Onder dwang afpakken wel of niet

Freya

je schrijft: "14/15 jaar is toch echt wel jong om zelf te weten wat goed voor je is? Dus ja, hier wordt er nog altijd gedaan wat mama / papa zegt, en als ze dat niet doen, dan zijn er gevolgen (bvb gsm meesmokkelen 's avonds, gsm inleveren de volgende dag).
Ik kan niet aanvaarden dat het eten staat koud te worden omdat meneer nog tien minuten wil appen of spelletjes spelen of filmpjes kijken, en ik vind het ook niet kunnen als hij tot een stuk in de nacht op zijn gsm bezig is, en ik moet hem 's morgens uit zijn bed sleuren."

Ja volgens mij roep je dus door autoritair te zijn juist dit gedrag op. Jullie zitten samen gevangen in een systeem van "jij kan niet zelf weten wat goed voor je is" (ouder) versus "maar ik wil dingen en ik kan het zelf niet bepalen en de consequenties van mijn handelen ervaren dus ik doe maar wat, want mijn handelen heeft alleen consequenties als het ontdekt wordt door mijn ouders"

Maar los daarvan: je kan je kind ook gaan vertrouwen. Ja misschien slaat hij even los, en dan volhouden, zij moeten zelf voelen wat werkt voor hen. Je kunt niet hun geweten blijven spelen. Dat moet al geinternaliseerd zijn op je 14e

Afbouwen inderdaad

Ik vind van 15 naar 18 best nog een stap. Ik lees hier verhalen van ouders van 17- jarige die het heel normaal vinden dat hun kinderen het zelf uitzoeken. Dat vind ik ook. Ik hoop ook dat middelste tegen die tijd zo ver is dat dat ook lukt. Nu met 14 lukt dat nog niet. Komt namelijk wel geregeld te laat en dan ook weer te laat voor het vroegmelden, is 's morgens niet uit bed te krijgen, is om 2-3 uur 's nachts nog op dat ding bezig en heeft een totaal ontregeld dag-nachtritme. Vind ik allemaal prima in de vakantie maar aangezien school ook niet denderend gaat door de week dus niet.
Nu is dit dus een typisch kind en bij typische kinderen passen geen standaardoplossingen. Je kijkt, inderdaad Anne J, naar wat bij jouw kind past. En bij dit kind past loslaten (nog) niet.
Bij oudste heb ik me hier nooit mee bemoeit, maar die had ook een totaal andere verdtandhouding met haar telefoon en met huiswerk.

Kunt hier wel een beetje uit de hoogte gaan zitten doen (Phryne), maar we rommelen allemaal maar wat aan. Ook jij.

Om koud eten maak ik me ook totaal niet druk. Om prettige omgangsvormen en aandacht voor elkaar echter wel. Ik heb niet doorgeleerd voor deurmat. En niks is mij gauw teveel. Maar dan mogen ze aan de andere kant ook wel wat vriendelijkheid opbrengen voor hun 'hoofdsponsor', kok, taxichauffeur, wasvrouw en poetshulp.

Uit de hoogte?

Waar doe ik uit de hoogte? Juist helemaal niet. Mijn opvoedingsaanpak is zo geworden omdat de standaard methode niet werkte. Mijn kinderen doen namelijk niet aan three strike out, en zelfs als peuters, waar je er normaal nog komt met 'ik tel tot drie', telden zij doodleuk vier en gingen door waarmee ze bezig waren.
Inmiddels zijn ze thuis best aardig te handelen, ik trek me niets meer persoonlijk aan, en buiten de deur zijn het brave kinders.
Neemt niet weg dat ik autoritair opvoeden en je kinderen dwingen om door jouw hoepeltjes te springen in het algemeen heel onverstandig vind. De snelste manier om je kind vroeg de deur uit te jagen, zoals bij mij vroeger is gebeurd en ook bij een moeder in deze draad.

Oh echt Marina

Op 14? Waarom dan niet op hun 12 e of 10e?

Ik persoonlijk vind 16 een prima leeftijd om de boel wat los te laten. Hebben ze nog 2 jaar om te oefenen voordat ze het echt helemaal zelf mogen doen.
En wat nu met 14 goed gaat laten we los. Wat echter op 16- jarige leeftijd nog niet loopt zal ik proberen vast te houden totdat ie 18 is. En hoe het dan gaat kijken we tzt wel.

