Puber scheldt me uit...

De aanleiding

Ik zou de aanleiding voor het ongenoegen van puber zeker serieus nemen, daar meldt je niets over in je post.
Verder zou ik met je man en je zoon afspreken wat je te doen staat als je zoon je nog een keer zo behandelt. Je wilt dat dit stopt.
Het is absoluut de grens over voor mijzelf. Al heb je iets fout gedaan, als ouder van een puber kun je elkaar behoorlijk in de weg zitten, maar dat rechtvaardigt toch niet dat je elkaar voor rotte vis gaat uitmaken en erger nog.
Nu zou ik het overigens even laten rusten. Op een later moment kan het wat rustiger opgepakt worden. En dan meer vragen voordat je gaat stellen.
Laat we het even hebben over wat jij vind dat ik fout gedaan heb. En dan gaan we het daarna hebben over je wijsvinger en je foute opmerking over 'hoeren'.

Eens met Anne J

En dan niet de illusie hebben dat dit nooit meer gebeurt.

Het is een impulsieve reactie, die ze hier in huis tenminste moeilijk onder controle krijgen.
Ik laat dan toch ook altijd wel merken dat dat niet zomaar kan. Je kunt niet iemand voor rotte vis uitschelden en dan een halve dag later komen met: ik hou zoveel van jou mama. Ik zal niet beweren dat ik die houding wekenlang volhoud maar ik maak daar toch altijd wel even een opvoedingsmomentje van.

En dan is het klaar, zand erover en opnieuw beginnen.

Ik kon me dit altijd heel erg aantrekken totdat ik me bedaxht dat ze dit nooit bij haar vader deed. Blijkbaar straal ik iets uit dat zegt dat het okee is om je moeder uit te schelden.

Tja

Enerzijds vind ik het wel een logische reactie van Tsjor, je moet je eigen eieren doppen. Anderzijds is het ook volstrekt logisch dat je het voor elkaar opneemt en daarmee ook een voorbeeld zet voor je kind om niet afzijdig te blijven als je ziet dat iemand uitgescholden wordt.
Ik los hier uiteraard zaken alleen op maar ben ook altijd dankbaar als anderen zoals mijn vader of vriendinnen de kinderen op het hart drukken om goed naar moeder te luisteren en met haar mee te werken. Vooral toen ze jonger waren een goede gewoonte om elkaar mee te geven.
Ik bond mijn kinderen ook altijd op het hart om goed naar de meester of de juf te luisteren. Je kunt altijd na een misverstand of gedoe er later op terug komen en zaken uitzoeken en uitspreken.
Mijn moeder heeft zo'n periode weleens met de matteklopper gedreigd. Nu naar buiten!
Je doet het allebei denk ik.

Excuses

Ik zou inderdaad excuses eisen. Je man denkt daar anders over maar in dit specifieke geval vind ik dat jouw mening voorgaat. Jij was namelijk degene die werd uitgescholden en dus mag jij bedenken wat nodig is om het goed te maken. Verder zou ik inderdaad ook gewoon je emoties laten blijken tegen je zoon en inderdaad als je nu niet aardig tegen hem kan doen dat ook gewoon niet zijn. Woorden die eenmaal gesproken zijn kan je niet meer terugnemen en het is belangrijk voor je zoon om te leren dat je met woorden enorm veel schade kan toebrengen.

