Oneens met opvoeding man
Hallo,
We hebben een probleem, wat in ons gezin een steeds groter probleem aan het worden is. Ik ben het nl. 90% van de tijd niet eens met de manier waarop mijn man onze oudste dochter van 13 opvoed. Ik vind haar een gewone 13-jarige, die eigenlijk nog heel netjes en volgzaam is en soms een keertje tegendraads is. Als ze zo'n bui heeft, probeer ik het een beetje te sussen, tot ze echt te ver gaat en dan heeft ze ook een groot probleem met me. Mijn man vindt haar slordig, niet verantwoordelijk en noemt iedere tegenspraak als een grote mond. Ik kan me er dan niet buiten houden en trek partij voor mijn dochter (wat uiteraard niet wenselijk is), maar ik kan er niet mee leven dat ze onterecht terechtgewezen wordt en straf krijgt. Voornamelijk ook, omdat ik bang ben dat ze dalijk gaat denken: als ik niets tot weinig doe krijg ik iedere keer al straf, dan kan ik er net zo goed echt een rotzooitje van maken, dan weet ik waarom ik straf krijg.
We hebben hier echt al 100 keer over gesproken en mijn man baalt, dat ik hem steeds afval. Ik geef aan, dat hij veel meer bereikt als hij haar met een beetje meer respect zou behandelen, omdat hij terugkrijgt wat hij geeft! Mij geeft ze lang zoveel grote monden niet en naar mij luistert ze veel beter.
Na de 1000ste aanvaring vanavond hebben we er flinke woorden over gehad en ik heb hem aangegeven, als de situatie zo blijft, dat we dan echt ernstige problemen hebben. Ze is pas 13 en ik ga echt niet nog een jaar of 5 naar 4 keer per dag ruzie luisteren, buiten het feit, dat we ook nog een dochter van 11 hebben, die ook al flink begint te puberen. Nou is die heel anders van karakter en daarmee verwacht ik niet dezelfde 'problemen', maar die gaat dalijk weer andere streken hebben.
Wie herkent dit en hoe heb je het opgelost?? Ik weet het echt niet meer.
Herkenbaar
Ik herken het wel maar een oplossing heb ik helaas ook niet.
Hier denken we over veel zaken met betrekking tot de opvoeding ook anders. Ik moet wel zeggen dat we naar elkaar toe zijn gegroeid en dat we nu minder vaak conflicten hebben. Toen onze oudste kinderen tieners waren kon het hier behoorlijk knallen (tussen ons dan hè, uiteraard ook wel eens met de kinderen) maar nu onze jongste kinderen tieners zijn merk ik dat we allebei minder heftig zijn geworden en sowieso allebei ook wat genuanceerder denken. Daar hebben we overigens niks voor gedaan, dat is zo gegroeid.
Voor mezelf merk ik dat ik meer relativering vermogen heb. Het hoeft niet perse meer op mijn manier. De andere manier is niet perse slechter. Ik ga er sowieso ook minder emotioneel mee om. Ik probeer het geen conflict meer tussen ons te laten worden.
Verder hebben we ook gewoon veel gesprekken gehad (op rustige momenten als er niks speelde) en daardoor hebben we meer begrip/inzicht gekregen in elkaars denkwijze en kunnen we makkelijker compromissen sluiten. Ook dat heeft geholpen.
Het blijft echter wel zo dat we nog steeds wel eens tegen over elkaar staan als er iets met de kinderen is. Ik vind man vaak ook strenger, ik vind dat zijn verwachtingen te hoog liggen en dat hij vaak te weinig ruimte biedt aan hun eigen keuzes. Let wel, ik vind dat. Ik zeg niet dat het ook echt zo is. Man zelf zou het niet met me eens zijn als hij dit zou lezen.
Wat ik probeer niet te doen is om er tussen te komen als man een conflict heeft met een van de kinderen en andersom vraag ik dat ook van hem. Vroeger deed ik dat vaker met als gevolg dat wij ruzie krijgen.
Het verwijt dat ik niet voor hun op kom heb ik trouwens ook wel van de kinderen gekregen. Dat is lastig. Je moet daar een balans in zien te vinden. Ik neem het ook wel eens voor ze op maar of de zaak daar altijd beter van wordt weet ik niet.
Maar goed dit blijft een terugkerend probleem al hebben we nu veel betere balans daar in gevonden.
Mijn advies zou zijn om in elk geval veel te praten samen op rustige momenten en te proberen de zaken niet te emotioneel te benaderen. Probeer te kijken of je tot een gezamenlijke strategie kan komen en compromissen te sluiten. Allebei wat water bij de wijn.