En nee ik ben het niet met je eens dat je met autoritair gedrag altijd onvolwassenheid oproept. Bij een gedwee kind misschien wel, maar bij een vrijheidsvechter wellicht wel het tegendeel. Ik ben daar zelf het lichtend voorbeeld van.

Overigens

Even in mijn arme moeder zaliger haar defence: ik ben niet autoritair opgevoed, maar wel erg beschermd. Dat heeft ze van de ene op de andere dag losgelaten en ook ik ben daarna niet in 7 sloten tegelijk gelopen. Het zijn ook allemaal maar opvoedtheorietjes die jullie hier opwerpen. De praktijk is bij iedereen anders.

loslaten

"Op 14? Waarom dan niet op hun 12 e of 10e?"
"Ik persoonlijk vind 16 een prima leeftijd om de boel wat los te laten."

Wat een gekke discussie. Alsof er een moment is dat je moet besluiten: nu laat ik wat meer los. Opgroeien = loslaten. Je 6-jarige mag nog niet alleen naar school, je 7-jarige wellicht wel. Eerst haal je je kind nog op bij een vriendje. op enig moment komen ze zelf naar huis. Als ze klein zijn, huur je 's avonds een oppas in, later mogen ze alleen thuis blijven. En zo komt er een moment dat ze zonder het te vragen de TV aan mogen zetten of eten uit de kast pakken, zonder toezicht op internet mogen en zelf met vrienden naar de bioscoop gaan.

"ik ben niet autoritair opgevoed, maar wel erg beschermd. Dat heeft ze van de ene op de andere dag losgelaten en ook ik ben daarna niet in 7 sloten tegelijk gelopen. Het zijn ook allemaal maar opvoedtheorietjes die jullie hier opwerpen."

Sorry Ginny, dat is een rokende opa argument. Er zal trouwens geen opvoedkundige zijn die deze opvoedwijze propageert. Jij zelf toch ook niet neem ik aan?

Eens met ijsvogeltje

loslaten begint in de wieg. Eerst misschien naast je bed, dan in een eigen kamertje.

Verder verschilt het per kind. Mijn kind vindt het fijn als ik 's middags op tijd thuis ben. Mijn neefje en nichtje hebben liever dan hun moeder er 's morgens is.

Je kijkt naar je kind en je laat los. Op sommige gebieden heeft het kind misschien een extra zetje nodig, niet meer het broodje smeren, maar het door het kind laten doen bijvoorbeeld. Er zullen ook dingen zijn die kinderen moeilijker leren. Al deze zaken hou je (in mijn ogen) rekening mee. Het is uitproberen, wikken en wegen, wat wel wat niet. Van een kind van 14 nog absolute gehoorzaamheid verwachten zonder uitleg (want uitleggen helpt vaak heel goed bij tieners) lijkt mij ongezond. Daarbij zijn er ook steeds meer wetenschappers die aangegeven dat het kinderen onzeker maakt. Als je ouders je vertrouwen (jij moet luisteren naar mij, want jij kan nog niet zelf beslissen) hoe kun je dan op jezelf leren vertrouwen?

Eigenlijk

vind ik dit niet alleen een vreemde discussie maar van een zo armzalig niveau, oo- onwaardig. Alsof er alleen zwart en wit bestaat. Een volledig autoritaire opvoeding versus de deurmat zijn als ouder icm volledige vrijheid. Maar zo kun je toch niet fatsoenlijk met elkaar in gesprek?

Nee geen rokende opa

Ik vind juist wat Marina tegen Freya roept te kort door de bocht. Zo werkt het niet altijd. En bovendien komen maatregelen hier vaak ook juist nadat het niet goed gegaan is. Ik vind het dan erg flauw om dat 'falen' (weet even geen beter woord) terug te werpen op de ouders.

Verder vind ik ook dat loslaten al vanaf de wieg begint. Maar wie bepaalt dan dat 14 jaar de ideale leeftijd is? Dat kun je zo toch niet stellen?!

Regels

Soms is het wel degelijk nodig om regels te hebben en ook om te straffen als ze zich daar niet aan houden. Helaas zijn niet alle kinderen zo redelijk dat ze na een goed gesprek zich aan de regels houden. Elk kind is daar in anders. Ik vind het ook niet zo vreemd dat je wil dat een kind zich aan bepaalde regels houdt en gehoorzaamt. Natuurlijk komt er steeds meer ruimte voor eigen inbreng naar mate de kinderen groter worden.

