Onbeleefd of juist beleefde?
Mijn oudste zoon heeft een vriendinnetje. Ik heb dit meiske één keer gezien waarbij we alleen even een hand hebben geschud. Vanmiddag kom ik thuis en zit zij met mijn zoon aan tafel. Vriendinnetje eet een boterham met hagelslag. Wij begroeten elkaar en ik ruim mijn boodschappen wat op. Zij staat op nadat ze klaar is met boterham eten en trekt de voorraadkastdeur open en zet daar de hagelslag in terug. Vervolgens trekt zij de koelkast open en zet de boter terug. Daarna bordje op het aanrecht. Ik vond haar gebaar (opruimen) erg vriendelijk en "netjes" maar het feit dat zij (terwijl ik haar helemaal niet ken) mijn kast opentrekt en daarna de koelkast vond ik niet prettig. Het ging over mijn grenzen heen. Om haar niet in verlegenheid te brengen liet ik het gaan zoals het ging en zei ik er niets van. Toen ik het later tegen mijn zoon zei vond hij "het te belachelijk voor woorden". Hij had haar gezegd maar iets te pakken uit de voorraadkast voor op haar brood en hij vond het alleen maar erg netjes dat zij het terug zette. Ik zei hem: ik hoop dat jij dit niet doet bij ouders van je vrienden en al zeker niet als je ze niet kent. "Ja hoor, zei hij, ik vind dat juist netjes dat je je eigen troep opruimt". Hij vindt mijn gevoelens "belachelijk" en "zeker zeer ouderwets". Hoe denken jullie erover? Ben ik "ouderwets"? Of zouden jullie het ook niet prettig vinden van iemand die je niet kent? (Ik realiseer me heel erg goed overigens dat het van haar misschien juist netjes bedoeld was. Vandaar dit "dubio").
Absoluut wel beleefd
Je zoon was de gastheer. Hij heeft gezegd waar zij haar keuze uit kan maken (in koelkast en kast). Zij is ook nog zo netjes dat ze alles terugzet. Zij kent je zoon en dat is voldoende.
Jouw gevoel is (denk ik) dat jij de gastvrouw bent, ook al was je er niet, en nu word je overrompeld door haar 'vrijheden'.
Je zoon is waarschijnlijk een ander soort gastheer dan jij. En dat is even wennen. Een vriendin van hem is zijn gast en niet de jouwe.
Overigens helpen vriendjes van zoon (9) ook mee bij het terugzetten van beleg en andere zaken, in kast en koelkast. Ze volgen gewoon het voorbeeld van zoon of ze vragen 'waar moet dit?'. Deze vriendjes vind ik erg beleefd.
Vriendjes die dat niet doen (die zijn er natuurlijk ook) die wijs ik erop dat ze wel mee moeten helpen met afruimen.
Anders
Als ze van tafel weg was gelopen en alle spullen had laten staan, was je dan blij geweest? Ik vind het wel netjes dat ze alles ook weer opruimt.
En misschien dat jij het niet fijn vindt, maar ik denk dat de meeste anderen het wel fijn zouden vinden. Het meisje weet dat (nog) niet, probeert zicht te conformeren aan wat gangbaar is. Ze doet misschien nog wel extra haar best, omdat ze graag wil dat jij een goede indruk van haar krijgt.
Maar... als het een vriend van je zoon was geweest, hoe had je het dan gevonden?
Beleefd hoor
Fijn juist dat ze het opruimt, ik zou er absoluut geen moeite mee hebben. 'k Kan mij de reactie van je zoon dus wel voorstellen
Geen vreemden in mijn koelkast.
Ik hou er ook niet van als vreemde kinderen zo maar in mij kast of koelkast zitten. Het zou beter zijn geweest als ze het bijvoorbeeld op de aanrecht had gezegd.
Maar verder ben ik er eigenlijk wel van overtuigd dat ze het goed heeft bedoeld. Ze heeft vast heel erg haar best gedaan om een goede indruk achter te laten. En ook jou zoon wil waarschijnlijk graag dat jij haar aardig vindt dus is hij zeer gevoelig voor alles wat jij over haar zegt.