Dat je man naar boven is gegaan en ook boos werd snap ik dan wel. Mijn man zou ook boos worden. Afgezien van dat ik boos zou zijn en een probleem zou hebben met het kind zou mijn man dat ook hebben. Dat kan dus ook betekenen dat het kind het met twee ouders goed moet maken. Het gaat hem namelijk ook aan want het is zijn vrouw die werd uitgescholden door zijn zoon.

bedankt en reactie

Hallo allemaal,

Allereerst bedankt voor jullie snelle reacties, heel erg fijn. Voor de volledigheid; de reden dat zoon boos werd was omdat ik de zak met chips had gepakt waarvan hij vond dat ze alleen voor hem waren. Niet echt iets om strijd over te leveren lijkt me, maar goed ik ben geen puber meer.
Daarnaast: in het verleden bemoeide man zich eigenlijk nooit met "dingen" tussen zoon (of dochter) en mij, en het is voor mij en hem een grote en goede stap dat hij zich ermee bemoeide. Ter illustratie: afgelopen zomer kon zoon flink grof uit de hoek komen en reageerde man daar nooit op. Tot zoon op een moment aangaf dat het blijkbaar prima was dat hij mij uitschold want "papa zegt niet tegen mij dat het niet kan".

En ik vind het moeilijk om nu te doen alsof er niets aan de hand is, maar ik ben er ook de persoon niet naar om hem lang te negeren of (ongemeende) excuses te eisen.

Ga ik nu jullie berichten nog even goed doorlezen en het komt vast goed (sprak zij hoopvol ).
groeten,
Tafelpoot

Breed maken

'Tot zoon op een moment aangaf dat het blijkbaar prima was dat hij mij uitschold want "papa zegt niet tegen mij dat het niet kan". ' En, wat zei jij toen? Rustig, kalm en zeker zeggen: nee, maar ik zeg dat het niet kan. Breed voor zoon gaan staan en hem recht in de ogen kijken.

Ik snap dat je man zich na zo'n opmerking uitgedaagd voelt om er wel eens iets van te zeggen, maar ik blijf toch even overeind houden, dat bij een conflict de mensen die erbij betrokken zijn het op de eerste plaats moeten oplossen.

Tsjor

juist goed van vader

Eigenlijk vind ik het juist goed dat vader met zoon is gaan praten (preek geven).
Waarom ik dat vind weet ik eigenlijk niet helemaal maar ik probeer iets; mannen/jongens hebben door hun testosteron de neiging wat heftiger uit de bocht te vliegen dan meisjes (denk ik in het algemeen) Een man kan daar beter op inspelen. Een preek van een man maakt op een puber meer indruk dan een preek van een vrouw (in het algemeen).
Een man die rustig de krant blijft lezen als zijn vrouw voor hoer wordt uitgemaakt dat zou ik persoonlijk heel naar vinden. Ik kan mij daar niets bij voorstellen. Als een dochter haar vader uit zou schelden voor pooier dan zou ik als vrouw zijnde ook een behoorlijk hartig woordje gaan praten met dochter. Ik zou mijn man door ons kind niet laten uitschelden denk ik.

helemaal eens miekemieke

Ik ervaar het ook als prettig dat man mij af en toe steunt als het nodig is. Hij neemt soms over als het te gortig wordt. Zoon gaat tegen mij erger te keer dan tegen vader, dat valt mij wel op. Toch merk ik, dat als ik het voor elkaar krijg om rustig te blijven en hem duidelijk te verstaan geef wat de consequenties van zijn gedrag worden als hij doorgaat, ik echt wel respect afdwing.
Maar in de situatie dat hij mij afbekt waar man bij is en hij neemt het over dan voel ik me daar heel prettig bij. Vroeger was dat soms anders omdat manlief dan in mijn ogen te erg te keer ging, maar we zijn in dat opzicht ook beter op elkaar afgestemd, nu.

steunen

Partner en ik werken ook niet altijd goed samen, waardoor ik ook blij ben als hij zich moeit met issues.
Maar dit, prima als man zich ermee bemoeit, maar dit zou ik echt zelf willen handelen. Ik zou woest zijn geweest, en had hem onmiddelijk duidelijk gemaakt dat hij zo NIET met me om zou mogen gaan.
Normaal gesproken ben ik erg van het even laten betijen, ook als mijn kinderen rot tegen me doen. Maar bij dit gedrag zou kind echt fors over mijn grens gaan. Ook opvoedkundig gezien; wil toch echt niet dat hij met vrouwen zo omgaat.
Ik zou in deze situatie ook echt geen laptop of telefoon afnemen, daar vind ik het veel te ernstig voor. Dat zou voor mijn gevoel behoorlijk afbreuk doen aan mijn boodschap en gevoel. Klinkt ook wat machteloosheid in door in iets afnemen, en dat zou mijn boodschap echt niet willen zijn in deze.