Ik heb geen idee of ik heel streng ben. Ik vind het zelf wel meevallen. Maar als ik iets zeg dan verwacht ik wel dat ze het gewoon doen. En als ze het niet doen dan geef ik wel straf.

Telefoon inleveren vind ik niet zo'n vreemde straf. Dat doe ik hier ook wel eens. Dan krijgen ze de telefoon pas terug als hun huiswerk af is of de klus die ze moesten doen gedaan is.

Fysiek zou ik niet worden. Dan heb je moreel al verloren. Hier helpt het meestal om iets te zeggen als: Leg je straks je telefoon daar neer. Dan voelt het minder als afgeven en als gezichtsverlies dan als ik zou zeggen van geef nu je telefoon hier.

Marina

Als ik mijn oudste zoon vroeger niet wat had beperkt in zijn computergebruik dan had hij er uren per dag achter gezeten. Ik heb het juist heel erg beperkt in die tijd omdat hij er zelf nog niet mee om kon gaan. Dus ik had een aantal regels en ik verwachte dat hij zich daar aanhield. Anders ging de computer voor een bepaalde periode helemaal niet meer aan. Inmiddels kan hij daar zelf goed mee omgaan dus zijn die regels niet meer zo nodig. Misschien had hij het anders ook uiteindelijk wel zelf geleerd maar ik vond uren per dag achter de computer ook niet echt gezond.

Samens?

Daar moet staan:
Op de leeftijd van 14 jaar is.... etc.

Emmawee

Ik denk dat Phryne en de forummer wiens kind zogezegd uit huis gegaan is het wel snappen....

En inhoudelijk

It's a thin line. Ik heb inderdaad wat moeite met de zwart-witte benadering. Het blijft balanceren. En er is niet één leeftijd waarop iets moet.

Balanceren

Ok. Het zal wel, w.b. je opmerkingen.
Ik ben het wel met je eens wat betreft het balanceren. Maar ik geloof er zelf wel in dat het juist daarom belangrijk is om van jongs af aan te bouwen aan een stabiele vertrouwensrelatie met je kind. Dat houdt in dat je ze de kans geeft om buiten jouw zicht eigen keuzes te laten maken. En dat je in jouw ogen verkeerde keuzes niet bestraft, maar bespreekt. Dat betekent dat je al op jonge leeftijd vragen stelt over goed en kwaad en ook je twijfels deelt met je kind.
Als je als ouder altijd de rol hebt aangenomen van de degene die bepaalt wat wel en niet mag, is het inderdaad een dunne(re) lijn waarop dan in de puberteit gebalanceerd moet worden.
Je kunt op veel manieren door de puberteit komen. Het is niet per se fout om dingen te verbieden en te straffen. Maar volgens mij maakt het wel dat je eerder tegenover elkaar komt te staan als ouder en kind. Ik heb nooit in straffen geloofd, maar in sommige gezinnen werkt het misschien lange tijd prima. Maar in de puberteit komt er volgens mij toch een moment waarop je iets anders moet gaan verzinnen.

Tsja

De aanpak in de OP vind ik weinig elegant en lijkt me weinig doeltreffend. Maar ik heb niet het geduld alles eindeloos uit te leggen. En als er soms voorzorgsmaatregelen getroffen moeten worden of ik een kind gevolgen van zijn gedrag laat ervaren in de vorm straf, dan schroom ik niet dat te doen. Met mate, met uitleg en van te voren aangekondigd. Dan maar even een slechte sfeer. Ik laat merken dat ik veel van ze houd. Mijn doel is niet hun beste vriend te zijn of elk conflict te mijden ,maar op lange termijn een sociale volwassene af te leveren die weerbaar in het leven staat. Liefst voorzien van een opleiding die bij ze past. Bij drie van de vier is dat inmiddels met de nodige horten en stoten aardig gelukt. Mijn jongste legt uit zich zelf zijn gsm weg voor het huiswerk maken, had ik mijn oudste zoon niet begrensd dan had hij misschien wel nooit een diploma gehaald.

herkenbaar probleem

Ik lees in de reacties allerlei prachtige dingen als vertrouwen enzovoort.
Allemaal leuk en aardig, maar onze zoon (12) liegt over zijn telefoon en laptop. Ons vertrouwen is door het gelieg behoorlijk geschaad.

