Puber niet te stimuleren voor school
Waarschijnlijk al vele malen langs gekomen, maar ik krijg mijn dochter van 15 (3TL)niet meer gestimuleerd voor school. Ze hangt qua punten aan een zijden draadje zeg maar....
Steeds als ik er iets van zeg wordt ze erg boos en krijg ik te horen dat ik me teveel met haar leven bemoei. Ze lost het zelf op zegt ze. Dit hoor ik al maanden, maar tot nu toe zonder resultaat.
Ze gaat in mei naar een concert waar ze dolgraag naartoe wil, maar we hebben haar toen ze het kaartje kocht al gezegd dat het feest niet doorgaat als ze haar studiehouding niet veranderd. Dit leek even te helpen, maar nu niet meer. Deze regel geldt wat ons betreft nog steeds. Ik verlang geen achten en negens, maar wel een dame die er haar best voor heeft gedaan. Is het punt dan niet goed weet ik dat ze er iig iets voor gedaan heeft. Nu regent het onvoldoendes omdat ze er gewoon niet genoeg voor doet. Ze wil echt zo graag naar dat concert dat ik dacht dat dit haar studiehouding wel zou veranderen. Ik vrees dat ik haar dus straks nog een keer moet telleurstellen door te zeggen dat het feest niet door gaat.....
Iemand de gouden tip?
Samen doen
Dat doen wij dus inderdaad. De kinderen maken op hetzelfde tijdstip samen onder begeleiding huiswerk. Dat is vaste routine en daar zijn ze aan gewend. Ze vinden het ook fijn om het samen te doen want dan is iedereen aan het werk dus voelt het minder als een zware taak die ze alleen moeten doen. Het voorkomt ook dat ze vastlopen en dan niet verder komen. Soms vinden ze een opdracht moeilijk of snappen ze niet wat de vraag is. IPV dan iets anders te gaan doen blijven ze daar wat om mee heen hangen, raken afgeleid en gaan dan wat anders doen. Als er iemand is die ze om hulp kunnen vragen of die ziet dat ze niet verder komen is dat heel handig. Ook als ze teveel afgeleid raken dan kan je hun weer bij het werk betrekken. Het zal vast niet voor elk kind werken. Een van mijn zoons vertrekt meestal naar zijn eigen kamer omdat hij zich niet goed kan concentreren anders. Hij maakt zijn huiswerk soms ook pas 's avonds laat. Echter hij doet het wel en hij haalt goede punten dus dan kan je het ook makkelijker loslaten. De andere kinderen vinden die steun van elkaar en van ons wel prettig dus bij hun werkt het goed. Ik vind het ook wel handig want ik weet zo wel waar ze mee bezig zijn. Het is inderdaad wel tijdrovend.
Beloning
Een beloning in het vooruitzicht stellen werkt hier ook goed en zorgt er wel voor dat ze elkaar aansporen om te werken. Het doel moet wel realistisch en haalbaar zijn maar natuurlijk ook een uitdaging. Je kan met korte termijn doelen werken (zoals wie een 9 haalt mag kiezen wat we eten) of lange termijn doelen (met iedereen die overgaat gaan we naar de efteling).
Ik geef ook wel straf als ze niet goed hun best doen. Dat moet je dus wel definiëren want je best doen is natuurlijk een vaag begrip. Maar bijvoorbeeld liegen over geen huiswerk hebben als je wel huiswerk hebt etc.
en je moet zeker weten dat het komt uit luiheid en geen zin hebben en niet vanuit onbegrip of niet snappen.
Niet alles gelezen
Maar ik zou tegen mijn kind zeggen: ik geloof dat ik je niet op de goede manier help. Laten we dit afspreken: je gaat sowieso naar dat concert en ik ga niet meer zeuren. Maar ik weet dat jij ook niet wilt blijven zitten, dus probeer jij mij nou eens uit te leggen waarom het je niet lukt om voldoendes te halen? Wat weerhoudt je ervan om goed te leren? Vind je echt dat ik me er niet mee moet bemoeien? En is er een manier waarop ik je wel kan helpen?
De kaartjez en jouw eisen lijken het gesprek over het gebrek aan motivatie / inzet nu te blokkeren. Lijkt mij heel onwenselijk.
Groeten, Maw.
