Onze dochter (14) doet haar eigen zin en loopt weg

Kortere termijnen

Ze heeft een VWO-advies gekregen, maar alle signalen wijzen erop, dat dat een te hoog niveau is voor haar. Misschien zou ze het theoretisch gezien wel kunnen, maar dan zou ze haar prioriteit bij school moeten leggen en dat doet ze niet. Vreemd dat ze 'van school af' zou moeten, een betere optie lijkt me om haar naar HAVO te laten gaan en dan een kortere termijn af te spreken: dat ze de overgang van 3 naar 4 HAVO haalt. Dat is over twee jaar (in plaats van een diploma over 4,5 jaar). Bespreek dat met haar: met een overgangsbewijs van 3 naar 4 HAVO kan ze kiezen: HAVO blijven doen of naar het MBO. Dat ligt dan allemaal wat dichterbij en ze heeft dan wat meer keuzemogelijkheden. Als ze na de vakantie al overgaat naar 2 HAVO is de overgang zelfs binnen 1,5 jaar in haar bereik.

Dan heeft ze de verkeerde vrienden, verkeerde interesses en ze dendert daar vrolijk doorheen. Tot jullie verdriet. Ik ben verrast te lezen dat jeugdzorg jullie naar de opvoedpoli heeft verwezen, een aantal jaren geleden had je het traject: OTS, UHP met een machtiging tot gesloten plaatsing (vanwege het weglopen).
Overigens kun je zelf nog zo'n machtiging bij de rechter aanvragen, data moet dan wel met een indicatie van jeugdzorg. Je moet de rechter en jeugdzorg dan overtuigen dat er geen andere oplossing is dan een gesloten plaatsing, omdat ze anders te grote risico's loopt. Ik weet niet of de rechter daarin mee zal gaan. Je dochter is een tegendraadse puber, die de randjes van de risico's opzoekt. Ze ontwikkelt zich niet als het modelkind, maar of de risico's zo groot zijn dat een gesloten plaatsing noodzakelijk is zul je niet zo gemakkelijk hard kunnen maken. Een gesloten plaatsing is er niet om ouders zorgen en verdriet te besparen.
Alternatief is een internaat in België, daar hebben veel ouders gebruik van gemaakt. Maar daar zal je dochter niet gelukkig van worden.
Wat betreft de opvoedpoli: overschat de aanwezige kennis en kunde daar niet, ze weten niet zoveel. Als ze relevante opvoedtips hadden gehad, dan hadden ze die ook wel met jullie kunnen bespreken zonder dat dochter erbij is, want jullie zullen toch de opvoeders moeten zijn. De omweg om aanwezigheid van de dochter te 'eisen' bedekt in feite het onvermogen: ze weten het gewoon niet en ze kunnen dus blijkbaar niets met jullie als opvoeder. Als dochter erbij was hadden ze met dochter gepraat, niet met jullie.
Wat dan resteert is een paar jaar lang zorgen, je hart vasthouden, klaar staan als er ingesprongen moet worden, preken zonder enige hoop op effect en nooit, maar dan ook nooit de deur dichtgooien. Als je al gaat praten, praat dan over gewone dingen, gezellige dingen, niet over haar gedrag en hoe erg het allemaal voor jullie is. Dat verhaaltje zal ze inmiddels al uitentreuren kennen en het boeit haar niet. Leef ondertussen je eigen leven zoveel mogelijk en doe de dingen die je zelf wil doen, zodat ze zich niet schuldig hoeft te voelen omdat ze jullie leven verpest. Haar eigen leven gooit ze overhoop, dat is haar eigen pakkie-an. Jullie zijn voor jullie leven zelf verantwoordelijk. Biedt haar jullie eigen, gewone, gezellige leven aan als optie: zodra ze weer in wil stappen kan ze weer meedoen. Maar dat kan ene paar jaar duren. Enig uithoudingsvermogen is dus wel noodzakelijk.

Tsjor

Dwingen

Wat een verstandige psycholoog. En dan Tsjor.
Niets aan toe te voegen.
Maar ik wens jullie heel veel sterkte. En probeer zelf het drama klein te houden en de deur open.

