Puber verpest vakantie
Ik ben moeder van twee puberjongens van 16 en 13. Wegens omstandigheden gaan we dit jaar niet op vakantie, maar in plaats daarvan wat dagjes samen weg. Van tevoren hebben we gevraagd of ze wilden nadenken wat ze wilden doen. Er kwam niets. Wat me eigenlijk niet verbaasde, want er komt sowieso weinig uit. (Lees: hele dagen hangen, slapen, computeren, gamen, zelfs te beroerd om tussendoor wat eten te maken… een zak chips openmaken lukt wel.)
Ten eerste heb ik me vergist in het feit dat het de pubers weinig doet dat wij in hun grote vakantie slechts twee weken vrij zijn en ze zien het al helemaal niet als ‘quality-time’. Ten tweede betekent thuisblijven dus ook de optie hebben om je wanneer je wilt terug te trekken of je eigen plan te trekken, daar waar dat al anders zou zijn als we bijvoorbeeld in Zuid Frankrijk zouden zitten… Komt nog bij dat ze wel met hun vader weg gaan, dus voor hen is dát hun vakantie. Maar zuur vind ik het wel. En ik vraag me af hoe er hier gedacht wordt over het volgende.
De oudste zoon van 16 beslist per dag of hij het uitje wat wij bedacht hebben de moeite waard vindt om mee te gaan. Gisteravond leek het hem nog wel wat: een escape-room. Vanmorgen dacht hij er toch anders over. Ik vermoed omdat hij er op tijd voor uit z'n bed moest komen. We hebben behoorlijk op hem ingepraat om hem toch in beweging te krijgen, wat alleen maar averechts werkte. Waarom zouden we hem mee willen als hij er geen zin in had? Ik verweet hem dat hij opportunistisch was en ik zei dat we zo’n escape-room natuurlijk zelf nooit uitgezocht zouden hebben, maar dat we dat echt wel voor hen deden. Waarop hij de situatie omdraait en zegt dat hem zo'n escape-room nog wel leuk lijkt, maar dat hij geen zin heeft om daar met iemand mee naartoe te gaan die er zelf eigenlijk geen zin in heeft. Gekmakend!
Maar we hadden al betaald en gereserveerd… en we konden eigenlijk niet anders dan met z’n drieën vertrekken. Eenmaal daar stond mijn jongste van 13 er een beetje sip bij. Hij vond het eigenlijk niet zo leuk omdat zijn broer er niet bij was. Het eind van het liedje was dat we weer zijn weggegaan en ik in de auto op de terugweg behoorlijk boos ben geworden om de situatie, maar dat vooral jongste daar van mee kreeg. We hebben hem thuis afgezet en zijn iets gaan doen wat we samen leuk vonden… een terrasje pakken en shoppen.
We hebben nog een week vrij voor we weer aan het werk moeten. En ik weet echt niet wat ik ermee moet… 
Hebben wij dit nou helemaal verkeerd aangepakt? Moeten we ons er maar bij neerleggen dat we weliswaar samenleven in een huis, maar dat dat het dan ook is? Dat ze normaliter niet meer met ons meegaan in de weekends, dat snap ik. Maar het erge is, ik had juist het idee dat we het hén naar de zin maakten met zo'n escape-room... 16 en 13... wat moet je dan uit de kast trekken?!
Mijn kinderen
Mijn kinderen zijn ook niet zo moeilijk. Mijn ene zoon vindt alles leuk eigenlijk. Hij is in de vakantie veel met vrienden op stap maar hij is ook altijd in voor een uitje met ons. Wandelen in het bos hoeft niet zo maar veel andere dingen vind hij wel leuk. Laatst ging ik met de kleintjes naar de dierentuin en toen wilde hij opeens ook mee wat ik helemaal niet had verwacht. Hij is alleen wat ongedurig dus vaak is hij er eerder zat van dan wij. Maar dan heeft hij zijn telefoon of gaat hij maar een extra rondje lopen of zo. Hij heeft nu ook een vakantiebaantje dus hij is best druk met van alles en nog wat. Vakantie met ons vind hij ook leuk. We hebben ook wel eens geregeld dat hij dan bijvoorbeeld in de ochtenduren surf les kreeg met een groep jongeren. Hij doet ook altijd makkelijk vrienden op.