Dus ja, onder dwang afpakken is op dit moment mijn enige oplossing. Ben ik vast een slechte moeder. Hij gaat gewoon door en trekt zich niks aan van onze wijze woorden dat hij zijn slaap nodig heeft ("ik heb niet zoveel slaap nodig!") Ondertussen wel smorgens bloedsjacherijnig. Hoezo uitgeslapen?

De laptop/telefoon gaan vanaf nu savonds achter slot en grendel. Hij is (nog) niet in staat om met die snoepwinkel om te gaan.
We zijn aan het kijken naar een andere provider die per apparaat de wifi aan en uit kan zetten. Hij kijkt vooral youtube filmpjes dus daarmee hebben we een groot deel afgeblokt hoop ik.

Slechte moeder?

Welnee.
Maar waarom is het zó belangrijk voor je zoon, dat hij erom gaat liegen? Hoe reageert hij op het verbod en op het afpakken?

karin 7

Tja, 12 jaar is nog best wel jong hoor. Het is ook heel erg kindafhankelijk, maar er zijn nog zoveel kinderen van die leeftijd die echt nog erg impulsief zijn, geen prikkels kunnen weerstaan en die ouderlijke controle nodig hebben. Ik ben van mening dat iedereen dat heel goed aanvoelt voor zijn eigen kind.
Er zullen best ouders zijn die te controlerend of te gemakkelijk zijn, natuurlijk.
maar haal jezelf niet naar beneden door je een slechte moeder te noemen. Je doet het naar eer en geweten en dat is mooi zat!

Emmawee: jouw uitspraak over liegen, impliceert dat kinderen van die leeftijd al een volleerd waarden en normen systeem hebben van zichzelf. Maar het is allemaal in opbouw hoor. Liegen is slecht, dat ben ik met je eens en het is handig om dat in het opvoedproces mee te nemen. Maar geef iemand niet het gevoel dat zijn of haar puber vreselijk slecht is omdat hij zij ergens over liegt. Kom op. Dat doen ze bijna allemaal vlg. mij?

Oeps!

Daar begrijp je me helemaal verkeerd, Sidonia. En ik hoop vam harte dat Karin7 het niet zo heeft opgevat!!
Ik bedoelde met de vraag: "Maar waarom is het zó belangrijk voor je zoon, dat hij erom gaat liegen?" helemaal niet veroordelend. En ik beweer trouwens ook niet dat liegen slecht is, zelfs dat ligt veel genuanceerder volgens mij. Sterker, liegen is een belangrijke stap in de gewetensontwikkeling!

Ik bedoelde dat het stellen van zo'n vraag meer kan opleveren dan (alleen) afpakken en verbieden. Je kunt er het gesprek over aangaan met je kind. Is het inderdaad impulsiviteit, heeft hij een heel verslavend spelletje, of is er druk vanuit de klasse-app? Door je af te vragen waarom het zo belangrijk is, kom je soms tot inzichten. Ook waarom het juist wél precies NU even MOET!

Ik ben van mening dat wel of niet afpakken niet het belangrijkste punt is, maar meer de vraag: is er communicatie?
De communicatie gaat nog wel eens verloren. Zowel bij veel straffen, als bij veel loslaten. Dat is (denk ik) een gemiste kans.

Wie niet sterk is

"Dus ja, onder dwang afpakken is op dit moment mijn enige oplossing. Ben ik vast een slechte moeder. "
Nou nee, maar dwang escaleert en uiteindelijk verlies je het.

Je moet geen regels stellen die je niet waar kunt maken. Dus zodra ze harder lopen en harder gillen dan jij, dan valt er weinig "met de sterke arm" op te lossen.

En ik ben erg voor praten, maar daarbij moet je vooral ook niet vergeten dat je eigen wil en weerzin als mens een legitiem argument is om je kind te verbieden iets te doen. "Ik hou daar niet van" is een goed argument en laat precies voldoende ruimte voor kind om de eigen wensen en willen en emotionele noden uit te voeren al dan niet met telefoon, maar dan niet in jouw directe omgeving, of niet als het slaaptijd is, dus gewoon nu even niet.

Ik had de gewoonte om de stop er even uit te draaien als de derde keer roepen niet hielp (nouou, nou ben ik al mijn punten kwijt!!!) Maar tegenwoordig met die oplaadbare dingen moet er toch iets anders. Stekker uit de wifi?