Nog even over jeugdzorg. Ik weet niet hoe het de komende tijd gaat. Maar in mijn omgeving een kind waar zoiets zo ging. Daar zit nog wel wat meer aan vast maar niet naar school gaan, roken en drinken en pas 14 jaar en jeugdzorg betekent inmiddels gesloten plaatsing.
Dat wil alleen niet zeggen dat een kind dan wel naar school gaat, niet meer drinkt en rookt. Het heeft wel een groter risico op verdergaand grensoverschrijdend gedrag, ongelukkig, zichzelf pijn doen door te snijden, geen toekomst zien, het gevoel geen 'thuis' meer te hebben afgewezen door de ouders.
Een kind heeft veel liefde nodig. In deze situatie al helemaal.
Probeer je eigen emoties in toom te houden anders leidt dat je dochter af van haar zaak. Ze hoeft niet jou emoties te ontlopen, dan ontloopt ze ook jou liefde en steun. Wat neutralerer en afstandelijker kan helpen. Ze weet al dat jullie er heftig door aangeslagen zijn.

dank jullie wel

Dank jullie wel voor jullie reacties. Het is een hele steun om te lezen dat we het kennelijk toch niet helemaal verkeerd doen. Als je midden in deze situatie zit dan ga je op het laatst aan alles wat je als ouder doet twijfelen ..

Wat haar school betreft: ze dreigt van school te worden gestuurd omdat ze dit jaar waarschijnlijk voor het tweede jaar op rij blijft zitten, en dan is het nu eenmaal de regel dat je niet het jaar nog een keer over mag doen.
Naar welke school ze dan gaat weten we nog niet, binnenkort gaan we met haar school overleggen. Ze is slim genoeg voor Havo of zelfs Vwo maar als ze helemaal geen huiswerk doet dan zal Vmbo ook nog een lastige opgave worden.

En wat betreft uit huis plaatsing, daar hebben wij ook alleen maar slechte verhalen over gehoord. Zo te horen komen kinderen daar meestal slechter uit dan hoe ze er in kwamen. We zullen daar dan ook niet op aansturen, maar dan moeten de problemen niet nog veel erger worden dan ze nu zijn want op een gegeven moment wordt het voor ons ook niet meer mogelijk om het vol te houden.

Waar zou de grens liggen?

'....want op een gegeven moment wordt het voor ons ook niet meer mogelijk om het vol te houden.' Waar zou voor jullie de grens liggen? Ik bedoel: je kunt eraan onderdoor gaan, omdat je pas gaat slapen als zij thuis komt en zij komt niet thuis. Dan ga je er zelf aan onderdoor. Je kunt ook bedenken dat je wel gaat slapen. Of afspreken hoe laat de deur op slot gaat (daarna moet je het zelf uitzoeken). Of afspreken hoe laat je nog belt op haar mobieltje om te horen of ze nog van plan is om thuis te komen en dan gaan slapen.
Haar 'ellende' is niet jouw ellende, dus je kunt je laten beheersen door alles waar je voor haar bang voor bent, maar het is niet jouw angst en risico. Jij bent de ouder die het moet begeleiden. Als dat niet goed lukt is het niet jouw falen, maar zijn het haar keuzes die haar in een bepaalde situatie brengen.

Als ze niets doet is ook VMBO voor haar niet te doen, maar ze zal toch iets moeten. Ik heb de oudste indertijd gemotiveerd door te stellen: als je een hekel hebt aan school, zoek dan de kortste weg naar de uitgang.
Ik hoop dat het gesprek met school iets oplevert en wellicht kun je de overgang van 3 naar 4 HAVO in gedachte houden als mogelijk ijkpunt. Daarna zal ze nog iets moeten doen, maar dan kan ze een richting kiezen die ze zelf wil.