De andere tieners zijn tot nog toe makkelijk. Ze gaan niet altijd mee op uitjes die in het teken staan van de kleintjes maar voor veel dingen zijn ze best in. Zoals bioscoop, bowlen, klimmuur, karten, kermis, musea, midgetgolf... Ze hebben ook zo hun activiteiten in de vakantie (paardrijden, zwemmen, tennissen) en ze wandelen met buurthonden voor geld. Thuis inderdaad veel lezen, tekenen, computeren, gitaar oefenen, films kijken...
Ik werk ook veel en ik heb natuurlijk nog de kleintjes dus het is ook niet zo dat we heel veel uitjes doen elke week. We doen vaker wat in de avonduren maar niet zo heel vaak een hele dag weg.
Wel gaan we met elkaar op vakantie. Op vakantie wisselen we een beetje af. Vaak splitsen we ons in 2 of 3 groepen. Mijn schoonzusje en haar kind gaan ook meestal mee. Alleen bij het huisje blijven zou ook wel mogen maar daar hebben mijn kinderen meestal geen zin in. Ene zoon vindt het leuk om vrienden te kunnen maken en andere jongeren om zich heen te hebben dus die gaat dan ook vaker zijn eigen gang. De andere twee tieners hebben die behoefte minder. Ze vinden echter de meeste uitjes wel leuk. We zijn gemiddeld vrij actief op vakantie en zijn meestal de hele dag wel in touw. En zoals ik altijd benadruk tegen ze, je hoeft niet mee, je mag mee. En dat meen ik ook, ze zijn oud genoeg om alleen te blijven.
Voorheen
Twee jaar geleden zijn we wel weggeweest. Een campervakantie naar Scandinavië. We hebben veel gereden en realiseerden ons hardop dat dat misschien wel wat saai was voor de jongens, die niet zo'n panoramisch uitzicht hadden (zij zaten in zo'n lounge-deel achter de bestuurdersstoel die je 's avonds ombouwt tot bed) als wij vanaf de bestuurder- en bijrijderstoel... Waarop oudste zei: "Ik snap dat het voor jullie saai was. Jullie zitten voorin en kunnen alleen maar naar buiten kijken. Maar wij zitten ondertussen lekker op onze laptops en vinden het dus helemaal niet saai!". Dat was een eye-opener... en pakte dus per toeval goed uit.
Vorig jaar gingen we naar Normandië, ook met het idee dat de jongens dat wel interessant zouden vinden. Dat vonden ze ook wel, maar hun spanningsboog was korter dan we hoopten. In Normandië kun je weinig anders dan de invasie-stranden bezoeken, of herdenkingsplaatsen. Zeker met twijfelachtig weer (en dat is daar vaak).
Ik ben steeds in de veronderstelling geweest: een gezamenlijke vakantie, nu kan het nog... maar misschien moet ik me er wel bij neerleggen dat het al niet meer kan. Ook al gaan ze niet met vrienden op stap, het betekent kennelijk niet dat ze nog wel met ons willen.
trekken aan pubers
Ik was nogal op mezelf (ben dat eigenlijk nog steeds). Op vakantie hadden we als regel: de ene dag een uitstapje, de andere dag op de camping blijven, en dat was prima, daar had ik geen problemen mee. Ik genoot op mijn eigen introverte manier van de uitstapjes en op de campingdag was ik het gelukkigst met een boekje op het strandje, of dobberend in een rubberbootje.
Mijn moeder snapte daar niets van en eiste "gezelligheid" van me. Helaas had ze het niet getroffen met mij. Ik, haar enige dochter, had echt niets met gezellig gearmd winkelen, flaneren over de boulevard en dat soort dingen (nog steeds niet), kortom het ideaalbeeld uit de (Lin)Era-reclame, weten jullie nog, dames van 45 jaar en ouder?
Soms deed ik echt mijn best, maar was er niet in zit kan er ook niet uit komen.
Mijn moeder kon er niet mee om gaan en ergerde zich blauw en geel aan die puber waar weinig uit kwam, om de woorden van TS maar te gebruiken. En na een paar dagen kon ze zich niet meer inhouden.
"Jij kunt nou ook nooit eens gezellig meedoen!"
"Waarom kun je nou nooit eens zijn zoals andere meisjes van je leeftijd?"
En, om het me nog eens extra in te wrijven: "Geen wonder dat je altijd gepest wordt op school."
En bedankt.