Afvallen
Ik snap je probleem, maar ik denk dat het niet handig is om je man af te vallen waar je dochter bij is. Je zegt dat ze naar jou veel beter luistert en jou veel minder vaak een grote mond geeft. Dat hoeft niet per se te komen omdat jij beter bent in opvoeden. Het zou ook zomaar kunnen komen omdat jij een wel heel duidelijk signaal naar je dochter geeft: naar papa hoef je niet te luisteren, wat hij zegt is niet belangrijk, ik bepaal namelijk toch wat er gebeurt en kom voor jou op als hij boos op je is, dus laat hem maar kletsen...
Maar nogmaals, ik snap het dilemma omdat je ook niet wil dat je dochter onterecht straf krijgt. Samen regels afspreken en compromissen sluiten en je daar allebei aan houden lijkt me verstandig. En misschien gaat het gedrag van je dochter ten opzichte van je man dan ook vooruit, als ze weet dat jij achter hem staat. Nu wil je man zijn gezag misschien juist wel extra laten gelden omdat ze tegen hem veel brutaler doet dan tegen jou.
Snuggle's
Deels herkenbaar
Hier komt dat ook wel eens voor. Het is niet zo dat ik niet achter mijn man sta bij een conflict tussen hem en dochter, meestal ben ik het wel eens met waar hij een probleem over heeft met haar, maar vaak gaat het op de manier waarop. Man zet direct een heel harde stem op en gaat snauwen terwijl ik dan denk, 'waarom zeg je dat niet op een normale toon'?. Soms zeg ik dat terplekke (ik ben het eens met wat je zegt Pieter, maar de manier waarop kan toch wel anders?)... tja dat is natuurlijk ook afvallen, maar als ik er uren later op terugkom dan heeft ie vaak niet eens door wat ik nu precies bedoel of hij zwakt het af, dat het zo erg niet was. Dus denk ik ' je zou jezelf eens moeten horen'....!!
Met dochter heb ik ook wel eens besproken op een ander moment dan dat er ruzie is, dat ik het vaak eens ben met wat papa bedoeld maar dat hij niet in staat is dat op een normale manier te zeggen. Dat ze daar dus misschien doorheen moet leren kijken. Het gaat om de boodschap, de manier waarop is alleen erg vervelend.
Toch is het lastig, het gaat bijvoorbeeld om het opruimen van een paar schoenen. Je kan zeggen, goh dochter, ruim die schoenen even op, en let erop, de vorige keer had je ze ook al daar en daar liggen.
Man doet het volgende; $%^&^#%$ RUIM NU JE SCHOENEN OP,HET IS AL DE ZOVEELSTE KEER, NEE NIET EERST JE LAATSTE SLOK LIMONADE NEMEN, NU OPRUIMEN, NU !!!! EN ANDERS DAN BLIJF JE VANAVOND MAAR THUIS.. enz enz.
Ik geloof dat ik bij zo'n tirade gewoon zelf plaatsvervangend boos word, alsof hij het tegen mij heeft.
Maar ja, toch blijven bespreken met man, hoe het komt dat hij bepaalde dingen zo zegt, en of het niet anders kan, zoiets? Ik zag onlangs een stukje van Derek Ogilvie over een vader en een zoontje. (ik heb maar een deel van die aflevering gezien) en toen pakte Derek op een gegeven moment die vader plotseling vast en schudde hem heen en weer en riep wat. En vervolgens zei hij dus... zie je nu hoe vervelend dat is? Als ik zo tegen je doe? Zo doe jij tegen je zoon en verwacht dat hij dan daarna normaal reageert. Ik vond dit wel goed van Derek, het kwam volgens mij wel aan bij die vader.
Ook deels herkenbaar.
Manlief is ook behoorlijk streng voor dochter terwijl ik vind dat haar gedrag erg meevalt. Manlief is overigens veel strenger naar dochter toe dan naar zoon. Een echte oplossing heb ik ook niet behalve hetgeen al is gezegd, erover praten als het rustig is.
Wat trouwens wel een eyeopener was voor man was toen er een aantal vriendinnen kwamen logeren. En ook later nog als er vriendinnen wat langere tijd (enkele uren) bij ons in huis zijn. Hij ziet dan hoe die andere meiden zijn, dat je dochter echt niet de ergste is en dat het nog veel erger kan (wat betreft taalgebruik, lawaai maken, beleefdheid enz.)
Herkenbaar
Man en ik zijn ook op opvoedgebied nogal verschillend en dat heeft in het verleden nogal eens geleid tot aanvaringen. Ik heb juist bij de leeftijd van je dochter en iets ouder zelfs wel eens lichtjes overwogen om maar een lat-relatie te beginnen, want dan was er in ieder geval duidelijkheid. In huize mamma deze regels, in huize pappa zijn regels. Het zou geen slimme oplossing geweest zijn denk ik.