Als je haar nu vraagt wat ze wil zegt ze waarschijnlijk 'niks'. Dat is goed voor 50% van de tijd. Nu de andere 50% nog. En ondertussen moet je er zelf niet aan onderdoor gaan,w at er ook met haar gebeurt en hoe vaak je ook bezorgd bent.

Tsjor

Aankunnen

Je bent bang dat je het niet aankunt. Het alternatief is echter ook zwaar. Kun je het aan om je kind te laten opnemen, onder dwang want ze wil niet, de rechtzaken die daarbij horen en waar jou ouderschap onder het vergrootglas komt? Je kind op afstand moeten verzorgen? Wekelijks een of twee, of meer, keer door het hele land reizen voor oudergesprekken en het bezoeken van je kind? Je kind in het weekend thuis vol woede?
Het is een hele moeilijke situatie, maar wel de keuze van je kind. Je kunt denk ik wel blijven nadenken en bij haar navragen waarom school zo uit beeld is geraakt en daar kun je misschien wat mee. Kansen blijven zien, haar blijven uitnodigen. Overleg vooral met je kind zelf. De neiging bestaat nogal, in dit soort situaties, dat allerlei volwassenen en professionals hele kringgesprekken gaan voeren zonder dat je kind daar iets mee heeft en dus zonder dat dat ook iets oplevert.
Vooral wat haar zelf motiveert zal helpen. Misschien is het wel handiger om een veel praktischer opleiding te zoeken ook al is dat een 'lager' niveau. Ze kan haar hoofd er niet bijhouden maar misschien wel wat 'doen'.
En wat minder in 'consequenties' denken en meer in het nu en in realistische kansen.

Tsjor

T klinkt allemaal aannemelijk. Wij hebben ook een recalcitrante puber die er de kantjes met name op school vanaf loopt en erg langs de randjes loopt. Ook ik weet dat je dat het beste t probleem van het kind zelf kunt laten zijn, maar aan de andere kant: als moeder wil je het beste voor je kind en als een kind dan met VWO advies op school komt en uiteindelijk met een overgangsbewijs van 3-4HAVO uitstroomt...
Je schrijft "haar ellende is niet jouw ellende" maar dat voel ik niet zo. De ellende van mijn kind is ook grotendeels mijn ellende omdat ik graag t beste wil voor mijn kind. Moeilijk om dat los te laten vind ik.

Puck

je hoeft het voor jezelf niet los te laten, maar als je je eigen 'ellende', bijvoorbeeld de teleurstelling over het verlies van een VWO-mogelijkheid en dat ingeruild voor een overgangsbewijs van 3 naar 4 HAVO op je dochter neerlegt, dan wordt haar 'ellende' alleen maar groter door extra schuldgevoelens, die ze mogelijk gaat ontlopen door dan maar helemaal weg te blijven van huis.
Het perspectief van 5 jaar naar school moeten voor een diploma en daarna.... nog meer school, dat perspectief is blijkbaar op dit moment niet aantrekkelijk voor haar, ze doet het niet. Ze kan het misschien wel, maar ze doet het niet. Uitgaande van dat gegeven kun je gaan zoeken of je haar een ander perspectief kunt bieden, op een kortere termijn. Daarmee is niet alles verloren. Het is gewoon een andere weg, die uiteindelijk toch wel leidt naar iets waar ze zich in wil ontwikkelen.
Niet de verloren dromen zijn nu van belang, maar de gewonnen kansen. En dat wordt nu een hele puzzel de komende jaren.
Overigens: ervaart je dochter het als 'ellende' dat het niet goed gaat op school, of ervaart ze school als 'ellende'?

Tsjor

Tsjor

Tsjor

Dat het niet goed gaat op school kan onze puber niets schelen, school op zich is gewoon "ellende". Onze puber loopt overigens niet van huis weg hoor, maar het totaal niet willen inzetten voor school geeft uiteraard wel de nodige ruzies thuis. Hij zegt zelf dat hij gewoon lui en laks is en er geen zin in heeft. Maar weet wel welke HBO opleiding hij wil gaan doen. Tja dan zal je toch je havo moeten hebben en daar wil hij zich dus niet voor inzetten want school is stom en je gaat toch echt niet voor een leraar zitten werken. Overgangsbewijs 3-4havo is gelukkig binnen, daar ben ik al blij mee, en ik heb ook al geopperd om mbo te gaan doen, maar zelf geeft hij aan dat hij havo wil afmaken. Zo tegenstrijdig: wil havo, maar doet er niets voor, moet je m dan achter zijn vodden aanzitten of op zijn snufferd laten gaan.....