Onvermogen
Hier kon ik op mijn hoofd gaan staan, niets hielp. Het heeft de sfeer in huis geen goed gedaan, zeker tijdens proefwerkweken lagen we voortdurend met hem in de clinch. Geweldige tip, hoor samen een huiswerkuurtje, maar zie het maar eens met een recalcitrante puber voor elkaar te krijgen.Uiteindelijk heeft hij met veel vertraging een diploma gehaald dat iets onder zijn niveau lag, maar waar hij wel naar een vervolgopleiding waar zijn interesse ligt, en nu gaat hij als een speer.
Achteraf bleek hij achter al die gespeelde onverschilligheid wel degelijk met die slechte cijfers te zitten. Maar drie kwart van de schoolstof boeide hem totaal niet, af en toe probeerde hij zich er toe te zetten, maar hij bracht het gewoon niet op. Als iets hem totaal niet niet boeit en hij de zin er niet van inziet,dwalen zijn gedachten onherroepelijk af.
Dat concertkaartje intrekken zou ik zeker niet doen. Probeer haar positief te stimuleren, een rancuneus kind bereik je niet meer.Ze haalt die slechte cijfers niet om jou dwars te zitten, straf haar dan ook niet dubbel.
Ze staat zonder inspanning kiele, kiele dus ze heeft de capaciteiten blijkbaar wel. Grote kans dat ze nog met de hakken over de sloot het redt. En als ze jaar blijft zitten, is dat vervelend maar niet meer dan dat. Ze zit in de voorexamenklas,de eindstreep is inzicht, dus dat diploma komt er wel. Wellicht legt ze door een jaartje overdoen nog een goede basis ook. Twee vrienden van een andere zoon zijn in vwo 5 blijven zitten, en die gaan erg goed in de zesde.
Gisteren
Nog een gesprek met haar gehad. Heeeeeel kort natuurlijk, want na 5 minuten wordt het in haar ogen al zeuren. Nogmaals aangegeven dat we in haar geloven en gevraagd of ze alsjeblieft onze hulp inschakelt als ze die nodig heeft.
Ze heeft echt aangegeven het zelf op te willen lossen. Ik ga proberen lijdzaam toe te kijken 
Dat concert kaartje was echt in de hoop haar aan de gang te krijgen. Als stimulans. Mijn man is niet van plan dit in te trekken. Hij heeft echt het idee dat als we dat nu terug trekken ze over ons heen gaat lopen, en ons niet meer serieus neemt in het geval dat dit nodig is. En het is een dametje bij wie grenzen heel duidelijk aangeven moeten worden.
Heel herkenbaar
Zoon zit in het eerste jaar (Ndl brugklas). Had in de lagere school hele goede resultaten (8 en 9) maar evolueert dit jaar naar 6 en geregeld een 5. Intelligentie en inzicht zijn niet het probleem, dat zeggen alle leerkrachten. Maar een inspanning doen, daar heeft meneer geen zin in. Hij ziet er gewoon de zin niet van in: waarom studeren om een 8 te halen als je zonder moeite doen een 6 kan halen?
Dus hier de stok achter de deur. Hij heeft een drietal weken geleden GTA gekocht (Grand Theft Auto - behoorlijk heftig computerspel) hoewel ik het er niet echt mee eens was. Dus het compromis hier is geworden: hij mag GTA blijven spelen, zolang er geen 5'en meer komen en de studiehouding ok is (ik bedoel maar: iets kan moeilijk zijn en misgaan, maar als ik zie dat hij zijn best doet, dan is het wel ok voor mij).
Ze weet dat je het zielig vindt..
Je man gaf aan dat het concert niet door gaat als..
Blijf in deze duidelijk op één lijn met je man. Ze voelt dat jij het zielig vindt en weer zo dat er wat speling is en de kans groot is dat ze wel mag omdat het toch al betaald is. Want mama vindt het zo zielig.
Zolang ze bij jou ruimte ziet, zal ze roepen dat je je er niet mee moet bemoeien.
Advies, Zeg dat jij die kaartjes verscheur en het je niets uit maakt dat ze al betaald zijn, als haar houding niet verbetert.
Laat verder je man om de zoveel tijd naar haar cijfers vragen zodat ze jullie niet tegen elkaar gaat uitspelen.
Flanagan
Dat is idd mijn zwakke punt, dat ik het zielig vind.
Gelukkig in deze is mijn man wel van het type "voet bij stuk houden".