Ik geef toe, ik lees de berichten over pubers waar "weinig uit komt" dan ook met een gekleurde bril, maar ik moet dan vooral aan vroeger denken, toen ik mijzelf niet mocht zijn en geforceerd werd een meisje te zijn dat ik niet was. En ook, wat dat met me heeft gedaan.
Gelukkig heelt de tijd alle wonden en kan ik mijn vrije tijd tegenwoordig schuld- en schaamteloos wegdromen op mijn eigen saaie manier 
Maar mag jouw puber ook zichzelf zijn? Of moeten ze voldoen aan het ideaalplaatje dat jij van je gezin hebt?
Hun egoistische zelf mogen zijn
Ik vind het wel een verschil eigenlijk. Er zijn vakanties die me leuk lijken, maar die ik niet zal voorstellen omdat ik zo wel kan inschatten dat ze daar niet enthousiast van worden. Voor mijn gevoel heb ik me ingeleefd, nadat ik het tevergeefs had gevraagd. Ik vind dit niks te maken hebben met niet jezelf mogen zijn, maar alles met sociale omgangsvormen. En dan is het mijn fout dat ik me er op heb verheugd, dan kweek je vanzelf een verwachting.
Leanne
Het ligt eraan. Een tiran van een puber met grote bekken en fout gedrag is m.i. wat anders dan een puber waar "weinig uit komt". In het laatste geval ben ik makkelijker, in het eerste geval vind ik inderdaad dat dat alles te maken heeft met sociale omgangsnormen.
Uit jouw beschrijving merk ik niets van een puber die met zijn gedrag de sociale omgangsnormen te buiten gaat. Je beschrijft hem zelf als "een beetje sip" en "er komt weinig uit". Ik vind dat typisch pubergedrag waar je niet te zwaar aan moet tillen.
Laat dat joch lekker met rust, zie het als een onhandige vorm van een heel natuurlijk proces, namelijk: los komen van je ouders en je eigen leven vorm geven. Nu weet hij het nog niet goed, kan hij dat niet aangeven, komt er weinig uit en zit hij er maar een beetje sip bij (jouw woorden).
En dan komt er ook nog eens een moeder bij die boos is omdat hij geen gewenst gedrag vertoont en haar ideaalplaatje verstoord raakt.
Het was wat anders als hij echt ontoelaatbaar gedrag vertoont, maar dat maak ik er echt niet uit op.
Tegelijk heb ik ook begrip voor jou, je bedoelt het goed en wil hem een leuke tijd geven, en hij hangt erbij als een dot zure lappen. Maar echt, het is een fase. Hij heeft er misschien nog meer last van dan jij. Laat hem maar even sudderen, besteed er niet teveel aandacht aan, probeer het ideaalbeeld los te laten en prijs hem eens extra als hij wél het door jou zo gewenste sociale gedrag toont.
Pubers zijn nou eenmaal onhandige horken 
Ik snap mijn kind
Ik ben zelf een 'nakomertje' en ging dus ook jarenlang als enig kind met mijn ouders op vakantie; mijn oudere brussen waren de deur al uit. Beetje dezelfde situatie als mijn jongste zoon, dus. Ik weet dus ook uit ervaring hoe 'saai' dat is, als enig kind nog mee sjokken met pa en moe.
Ik ben zelf als 15-jarige al niet meer met ze mee gegaan. Ik ging met vriendinnen in Nederland op de fiets langs jeugdherbergen. Dat mijn ouders dat goed hebben gevonden.. Misschien dan toch het voordeel van de jongste zijn..
Prijzen als ze wel sociaal doen
Sally, dat is inderdaad zo. Prijzen bij gewenst grdrag is typisch zoiets dat je bijna zou vergeten, maar het werkt gewoon heel goed bij mijn pubers. Zo zijn we zomaar uit eten geweest met een bevriend gezin. We hebben gewoon drie uur lang geen kind aan ze gehad. Niet luidruchtig, maar ook geen gezemel of we al klaar waren, maar ontiegelijk gezellig. Ik heb ze alledrie op een los momentje even gezegd hoe fijn ik dat van ze gevonden heb. En alledrie gaven ze licht bij dat complimentje.
Allemaal prima...