Ik vrees dat de enige oplossing toch is dat je vaker op je tong moet bijten en niet gelijk je kritiek moet spuien. Ik kan dat niet om eerlijk te zijn. Zonder de kinderen erbij kun je proberen of er compromissen gesloten kunnen worden. Jij hoeft niet altijd je zin te krijgen en je man ook niet. Probeer te kijken waar je een veer kunt laten dus. Als jij je man tegemoetkomt kan hij die stap misschien ook nemen.
Oh wat herkenbaar...
hier botst het heel vaak tussen 14-jarige oudste zoon en manlief, en ik kan me ook vaak niet inhouden om dan te 'bemiddelen' om te voorkomen dat zoon onterecht afgesnauwd wordt om iets pietluttigs, of om iets waar man op zich terecht iets van zegt alleen de manier waarop valt direct fout bij zoon. Ze lijken ook zo op elkaar, allebei lange tenen en een kort lontje. Ik heb nog geen oplossing, helaas.
Minkje, wat jij zegt over 'dat hij veel meer bereikt als hij haar met een beetje meer respect zou behandelen, omdat hij terugkrijgt wat hij geeft' dat werkt dus bij mijn man als een rode lap op een stier. Als ik zoiets zeg dan heeft hij direct het idee dat ik hem overal de schuld van geef dus ook van eventueel wangedrag van zoon wat dan zijn schuld zou zijn. Dat bedoel ik uiteraard niet, maar het idee 'goed voorbeeld doet goed volgen' is heel moeilijk over te brengen als er eenmaal verstoorde verhoudingen zijn. Ik zoek ook nog naar de oplossing...
Marjoleine
Gouden regel
bij ons thuis: we vallen elkaar nooit af waar kind bij is. Echt, dat moet je alleen doen als er geweld bij komt.
IN de situatie zeg ik tegen zoon;' Ruim dan ook je schoenen op, dan hoeft papa je er niet op te wijzen'
En later spreek ik man dan wel aan dat hij erg snel boos werd en geef ik hem aan hoe ik graag gewild had dat hij het doet. Maar in bijzijn van zoon zeg ik dat niet.
Niet zo gek als je dochter dan gemakkelijker naar jou luistert; je laat je man die weg eigenlijk vereffenen. Je zet hem als de boeman neer zodat je zelf degenme wordt waarbij bescherming gezocht wordt.
Kijk het maar na, je werkt net als bij de politie met een verhoor.
Koentje
"En later spreek ik man dan wel aan dat hij erg snel boos werd en geef ik hem aan hoe ik graag gewild had dat hij het doet. Maar in bijzijn van zoon zeg ik dat niet. "
Leidt dat tot enige gedragsverandering of zelfreflectie bij je partner?
Groeten,
Temet
Koentje...
"En later spreek ik man dan wel aan dat hij erg snel boos werd en geef ik hem aan hoe ik graag gewild had dat hij het doet. Maar in bijzijn van zoon zeg ik dat niet. "
Net als Temet heb ik hier vraagtekens bij. Uiteraard is dat zoals het in de ideale wereld zou moeten gaan. Maar in de ideale wereld is het waarschijnlijk niet eens nodig. Hier is het vaak zo dat een discussie na een onterechte of te harde opmerking van man naar zoon uitmond in keiharde ruzie waarbij geen van beide toegeeft. Helaas regelmatig tijdens de maaltijd, en daar hebben ook ikzelf en jongste zoon dan last van, dus niets doen is in dat geval geen optie. En als ik man er later op aanspreek dan is zijn reactie 'dus je geeft mij er de schuld van'.
Marjoleine
Pick you battles
Dat is hetgeen ik ooit eens aan mn man heb gezegd. Let op dat hetgeen je nu doet door altijd er zo bovenop te zitten, als gevolg heeft dat ze zich helemaal van ons afkeren en totaal niet meer luisteren. Het heeft even geduurd, maar na een paar weken kwam hij tot de conclusie dat dit inderdaad voor iedereen veel aangenamer was. Positief belonen (vb als ze dan toch eens uit zichzelf hebben opgeruimd, daar even bij stilstaan 'leuk dat het er zo netjes bij ligt') heeft bij tieners ook gewoon veel meer effect.
Maar idd je man afvallen heeft ook geen zin. Mijn vader had vroeger ook de boemanrol, mijn relatie met hem is nooit meer goed gekomen.
Sterkte
Na afloop
Hier werkt een discussie na afloop van het conflict niet echt. Mijn man is er namelijk van overtuigd dat hij gelijk heeft. Dat ben ik ook uiteraard dus dan kom je geen stap verder 
Wel vinden we het allebei belangrijk om een beetje een gezamelijke aanpak te hebben dus op die basis kunnen we nog wel gezamelijke regels opstellen waarbij we dan allebei wat toegeven. Alsnog zijn we dan niet overtuigd van elkaars gelijk maar het is wel wat consequenter tegenover de kinderen en het komt de sfeer ten goede.
