Nu al genoeg van

Vakantiewerk?

Hoi
Lijkt me een gevalletje van gauw een vakantiebaantje zoeken?
Onze meiden van die leeftijd gaan ook werken: bollenpellen en lelies koppen. Kunnen ze mooi een zakcentre verdienen en ze zijn mooi een paar weken "onder de pannen". Dat "gehang" de hele vakantie word ik namelijk ook niet goed van.

Heeft ze

Ze heeft werk, 8 - 12 uur per week. Ze heeft alleen niet veel vrienden. Dat ligt gedeeltelijk ook aan haar.

En ook nog

De aandacht voor haar gaat ten koste van de andere kinderen. Net als de negatieve sfeer in huis. Niet leuk voor mijn andere kinderen. Die maken zich ook al klein als dochter het weer op de heupen heeft. Zij ziet dat allemaal niet.

Ongelukkig

Hoe komt het dat je dochter zo ongelukkig is. Daar moet je w.s. iets mee want dat kan je niet zelf oplossen. Ik zou dat eens met de huisarts bespreken. Misschien kan hij je verder helpen.
Maar voor nu heb je daar niets aan. Kan ze nog meer werken dan die 8 tot 12 uur in de week? Dat is best weinig natuurlijk. Wat kan ze wel doen met de weinige vriendinnen die ze heeft? Gaan ze samen ergens naar toe, op vakantie bijvoorbeeld?
Ik zou toch proberen in gesprek te gaan, misschien met het hele gezin. Vertel dat jij er last van hebt en overleg samen hoe je de vakantie door gaat komen. Misschien kan ze bij iemand logeren of op een kamp gaan.

Wist ik het maar

Wist ik maar waardoor ze ongelukkig is. Ze weet het zelf ook niet. Ze heeft ook specialistische hulp gehad en daar kwam men niet veel verder dan autistische trekjes, adhd-trekjes, erg slim. Verder geen etiket eraan gehecht. Ze voelt zich niet snel geliefd. Ze is erg zwart/wit.
Meer werken gaat niet helemaal, ze werkt bij de supermarkt en die zijn aan contract en regels gebonden.
Ik heb haar al aangesproken op haar gedrag maar dan heeft ze oprecht spijt en wil ze er wel iets van maken maar als het erop aan komt, is ze dat allemaal weer vergeten.
Het helpt in ieder geval wel om hier even alles weg te schrijven.

En ik denk

dat je al een heel eind kan komen als je haar wat meer loslaat en in haar sopje laat gaarkoken. Kun je de eisen die je aan haar stelt wat naar beneden schroeven? Kun je haar gedrag, zo groot als ze al is, als het eventjes wel goed is, belonen?
Jouw gevoel van wanhoop zal doorschemeren -in het beste geval- zo niet erafstralen- in je houding naar haar. Kun je je richten op de andere kinderen die er zijn.
Handig is om minimale eisen te stellen, zo dat je geen last hebt van het gedrag.

Kan het helpen

als je haar VOOR dat het uit de hand loopt waarschuwt dat je ziet dat ze over de rooi aan het gaan is?
Bijv. door haar gedrag te beschrijven? Ik zie dat je harder gaat praten, sneller gaat praten, rood wordt of wat dan ook; en WAT kun je nu doen om weer rustig te worden? Wil je even ergens alleen zijn?
Of is het een idee om zelf eerder weg te lopen? Als je ziet dat ze zover is om uit haar pannetje te gaan: ik zie dat jij..... dus ik ga nu even afstand van je nemen? Of het goede voorbeeld geven; als jezelf ook vaak gaat schreeuwen; ik merk dat ik nu boos word dus ik wil er straks graag verder met je over praten maar nu even niet?

Het explosieve kind?

Er is een heel mooi boek, dat heet 'Het explosieve kind'. Ken je dat? Misschien een aanrader?

Wij hebben er erg veel aan gehad, aan dat boek. Het leert je om minder te kijken naar wat je kind doet, maar meer om samen met hem/haar te zoeken naar oplossingen.

Open over zijn en zoveel mogelijk negeren?