Ik zou ook geen excuses eisen. Fijn als die komen, maar niet echt gepast in dezen, ik weet ook niet of ik ze gelijk zou accepteren. Ik zou even helemaal niets willen van zoon. Ik zou gewoon mijn eigen boodschap heel duidelijk willen maken; zo ga je NIET met me om.

Was dit de eerste keer?

Was dit de eerste keer dat hij dit soort taal gebruikte? Ik zou met hem doornemen dat het prima is dat hij boos is op dingen die je hebt gedaan ( terecht of onterecht, het is nou eenmaal zijn gevoel, maar er moet op een normale manier over gepraat kunnen worden) en dat dit soort woorden gebruiken gewoon not-done is ( zelf uiteraard het goede voorbeeld geven)

wajow

Dat je zoon zoiets zegt, En zo respectloos. Nou ik denk dat je hem teveel de baas hebt laten spelen en dat hij zich steeds machtiger voelt. Dat wordt maar eens tijd voor verandering
Dat hij zo tekeer gaat en dan zonder problemen naar boven loopt is erg. Je moet hem zo krijgen dat hij dan zich direct schuldig voelt en bang is voor de gevolgen. Dat jouwn man zich neutraal opstelt is opzich goed maar hij kan wel wat tegengas geven tegen zoon. Dat je zoon dit zo makkelijk doet is denk ik omdat je een makkelijk persoon bent; daar maakt hij (denk ik) misbruik van. Stel jezelf op als 'de leider' en doe alsof jij alle controle hebt, ga hem daarna vertellen wat jij allemaal doet in t huishouden enz. Voor hem. Als hij zoiets zegt moet je doen alsof t heel speciaal en ernstig is (is t ook). Je moet dan direct reageren en hem aanspreken.
Ik heb ook weleens gehad dat mijn zoon ook respectloos doet (toendertijd ook 15) en dat heb ik zo opgelost:
Toen hij 'wijf' tegen me zei; heb ik hem gelijk gezegd dat hij aan de eettafel moest gaan zitten.
Toen ben ik tegen hem gaan praten alsof t een klein kind was (gehurkt voor hem, vlakbij) en heb direct gezegd dat dat niet normaal is en dat ik me gekwetst voel. Toen ging hij door me heen praten en toen heb ik hem bij zn wangen gepakt (wat je vroeger deed zegmaar, bij een kleuter) zodat ie moeilijk kon praten. Nou op zo'n moment zag je dat hij begon te luisteren en dat hij wist dat ik de leider was als t ware. Ook zag je dat hij zich schuldig voelt. Toen wou ik een uitgebreid excuses uit zn mond horen en kreeg dat. En je kan het eventueel nog afsluiten met een kus. En hij mocht pas weglopen als ik dat zei. Het hoeft niet gelijk op zo'n manier maar je kan de simpele dingen als 'hier komen, zitten!' wel proberen. Dat jij de controle hebt zegmaar. Laptop afpakken enz heeft meestal niet zoveel zin en je krijgt dan nog meer haat; zorg dat die haat er nooit hoeft te zijn. Werk vooral aan die principes en niet wat daaruit komt. Leuk om te proberen: als er ships is dan moet jij het gaan verdelen, dus niet dat hij zelf zoveel als hij wil pakt. Of: pak iets lekkers en zeg dat hij dit mag; hij moet er dan om vragen en hij krijgt dit dan, vindt je dat ie genoeg heeft gehad stop je met geven.
Of: hij mag geen laptop van jou... Dan verstop je dat ding niet, nee je legt hem gewoon in de kast; dan durft ie hem niet te pakken (en dat gevoel wil je!
Verder zou je misschien dingen samen doen met hem qua hobby's enz. Zodat hij jou gaat zien als bondgenoot als t ware.

hier ook...

