puber wil geen contact
Hi allen,
Ik ga proberen om de situatie zo helder mogelijk op te schrijven. Ik zit echt met mijn handen in het haar mbt mijn stiefzoon.
Mijn stiefzoon is 13 en is volgens de omgangsregeling elke woensdag bij ons en om het weekend. Wij wonen in een andere stad dan zijn moeder (ongeveer 30 min autorijden). Dit is niet ideaal natuurlijk, want zijn vriendjes wonen in de stad bij zijn moeder. Hier klaagt hij dan ook wel eens over, maar verder had hij het altijd heel erg naar zin hier. De relatie tussen mijn vriend en zijn zoon was goed. Totdat hij begon te puberen. Bij zijn moeder ontstonden er relatieproblemen met haar nieuwe partner en het viel ons op dat hij extreem loyaal werd naar zijn moeder. Ik zeg extreem, want hij keerde zich ineens helemaal tegen zijn stiefvader. Ook viel het ons op dat hij echt heel veel privé informatie over de relatie van zijn moeder en zijn stiefvader wist. Zijn moeder besprak dus haar persoonlijke problemen met hem.
Dat alles resulteerde erin dat mijn stiefzoon zich erg veel zorgen ging maken om zijn moeder en dat ook bij ons uitte. Als wij hem probeerden uit te leggen dat elk verhaal twee kanten heeft en dat hij ook altijd goed met zijn stiefvader door één deur had gekund, dan reageerde hij daar heel fel op. Hij zag alles als kritiek op zijn moeder.
Na de zomervakantie begonnen eigenlijk de problemen hier. In de vakantie had zijn moeder het weer goedgemaakt met zijn stiefvader. Hier zat hij niet goed van in zijn vel. Hij begon te spijbelen, haalde slechte cijfers en begon zich enorm af te zetten tegen ons. Wij woonden in een andere stad en daar had hij nooit om gevraagd (true in de kern is dat ook helemaal waar) en hij haatte het (ineens) bij ons. We zagen dit als heftig pubergedrag maar meer ook niet. In de herfstvakantie zouden we op vakantie gaan met z'n 3en, maar in de week ervoor reageerde mijn stiefzoon al op geen enkel bericht. Toen mijn vriend hem vervolgens wilde ophalen, bleek hij niet mee te willen op vakantie. Het zou vreselijk zijn om met ons op vakantie te moeten. Vervolgens verhief mijn vriend zijn stem (hij vloekte niet, hij zei niets beledigend) tegen zijn ex. Hij vond namelijk dat zij hem had moeten stimuleren om mee op vakantie gaan. Dat schoot schijnbaar bij mijn stiefzoon in het verkeerde keelgat en hij heeft mijn vriend met zijn vuist op zijn gezicht geslagen. Er is in ons gezin nooit geweld, dus mijn vriend schrok hier enorm van.
En dat is helaas de laatste keer dat mijn vriend hem gezien of gesproken heeft. Hij reageert nergens op. Niet op zijn berichten, niet op die van mij of een ander familielid. Zelfs niet op zijn opa (de vader van mijn vriend). Het is ondertussen al 2 maanden geleden en er is helemaal niets ondernomen van zijn kant of zijn moeders kant om het goed te krijgen. Mijn vriend heeft met zijn ex gebeld, maar zij stelt zich op het standpunt dat hij gewoon een koppige puber is die echt wel vanzelf bijdraait en dat mijn vriend gewoon wat meer geduld moet hebben. Verder wil ze hem niet dwingen, want dat doet ze überhaupt nooit, ze is van mening dat een kind zelf moet bepalen wat hij wil. Dat geldt dus voor een vakantie, maar ook in dit geval.
Ik heb persoonlijk het gevoel dat hij vast zit. Dat hij niet weet hoe hij het goed moet maken en dat hij zich ook enorm schaamt of schuldig voelt, maar dat allemaal wegdrukt. Mijn vriend heeft zelf ook best een vermijdende persoonlijkheid en ik zie dit wel terug in zijn zoon. Maar wat moet er nu nog gebeuren om dit goed te krijgen? En moeten we idd geduldig afwachten, hem lieve berichtjes sturen en hopen dat er dag komt dat hij ons weer wil zien? Of moeten we meer het heft in eigen hand nemen en contact forceren, hulp inschakelen (en zo ja wat voor hulp dan, moeder wil volgens mij nergens aan meewerken) of op een andere manier hem laten inzien dat wat hij doet echt niet goed is.