Voor allen
Ik realiseer me heel goed juist dat zij misschien zelfs wel haar best deed, dat maakt juist dat ik me afvroeg waar mijn emoties vandaan kwamen. Nee, het maakt me niet uit of het een meisje of jongen is, dat is het niet. Ik heb eerder het idee dat ik me inderdaad de gastvrouw voelde en dat ik de manier waarop mijn zoon het deed (haar haar eigen troep op laten ruimen) niet okay vond. Dit vraagt dus om een andere benadering. Ik ben blij dat ik het forum heb geraadpleegd! Dank!
Gevoelig
Tja, ik weet het ook niet. Ik vond mijn eigen reactie (van binnen) ook wel wat overtrokken maar misschien was het een combinatie van binnenkomen, overvallen worden door haar (onverwachte) aanwezigheid, en haar vrije optreden door kasten open te trekken terwijl ik er naast stond. Ik weet wel: ik zou het vroeger bij vriendinnen/vrienden nooit hebben gedaan. Ik zou wel hebben gevraagd "zal ik het even opruimten o.i.d." maar ik had nooit een kast open durven trekken bij iemand waar ik nog nooit was geweest. Misschien ben ik ouderwets (dat is ook wat mijn zoon mij vertelde 
. Ik weet het niet. Maar goed, ik zal mij zoon mijn excuses aanbieden....
Herkenbaar
Hoewel ik in dit soort situaties zelden commentaar lever, herken ik wel je gevoel dat het over je grens heen ging. Jij had nog geen toestemming gegeven, het is jouw koelkast (zo zal jij het voelen). Ik voel me er prettiger bij als ik mag aangeven wanneer iemand zich 'alsof hij thuis is' mag gedragen en je en jij tegen mij mag zeggen. Doet diegene dat uit zichzelf dan schrik ik daar een beetje van terug. Ik beredeneer dat dan wel weer weg met dat ik het fijn vind dat die ander zich op zijn gemak voelt bij ons. Dat is mooi tenslotte.
Toch snap ik je zoon ook. Jij hebt een stukje gemist. Er waren al 'gedragsafspraken' gemaakt waar jij niet bij was. Volgens die, mogelijk stilzwijgende, afspraken deed dit meisje het goed. Het vergt even aanpassen aan dat je zoon van toestemming vragend kind transformeert naar zelfstandig opererend lid van het huishouden, maar het went, echt waar
Kom daar maar eens mee aan bij een puber...
Een (koel)kast is een (koel)kast voor een puber. Iets waar je dingen in bewaart. Zo'n ding heeft geen grenzen en heeft niks met privacy te maken.
Dat de dingen die je koopt/in huis hebt/eet veel over je zeggen leer je pas veeeeel later. Tot die tijd is het gewoon een (koel)kast en moet je daar niet moeilijk over doen, volgens pubers.
Jacco
Mja
Ik snap je gevoel wel, maar ik vind het een heel verschil of iemand zelf zijn drinken pakt, of iemand die iets teruglegt. Kijk, stel, ze eet mee. Je zou raar staan kijken als ze naar de keuken loopt en zelf haar eten opschept. Maar als ze na het eten haar bord naar de keuken brengt, vindt je dat toch vooral beleefd en opgevoed?
Privé
Het verschil is waarschijnlijk dat je keuken voor jou als privé aanvoelt. Ik heb dat bijvoorbeeld niet echt. Ik heb er geen enkel probleem mee als anderen hier de voorraadkast of koelkast induiken. Daarentegen zou ik het wel heel vervelend vinden als mensen in mijn bureauladen zouden gaan zitten of iets dergelijks. Dat voelt voor mij weer als privé.
De keuken is voor mij een openbaar gedeelte van het huis dus als bezoek zelf even iets wil pakken of terug zetten dan vind ik dat prima.Dat geldt ook voor vrienden van de kinderen als ze hier zijn.
