Onaardig over opa’s en oma’s
Dochter (13) zit in een ‘niet al te gezellige’ fase. Hoort erbij, is gezond etc. Wat me wel zwaar valt is hoe onaardig ze praat over haar opa’s en oma’s. Ik wijt het deels aan deze soms zo egoïstische fase en het feit dat ze het liefst nooit met volwassenen om zou hoeven te gaan op het moment (🥴). Maar ik ben zo bang (voor haar) dat ze er straks opeens niet meer zijn en ze dan spijt krijgt. En het doet mezelf eerlijk gezegd ook wel verdriet dat ze bv niet graag omgaat mijn eigen (lieve) moeder. Als de grootouders op bezoek zijn doet ze wel beleefd hoor, maar er komt verder nooit iets aardigs vanuit haar naar hen toe. Ik probeer er soms wel met haar over te praten, maar daarna verbetert er weinig. Ik hoop zo dat er genoeg tijd overblijft om dit te laten overwaaien....
Mijn grootouders waren allemaal overleden vóór hun 70e en ik heb het altijd ontzettend jammer gevonden dat ik ze niet beter heb kunnen leren kennen....
Irregular_Choice schreef op 19-11-2021 om 11:14:
[..]
Ik vind 2 keer per jaar wel echt heel weinig.
ja, dat snap ik. Terugkijkend voelt dat voor mij ook zo. In de zomer/winter bleven we meestal een paar nachten logeren.
Nu scheelt het misschien dat deze oma naast ons veel familie vlakbij had, we waren al een stuk of tien kleinkinderen toen onze kinderen werden geboren. De familie van daar kwam ook weinig naar ons toe, en vrijwel nooit met kinderen, Al die kinderen hadden een hekel aan lang in de auto zitten, waren wagenziek (twee van ons ook) en dat maakte al met al dat we niet zo vaak gingen. Oma kwam zelf niet meer hierheen toen tegen de 75 liep, ze vond het veel te lang stilzitten.
Er werd wel geregeld gebeld, kaartjes gestuurd, tekeningen in enveloppen gestopt, en oudste dochter ging met een nichtje bij oma logeren. 'Aardig' waren we/ze best 
Wij gingen vroeger als kind elk weekend naar opa/oma. Toen ik wat ouder werd (vanaf een jaar of 16) had ik nog maar 1 oma en daar ging ik vaak op de fiets of later met de auto even koffie drinken doordeweeks. Mijn oma vond dat helemaal super, sommige kleinkinderen gingen meerdere keren per week met vriendjes en later partners. Dus misschien is mijn refentiekader anders 😁
De ene opa en oma zien ze ‘maar’ eens per maand? En die andere? Hoevaak zijn die op bezoek of juliie bij hen?
Het klinkt alsof ze bijna elk weekend een van beiden zien, dat is echt wel veel. Snap dat ze daar geen zin in heeft.
DanGun schreef op 19-11-2021 om 14:01:
De ene opa en oma zien ze ‘maar’ eens per maand? En die andere? Hoevaak zijn die op bezoek of juliie bij hen?
Het klinkt alsof ze bijna elk weekend een van beiden zien, dat is echt wel veel. Snap dat ze daar geen zin in heeft.
Eens.
Als je te vaak tijd moet doorbrengen met mensen waarmee je weinig klik hebt, gaat het je tegenstaan. Bovendien lastig om een nieuwtje te vertellen als je elkaar bijna wekelijks ziet.
Maar wat zegt ze dan precies over opa en oma? Noem eens een voorbeeld? Hier hebben de kinderen ook wel zo'n periode gehad dat ze minder graag mee wilden, zoon nog steeds wel eigenlijk, hij is nu 17. Bij ons zijn er geen vaste afspraken. Bij mijn man zijn (stief)ouders (zijn vader is hertrouwd) komen we af en toe, nu al zeker een week of 6 niet geweest, in de zomer meestal vaker omdat je dan buiten kan zitten. Het zijn nogal fervente rokers. De kinderen gaan niet altijd mee, bij speciale gelegenheden zoals verjaardag wel. Andersom komen zij ook soms bij ons en dan zien de kinderen ze wel.
Mijn ouders wonen wat verder weg (uur rijden) en hen zien we meestal bij verjaardagen. Tussendoor ga ik weleens alleen of met zoon om te tennissen met ze. Dat vindt hij dan wel weer leuk. Ze komen ook bij ons natuurlijk als er iemand jarig is. Maar nu allemaal met Corona wel minder. Dochter gaat af en toe met mijn moeder iets leuks doen, naar een stad ofzo. En ik doe dat ook met mijn moeder. Mijn moeder investeert hier echt in, mijn vader veel minder.