Ik weet echt niet meer wat te doen. De kerst komt eraan en we missen gewoon één iemand aan tafel. Ik heb hem gevraagd of ik een kerstcadeautje naar zijn moeders huis kan opsturen (geen reactie), dus ik stuur nu maar een kerstkaart met geld erin.
En het ergste is dat ik eigenlijk ook heel boos op hem ben, dat hij dit ons allemaal aandoet. En waarom? Maar ik kan nergens met die woede terecht, want het is een puber en die zijn onredelijk en gemeen bij vlagen.
Ninoea schreef op 25-12-2023 om 21:22:
De manier waarop er opeens over in plaats van met TO wordt ‘gepraat’ vind ik niet zo prettig overkomen. Ik vind dat TO in het topic ook kritisch naar haar eigen gedrag kijkt en openstaat voor feedback en daardoor begrijp ik die neiging niet zo. Triggert het wellicht emoties dat dit gedaan wordt?
Het appje van de zoon is niet in lijn met een zoon die overstuur op bed ligt en een moeder die zegt dat hij niet meer mee wil.
Een zoon die met zijn vader en andere familieleden opeens geen contact meer heeft en een moeder die het bagatelliseert komt zorgelijk op me over.
Ik zou daarin iets doorbroken willen zien. Ik ben geen stiefmoeder. Die ervaring heb ik dus niet. Maar ik zou ook willen dat dit gedoe doorbroken wordt want vader lijdt hieronder en ik vind het aannemelijk dat de zoon er ook onder lijdt. Dan kan het qua rol wellicht niet aan jou zijn @to om het op te lossen, maar kan me indenken dat er iemand is die het toch moet aanzwengelen.
Ik zou denken aan huisarts, school, (een mediator t.b.v. ) een gesprek met moeder , een adviesgesprek met veilig thuis (niet een melding maar een hoe kan ik het beste interveniëren), een neutrale naaste van moeder, etc. Ik zou nadrukkelijo niet alle voorbeelden benaderen, maar 1 die het meest zinnig lijkt. En liefst niet door jou to, maar door je partner aangezien het zijn zoon is.
Niet voor een gevecht, maar voor het doorbreken van de huidige impasse. Ik zou willen weten of mijn zorgen terecht zijn.
ja ik ben het met je zorgen eens. Ik begrijp dat mensen ineens de situatie willen omdraaien en mijn vriend als disfunctioneel willen betitelen en mij al bemoeizuchtig. En weet je idd mijn vriend heeft af en toe een duwtje nodig, maar hij is wel een goede vader die super zorgzaam en betrokken is. En ja ik kan misschien soms beter een stapje terug doen en dat probeer ik ook, maar ook mijn gedrag is enkel liefdevol en komt uit een goed hart.
Dus ja het is heel zorgelijk. We moeten idd kijken of er ergens hulp bij gehaald kan worden, want mijn stiefzoon moet hier ook vreselijk onder lijden. Zoals ik hem ken is hij een heel gevoelig jongetje, die volgens mij nu vast zit in schuld en schaamte gevoelens. Hij weet dat wat hij gedaan heeft niet goed is, maar hij heeft angst om het goed te maken en dan de confrontatie aan te moeten gaan. Terwijl wij natuurlijk helemaal niet boos op hem zijn.
Verder kan ik me niet vinden in alle aannames van andere mensen op dit forum. Ik snap het hoor dat je dingen invult. En al helemaal als iemand een paar dagen niet reageert, maar het klopt niet. Ik ben een heel redelijk persoon. Mijn vriend en ik zijn misschien niet perfect, maar we hebben altijd mijn stiefzoon een zo stabiel mogelijk leven proberen te geven. En ik kan wel zeggen dat het hier goed heeft. Dus daar ligt het niet aan.
Radeloze schreef op 31-12-2023 om 21:04:
[..]
Terwijl wij natuurlijk helemaal niet boos op hem zijn.
Lees je openingspost eens terug?