Het gaat mij trouwens vooral om de regels zelf en de weinige flexibiliteit die hij soms heeft in mijn ogen. Niet zo zeer op hoe hij reageert. Hij schreeuwt en scheldt bijvoorbeeld niet. Daar zou ik wel een groot probleem mee hebben want daar kan ik niet goed tegen. Eigenlijk schreeuwen we allebei sowieso zelden tegen de kinderen, die minder fijnzinnige vorm van communicatie bewaren we voor elkaar schijnt het maar niet tegen de kinderen.
Ik kom na afloop van een conflict er wel vaak op terug maar het is niet zo dat man dan openstaat voor mijn suggesties. Ik bedoel, hij luistert wel maar is het er meestal niet mee eens. Me tijdens het confict er mee bemoeien leidt tot ruzie tussen ons. Meestal dan. Soms doe ik het wel als het echt gaat om iets waar ik het niet mee eens ben maar ook geen geweldige resultaten.
Als ik dit zo neerschrijf lijkt het alsof we hier de hele dag door ruzie hebben maar dat valt wel mee verder. Het speelt ook niet elke dag maar we zien dingen vaak gewoon anders; al zijn we in de loop van de jaren wel meer begripvol geworden tegenover elkaar. Maar dat is geen quick fix, daar is echt jaren overheen gegaan dus als je niet een heel stel kinderen heb met behoorlijk leeftijdsverschil tussen de oudste en de jongste is dat natuurlijk geen oplossing.
Vaders
Mijn observatie (zelf nog geen puber, wel puber geweest natuurlijk, en zat pubers in de omgeving) is dat vaders over het algemeen er van overtuigd zijn dat ze gelijk hebben in hun aanpak. Dus vader daar op aanspreken heeft meestal weinig zin. Ik heb de indruk dat veel vaders op dit punt zelf gewoon beetje puber gebleven zijn.
Er tegeningaan als het gebeurt levert alleen maar meer ruzie op. Puber instrueren 'zo ga je om met vader als je puber bent' heeft denk ik meer effect (als puber nog in luisterstand staat). En valt vader uit gewoon iets zeggen als 'let dan ook op dat je niet in zo'n situatie komt' of zo. En natuurlijk wel hints geven aan vader dat iets andere aanpak waarschijnlijk effectiever is.
Oooo wat een herkenning
Hier is precies hetzelfde probleem.
Ik val man niet af wanneer het gebeurt, maar zoon vindt wel dat ik hem afval..
Ik heb ook het idee dat ik er midden in zit en ik weet absoluut niet hoe ik dit goed kan gaan lopen.
Het resultaat nu is, zoon(15) heeft niet goed geluisterd en mag niet meer op de XBOX. Ik vind dat heel erg overdreven.
De straf wordt niet besproken tussen ons, maar hoppa zo gegeven.
Ik baal ervan en weet het ook echt niet meer.
Praten met man heeft geen zin.
Hij vindt ook dat ik veel te soft ben en dat hij altijd de boeman is.....
Bedankt
Hallo dames,
Wat fijn om te lezen, dat ik niet de enige ben met dit probleem.
Ik ben bang, dat je mijn post niet echt goed begrepen heb Koentje. Mijn man vereffent geen enkele weg voor mij. Ik corrigeer mijn dochter(s) dagelijks, alleen probeer ik me een beetje in te leven in hun situatie en reageer minder strikt. Voorbeeld: M kun je de kattenbak even schoonmaken? Ja dalijk. Een half uur later is het nog niet gebeurd. Ik zeg dan: M je zou de kattenbak toch doen, doe het even nu, anders vergeten we het dalijk nog. Mijn man wordt boos en geeft haar een grote mond. Dat ze niet luistert, dat ze lui is, dat hij altijd alles 6 keer moet vragen! Met alle bijbehorende antwoorden van dochter, die steeds brutaler worden. En dan is er bonje. En dat soms vier keer per dag!!
Ik heb overigens de volgende dag met mijn dochter gesproken en aan haar gevraagd wat zij kan doen om te proberen elkaar niet zo te irriteren en vervolgens afspraken met haar gemaakt. Diezelfde avond heb ik ook rustig een goed gesprek gehad met mijn man en zelf als eerste aangegeven, dat mijn aandeel in het oplossen van het probleem was, dat ik me er minder mee zou proberen te bemoeien. Hij gaf aan, dat hij ook zijn best zou doen haar minder te corrigeren.
Tot nu toe gaat het een stuk beter, dus ik kan alleen maar hopen dat het zo blijft (of nog beter wordt natuurlijk).
In ieder geval bedankt voor al jullie steun.