Echter, als ik dan de meeste reacties hier lees, is eigenlijk niemand het er mee eens dat we de kaartjes inzetten om haar te stimuleren. Dat brengt mij dan weer enorm aan het twijfelen.
Ik wil het zo graag goed doen, of alle fronten, maar vraag me vaak af wat dan wel, en wat niet goed is......
Mijn man heeft ook inzicht in de cijfers. Lang leve magister
Een stimulans
Een stimulans is een stimulans als het stimuleert. En dan bij voorkeur het gedrag dat je wenst. Al vanaf de stickers voor op het potje plassen is dat een punt waar moderne ouders zichzelf nogal eens in de weg zitten. (En een stokpaardje van mij, ik geef t maar toe). Opeens gaat het over concertkaartjes (of over 5 keer plassen in een uur), terwijl je je kind wil stimuleren.
De vraag is niet of het wel / niet zielig is om de kaartjes te verscheuren, de vraag is wat jullie er samen mee winnen. In dit geval: een duidelijke gezamenlijke opstelling naar je dochter. Dat is fijn en mogelijk precies wat ze nodig heeft. Maar of dat echt zo is en of dat haar helpt om beter te studeren, daar kan zij je misschien zelf meer over vertellen.
Groeten, Maw.
kaartjes
Ik zou nu ook doorzetten met de kaartjes omdat je dit nu al gezegd hebt.
Voor een volgende keer zou ik het andersom doen: als jij er voor zorgt dat je minimaal een 6 gemiddeld staat/een 6 op elk vak/maar één onvoldoende hebt/gemiddeld een 7 staat (wat maar haalbaar/wenselijk is) dan krijg je kaartjes voor popconcert/pretpark/etc.
Dat is wat positiever dan andersom: dit heb je (kaartjes) en die kan je verliezen door niet je best te doen.
Maar voor deze keer zou ik wel doorzetten volgens afspraak.
Welnee
ik zou gewoon toegeven dat ik me vergist heb... dwingen via kaartjes, daar schiet niemand wat mee op.
Ik zou wel met dochter in gesprek gaan. Misschien is er wel wat anders aan de hand, waardoor ze zich ermaar niet toe kan zetten...
Respect
Ik ook, ik heb ook nooit gemerkt dat ik met terugkomen op een te snel genomen beslissing van mijn kant aan respect inboette bij de kinderen. Integendeel. Een veranderd inzicht houdt niet in dat je toegeeft aan gezeur.
Jullie spreken je dochter als een "dametje dat over jullie heen wil lopen" Op de lange termijn bereik je meer als je naast je kind gaat staan in plaats van tegenover. Ook als de uitkomst anders is dan je in eerste instantie in gedachten had.
Kaartjes voor haar ogen verscheuren vind ik echt een nare, ik zou bijna zeggen respectloze actie. Zet ze dan op marktplaats of geef ze weg en maak er iemand anders blij mee.
Eens met Kenfan
En ze staat nu toch voldoende, dus wat is het probleem. Ga van d'r nek af en laat haar! Ze wil blijkbaar niet geholpen worden. En blijft ze onverhoopt zitten is dat vervelend voor haar, maar ze overleeft t wel. Zoon ging in de 4e ook bergafwaarts na de kerstvakantie en weigerde rigoreus alle hulp, want het kwam allemaal goed. Dat ging dus niet goed en bleef zitten. Op dat moment vond ie het allemaal niet zo'n punt. Pas toen bijna alle vrienden examen deden had hij spijt als haar op zn hoofd. Tja. Ook de tweede keer in de 4e ging het in het begin niet geweldig, Toen hebben wel gezegd dat als hij nu niet aan het werk gaat hij naar huiswerbegeleiding zou moeten op school. Immers, hij had zijn kansen om het zelf te doen gehad en ik hem niet onnodig af wilde laten stromen. Dat was de gouden greep. Over naar 5havo en met prachtige cijfers geslaagd en op de HBO alle vakken in 1 gehaald tot nu toe. Ze is echt nu aan het puberen en de strijd ga je nu verliezen. En dat kaartje zou ik gewoon geven. Hooguit als ze de houding niet verandert de helft meebetalen.
Naast elkaar
Tuurlijk willen we liever naast haar dan tegenover haar, maar altijd naast dat klinkt bijna alsof je het altijd eens bent met alle keuzes die je kind maakt? Het oneens zijn (in dit geval over haar studiehouding) kan toch moeilijk opgelost worden door naast haar te gaan staan. Ik bedoel, hoe doen jullie dat, altijd naast ipv soms tegenover? (in allerlei situaties).
