Provocerend gedrag

Maar in hoeverre was het expres?

Dat goede moment en als het écht expres was en dus om te provoceren vraag ik me af....In hoeverre was dat zo? Gooide hij het niet omdat hij haast had? Of slordig was met spullen op de fiets mikken (hij wil toch zo graag op tijd zijn?)....ofzoiets. Ik had meer de indruk dat hij die provocerende houding pas aannam toen het al gevallen was. Dáár kan ik me iets bij voorstellen, niet bij dat hij het nu even gooide om zijn moeder te pesten/uit te testen of wat dan ook. Dat vind ik bij het moment (nogmaals hij komt graag op tijd op school) totaal niet passen. Andersom het viel per ongeluk, omdat hij haast had of onzorvuldig was....en toen het viel wilde hij het laten liggen en nam dus die provocerende houding aan dat past heel goed bij op tijd op school willen zijn.
Ikzelf en oudste zijn 's morgens ook niet op ons best, dat zei ik al eerder...en écht iets per ongeluk laten vallen zou mij ook superchagerijnig maken op dát moment. En misschien zou ik het ook wel laten liggen...niet om iemand te provoceren. Want w.s. ligt het er 's middags nog net zo () maar gewoon omdat het dan tegenzit en ik dát er ook niet nog bij kan hebben of zoiets. Een moeder voor mijn neus die dan eist dat ik het opraap meteen...op welke manier dan ook zou mij ook ziedend maken. En dat terwijl ik de rest van de dag erg vredelievend en vrolijk ben. Want ik ben alléén maar zo onredelijk even dat eerst half uur, uurtje 's morgens...De rest van de dag kan je me er dus prima op aanspreken en zou het nog werken ook, dan ben ik morgen een stuk zorvuldiger en zou ik er wél voor zorgen dat er niets valt, want eigenlijk weet ik best dat die moeder eigenlijk gelijk had. Ik ben bang dat ik koentje omver had gereden (sorry hoor koentje) en dan de hele dag spijt had gehad van mijn actie.... ik met mijn chagerijnige kop 's morgens. Gelukkig weet mijn gezin dat ik niet de gezelligste ben dat eerste uur en laten ze me over het algemeen met rust. Dan kan ik best mijn best doen en iedereen uitzwaaien en toedeloe...en dan is mijn bui al weer over.
Ik vind het knap dat zoon het toch opgepakt heeft en ook knap van koentje dat ze hem zover heeft gekregen. Maar om eerlijk te zijn denk ik niet dat dat nog lang werkt. Er komt een moment dat het niet meer werkt...dat de autonomie (het is je moeder) niet genoeg meer is en zoon meer zijn eigen gang zal gaan en niet meer automatisch naar zijn moeder luistert. Om dat te voorkomen komt er ergens in de puberteit een omslag in hoe je je kinderen opvoed. Je gaat van autonoom en consequent zijn meer naar overleggen, discussie's en uitleggen en wel op de goede momenten, niet op de verkeerde momenten. Omdat je kind ook groeit in zijn eigen normen en waarden en dat ook aankan en serieus genomen wil worden en ook een mening heeft.
Zoiets dus.
groeten albana

Kaaskopje

Dat vind ik wel fijn om te horen, want de afgelopen weken was ik in staat om die van mij terug te brengen Er is ons ooit al eens door een deskundige een pittige puberteit beloofd, en dat lijkt aan alle kanten uit te komen. Ik kan niet wachten tot ze weer 'normaal gaat denken'.