... maar ik lees toch wel veel over pubers die niet meer mee willen en dan zelf iets ondernemen. Dat zou ik ook goed vinden, maar nogmaals 'er komt niks uit'. Zes weken achter de computer en slapen tussendoor is het enige wat ze doen. Inmiddels is het zo dat oudste elders is, bij vader, dan gebeurt hetzelfde maar ik zie het niet. Nu zijn wij net als de ouders van 'Paasei' verantwoordelijk voor activiteiten met jongste. Volgende week zijn we weer aan het werk, dan zien de dagen er sowieso al zo uit. Inderdaad nog moeilijker, met één. Beide kinderen hebben geen vrienden (alleen op school, maar daar wordt nooit mee afgrsproken) en de tijd is voorbij dat je als ouder speelafspraken regelt.
Of maak ik jongste verantwoordelijk voor zijn eigen situatie en laat hem thuis? Het trekt best een wissel op de relatie met mijn vriend, die baalt er net iets meer van omdat het zijn kinderen niet zijn. Zit je ergens lekker op een terrasje in het zonnetje... is de nintendo ds op en wil zoon naar huis...
Nee hoor, hier ook weinig eigen initiatief
Maar als ze wat bedenken dan ben ik dus ook dubbel enthousiast en ik financier dan graag mee 
.
Het is ook gewoon lastig, ik ben zelf ook niet blij met al die dagen in bed met dat stomme schermpje. Ik kan me ook goed voorstellen dat jullie ervan balen. Een DS hebben wij nooit gehad, dus weg willen als die leeg is komt mij niet bekend voor. Overigens ben ik van mening dat als we weggaan er niet geklooid dient te worden op schermpjes. Dat weten ze inmiddels wel, dus daar hebben we ook zelden bonje over. Daar staat tegenover dat ik ze dan weer niet zo snel mee zou nemen naar een terrasje. Ja, voor een ijsje of zo. Maar niet als 'uitje', daar is voor pubers niks aan lijkt me. En voor een 'goed gesprek' hoef je de deur niet uit natuurlijk.
Hou voor ogen dat het een fase is (okee, die kan wel een paar jaar duren, maar toch... het gaat voorbij!). En probeer toch wat voor ze te organiseren. Kan ook een kamp of zo zijn, dat is volgens mij al eerder geopperd. Begin van de vakantie zijn mijn pubers ook op kamp geweest met hun sportclubje. Ze doen allebei dezelfde sport, dus vandaar samen. Hadden ze geen van beiden zin in, maar ik heb ze gewoon opgegeven. En uiteindelijk zijn ze natuurlijk gewoon gegaan en hebben ze ook nog eens een fantastische tijd gehad. Ze waren zelfs allebei zo lief om dat zowel tegen de leiding als tegen mij te zeggen . Dus moraal van het verhaal: je kunt ze af en toe ook wel voor het blok zetten, en je hoeft niet overal zelf aan mee te doen. Sterker nog, misschien vinden ze het juist wel leuk om zelf iets te ondernemen zonder jou (en/of je vriend), maar zijn ze gewoon (nog) niet in staat het zelf te regelen. Dus geef ze een bioscoopkaartje cadeau en geld om bij McDonalds te eten, of laat ze lekker gaan karten of paintballen (breng en haal je ze), of zoiets. Misschien dat ze dan ook nog vrienden mee willen vragen?
Succes!
oke dan
"Of maak ik jongste verantwoordelijk voor zijn eigen situatie en laat hem thuis? Het trekt best een wissel op de relatie met mijn vriend, die baalt er net iets meer van omdat het zijn kinderen niet zijn. Zit je ergens lekker op een terrasje in het zonnetje... is de nintendo ds op en wil zoon naar huis..."
Het is ook wat, heb je een vriend, komen je kinderen ertussen..hoe durven ze.
Die vriend wist toch dat je kinderen had? Ook dat dat niet altijd makkelijk is, daar hoef je zelf geen kinderen voor te hebben. Hij is met jou, dus ook met je kinderen. Verder zou ik het heel erg loslaten. Je stelt iets voor en wie wil is welkom. Geen verrassingsuitjes, want dan dwing je iemand bijna iets leuk te vinden wat jij leuk vindt. Gewoon overleggen, allemaal een keer iets doen wat ze leuk vinden en willen ze niets: lekker goedkoop.