En nee, natuurlijk zou ik de kaartjes nooit voor haar ogen verscheuren. Dan zeker verkopen via MP. Met dochter in gesprek gegaan hebben we al meerdere keren gedaan natuurlijk. Ze beloofd steeds beterschap maar het komt er niet van. Op onze vraag hoe dat komt en wat we kunnen doen om haar te helpen, komt steevast: laat me gewoon en bemoei je er niet mee. Ik hoef geen hulp!
Tja, dan kun je niet anders dan smeken of ze onze hulp wel zal vragen als ze die nodig heeft.
Vertrouwen
Dat is het lastige als je tot nu toe niet naast haar staat maar klaar staat om jou wil op te leggen. Op deze leeftijd is dat lastig.
Dan gaan ze zich aan je onttrekken. Het vertrouwen dat je naast haar staat ontbreekt.
Maar
Wat is dat naast staan in de praktijk dan? Ik zie dat ook niet zo. Soms wil je als ouder en als je kind tegenovergestelde dingen. Soms kan je daar een compromis over sluiten. Soms ook niet.
Als een kind geen zin heeft in school, geen zin heeft om huiswerk te maken etc. dan kan je als ouder wel naast je kind willen staan maar soms werkt dat niet. Soms moet je gewoon streng zijn en zeggen: zo gaat het gebeuren en anders dit of dat.
Soms werkt dat heel goed (en soms ook niet natuurlijk)
Als het niet werkt
Wat nu gebeurt is dat ze het liever zelf uitzoekt dan jou steun accepteren. En dat kan misschien ook wel goed werken, uiteindelijk moeten ze het zelf oppakken. Het zou mijn keus niet zijn.
Als er dan beperkingen zijn waar ze zelf niet uitkomen is het jammer.
Dat kon ik op de basisschool nog weleens doen als het echt niet anders kon: je gaat wel mee met opa en oma want ik moet werken en jij bent ziek, huppekee.
En ik neem ze bij de hand om het samen te doen als het niet lijkt te gaan lukken. Spreek vooraf een tijd af, vraag of ze daar zelf een idee van hebben en dan doe je het ook. Uitleggen dat het soms lastig is om de motivatie uit je tenen te halen maar dat de eerste stap zetten, gewoon doen, je kan helpen. De situatie geschikt maken, rust, kopje thee erbij. Proberen en als het echt niet lukt een praatje maken, even afleiden, een grapje, jou aanwezigheid kan al 'belonend' zijn. Bevestigen dat het moeilijk kan zijn of dat je geen zin kan hebben. Duidelijk maken wat voor haarzelf de beloningen wel zijn. Als het niet lukt direct een nieuwe afspraak maken of juist even loslaten. Nou ja, motiveren dus en steun bieden, geen dwang.
Mijn vader heeft nog lang beweerd dat hij mijn typediploma heeft gehaald.
Ik had mijn interesse verloren en was bezig mijn diploma voor school te halen en in twijfel wat ik daarna zou doen.
Mijn vader wandelde mij heen en weer naar de cursus. Echt wel prettig.
Uiteindelijk heb ik het diploma voor typen pas het jaar daarop gehaald toen ik in een tussenjaar ook receptiewerk kreeg en administratiewerk waarbij ik het typen goed kon gebruiken.
Het is ook maar wat je gewend bent natuurlijk. Ik had wel profijt van de steun van mijn vader want omdat ik toch naar typen bleef gaan heb ik dat diploma daarop in een keer gehaald.
Naast staan
Stoelt op drie vragen: Wat wil je eigenlijk? Hoe denk je dat te bereiken? En hoe kunnen we je daarbij helpen.
En aanvaarden dat NIET op die laatste vraag ook een antwoord is, en dat ze daar ten alle tijde op terug kunnen komen. Een brugger kun je nog aan het handje nemen, een eigenzinnige vijftien/zestienjarige niet meer.
Daarnaast kun je best streng/consequent zijn. Het jaar dat zoon geen barst uitvoerde was hem na het verontrustende kerstrapport al duidelijk gemaakt dat wie in het schooljaar permanent vakantie neemt, zijn vakantiezakgeld wel kan vergeten.Dat dan besteed zou worden aan het jaar extra schoolgeld.