Ik hoor de kinderen eigenlijk nooit iets naars zeggen over opa's en oma's en zouden ze dat wel doen zou ik er zeker iets van zeggen. Mijn vader is wel wat streng dus met hem hebben ze iets minder. Andere opa en oma kunnen niet zoveel meer, dus daar zit je alleen maar een beetje. Maar ik hoor de kinderen er niet echt over klagen. Zoon zegt alleen dat hij liever niet mee wil omdat hij niet weet wat hij er moet doen. Vanwege zijn autisme vindt hij het ook lastig om met hem te praten e.d.
Ik herken het niet zo. Ik was zelf vroeger heel close met mijn omas en opas. De ene oma zag ik minimaal 1, 2 x per week. De andere oma en opa elke schoolvakantie. Ook als tiener ging ik altijd wel een paar dagen langs in de vakantie.
Mijn eigen kinderen hebben een oma dicht in de buurt die ze vaak zien. Oma komt vaak hier maar ze gaan ook regelmatig even bij oma langs. Oma woont vlak bij de school waar twee van de kinderen op school zitten en vaak gaan ze tijdens een tussenuur daar even langs, ze logeren ook wel eens bij oma als ze een feestje hebben in de stad of zo. Altijd handig.
Andere oma woont ver weg dus die zien ze minder vaak. Ik moedig ze aan om in de vakantie's daar te gaan logeren. Dat vinden ze op zich ook wel leuk maar ze hebben soms ook andere activiteiten en dan hebben ze geen zin meer om ook nog naar oma toe te gaan (minimaal 3 dagen want anders is het niet de moeite waard qua afstand.) Dat is de moeder van mijn overleden man.
De ouders van mijn huidige partner wonen nog verder weg (ander continent) maar onze gezamenlijke kinderen zijn nog heel klein. Hun zien we normaalgesproken 1x per jaar, soms 2x. De afgelopen 2 jaar hebben we elkaar niet gezien. Ik ben benieuw wat voor band de kinderen met hun familie daar zullen opbouwen.
Overigens vonden mijn oudste kinderen hun oma van vaderskant helemaal niet zo leuk toen ze klein waren want ze was best wel streng en afstandelijk. Ze heeft een huis vol antiek en je kon eigenlijk alleen rustig op je stoel zitten. Nu ze tieners zijn vinden ze haar veel leuker. Vooral mijn zoon heeft nu een goede band met haar. Ze is niet echt kindvriendelijk maar nu ze ouder zijn kunnen ze samen praten over van alles en naar musea, concerten, restaurants, lezingen...
Ik ben een oma. Ik werd voor het eerst oma toen ik 41 was.
Inmiddels heb ik 7 kleinkinderen (ben nu 57) en AL mijn kleinkinderen hebben een heel goede en mooie band met mij en man.
Ik zie ze allemaal minstens 1 keer per week en vaak blijven er 1-2 hier logeren in het weekend.
Niet omdat ik dat vraag, maar omdat ze het echt willen.
Het is hier altijd leuk; we spelen samen gezelschapsspelletjes, we bakken cake'jes, we gaan naar de kermis of naar de bioscoop, met de kleintjes naar de speeltuin enz.
Verder hebben we een slaapkamer + een speelkamer voor de kleinkinderen. Daar kunnen ze zich uitleven. Voor de oudsten staat er een Playstation, een TV, een computer en voor de kleintjes bakken met Lego, Duplo, My little pony, poppen, autootjes, puzzels enz.
De oudste van 16 + de 6-jarige komen straks logeren trouwens. Ik kijk ernaar uit!
zwaankip schreef op 19-11-2021 om 15:10:
Het is hier altijd leuk; we spelen samen gezelschapsspelletjes, we bakken cake'jes, we gaan naar de kermis of naar de bioscoop, met de kleintjes naar de speeltuin enz.
Ik denk dat dat ook het belangrijkste is: iets met ze doen.
Mijn opa en oma, die we overigens helemaal niet zo vaak zagen, deden kaartspelletjes met ons.
De opa en oma van mijn kinderen (niet van mijn kant) waren 65 toen de oudste geboren werd en hebben nog nooit een spelletje met ze gedaan.
Valeria schreef op 19-11-2021 om 15:18:
[..]
Ik denk dat dat ook het belangrijkste is: iets met ze doen.
Mijn opa en oma, die we overigens helemaal niet zo vaak zagen, deden kaartspelletjes met ons.
De opa en oma van mijn kinderen (niet van mijn kant) waren 65 toen de oudste geboren werd en hebben nog nooit een spelletje met ze gedaan.
Dat vind ik echt ontzettend sneu voor je kinderen.
Zelf had ik ook als kind grootouders waar ik alleen maar braaf op de bank mocht zitten. Uren-en uren zat ik daar alleen maar.
Wat ben ik blij dat ik niet zo'n grootouder ben!
Valeria schreef op 19-11-2021 om 15:18:
[..]
Ik denk dat dat ook het belangrijkste is: iets met ze doen.
Dat is volgens mij heel belangrijk. Ik had een opa die ik dagelijks zag, omdat hij elke dag bij ons kwam eten. Maar hij deed nooit iets met ons. Geen spelletjes of samen ergens heen. Dus een echte band was er niet.