Ik herken wel een beetje dat op momenten dat ze gespannen zijn (liefde bijna over) of gewoonweg spannende tijden zijn(einde schooljaar) dat pubers dan vele malen explosierver zijn. Een algemeen praatje over wat het met je doet helpt dan niet want puber weet w.s. zelf zo wel 10 voorbeelden te bedenken dat ze niét regeerde dus overdrijf je bij voorbaat in haar ogen.
Oudste had dat ook wel eens, maar w.s. niet zo extreem als jouw puber. Maar wat ik dan probeerde als me duidelijk werd dat het weer 'zover' was haar te negeren, wat makkelijker te zijn. Meestal wél met een uitleg erbij. Ik zie dat je gespannen bent en zus en zo en als je zo bent loop ik altijd op mijn tenen omdat ik voel dat je zo bent en de confrontatie zoekt, meestal met mij. Dat je daar geen zin in hebt en dus vanaf nu haar zult proberen te ontlopen/niet te reageren tot het weer in rustiger vaarwater komt. En duidelijk maken dat dat ontlopen niet (!!) als straf an sich bedoeld is maar puur om haar wat ruimte te geven en om het niet te laten escaleren, uit de hand te laten lopen, teveel de sfeer in huis te laten beïnvloeden. Dus spreek je af...ik laat de teugels wat vieren, zal niet meer op elk woord zout leggen en jij gaat je best doen om voor jezelf op een rij te krijgen waaróm je zo gespannen bent en dát oplossen. En als je denkt dat het weer oke is en we verder kunnen of hulp of advies nodig hebt kom je bij mij.
Het 'benoemen' an sich kan al een opluchting zijn. Voor zowel jouw als haar. Het is duidelijk, jij wéét waarom ze zo doet, zij w.s. niet (typisch puber) en je reactie en hoe je even met d'r omgaat zijn geen straf maar als steun bedoeld. Gaat het wél mis...dan kan je pogingen doen om er over te praten. Wát hebben we nu afgesproken? Ben je er al uit? Deed ik iets verkeerd? De teugels even laten vieren kan ook opluchtend werken zowel voor jouw als puber. Je hoeft 'even'niet zo streng meer op te voeden (lá má even gaan...) of op de regeltjes te zitten. Dat geeft puber ook tijd om ná te denken, dit op te lossen voor zichzelf. En jouw ook om juist aandacht aan de rest van het gezin te besteden. Puber kan zich ongegeneerd terugtrekken, voor mij part de hele dag in bed liggen, voor de t.v. op de bank hangen...of wat dan ook. Ik zie het 'even' niet. Toedeloe....En die tafel die ze eigenlijk 'hoort' te dekken, dek ik mooi zelf. Je kan wel uitzonderingen maken, b.v. voor verplichtingen buitenshuis. Maak dat ook duidelijk vantevoren.
Meestal trok hier puber na een paar dagen/1,5 week 'bij' zocht dan weer toenadering...wilde praten b.v. over hoe dat voor mij was, die confrontatie opzoeken. Of over hoe ik wist dat ze zich zo rot voelde? Wilde opeens uit zichzelf tafeldekken of bood zomaar spontaan aan dat brood wel even te halen als ik in het algemeen mopperde dat ik dat vergeten was.
Ik denk dat pubers soms in hun hoofd zó druk zijn dat ze niet meer gewoon kunnen reageren en op wie reageer je je het liefste af? Op diegene waar je het meest zeker van bent dat die je niet laat vallen...(vaak je moeder dus). Geef ze dus ruimte dat hoofd op te ruimen en ze kunnen weer wat gewoner doen (voor zover pubers dat kunnen, hahaha). Ga er ook niet vanuit dat ze de hele vakantie zo gaat doen....houd de moed erin. Ze is al 16...nog even
groeten albana

Karmijn...

heb je echt geen aandelen in dat boek?

Toch vakantiewerk

12 uur vakantiewerk in een week is niet zo heel veel. Ik zou voorzichtig vragen of ze het niet ziet zitten om er een baantje bij te zoeken voor deze vakantie. Kan ze even weg van haar irritante ouders die altijd op je nek zitten met hun gezeur en bezorgdheid, ontmoet ze misschien wel ontzettend leuke mensen, heeft ze afleiding van haar (liefdes)problemen en ze heeft wat extra geld tot haar beschikking. Tenminste, toen mijn moeder het zo op die manier voorstelde, vond ik dat als 16-jarige puber niet eens zo'n gek idee.