Vic

Als wij dochter net zo vaak achter het behang hadden geplakt als wij dat geroepen hebben, dan was er geen stukje muur meer vrij geweest Het komt goed. In een grijs verleden maakte ik mij ook wel eens zorgen over de zusterlijke band tussen beide dochters en ook dát is meer dan goed gekomen. Ze maken nu zelfs gezamenlijke vakantieplannen. Ik kan het amper geloven)

Wil

Blik op oneindig zetten dus

Ik zou

geen dwang uitoefenen. Hem beletten de deur uit te gaan is dwang, en volgens mij steven je dan wel af op een confrontatie ooit. Je kunt een kind op deze leeftijd niet meer dwingen, mi. Je zult iets anders uit de kast moeten gaan trekken. Dwang is ook niet het voorbeeld dat je wilt geven, toch?
Hier, (ook geen doorsnee kind) geen echt consequente reacties op gedrag waar ik het niet mee eens ben. Soms ook afhankelijk van hoe ik me zelf voel. Maar meestal aangepast op stemming/bedoeling van zoon, beetje op gevoel. Vaak laat ik dingen ook lopen en kom er later op terug, en soms ga ik wel de confrontatie aan. Ook afhankelijk van wat zoon er bij kan hebben op dat moment, of ikzelf
Wie weet waar je zoon op dat moment met z'n gedachten was. Misschien wel bij iets heel spannends of iets heel akeligs. Iets als humor kan wel helpen dan.

Hier

Hier hadden we afgelopen weekend ineens zo'n incident met onze 13-jarige zoon... We zaten 's avonds al op de bank toen zoon naar beneden kwam (van z'n computerspelletjes) en nog even de keuken in liep om even iets voor zichzelf te pakken. Ik vroeg 'm ook iets voor mij mee te nemen. Waarop zoon botweg reageerde met 'nee' en doorliep naar de bank om daar neer te ploffen.. Het was zo'n onverwachte reactie dat ik gewoonweg even met mijn mond vol tanden stond en even niet wist wat ik moest doen...
Nog een keer vragen hielp niet; hij had er gewoonweg geen zin in om iets mee te nemen uit de keuken. En bleef gewoon zitten. Toen heeft mijn man opgespeeld ('je luistert naar je moeder') en dat hielp.. mopperend en wel verhief hij zich en haalde het gevraagde.
Daarna geen vuiltje meer aan de lucht. Het is verdorie net alsof ze je inderdaad uitproberen.. Wij lossen doorgaans ook op met humor, wat vooral helpt bij mopperende pubers. Je kent dat wel, alles is 'k*t' en 'moet dat'. Maar dit was even een heel plots gevalletje 'kont tegen de krib' en dan moet je toch wel opspelen!

Trots....

vandaag liet mijn mannetje zijn ontbijtbord gewoon staan en is naar school gegaan, zonder opruimen. En ik? Ik heb niks gezegd (door zijn blik zag ik dat hij het bewust deed en op een reactie uit was) en heb het bord dus ook laten staan. Vanavond met het avondeten staat het pas echt in de weg. Dus.... geen strijd. Mij benieuwen wat hij vanvond doet!

Arawen....

je kunt het ook opvaten als een helder antwoord op jouw vraag. Misschien niet het gewenste antwoord..... maar ja: het was een vraag..Toch?

Pffff

Mij zou het niet eens opvallen als ze bij het weggaan een plastic zakje op de grond gooiden.

Mijn eerste reactie toen ik las dat je hem de doorgang verhinderde was 'zou ik nooit durven, ik ben te bang voor klappen'. Nou in onze inhuizige puber nog erg mak, maar ik heb vroeger wel pubers lesgegeven. Ik vind het net peuters eigenlijk, zelf bereik ik het meeste bij ze als ik net als bij peuters selectief negeer en waardering uitspreek als iets goed gaat.
Ik geloof dat zo'n plastic zakje in het kader van 'pick your battles' bij mij verder geen aandacht zou krijgen. Ik heb liever dat de tanden gepoetst en de haren gekamd zijn en het huiswerk gemaakt.

Maar ik geloof dat ik zelf ook nog wel eens puber. Misschien toch te jong moeder geworden.