Op dit moment
Zitten wij met oa puber in frankrijk. Campings samen met hem uitgekozen gezien slechte ervaringen van vorig jaar. De eerste camping viel in de smaak met veel vrienden. Waar we nu zitten niet. De hele dag geklaag en gechagrijn. Onvriendelijke antwoorden op vragen en veel gesomber en gemopper. Gaat mee met uitjes want wil niet alleen blijven maar als we er zijn is niets leuk of goed. Kan allemaal normaal pbergedrag zijn maar het verpest toch ook wel mijn vakantie hoor. Beetje rekening houden met anderen hoort toch echt wel bij een gezinsvakantie vind ik.
Die moet zich er niet mee bemoeien 
Beetje wat Astrid zegt. Dit hoort erbij, en hij heeft het er maar mee te doen.
Behalve met dat gechagrijn. Dat zou ik ook niet accepteren. En gemiep om lege accu's ook niet.
Hier kan een terrasje overigens prima. Als er maar wat te bikken valt hè, dan willen ze hier wel.
Op en neer
Afgelopen weken thuis gebleven. Puber wilde zijn kamer veranderen en zou het, met wat hulp, zelf doen.
Dus zelf leeg halen, spullen weggooien en aftapen. Alles is goed gekomen, puber heeft goede kleurcombinaties voor verf en vloer uitgezocht. Dat vind ik best knap en we zijn ook trots op zijn overwogen keuzes.
Maar gunst, wat ging het langzaam. Het 'maak je niet druk-virus' heerste alom.
Nu is het klaar en zjn we aan vakantie toe .
We gaan met de pubers en houden rekening met hun interesses zowel als Met die van ons. En ergens verschillen die ook niet zoveel. Een bezoek aan de mercedes-museum is voor elk een leuke uitstap. Of een klimtocht door de boomtoppen. Ik maak dan de foto's en geniet van hun acties. Kastelen is niet meer hun ding, maar één kasteel is okee omwille van pa en ma. Als het maar wel in combi is met een leuk restaurantje of pizzeria.
Ik denk wanneer pubers ervaren dat hun ideeën over vakantie meegenomen worden, ze zich ook vaker gaan aanpassen. Gelijk aan wij onze ideeën wat aanpassen.
Eigenlijk is een vakantie een uitrust/ gezelligheidsperiode voor de aanvang van een nieuw schooljaar. Een tijd om weer wat op te lafen. Strijd maken is juist energieverspilling.
Maar ik ervaar deze zomer wel als een tijd waarin mijn knderen losweken van hun moeder. Best confrontrend voor mijzelf. Ergens net zo als de fase van de overgang; hoe ga je om met veranderingen die je niet kan tegen houden.
Accepterend en over gaan op andere vormen van tijdsverdrijf.
Week voor ons, week voor pubers
Meestal gaan wij twee weken op vakantie in de zomer. Pubers zijn 13 en 15 en al sinds jaren doen we eerst een week vakantie waarvan we denken dat de kinderen dat vooral zullen waarderen en aansluitend een week wat wij ouders vooral waarderen. In de praktijk zitten we de eerste week op een vakantiepark met zwembaden en ander vermaak waarbij wij ons verschansen bij de caravan/huisje met een boek. De week erna is in een particulier vakantiehuis bij voorkeur in the middle of nowhere waarvandaan culturele uitstapjes mogelijk zijn. Wij mokken niet de eerste week, de kinderen mokken niet de tweede week (en vermaken zich zelfs stiekem toch ).
Nou
Ja... Ik was al bang dat ik dit soort reacties op me af zou roepen over m'n vriend. Maar het is zo onterecht. Mijn vriend doet echt zijn best, maar hij weet het ook niet meer. Ook omdat hij het niet herkent, hij was als puber juist vaak de hort op. We hebben het niet eens over af en toe aanpassen, we zijn bereid ons volledig aan te passen als ze ideeen hebben, maar ze komen met niks... Dus moeten we ons erbij neerleggen dat we niks doen en de kinderen ook tijdens onze vakantie alleen maar computeren en slapen. Ik vind het wel erg, maar... Onze vakantie begint straks als de kinderen bij hun vader zijn. Alleen jammer dat we dan geen vrij meer hebben... 
zielig doen
Gister legde 16 jarige zoon nog uit aan z'n mokkende zusje van 9: je kunt kiezen; of je maakt het leuk of je blijft zitten mokken. en dan heb je geen leuke middag.