Zeker niet om het goed te praten, maar dochter (15) scheldt mij ook wel eens uit. Hoer oid kan dan ook gebruikt worden.

Ik zeg duidelijk dat dat niet kan, en dat weet ze zelf natuurlijk ook wel. Blijkbaar kan ze zich nog net niet beheersen.

Ik vind het niet leuk, maar ben ervan overtuigd dat het gaat stoppen, ze moet gewoon nog net even wat groeien.

Dihanne

???

Nou misschien ben ik te lang weg uit Nederland en is 'hoer' inmiddels een tamelijk onschuldig scheldwoord, maar ik vind het verschrikkelijk klinken. Ik zou er echt een zeer zeer groot punt van maken als mijn puber dat woord tegen mij gebruikte en dat zou eens maar noooooooit meer mogen voorkomen.

Nee hoor

Ik vind het ook een ernstig scheldwoord, kan me ook niet voorstellen dat mijn kinderen dat zouden gebruiken.

prinicipe

Gaat er eigenlijks niet om wat ie zegt. Maar dat hij het uberhaupt durft te zeggen.

ik accepteer zoiets van niemand

En al helemaal niet van een kind. Iedereen zegt in zijn woede of frustratie wel eens iets dat eigenlijk beter niet gezegd kan worden, en als dat gezakt is bied je je excuses aan, ook al vind je nog steeds dat die ander iets fout deed.

Ik ben daar heel star in. Ook al doe ik iets nog zo fout, schelden accepteer ik van niemand en wie me uitscheldt kan niets meer van me verwachten.

Mijn kinderen hebben dat ook kunnen ervaren toen ze me in hun puberbuien eens uitscholden. Het ene moment was ik een rotmoeder, het volgende moment hadden ze weer wat van me nodig. "Ik was een rotmoeder, weet je nog?" zei ik dan zo zakelijk mogelijk. Ze hebben het schelden snel afgeleerd.

Ik pak geen spullen af of straf niet. Ik ga op slot. Niet als chaantagemiddel, en ik ga ook niet doodzwijgen, dat is emotionele chantage dat nog erger is dan schelden, maar ik weiger het ene moment voor rotte vis uitgemaakt te worden en kort daarop weer te helpen als ze dat nodig hebben. En dat kan van alles zijn: hulp met huiswerk, kleding nodig, favoriete snack voor in het weekend, iets uitzoeken, noem maar op. Rotmoeders (of vul maar een ander scheldwoord in) helpen niet, en als jij mij een *scheldwoord* vind zal ik me er ook naar gedragen. Of je biedt je excuses aan en spreekt me aan met respect.

Hetzelfde geldt voor schreeuwen. En dan bedoel ik niet wat stemverheffing als iemand boos wordt, maar echt het volume open. Als iemand schreeuwt tegen me gaat bij mij het licht uit en de deur op slot. Ik accepteer dit van niemand, al ben ik zelf misschien ook fout geweest.

Pas als er excuses zijn aangeboden en er weer op een normale manier over het probleem kan worden gecommuniceerd ben ik weer aanspreekbaar. En als er op een nette manier over het probleem wordt gepraat kun je heel ver met me gaan. Indien nodig zal ik mijn excuses aanbieden als ik me ergens over vergist heb waardoor de woede-aanval ontstond.

Dit, omdat ik zelf jarenlang te maken heb gehad met behoorlijk extreem verbaal geweld dat ik te lang heb geaccepteerd. Mijn kinderen, zowel getuige als slachtoffer hiervan, weten dat. Ze mogen natuurlijk altijd hun ongenoegen laten blijken en hun mening geven. Ze mogen ook boos worden. Je kunt ook netjes boos worden. Maar zodra de grote bek wordt opengetrokken is het klaar. Dan ben ik niet meer benaderbaar.