Pick your battles

Ik denk dat wij net even iets te vaak onze battles gepickt hebbenAfwas... oh met ons tweeën gaat het sneller en zonder strijd. Opruimen... ik heb er geen strijd voor over. Niet meer in ieder geval. Als ik het opnieuw kon doen, had ik van kleuter af aan al meer discipline in mijn bloedjes gepompt. Wie weet had het dan wat soepeler gegaan in de puberteit, maar opeens in een verbetertraject schieten met een dwarsliggende puber werkt vaak averechts. Ik merk dat ze het echt wel weten. Als ze alleen zijn, dan lukt het opeens wel. Ik erken hierin dus mijn 'falen', maar wel in de wetenschap dat ze het in hun eigen huishouden vast wel goed zullen doen.

Dirksmama

Als je bang moet zijn dat je eigen kind je zal slaan als hem fysiek de weg verspert dan is er echt iets goed mis lijkt me. Ik ben nog nooit een seconde bang geweest dat 1 van mijn kinderen mij zou slaan. Dat zou echt niet bij ze opkomen. Als dat wel zo is dan word het tijd om echt in te grijpen.

Dirksmama

"Mijn eerste reactie toen ik las dat je hem de doorgang verhinderde was 'zou ik nooit durven, ik ben te bang voor klappen'."

Bang voor klappen van je zoon? Dan is er pas iets echt mis.

Eens

Ik heb mijn vader een keer teruggemept. Het was in een reflex nadat hij mij een pets had verkocht. Ik was toen 18. Ik denk dat het over en weer om reflexen ging, want mijn vader sloeg mij normaal gesproken niet (meer, wel toen ik klein was en over de knie paste). Ik was daar zelf best van geschrokken en liet me als een mak lammetje naar mijn kamer sturen. Ik weet dus uit directe ervaring dat een kind zijn of haar vader een keer een mep kan verkopen zonder die bedoeling te hebben. Dat betekent dus ook dat een vader of moeder dat niet aan kan zien komen. Ik vind het niet goed te praten, ik had dit niet van mijzelf verwacht. Laat staan mijn ouders. Als je als moeder (vader) wél verwacht dat je kind op een goede dag gaat slaan, dan is daar blijkbaar aanleiding toe. Ik zou dat niet rustig afwachten. Het idee dat je daar bang voor moet zijn, is te gek natuurlijk.
Op zich ben ik wel met Dirksmama eens dat je je momenten moet kiezen om streng op te treden. Zo zie ik het heil van het laten staan van de ontbijtspullen ook niet erg in. Dat wordt een krachtmeting om de langste adem. Ik vind dat niet zo'n goed idee. Naar mijn idee werkt het beter om het op te ruimen en later tegen zoon te zeggen dat het niet de bedoeling is dat hij zijn spullen laat staan, dus dat je voor morgen verwacht dat hij het wel opruimt. En dan wel wachten en eisen tot hij 'ja' zegt, want dan is het een wederzijdse en geen eenzijdige afspraak. Ook niet vragen of hij het 'wil' doen, want dan kun je verwachten dat hij 'maar je vroeg toch of ik het doen?' zal zeggen. Dit is 'achteraf weet je het altijd beter'-advies. Natuurlijk bevond ik mij vroeger ook regelmatig in een situatie die beter opgelost had kunnen worden.

Confrontatie

"Mijn eerste reactie toen ik las dat je hem de doorgang verhinderde was 'zou ik nooit durven, ik ben te bang voor klappen". Vinden sommigen, anderen vinden dat als je daar angst voor hebt er al goed wat mis is....
Ik zou zowiezo er al niet voor gekozen hebben op dat moment om de doorgang te versprerren... Zo'n lijfelijke confrontatie op de vroege ochtend...nee dank je wel. Dus heb ik geen angst voor klappen. Ik kies ervoor om het later onder andere omstandigheden op een andere manier alsnog op te lossen zodat het niet meer gebeurd.
Een soort gulden middenweg dus.
groeten albana