Jij gaat nu zielig zitten mokken; ach dan begint onze vakantie nog, jammer dat we dan aan het werk zijn...
Maak het gezellig met je vriend. Gas erop uit, kom met enthousiaste verhalen thuis, lekker gegeten en gedronken. Maak er wat van. Jouw vakantie is nu. Die jongens willen niks- lopen niet in 7 sloten tegelijk dus laat t ze lekker uitzoeken.
Uiteindelijk kiezen ze misschien eieren voor hun geld- en misschien niet. En dan over een paar maanden eens vragen of ze echt zo'n leuke vakantie gehad hebben dat t voor herhaling vatbaar is.
Wij hebben zoon van 13 met z'n scherm in z'n sop laten gaarkoken- niet meer naar omgekeken. Zei later toch dat het geen leuke tijd was. Wilde toch wel graag naar een kamp. Dat was een snelle leerschool. Misschien gaat t bij jullie helemaal niet zo.
Maar om nou zielig te gaan zitten zijn vind ik nogal sneu. Je bent verantwoordelijk voor je eigen plezier.
kijk
Die kinderen verander je niet als ze zo zijn. Je kunt wel gaan schermen (om in stijl te blijven) met regels, maar of het daar nu zo gezellig van wordt.
Het viel me eigenlijk meer of ook op dat je kinderen blijkbaar je relatie in de weg zitten. Je geeft het gedrag van je kinderen de schuld dat het invloed heeft op je relatie en dat je door je kinderen geen echte vakantie hebt gehad.
Die verantwoording kunnen ze helemaal niet aan; je moet het zelf anders aanpakken en die pubers even laten voor wat ze zijn: pubers, het gaat weer over.
Dat je vriend iets niet herkent kan, maar dat betekent niet dat je er niet mee moet leren omgaan of dat het abnormaal is en ik neem aan dat als hij van jou houdt hij ook van je kinderen houdt. Onvoorwaardelijk en zo.
Ga dan met je vriend een keer een lang weekend weg, kun je doen wat je wilt zonder die relatieverziekende schermmonsters
Laveren
Het is voor mij idd niet bepaald ontspannen... Ik laveer tussen me verantwoordelijk voelen voor een leuke tijd voor de jongens en voor mijn partner. En mezelf cijfer ik met alle liefde weg. Oudste is nu bij zijn vader, die gewoon aan het werk is. Hij liet al weten via what's app dat hij zich daar best verveelt. Want buiten wifi is daar niets. Jongste is bij ons, is meegegaan met de trein naar Amsterdam, naar een expositie van Banksy (is zelf creatief en Banksy zou wel aanspreken dacht ik). Daarna met het pontje naar Noord, taartje gegeten bij de IJ kantine... Maar toch straalt zijn hele houding weerzin uit... En vroeg hij continu of we alweer naar huis gingen.
Niet om zielig te doen, maar hadden we samen zoiets gedaan, dan had ik me er niet prettig bij gevoeld. Dan zit een 13-jarige dus een hele dag alleen. En niet één dag, maar de hele week! Vriend zegt dat hij zich soms best vast voelt zitten. Vinden jullie dat je dat dan kunt maken? Misschien ben ik overgevoelig, maar dat vind ik dus echt lastig!
En voor zieligheid is geen reden want juist als gescheiden ouder met een ex en bijbehorende omgangsregeling heb je vaak de mogelijkheid om samen weekendjes weg te gaan.
ik snap je best
Alleen (ik weet niet hoe lang je je relatie hebt) lijkt het of je hem op een bepaalde manier "te vriend" wilt houden, want stel je voor dat hij je kinderen niet leuk vindt. Misschien ben je bang om weer alleen te zijn of is dat iets dat totaal niet speelt?
Het klinkt in mijn oren of je bang bent dat hij je om de kinderen zal verlaten en nogmaals, misschien zit ik mis, maar ik zou iets minder proberen te pleasen. Het vreet energie en het helpt geen sikkepit, want jij kunt niet alle mensen tevreden maken.
Ik ben ook gescheiden, heb geen vriend, ook geen thuiswonende kinderen meer. Ik sta in nieuwe relaties nu anders. Zou ik verdrietig zijn als het uitging? Ja, maar niet meer dan dat, want ik weet dat ik ook alleen kan zijn. Dus een nieuwe relatie mag blijven en bevalt het niet dan mogen ze ook weer vertrekken.