Zoveel herkenbaars

Onze dochter is net 15 jaar. Op Havo begonnen, afgestroomd naar TL, kader dreigt en nu is ze zelfs geschorst van de Rebound (instantie waar kinderen die teveel problemen hebben met reguliere schoolgang weer daarvoor worden klaargestoomd). Sinds de hulpverlening erbij kwam, is het enkel erger geworden. Het voelt of ons kind met het probleem geïdentificeerd wordt en zo is ze zich ook gaan gedragen. Ze blowt dagelijks, blijft regelmatig nachten weg. Gedraagt zich ronduit onbeschoft tegen iedereen die probeert te helpen en ziet mij, haar moeder, als haar grootste vijand. Ik moet me niet laten provoceren, maar duidelijk aangeven dat ik niet eens ben met wat ze doet, conform de Nieuwe Autoriteit-manier. In theorie prachtig, maar gaat gemakshalve voorbij aan een aantal zaken als energie, tijd en vooral gevoel. Je moet als ouder als een robot zijn en elke uiting die daarvan afwijkt, wordt bestempeld als fout. Ik ben zo stom geweest om een nogal heftige beeldspraak te gebruiken om onze machteloosheid uit te drukken en ook die is door de hulpverlening totaal uit zijn verband gerukt. Kortom, de intensieve gezinsbegeleiding heeft het ons alleen maar moeilijker gemaakt door ons nog onzekerder te maken, het gevoel van slechte ouder te geven en elk advies pakte funest uit.

Wij bevinden ons op een spectrum van aan de ene kant doodsangst voor wat er allemaal zou kunnen gebeuren en aan de andere kant een heel sterk vertrouwen dat ons kind dit kennelijk nodig heeft om te worden wie zij is. Ze is altijd een hele sterke persoonlijkheid geweest die voor niets en niemand bang is. Dat werkt nu in haar nadeel, helaas. We merken alleen dat als we redelijk los laten in liefde en vertrouwen, het best te dragen is. Soms heel zwaar, loodzwaar zelfs, maar dat het onze keuze is waar we op focussen: op dit niet te sturen proces (opsluiten in een toren tot haar hersenkwab volgroeid is, is niet aan de orde. Waarschijnlijk zou ze van woede een hersenbloeding krijgen) of op de rest van ons leven en ons gezin. Dat laatste voelt beter en geeft ook de energie om die vreselijke momenten te dragen. En dan kunnen we er ook zijn als ze ons nodig heeft. De deur dicht gooien zullen we nooit doen, hoewel uit pure uitputting dat soms wel heel aanlokkelijk lijkt. Het zou net zo goed weglopen voor de problemen zijn als het blowen van ons kind. De enige manier om met problemen om te gaan, is er dwars doorheen. Doen wat je kunt doen en vooral ook accepteren wanneer er niets anders rest dan aan de kant hopen, wellicht bidden en vertrouwen dat dit een hele nare fase is waar wij allemaal doorheen moeten. En ondertussen zorgen dat onze energie steeds voldoende wordt aangevuld. De huisarts noemt het de zelfbeschermingsmodus.

Dwingen kan niet en alles wat we zeggen om te motiveren werkt averechts. Heel frustrerend. Maar als we, zoals vandaag door gesprekken met school en hulpverlening alleen maar met haar bezig zijn, voelt het zoveel zwaarder dan wanneer we heel bewust leuke dingen plannen, op de bank hangen met een feelgood en lekkere hapjes en ons richten op de andere kinderen (zag dat bij mijn profiel geen kinderen staan, we hebben er 3. De oudste is de deur uit, mede vanwege het gedoe met zijn zusje. De jongste is 8).