Ik heb mijn eigen stijl

van opvoeden, deels gebaseerd op het soort kind wat ik heb. Toch vind ik het heel verhelderend of relativerend dat er dus ook ouders zijn die er helemaal geen punt van maken dat er zo'n zakje op de grond blijft liggen. Kijk, voor ons gaat hem dat niet worden want dat verschilt teveel van onze opvoedstijl, maar het is goed om te weten... De mogelijkheid om er gewoon helemaal geen punt van te maken was serieus niet in mij opgekomen.
Overigens vind ik wel dat de reactie van ík doe het niet, want dan ben ik bang voor klappen' wel een hele bijzondere is. Ik denk eerlijk gezegd ook dat je dan een groter probleem hebt....

Maar koentje

Koentje laatste posting: "Overigens vind ik wel dat de reactie van ík doe het niet, want dan ben ik bang voor klappen\' wel een hele bijzondere is. Ik denk eerlijk gezegd ook dat je dan een groter probleem hebt...."

Koentje eerste posting: "Maar ik heb het gevoel dat ik op deze manier op een slechte dag een confrontatie riskeer. Fysiek zal hij me denk ik niet snel aanvallen, maar hij is zo geladen dat ik daar soms ook aan twijvel."

Je zegt het toch zelf al in je eerste posting?

Niet koentje

Maar ik schat zo in dat Koentje in haar eerste posting aangeeft dat ze op zoek is naar een andere methode omdat ze voorziet dat deze op termijn wellicht tot escalatie zou kunnen leiden. Dat is wat anders dan ik doe niks, want ik ben bang dat ik dan klappen krijg....

Niet bij mijn kind!

Laat ik even duidelijk zijn, ik ben absoluut niet bang voor mijn eigen kinderen, verwacht ook geen klappen van ze. Ik heb echt geen probleem.

Maar als ik lees hoe Koentjes zoon kan reageren...bij hem zou ik wel bang zijn voor escalatie. Iemand die explosief is moet je met de schuimblusser benaderen, niet met open vuur, lijkt me. Ze schrijfttoch zelf al dat hij zo geladen is?

Deur versperren op de vroege ochtend...lieve help ik moet er echt niet aan denken om de dag met zoveel negatieve energie te beginnen. Dat is echt een battle die ik niet wil picken.

Dochterlief vergeet ook wel eens haar ontbijtspullen in de keuken te zetten. Als ik die dag geen bezoek verwacht dan staan die op haar te wachten als ze uit school komt. Kan ze ze alsnog opruimen.

Ik zou

niet voor de deur gaan staan, dat vind ik wat te sterk voor dit geval. Ik denk dat ik als mijn kind echt zou weigeren het op te rapen daar natuurlijk iets van zou zeggen (vervelend, waarom nou, zoiets) en het als kind weg is op zou rapen en het in het bed van kind zou leggen of op een andere plaats waar kind het weer tegen komt en alsnog weg moet gooien.
Als er al een confrontatie over het zakje geweest is, zou ik het zeker niet alsnog zelf weggooien.

Verschil

Mijn kinderen maken geen verschil. Als ik mijn voet dwars zou zetten of een huisvuil in hun bed zou leggen zou ze dat een vrijbrief geven om dat ook bij mij te doen. Dat zou een gezellige boel worden.
Omdat ze de context niet goed in beeld hebben kan ik er dan niet van op aan dat ze dat alleen zouden doen als ik mijzelf zogezegd zou misdragen.
Bij mij thuis zet ik in op routine. Gewoon nog een keer rustig aangeven wat de bedoeling is, en hoe je zaken wel kunt oplossen met een prullebak en wat ze zelf zouden kunnen verzinnen om te voorkomen dat de boel op de grond beland, zonder de lading van de 'honderste keer'. Op een moment dat het uitkomt. Dat kost mij soms wel moeite maar levert meer op. En de keren dat het nog niet gelukt is maar voor lief nemen. Het komt wel.