Overigens is het bij jullie natuurlijk zo dat jij dat meisje nog maar één keer had gezien maar dat ze al wel vaker bij jullie was geweest. Ze voelde zich dus al op haar gemak.
Het is ergens ook wel een compliment dat ze zich al zo op haar gemak voelt dat ze zelf even wat opruimt. Iets terug zetten is sowieso al heel anders dan zelf wat pakken.
In elk geval vind ik het niet raar en vrij beleefd.
Rowen ,ik snap het
Ik zou ook zo gereageerd hebben.Maar het is wel beleefd.Ik had hetzelfde laatst met een vriendin van mijn dochter,tijdens een film kijken stond ze op om drinken te pakken,Dochter ziet mijn gezicht en legde meteen uit dat zij gezegd had dat het mocht.Dan vind ik het prima,maar dat stukje had ik ook gemist,ik was ook later binnengekomen.Je zoon en zijn vriendin hebben waarschijnlijk samen de tafel gedekt en zij helpt opruimen,dat is alleen maar netjes.
Kan het me wel voorstellen
Ik kan me je gevoel ook wel voorstellen, maar aan de andere kant vind ik het dus helemaal top dat iemand uit zichzelf meehelpt met opruimen. En eigenlijk vind ik dat laatste veel belangrijker dan het privé-voelen van de koelkast.
Hoe het verder ging
Een aantal dagen na het "koelkast-moment", vroeg ik mijn zoon en vriendin rond een uur of half elf te vertrekken, omdat wij, de ouders, zelf naar bed wilden. Ik klopte aan de deur, wachtte op toestemming, en deed mijn verzoek aan zoon en vriendin terwijl zij beiden op bed achterover lagen. Mijn zoon ging rechtop zitten en keek mij aan, maar het vriendinnetje bleef achterover liggen, tilde haar hoofd een beetje op en keek mij zo van onder haar wimpers wat geringschattend aan. Opnieuw het gevoel. Twee dagen later mailde ze zijn zoon dat ze "toch niet zo goed wist of ze wel verliefd op hem was". Hij heeft haar gevraagd er nog even over na te denken/te voelen en sindsdien heeft hij niets meer van haar vernomen. Toch een vreemde dame dan misschien? Maar goed, het gaat hier niet om gelijk hebben/krijgen. Ik heb er veel van geleerd, en met name dat pubers in deze tijd het heel anders doen dan in "mijn tijd". Ik respecteer dat verder ook wel. Zal er de volgende keer ook niet zo van opkijken Bedankt!!!
Wat goed
dat je nog even laat weten hoe het verder ging. Altijd fijn om te lezen. Sneu voor je zoon dat het uit is, maar ook erg zwak van dat meisje omdat via een mailtje te doen, dat zegt wat mij betreft toch wel iets. Waarschijnlijk is je intuïtie juist geweest. Ook raar dat ze aachterover bleef liggen toen je binnenkwam. Mijn dochter heeft een vriendin die als ze hier is op de bank gaat liggen alsof ze thuis is. Ik vind dat ongepast. Ondertussen ken ik haar wel wat langer maar ze deed het dit soort dingen al vanaf het begin dat ze hier kwam.
Hier nog niet echt in de echte verkeringen (net 13, meisje). Maar natuurlijk wel al jaren heel wat vriendinnen over de vloer. En eerlijk gezegd: ik geniet van leuke vriendinnen die zich hier thuis voelen, lekker op de bank hangen als dat zo uitkomt, zo vrij zijn om na een korte vraag 'mag ik wat drinken' naar de koelkast lopen en zelf wat inschenken. En natuurlijk moet dat beperkt blijven tot de koelkast en keukenkast en verwacht ik geen kids in mn slaapkamer e.d., maar zolang ze een bepaalde beleefheid en gezelligheid meebrengen, ben ik zeer blij met dit soort onbevangen kids.
Gr. Bibi