Als ik naar mijn andere opa en oma ging dan werden er koekjes gebakken of een spelletje gespeeld en daar heb ik wel gelogeerd. Als 15 jarige ben ik elk weekend met die opa gaan wandelen om te oefenen voor de Nijmeegse vierdaagse die we daarna samen hebben gelopen. Die band was dus juist heel goed.
KateBeeS schreef op 19-11-2021 om 10:03:
Dank voor jullie reacties! Opa en oma van schoon-kant zijn ook wel lastig (want opdringerig en stug) om mee om te gaan en ik vrees dat zij ook wel wat oppikt van de moeizame relatie tussen zoon en ouders. Zij bedoelen alles goed en er zit geen kwaad in, maar het voelt erg ongemakkelijk, dat snap (en herken) ik wel. Ze wonen ver weg en we zien ze maar ca 1x per maand met z’n allen. Bezoekjes korter maken is een goeie maar lastig. Maar als mijn man bv alleen op en neer gaat of ze vragen of dochter eens meekomt of iets wil doen met oma apart, dan reageert ze altijd negatief. Ik vind ook echt dat ze niet slecht over ze mag praten en corrigeer haar direct, uiteraard. En ja, ze gedraagt zich keurig als ze er zijn. Maar het maakt mij gewoon verdrietig, zeker omdat ze ook zo weinig warmte laat zien naar mijn eigen ouders, die volgens de meeste maatstaven (...) aardig, betrokken en bescheiden zijn. Heus, ik begrijp dat vrienden en beeldschermen nu het belangrijkst zijn, maar kom op hé, het is je familie! Ik ben zelf een familiedier en was dat óók in mijn pubertijd, dus ik herken het ook niet, dat is het misschien vooral.
Hopelijk komt het inderdaad vanzelf wel goed. (en ik zal toch inderdaad nog eens kijken of ze iets samen laten doén lukt).
Ik snap dat je als kind geen zin hebt in een bezoekje aan je opa en oma. Het gedrag nodigt niet echt uit en jouw kijk erop ook niet.
Beleefd zijn als ze op bezoek is op als ze bij jullie zijn, absoluut. Maar dat ze naar jou toe niet slecht mag praten over haar grootouders vind ik niet kunnen. In plaats van afkappen kun je ook een gesprek met haar aangaan en helder proberen te krijgen waarom ze zo praat. En misschien heeft zij wel een goed idee hoe hier mee om te gaan.
Familie kies je niet, die heb je en daar moet je het maar mee doen of het klikt of niet. Haar vrienden heeft ze zelf uitgezocht en daar heeft ze een klik mee. Ik zou stoppen met jouw wensen te projecteren op haar.
Tara82 schreef op 19-11-2021 om 15:37:
[..]
Dat is volgens mij heel belangrijk. Ik had een opa die ik dagelijks zag, omdat hij elke dag bij ons kwam eten. Maar hij deed nooit iets met ons. Geen spelletjes of samen ergens heen. Dus een echte band was er niet.
Als ik naar mijn andere opa en oma ging dan werden er koekjes gebakken of een spelletje gespeeld en daar heb ik wel gelogeerd. Als 15 jarige ben ik elk weekend met die opa gaan wandelen om te oefenen voor de Nijmeegse vierdaagse die we daarna samen hebben gelopen. Die band was dus juist heel goed.
Oh, wat leuk!
Ik begrijp echt niet dat er grootouders zijn die NIKS met hun kleinkinderen doen. Zoals mijn grootouders vroeger...
Ik zou het nog enigszins kunnen begrijpen wanneer de grootouders hoogbejaard zijn natuurlijk.
zwaankip schreef op 19-11-2021 om 15:45:
[..]
Oh, wat leuk!
Ik begrijp echt niet dat er grootouders zijn die NIKS met hun kleinkinderen doen. Zoals mijn grootouders vroeger...
Ik zou het nog enigszins kunnen begrijpen wanneer de grootouders hoogbejaard zijn natuurlijk.
Het zit er in, of het zit er niet in. Ik heb een hooooooogbejaarde kennis die superactief en geïnteresseerd is.
Terwijl mijn schoonmoeder, toen ik eens een spelletje ging doen met mijn kinderen (om ze bezig te houden in het saaie gezelschap 
) eens langsliep en meldde dat zij vroeger nooit een spelletje met haar kinderen deed. Mijn hoogbejaarde kennis zou op dit moment aangeschoven zijn om mee te doen. Schoonmoeder ging weer op haar plek zitten.
Ik zou zeggen, je oogst wat je zaait, maar als je niks te zaaien hebt kun je ook niks oogsten. Maar dan krijg je dus ook geen kleinkinderen die zin hebben om naar je toe te gaan.
@ Valeria,
Wat een droevig verhaal over schoonmoeder!
Het is werkelijk om te huilen, pfff.
