bent, en als je denkt dat de finish eindelijk in zicht komt en ze lijkt dat nu weer te frustreren snap ik dat je even knapt. Nou is je openingspost heel kort dus ik kan daar verder weinig uit op maken, maar probeer toch ook naar jezelf te kijken, en of je eigen overtuigingen nou wel helpend zijn in deze situatie.

Misschien is het voor jullie allebei goed om even pauze te hebben, jij laat het even los om je druk te maken over haar toekomst (die komt heus wel vanzelf) en zij mag het even zelf opknappen in haar eigen tempo. Net als bij een bokswedstrijd, even allebei terug in je eigen hoek en bijkomen, en  pas na een goede pauze verder met de volgende ronde. En wie weet is strijd wel helemaal niet de juiste aanpak. In hoeverre heb je nu last van haar, en hoe zou je die lasten kunnen verminderen? 

Je dochter wordt 18 en jij trekt haar uit bed?
en zij valt jou aan?
Echt stop daarmee 
Ik lees veel over jou 
Maar wat wil dochter?
Wil ze werken?
Wat wil ze worden?
Wat zijn haar plannen

Waarom is haar gemoedstoestand zo lastig voor jou ?

en als je het nu eens omdraait. Geen hulp zoeken voor je dochter maar voor jezelf. Iemand met wie jij over de situatie kunt praten. Die misschien ook bij je thuis komt en die jou helpt om met deze situatie om te gaan. Of ergens anders, het hoeft niet thuis. Je lijkt handelingsverlegen te zijn, vast niet de hele tijd maar op verschillende momenten en gebieden wel. Hoe komt het dat je dichter je fysiek aanvalt? Was jij misschien ook fysiek aan haar aan het trekken om haar uit bed te krijgen?
Het maakt je geen slechte moeder dat dit gebeurd. Het maakt je ook geen slechte moeder als je om hulp vraagt. Juist niet. Ik vind moeders die om hulp vragen heel sterk! Je kunt je dochter haar gedrag op dit moment niet veranderen. Je eigen gedrag wel. Je kunt je dochter misschien wel wijzen op de gevolgen van haar gedrag. Niet naar school gaan zorgt voor slechte resultaten en misschien zakken. Niet naar school gaan kan ook gedoe opleveren met de leerplicht. Maak dat ook bespreekbaar (op een rustig moment).  

Je dochter staat op dit moment niet open voor hulp. Jij wel? 

Natje1812 schreef op 24-10-2023 om 14:08:

Ik sta zelf wel open voor hulp en ik merk ook wel dat rustig reageren en positieve feedback betere resultaten heeft.Het is gewoon op sommige momenten moeilijk om nog rustig te blijven.
Het is volgens mij gewoon een samenloop van omstandigheden.Het is vandaag haar verjaardag en geen berichtje of kaartje krijgen van oma is denk ik gewoon heel moeilijk voor haar.

Ze is vandaag naar school en ze ging een gesprek aanvragen bij de leerlingenbegeleidster.

Denk je dat of zei ze dat? Stop met invullen. Voor je het weet, trap je in die val, ga je haar als een triest geval behandelen en maak je haar verjaardag zwaarder dan nodig is. Terwijl zij er misschien wel even aan gedacht heeft, maar daarna weer "vrolijk" verder ging.

Ken je NIVEA? Niks invullen voor een ander. Of ANNA? Altijd navragen, niets aannemen. 

Fijn dat ze met de leerlingenbegeleider gaat praten, dat is een verstandig idee. Vergeet niet dat uit te spreken, haar een compliment daarvoor te geven.

Flanagan schreef op 24-10-2023 om 14:17:

Heeft je dochter een foto lijstje met haar en haar oma op haar kamer? Zo niet, zou dat niet een mooi verjaardagskado kunnen zijn zodat ze snapt dat jij begrijpt hoe ze haar oma soms mist?

Oh, lees net de reactie hierboven. Best contra op mijn inbreng; het was niet de bedoeling de verjaardag zwaarder te maken.

Volgens mij sluit het een het ander niet uit. Je kunt best vragen of ze graag een foto op haar kamer wil.

Fijn dat ze naar school is en een gesprek met een leerlingbegeleider gaat regelen. Ik denk dat het belangrijk is dat jij heel erg op je eigen 'dwingende oplossingsgerichtheid' gaat letten. Jij bent (heel begrijpelijk, been there done that ...) bang voor hoe het verder gaat en jij bent erg gericht op het fixen van het probleem. Maar daar is zij helemaal (nog) niet. Ik zou proberen om meer 'nieuwsgierig' te worden naar je dochter. Geen vragen stellen die erop gericht zijn om haar ergens van te overtuigen of haar iets te laten doen maar vragen stellen die erop gericht zijn haar te leren kennen. Je springt nu zó over haar ervaring en gevoelens heen: ze spreekt uit dat ze denkt dat ze autisme heeft en jij bent binnen een paar zinnen bij 'ook kinderen met autisme moeten ...' Als je nieuwsgieriger bent, vraag je bijvoorbeeld: "Goh, waarom denk je dat? Wat zie je dan bij jezelf? Hoe is dat voor jou dat je dit denkt? Vertel eens iets meer over waar je dan tegenaan loopt? Hoe lang ervaar je dat al zo?" En medeleven tonen: "Dat moet ingewikkeld voor je zijn. Dat is heel wat om te beseffen. Dat kost vast een hoop energie. Wat verdrietig voor je."

Ik weet wel dat dit bijna naïef klinkt als je een kind hebt waar je je erg zorgen over maakt maar ik weet waar ik het over heb. Het lukte mij ook maar mondjesmaat met mijn zoon en bij ons is het loslaten ook geen succesverhaal, alsof je de toekomst van je kind wél kan redden als je je maar ideaal gedraagt. Zo zit het niet. Het gaat helemaal niet goed met mijn kind. Maar je helpt je kind helemaal niet door er met zoveel angst en sturing en overtuiging in te gaan zitten en je stoot het alleen maar verder van je af. Probeer zelf wat meer te ontspannen, vertrouwen te hebben dat er mettertijd door haar heus wel een koers zal worden gevonden, dat ze stappen zal gaan zetten: kleine stappen, grote stappen, whatever, er komt vast een richting. En daar vertrouwen in uitstralen, rust bieden en de band behouden, fijne dingen blijven doen en conflicten de-escaleren. Heel veel meer kun je op dit moment niet doen. 

Sterkte Natje!