Ik ga me nl nooit meer zo'n slag in de rondte draaien voor een partner zoals ik in het verleden heb gedaan. Het heeft niet geholpen.
3,5 jaar
Zijn we bij elkaar. Het pleasen zit in mij, heeft niets te maken met de angst om hem kwijt te raken. Daar is ook geen reden toe. Met de kinderen is hij eigenlijk heel goed, sowieso een stuk geduldiger... 
Nou
Hier blijft die 13 jarige gewoon thuis. Ze krijgt de keuze: wel of niet mee. En als ze niet meewil, blijft ze gewoon thuis. Geen haar op mijn hoofd die overweegt om een onwillige puber mee te nemen. Daar wordt niemand blij van....
Scheelt wellicht dat wij een 17 jarige hebben die wel graag mee wil. Maar ik voel me er echt niet schuldig over dat er thuis een onwillig kind in haar bed filmpjes zit te kijken op haar mobiel. Als ik me daar op zou gaan richten kwamen we nergens.
Inderdaad
Ik ga geen kind meeslepen wat er helemaal geen zin in heeft. Die blijft maar lekker thuis. Maar ik besef ook wel dat ik makkelijk praten heb want mijn kinderen gaan meestal uit zichzelf wel mee en die keer dat ze wel thuisblijven is natuurlijk geen ramp verder. Bovendien zijn ze sowieso wat ondernemender met vrienden en zo. Maar een dagje uit met een chagrijnig kind is natuurlijk heel vervelend.
Verantwoordelijkheden
Volgens mij gaat dit over het begin en het eind van verantwoordelijkheden.
Ben jij als ouder verantwoordelijk om de kinderen iets aan te bieden in de vakantie? Ik vind van wel. Dus zeg 'hier kan je uitjes zoeken op internet' en geef er een dagbudget voor. Doe desnoods nog een suggestie. Daar houdt jouw verantwoordelijkheid op en begint die van hun. En doen ze twee weken niks met de geboden mogelijkheid en vervelen ze zich te pletter? Hun keus.
Nu bedenk jij wat zij leuk vinden, ga je doen wat je veronderstelt wat zij leuk vinden en hangt daar vervolgens het verborgen 'prijskaartje' jij moet gezellig zijn aan, anders verpest je mijn vakantie. Dat is niet eerlijk. Niet naar jou, niet naar je kinderen en niet naar je vriend.
Je neemt veel te veel verantwoordelijkheid 'ik bedenk het wel voor jullie' en geeft veel te veel verantwoordelijkheid: 'jouw humeur bepaalt of mijn dag leuk is' en ontneemt hen de kans om zelf uit lethargie te komen.
Hou ermee op. Je doet er niemand een plezier mee.
Geef ze ruimte om met iets te komen (of niet) en geef jezelf de ruimte om los van hun keuzes te genieten.
Deja vu
Jij was toch ook degene die zich erbij voelde bungelen bij de vriendengroep van je partner ?In beide draadjes is de clou dat jij je stemming laat bepalen door het gedrag van anderen. Niet een recept om erg gelukkig van te worden.
Jouw kinderen hebben blijkbaar geen behoefte aan gezamenlijke uitjes. Ik snap best dat je daarvan baalt. Ik vond de fietsvakanties met mijn aktieve jongste twee ook leuker dan toen de oudste, die als hij eindeljk uit zijn slaapzak kwam,niet wist hoe snel hij hoe met zijn smartphone naar de wifispot van de camping moest rennen, de toon nog zette. Elk nadeel hep se voordeel: het geeft jou de ruimte om zorgeloos met je vriend je eigen plan te trekken. Met slachtoffergedrag "jullie verpesten mijn vakantie" kweek je alleen maar meer weerzin bij pubers die graag hun eigen vrijetijdsbesteding bepalen.
Verantwoordelijk
Kenfan, dat ben ik idd. Maar volgens mij ben je altijd afhankelijk van hoe een ander reageert, interactie. Als je sociaal handig bent, kun je het wel een kant op sturen. En als je nog handiger bent, kun je bepalen en domineren. Ben je dat niet, dan moet je wel heel sterk zijn om je er niet door te laten raken. Dan is terugtrekken meer doen alsof het je niet raakt.