Maar het voelt ook op een wrange manier wel goed dat we dus niet de enige zijn ....

Tsjor

Mijn advies is geen BJZ of hoe ze zich tegenwoordig ook noemen inschakelen, want voor dat je het weet wordt je kind UHP & OTS en ben je je kind kwijt. Er wordt totaal niet aan waarheidsvinding gedaan door deze jeugdwerkers en deze medewerkers van hooguit 22 jaar schrijven een indicatiebesluit en geven dat af aan pleegzorg en weg is je kind. Mijn dochter zat op het TVWO en ze hebben haar zonder mijn toestemming en tegen haar zin teruggezet naar havo 4.
School gaat volledig mee met BJZ & Pleegouders en zetten een gezaghebbende ouder gewoon buiten spel, je krijgt totaal geen info meer over je kind en ze hersenspoelen je kind totaal !!

Het is vechten tegen de bierkaai met dit soort instanties

herkenbaar

Herkenbaar... NJD jou verhaal is ons verhaal inclusief de rebound (waar ze nu ook weg dreigt te blijven) en cursus nieuwe autoriteit. Wij worden op zich goed begeleid door de GGZ jeugd maar die kunnen niks als het kind niets wil... En idd het advies om het allemaal maar te laten gebeuren.... Onze dochter heeft als diagnose een depressieve stoornis en de term borderline is al een aantal keren gevallen. Ze communiceert bijna niet, zeker niet over dingen die ze moeilijk vindt. Ja, ze uit zich negatief.
Inmiddels loop ik (moeder) zelf in de hulpverlening omdat ik de zorgen slecht kan handelen. Ik heb me aangemeld op dit forum om andere ouders te treffen met dezelfde zorgen. De dooddoeners: doe mij haar maar een week of: als het mijn kind was zette ik haar de deur uit ben ik inmiddels spuugzat.

NJD

Ik ben zo stom geweest om een nogal heftige beeldspraak te gebruiken om onze machteloosheid uit te drukken en ook die is door de hulpverlening totaal uit zijn verband gerukt. Kortom, de intensieve gezinsbegeleiding heeft het ons alleen maar moeilijker gemaakt door ons nog onzekerder te maken, het gevoel van slechte ouder te geven en elk advies pakte funest uit.

NJD wat jammer dat dat zo is gegaan. Ik kan zelf ook verbaal nogal uit de hoek komen en ik spui in de gesprekken ook nog wel eens met heftige beeldspraak.
Degene die ons begeleidt laat me razen en tieren. Hij weet heus wel dat ik haar niet te lijf ga, niet de deur uit pleur, en dat het puur frustratie is wat ik naar haar toe niet kwijt kan.

Het loslaten valt me zwaar, het feit dat ze ons hele gezin op de kop zet ook.
Domweg dr eigen kop volgen en ronduit kwetsend zijn. En diep ongelukkig want dat is ze ook. Dat is haar ellende maar ook mijn ellende Allemaal dingen die je als moeder niet wilt voor je kind.

Nini

Heel even terugkomend op je punt: wat niet iedereen weet is, dat je volgens de wet gesloten jeugdzorg ook als ouder bij de rechter om plaatsing in een gesloten afdeling van jeugdzorg kunt vragen. Alleen is er wel een indicatie voor nodig (wat is er aan de hand met het kind en waarom is dit de beste oplossing). Je hoeft dan geen OTS te hebben, dus geen gezinsvoogd. Het grote voordeel is, dat je als ouder vervolgens zelf te maken krijgt met de hulpverleners en dat je ook zelf je kind weer weg kunt halen als het middel erger is dan de kwaal (wat niet ondenkbaar is).
Ik wilde dit niet als advies meegeven, want het is een heel gedoe en ik denk dat je dat alleen maar moet doen als er echt geen andere oplossing mogelijk is end e risico's voor het kind echt te groot zijn. Het is alleen informatie: die mogelijkheid bestaat. Dat wil overigens niet zeggen dat iedereen zich daarvan bewust is.
Ik ben overigens wel benieuwd: het is nu 1 januari 2015 geweest, dus veel van de vragen die hier gesteld worden zouden in principe bij de gemeente thuishoren. Merken jullie daar iets van? Is er iets veranderd? Zijn er nieuwe mogelijkheden gekomen?