Geen laptop en telefoon op de kamer zou bij mij trouwens een standaard regel zijn denk ik.
Ik heb die dingen ook niet naast mijn bed.
Toen mijn kinderen klein waren hadden we de computer in het kantoortje beneden staan.

verschillende aanpakken

Hoi Emmawee
ik vond je opmerking juist super en zet me aan t denken. (over t liegen)
Maar voor er dwang in het spel komt hebben we wel al van alles geprobeerd...
t lijkt nu trouwens wat rustiger geworden, we hebben aan alle drie kinderen de regels over schermgebruik nog eens duidelijk gemaakt.
Dat lijkt wel wat te helpen, ben benieuwd.

ik vind het wel grappig want waarom vraag je het niet aan een kind zelf of een kinderpsycholoog. het is net als of je aan een haai vraagt of mensen het leuk vinden om op gegeten te worden. je weet niet dat voor sommige kinderen een telefoon de enige plek is om echt zijn/haar/hun zelf te zijn. dus alsjeblieft neem de telefoon niet af en als je dat wel doet zorg dan voor een activiteit wat ze in plaats van hun telefoon kunnen doen en zorg er voor dat jij er zo min mogelijk iets mee te maken hebt, want je kind wilt niet gedwongen met zijn/haar/hun ouders zijn. ze komen zelf naar je toe als ze met je willen spelen/praten.

Theodoor schreef op 13-09-2017 om 19:10:

Hallo allemaal, ik ben Theodoor en ik heb twee dochters en een zoon. De oudste dochter is 13 jaar. Ik zou dolgraag willen weten van andere ouders hoe ze omgaan met kinderen die niet willen luisteren als je van ze vraagt om hun telefoon onmiddellijk in te leveren. Bij kleine kinderen gaat dat gemakkelijker(ook met andere dingen) maar bij pubers niet. Ik ben nu een paar keer in de situatie beland dat ze de telefoon in moet leveren omdat ze de regels niet gehoorzaamt('s nachts in bed). En ook wel eens omdat ze op haar telefoon gaat kijken terwijl ik haar aanspreek op verkeerd gedrag. Dan heeft ze geen zin om te luisteren, loopt weg terwijl ik haar terugroep, en gaat op de telefoon. Dat vind ik zo brutaal dat ze voor straf de telefoon direct moet inleveren. Het is een paar keer voorgekomen dat ze de telefoon niet wil geven als ik het zeg. Als ik die dan probeer af te pakken verzet ze zich. Ze heeft mij wel eens geschopt en geslagen omdat ik dat doe. Mijn vrouw vind dat je op dat moment geen dwang moet gebruiken als ze zich zo verzet, en dat je achteraf moet straffen. Ze vindt dat ik teveel agressie gebruik door dat te doen. Maar ik vind dat je zulk gedrag niet kunt tolereren en heb de neiging om uit boosheid toch de telefoon direct af te pakken. Ik weet het zelf niet meer.

ik vind dat als jij zegt dat ze de telefoon moet inleveren moet ze dat ook doen ze is 13 en er zijn nu eenmaal consequenties voor haar gedrag.

het feit dat het haar een paar keer gelukt is om de telefoon te houden  is waarschijnlijk ook de reden dat ze zo begint te vechten en tegen te stribbelen.vergis je niet kinderen zien ook twijfel bij je over de consequenties 

ook denk ik dat het belangrijk is (nadat je haar telefoon hebt afgepakt en nadat ze rustig is geworden) en goed gesprek met haar voert waarom je dit doet en waarom je haar gedrag niet accepteert, ze zal moeten leren dat haar acties of gedrag consequenties heeft. Puber of niet jullie zijn de ouders en jullie bepalen.

als je zegt dat dat je geen dwang moet gebruiken bij verzet.. ik Snap het aan de ene kant maar je moet het niet zien als dwang dat gedeelte dat ze haar telefoon niet wil afgeven ja dan slaat het om naar dwang maar ik vind dat je zo wel het gevoel geeft dat ze het niet iedere keer weer kan flikken.

soms dring met alleen een gesprek niet door bij pubers en dringt het wel door wanneer je iets wegneemt waar ze enorm veel waarde aan hechten zoals telefoon. Soms moet dat maar om een goed gesprek te kunnen voeren want daardoor gaat ze uiteindelijk wel een gesprek moeten voeren en gaat ze ook zien oke volgende keer zal ik anders moeten reageren anders ben ik mijn telefoon kwijt en onbewust gaat ze toch luisteren na wat je tegen haar zegt in een gesprek.

Het draadje is 4 jaar oud en het meisje is dus allang geen 13 meer.