Maar dat is nog weer wat anders, in geval van je kinderen. Het is inderdaad iets waar ik me verantwoordelijk voor voel want het lukt ze alleen kennelijk niet om er iets van te maken. Het is nogal een verschil of het vrije keus is om alleen maar te hangen en te gamen, of pure machteloosheid. Dat komt er niet uit, maar ik denk wel dat ik ervan geleerd heb dat ik meer moet dwingen. Alleen komen ze niet uit hun comfortzone. Met ons mee confronteert ze misschien juist wel met hun lamlendige situatie... Meer smaken zijn er niet, dan op stap te gaan met je moeder en haar vriend. Zo'n computerkamp met leeftijdgenoten vind ik een goede tip voor volgend jaar.
Maar hebben ze een slechte vakantie dan?
Hier vinden ze het wel prima om weken niks te doen. Ik zie niet in waarom ik ze zou moeten dwingen in een keurslijf dat ze niet meer past.
dwingen?
Je springt van het ene naar het andere uiterste, dwingen moet helemaal niet. Het is heel vervelend als je gedwongen wordt.
In de vakantie mag je doen wat je wilt, of dat nu actief of niet actief is. In mijn gezin 4 personen met een heel ander beeld van vakantie houden. Je denkt toch niet dat ik in die 2 schamele weken de zin van een ander ga doen? Wij deden allemaal wat we zelf wilden, soms samen, vaak apart of met een deel. Prima, geen gezeur meer, iedereen uitgerust. Daar zijn vakanties voor.
Dwarse pubers meesleuren daar krijg jij geen fijne vakantie van, echt niet en zij ook niet. Je hoeft niet zo hard je best te doen.
Prima
Toen mijn oudste 14 was waren we op vakantie op Kreta. Dochter heeft nagenoeg de hele vakantie doorgebracht op het balkon, waar we precies boven de WiFi-router zaten. Voor mijn gevoel zat ze de vakantie uit te zitten dus ik heb uit alle macht geprobeerd om haar in beweging te krijgen. Er waren wat andere 14- en 15-jarige meisjes die juist aanvaringen hadden met hun ouders omdat ze uit wilden in Cherso. Dat had die van mij gerust gemogen, alles beter dan die passiviteit De dag voordat we naar huis gingen was puber helemaal sip, dit was de allerbeste vakantie die we ooit gehad hadden.
Sindsdien laat ik het maar een beetje gaan. Ze komen vanzelf met ideeën als ze zich vervelen.
Dwingen
Met dwingen doel ik echt op het computerkamp, niet op het met ons meegaan en gezellig doen. Daar ben ik wel klaar mee na de afgelopen ervaringen. Ik kan me heel goed voorstellen dat ze een duwtje moeten krijgen... Maar uiteindelijk met enthousiaste verhalen thuiskomen. Zoals iemand hier ook al schreef. Misschien gaat dat ook op voor het vakantiebaantje wat voor dit jaar werd gesaboteerd. Want het is allemaal eng. En thuis hangen en gamen is wel zo veilig. Je kunt me niet wijsmaken dat je daar blij van wordt, vakantiedag in, vakantiedag uit... Naief van mij om te denken dat de door ons bedachte uitjes dan een welkome afwisseling zouden zijn, ok dat is duidelijk niet zo. Ik vind het lastig hoor, de balans van leven en laten leven en toch dat zetje geven om te ervaren dat er meer is dan een scherm.
Rode draad
Leanne, je bent enigszins afhankelijk van de reacties van anderen. Maar niet volledig, en je hoeft er je humeur er niet door te laten verpesten. Wat in jouw beide draadjes doorklinkt is dat je je er moeilijk neer kunt leggen als andere mensen iets anders willen dan jij in gedachten had: de vriendengroep van partner, je eigengereide pubers. Zo moeilijk, dat het op je overkomt dat ze het doen om jou te treffen.
In die vriendengroep, met andere volwassenen, heb je niet de assertiviteit om voor je zelf op te komen. Zou het kunnen dat dat de drang versterkt om je kinderen je wil op te leggen?
Hun vermaak is niet meer jouw verantwoordelijkheid. En comfort zone? Dat vind ik nou echt zo'n holle,nietszeggende modeterm. Net zoals passie in plaats van hobby, of respect. Misschien moet je gewoon rrrrespect hebben dat je kinderen nou eenmaal geen passie hebben. Die moeten ze, net als heel veel leeftijdsgenoten, nog vinden.