Dit geldt overigens niet alleen naar mijn kinderen.

dihanne,

het gaat helaas niet vanzelf. Als je denkt dat je je ervan kan afmaken, met een 'ze zal er wel overheen groeien' dan vrees ik dat je bedrogen uit kan komen. Kinderen proberen van alles uit. Maar uiteindelijk valt of staat alles met hoe de reacties erop zijn. Als je het accepteert en er geen consequenties aan verbindt.... misschien als je geluk hebt dat het dan toch vanzelf overgaat.

Hoe ging het vroeger?

Is dit een puber die opeens scheldt? Of sinds de pubertijd? Altijd al?

Ik heb makkelijk praten met een 9 jarige, maar het is echt volkomen uitgesloten die iemand hier in huis zo zou praten. Ik heb een vriendin die met haar ex ruzies had waarin dingen gezegd werden (over en weer trouwens) waarbij ik dacht: ik had mijn koffer direct gepakt.

Ik denk net als anderen dat jij dat duidelijk moet maken dat jij dat niet pikt.
Ik weet niet wat jij doet thuis? Als mijn dochter 'stomme mama' zegt is het al: zo praat ik niet tegen jou en zo praat jij niet tegen mij. En anders zoek je het maar zelf uit. Als je de huisvrouw bent, zou ik niet meer voor hem koken, niet meer voor hem wassen, echt zoek het maar uit. Waarom zou ik iets voor jou doen als jij zo tegen mij doet?

Excuses vind ik minder interessant, ik wil het nooit meer horen. Niet omdat 'de leider' het zegt, maar omdat ik niet zo met mensen wens om te gaan. Niet op mijn werk en niet thuis. Dan gaat de deur direct dicht.

Het ergste

Wat hier in huis ooit gezegd is door een inwonend kind (toen 20) was "rot op". En als dat 1 keer gebeurd dan kan ik daar prima mee leven.
Voor de rest: Er wordt hier in huis niet gescholden. Niet door ons en ook niet door de kinderen. Wij schelden ook niet in het verkeer, en ook niet naar de televisie. Vloeken idem dito. Er wordt hier niet gevloekt en er wordt hier ook niemand uitgevloekt.

Dat soort "onmacht-taalgebruik" accepteer ik hier in huis niet. Daar hoort ook bij het grommen en snauwen als iemand beneden komt met een ochtendhumeur. Prima dat je dat hebt, maar niet in de gemeenschappelijke ruiimtes.

Respectloos

Ik vind dergelijk taalgebruik totaal respectloos en dat pik ik van niemand binnen mijn gezin, zoals ik het ook niet naar mijn gezinsleden zal gebruiken. In mijn achtergrond zit, net als bij Hortensia, een ex-huwelijk met veel verbaal geweld.
Na ex' vertrek is hier in huis de rust en stabiliteit terug gekeerd en daarmee ook het respect naar elkaar. De kinderen, waarvan 1 al volwassen, hebben nooit scheldwoorden naar mij of hun stiefvader gebruikt. Zoals wij ook niet naar elkaar. Ze leren van ons hoe je met elkaar om hoort te gaan en dat er een heel verschil is tussen het contact binnen het gezin, naar de ouders, en dat met je klasgenoten. Dat je onder leeftijdsgenoten een ander taalgebruik hebt dan thuis. Soms moet onze 15-jarige daar weer even op gewezen worden, maar meer dan 'stom' zijn wij nooit geweest. Denk ook niet dat ie het in zijn hoofd zou halen.

gewezen worden

Dat is juist t lastige soms. Misschien zou je iets van mijn methode kunnen gebruiken