Tsjor

Overigens

Denk ik wel dat het verschil uitmaakt of je puber een probleemloze jeugd heeft gehad, of dat er sprake is van depressie en borderline. In de laatste situatie is het veel moeilijker om je kind zomaar 'los' te laten, want je kind heeft dan hulp nodig. In de eerste situatie kun je erop vertrouwen dat je kind weer haar eigen -ik- terugvindt als de hormonenstorm eenmaal is gaan liggen.

Tsjor

Vera73

Wat jammer dat de problemen van je dochter zich verplaatst hebben naar problemen van het gezin en van jou. Stat je dochter onder begeleiding van een psychiater? Heb je zelf al eens kontakt opgenomen met stichting De Knoop?

Tsjor

tsjor

Onze dochter is gezien door een psychiater toen ze suicidale uitlatingen had gedaan op school. Die heeft toen antidepressiva voorgeschreven( cipramil en later een wissel naar sertraline). Hier werd ze heel hyper van, op ons verzoek is dat afgebouwd. Ze krijgt momenteel psycho mototische therapie. Verder weigert ze inmiddels iedere therapeut/ therapie. Ze weigert ook hulp van ons. Ze lost alles zelf wel op zegt ze....

Vera73

Dankjewel! Ik had dezelfde reden om hier te zoeken naar wellicht handvatten en elke vorm van steun, zeker waar die van de hulpverlening ondanks de hoopgevende benaming uitbleef. Dat wij niet de enigen zijn, is echt een wrange, maar toch troost.

Die dooddoeners die jij noemt en die wij nu ook ervaren, daar heb ik mij in het verleden ook schuldig aan gemaakt, helaas. Als er iets is, dat ik wel heb geleerd uit deze ellende (inderdaad de ellende van je kind is ook jouw ellende, dat kan niet anders omdat je kind onlosmakelijk met je verbonden is, hoe dan ook)is het wel om niet te oordelen over de situatie van een ander. De beste stuurlui staan aan wal.Maar ik moet ook leren mezelf niet te hard te veroordelen. Ik heb mijn best gedaan. Meer dan dat zelfs. Ik ben een bewuste thuisblijfmoeder. In de paar jaar advocatuur had ik tijdens piketdiensten een jongere teveel gezien met 2 ouders met glansrijke carrières, een pracht van een huis en altijd voldoende cash om helemaal knetterstoned of dronken dan maar negatieve aandacht van de maatschappij op te eisen. Zo zie je maar weer dat je niet alle leed in je leven voor kunt zijn. Ook toen dit alles dreigde te gebeuren, hebben we alle zeilen bijgezet. Onze dochter heeft, in afwachting van een school waar ze naartoe zou kunnen, zelfs De moeder van David S en Het verrotte leven van Floortje Bloem van Yvonne Keuls gelezen. Als ze weer naar school zou gaan, mocht ze eindelijk de navelpiercing die anders pas op haar sweet sixteen gepland stond. Ik heb haar NB aangeboden om mijn inkomsten als trouwambtenaar en de royalties van mijn volgende boek rechtstreeks op haar rekening te zetten als ze zou stoppen met blowen ... Een kat in het nauw. Wij zijn die kat. Zij voelt zich vooralsnog naast heel rot ook onoverwinnelijk. De politie kan niets, de crisisdienst kan niets, wij kunnen niets en ondertussen gaat zij haar gang.