Ja mooi

Ik heb ook een hekel aan schelden en schreeuwen. Mijn oudste heeft me een keer een k*tmoeder genoemd en daar heb ik zo heftig op gereageerd dat het nooit meer gebeurd is. Jongste heeft echter een wat pittiger temperament, en kennelijk klasgenootjes die zich van twijfelachtige vocabulaire bedienen, dus die is wel eens verbaal uit de bocht gevlogen. Nee, ik accepteer dat niet, maar meer dan overtuigend zeggen dat ik dat niet wens te horen heb ik ook niet in mijn repertoire. Ik kan toch moeilijk gaan slaan of terugschelden.

Hier ook wel eens uitgescholden voor kutwijf en dan reageer ik heftig, maar of het werkt weet ik niet. Praten, niet accepteren, het klinkt allemaal zo "makkelijk", maar dat valt niet mee.
Vooral niet als je je partner niet achter je hebt staan die gerust met droge ogen zegt dat elk verhaal gekleurd is, ik het wel uitgelokt zal hebben.
Met kind en mij is alles goed gekomen en kind vertelde eens dat het was gewaardeerd dat ik mijn grenzen trok en liet merken dat ik dat niet accepteerde.

Als een kind zijn moeder goed kent

weet hij of zij prima wanneer de grens overschreden is als moeder dat in de stem weet te leggen.

Het is lang geleden en ik weet al helemaal niet meer wát er gezegd is, maar ik weet nog wel dat ik duidelijk gearticuleerd en dreigend kalm uitsprak dat ik 'dit ábsoluut niet tolereer, wánt zo praat je niet tegen mij of ieder ander.' En daarna 'begrijp je dat?' Ik heb net zo lang aangedrongen tot daar een ja op kwam. Ik denk nog een of twee keer 'nou? Heb je het begrepen?'

Mijn kinderen kennende was het bij lange na niet iets grofs als 'hoer'. Het idee alleen al dat een kind dat dúrft uit te spreken tegen zijn of haar moeder! Waarom denkt dat kind dat dat kán? Als dit een eenmalige slip of the tongue was, dan zou ik er verder geen straf bij geven of zoiets. Daar is zoon ook te oud voor vind ik. Dit soort gedrag los je niet op met straf, maar wel met actief werken aan de bewustwording van het gedrag en het effect van dat soort uitlatingen. Als dat een paar preken kost, dan moet dat maar.

Mijn man was ook niet zo van het bijspringen. Aan een kant vind ik dat goed, omdat mijn kinderen niet het gevoel moesten krijgen dat ik het zwakke poppetje was wat hulp nodig had, maar aan de andere kant is steun soms wel fijn omdat je daarmee laat zien beiden aan een kant te staan. Mijn ouders losten alles op door de straftaak bij mijn vader onder te brengen. Als vader thuiskwam, waren de poppen aan het dansen. Ik vind dat verkeerd. Wie met de situatie te maken krijgt moet daarover ook de 'confrontatie' aangaan met kind, daarin gesteund door de andere ouder als die er is.

Negeren

Een van mijn kinderen heeft een keer iets heel kwetsend gezegd. Het was niet zo erg als hoer hoor. Dat zouden ze echt nooit durven te doen. Bovendien als een van mijn kinderen dat zou zeggen dan zouden de andere kinderen ook wel ingrijpen. Dat is gewoon een grens waar je niet over heen gaat. Het was ook geen scheldpartij maar het ging meer om een bepaalde situatie waarin het kind de zaak helemaal omdraaide en vrij kwetsend was. Bewust. Ik heb toen gezegd dat ik het kind voorlopig even niet wilde zien. Die avond niet aan tafel bijvoorbeeld (kind mocht wel eten pakken) en ik heb kind toch wel even genegeerd. Dat was geen bewuste keuze want ik was oprecht boos en wist even niet wat ik moest zeggen en had geen zin in de aanwezigheid van kind. Na een dag of zo heeft kind excuses aangeboden. Die heb ik geaccepteerd. Daarna probeerde ik wel normaal te doen maar het duurde nog wel even voordat we weer echt normaal waren met elkaar. Daar was nog wel een emotioneel gesprek voor nodig. Ik weet niet of dit de juiste aanpak is maar het was niet iets waar ik heel pedagogisch mee om kon gaan. Ik kon me er niet gelijk overheen zetten.

Poeh

Mijn kinderen zijn echt wel eens flink kwaad op mij of hun vader (en omgekeerd) maar dan wordt er hoogstens met deuren geslagen of een tijdje gemokt. Waarschijnlijk klagen ze ook tegen elkaar over ons. Zoon en dochter kunnen onderling ook behoorlijk bekvechten en dan vliegen er soms termen over en weer die we niet accepteren. Maar zulke scheldwoorden??? Zoon heeft 1 keer over een lerares gezegd dat hij haar een "stinkhoer" vindt (op tv gehoord). Nou hij heeft het geweten! Vader en ik ontploften simultaan.

Tja

als je zo'n draadje start schiet je natuurlijk niet veel op met alle ouders die reageren dat zij hun kinderen zo goed hebben opgevoed en zoiets dus nooit zouden doen.
Zaken zijn echt meestal genuanceerder, TS heeft vermoedelijk niet altijd goed gevonden dat er van alles en nog wat over de lippen van haar puber kwam. Denken jullie ook niet?
De vraag is: wat kun je doen? Ikzelf heb een man die grof in de mond is, uiteraard geldt ook hier 'voorleven'. Gevolg is dus dat de kinderen ook wel eens iets zeggen wat ik te grof vind. Het enige wat ik hier aan kan doen is er iets van zeggen. En (meestal op een ander moment) uitgebreider uitleggen wat ik ervan vind en waarom ik vind dat onze kinderen dit niet mogen. Inmiddels vinden de kinderen (13 en 16) het gelukkig ook te grof.
Wat de situatie van TS betreft: ik denk (ook al eerder gezegd) dat puberzoon dit doet uit onmacht, hij is het er echt niet mee eens en dit is het enige wat hij heeft waarmee hij jou kan 'raken'. Ik zie in elk geval 2 mogelijkheden: hij heeft de 'onderhandel-leeftijd', misschien werkt het om met hem meer over zaken zodat je samen afspraken maakt of hebt gemaakt waar hij zich aan moet houden. En je zou zelfs vooraf kunnen afspreken wat de sanctie gaat zijn. Daarnaast ook met hem bespreken (lees: aan hem leren) wat andere manieren kunnen zijn om je frustratie te uiten omdat dit niet acceptabel is.

kaaskopje beetje offtopic

"Aan een kant vind ik dat goed, omdat mijn kinderen niet het gevoel moesten krijgen dat ik het zwakke poppetje was wat hulp nodig had, maar aan de andere kant is steun soms wel fijn omdat je daarmee laat zien beiden aan een kant te staan"

Ik zag eens een tv-programma waarin iets dergelijks voorkwam, waarin een vader tegen zijn kinderen zei: niemand noemt mijn vrouw een .... hebt je dat begrepen, helemaal niemand!

Daarmee nam hij afstand van de moederrol, maakte haar, in mijn ogen, minder kwetsbaar en liet zien dat zij dat beiden niet zouden accepteren. Ik weet niet wat het is, maar dat heeft heel veel indruk op mij gemaakt. Ik vond het heel mooi hoe die man de vrouw uit de moederrol trok, als persoon/zijn vrouw neerzette en voor haar opkwam toen de kinderen daarin over de grens gingen.
Beter dan te horen dat je het wel over je afgeroepen hebt, waarmee partner:
1. zegt dat het waar is
2. hij kind eerder zal geloven dan jou als partner en
3. een signaal afgeeft dat het wel prima is dat je kind je uitscheldt.