Onze dochters lijken wel erg veel op elkaar. Wars van elke hulp, want er is niets mis met haar. Integendeel. Het gaat prima. Alle dagen vakantie, ouders en nog een stel volwassenen die zij allemaal te slim af is en "fijne" vrienden die haar helemaal begrijpen en op de moeilijke momenten wel iets weten om het wat minder moeilijk te laten zijn, hoe kort durend ook. Wat ontzettend goed dat jullie die anti-depressiva hebben afgebouwd. Suïcidale uitspraken en neigingen hebben veel pubers. Het je rot voelen hoort erbij. Niet alleen bij het op zoek gaan naar wie je bent en wat je wil in het leven, maar gewoon bij het hele leven. Kwestie van accepteren en trainen in het oog en gevoel hebben voor alles wat wel goed en mooi is. En eerlijk is eerlijk, aan deze kant van de wereld is er altijd meer goed dan niet. Het is maar net waar je je op focust. Missschien werkt de hulpverlening ook daarom wel niet voor ons. De nadruk ligt veel te veel op problemen. Alles wat je aandacht geeft, groeit. Dat hebben we wel gemerkt. Misschien was het anders ook wel gebeurd, maar dan had het ons in elk geval heeel veel energie bespaard. Wat een verspilling, al die oeverloze overleggen. Als er nu iets constructiefs uit voort kwam, maar niets is minder waar.

Ieder huis heeft zijn kruis en dit is het onze, nu tenminste. We hebben meer dan ons best gedaan en dat doen we nog, ondanks het gelieg en bedrieg, de uitermate pijnlijke opmerkingen, de gebroken nachten, de angst en alle frustratie. Kortom, we zijn hartstikke sterk. En we overleven dit echt wel. En ons kind ook. Maar nu, op dit moment is het heel zwaar, maar het is niet anders. De focus daarop maakt het nog zwaarder. We hebben nog twee kinderen en we hebben onszelf en elkaar. Onze dochter heeft er uiteindelijk ook niets aan als wij hieraan onderdoor gaan. Dus een mooie les compassietraining: accepteren dat het is zoals het is en ook accepteren dat je dat niet altijd kunt accepteren en dat vervolgens ook weer accepteren. Gewoon erdoorheen gaan, dus. Het kruis dragen, niet eronder bezwijken. Worden we alleen maar sterker door en bewust van waar je invloed op hebt en waarop niet, zodat je keuzes kunt maken waar je je energie insteekt. Maar, zoals zo vaak, makkelijker gezegd dan gedaan.

Sorry voor het uitweiden. Moet me thuis aan alle kanten inhouden, dus moest even "los". Zeker met het grote zorgoverleg over anderhalf uur voor de boeg ...

nelly

als je onder je echte naam zou hebben gepost, moet je dat misschien even laten veranderen door forumbeheer (tenzij je het bewust hebt gedaan natuurlijk),
gr Angela

Relativering

Begrijp me niet verkeerd, ik zou ook niet bepaald staan te springen, maar wat is het ergste?
Ze helpt niet in huis. Ik zou zeggen: laat los. Ze leert niet. Heel jammer natuurlijk, maar ze heeft de hersens wel, dus als ze hier overeen is, pakt ze het wel weer op. En blowen doet 1 op de 8. Ze neemt de telefoon nog op, dus snijdt jullie niet helemaal af.

Wat als je nou eens uit de strijd stapt?
Dus zegt 'lieverd, ik vind het zonde als jij straks op je 20e nog je MAVO zit te halen, maar als jij af wilt zakken dan doe je dat' en 'ik ben blij dat jij vriendiinen hebt bij wie je je thuis voelt' en meen het.

Haar laten merken dat je haar waardeert. Niet alleen het bassisschoolmeisje dat luisterde, maar ook nu het meisje dat ze is en dat ongetwijfeld veel goede kanten heeft. Niet belonen voor prestaties of in de pas lopen, maar prijzen en liefhebben voor wie ze is, los van wat ze doet.

Ze is nog maar 14, ze heeft jullie nodig. Zet geen breekijzer op wat je toch niet meer in de hand hebt, gooi geen olie op haar vuur, wees de wijste. Het klinkt alsof je haar terug aan de teugel wilt en dat gaat toch niet meer lukken. Zorg dat je een plek creert waar het veilig voor haar is.

Loes