"En het ergste is dat ik eigenlijk ook heel boos op hem ben, dat hij dit ons allemaal aandoet. En waarom? Maar ik kan nergens met die woede terecht,"
Helaas herken ik heel veel van wat jullie nu mee maken. Alleen is dat al wel wat jaren geleden. Hier ook een stiefzoon die als klankbord diende voor alle misere die zijn moeder door maakt[e] Ook als jongetje van 12/13 jaar. Koos de kant van zijn moeder. Zijn vader heeft van alles geprobeerd aan hulp inschakelen. Maar moeder werkte nooit mee. En als er dan iemand hier kwam van Centrumjeugd en gezin om met hem te praten, mocht de jongen niet naar hier komen. Toen zoon 16/17 was, mocht vader niet meer bij ouderavonden enz meer zijn. Dat in het kader van de wet op privacy. Vader stond gewoon altijd met zijn rug tegen de muur. Hij heeft het los moeten laten. Soms kwam hij nog op bezoek, soms maanden niet. Nu 10 jaar later is er weer goed contact, maar zoon zegt zelf dat hij mentaal helemaal kapot is gemaakt door zijn moeder. Hij zit vast....muurvast. Wil niets. Is depressief. Wil niet werken, wil niet studeren. En het is zo n lief jong. Heb zo met hem te doen.
Moeder kan en mag haar eigen mening en ideeen hebben maar dat mag vader ook. Jullie zijn bezorgd en zoals ik het lees , verbeter me als ik het fout heb, stiefvader ook .
Als beide ouders 50% zeggenschap hebben , dan kan vader echt wel contact zoeken met bv. school . Moeder mag dan struisvogelen wat ze wil maar vader heeft wel degelijk ook zeggenschap met alles wat daarbij komt kijken ! Wat zou dan juist averechts kunnen uitpakken denk je , ben je bang voor?
Ookal heeft de jongen een kort verjaardagsberichtje gestuurd , hij heeft het gedaan .
Vergeet niet dat hij in de puberteit zit ,waardoor hij zelf ook zit te stoeien met zichzelf!
Je doet het goed , het valt niet mee om (stief/pleeg/bonus)ouders te zijn . Zeker niet als ze in de puberteit komen en met meerdere volwassenen te maken hebben die allemaal toch net iets anders denken en willen . Waar je met zn alle uit moeten zien te komen voor kind(eren). Die zelf ook een eigen mening en gevoelens hebben.
Mij lijkt dat felicitatie-appje ook een heel goed teken, al is het ook minimaal. Dus dat is dan toch maar weer binnen.
Mee eens. En ik denk dat het belangrijk is dat vader en zoon nu samen zelf even het tempo gaan bepalen. Dus meer in de sfeer van actie-reactie.
Zoon heeft genoeg problemen zo te lezen. Hij wil zijn moeder beschermen, dat zal wellicht zeker ook geactiveerd zijn door de conflicten met stiefvader; en dan komt vader nog een keer met stemverheffing. Vader trekt in bij nieuwe vriendin, wat de fysieke afstand tussen vader en zoon heeft vergroot. Nieuwe vriendin (en haar familie?) gat zich intensief en liefdevol met hem bemoeien, wat extra ballast kan zijn, omdat hij nu niet alleen zijn verhouding tot moeder, stiefvader en vader moet bepalen, maar ook nog tegenover de liefdevolle vriendin.
Je schrijft zelf steeds dat je het allemaal goed bedoelt 'ook mijn gedrag is enkel liefdevol en komt uit een goed hart', maar soms is dat ook erg lastig, omdat het ook bepaalt hoe een ander daarop moet reageren (dankbaar, blij etc.). Het kan ook als opdringerig worden ervaren. Dus mijn advies zou zijn: hou je een beetje op de achtergrond, laat vader en zoon het tempo en de wijze waarop bepalen. Bedenk dat zoon zijn relatie met veel volwassenen vorm moet geven en dat hij de enige is die dat kan doen. Gun hem tijd en geduld.
Tsjor
Valeria schreef op 31-12-2023 om 21:36:
[..]
Lees je openingspost eens terug?
"En het ergste is dat ik eigenlijk ook heel boos op hem ben, dat hij dit ons allemaal aandoet. En waarom? Maar ik kan nergens met die woede terecht,"
Ja dit klinkt idd een beetje dubbel. Ik moet zeggen dat mijn boosheid wel is weggeëbd na het lezen van jullie verhalen. Ik ben erover nagaan denken en ik snap nu meer dat hij er zelf eigenlijk ook niet zo veel aan kan doen. Dat hij gewoon vast zit in de situatie.
Rode-panda schreef op 01-01-2024 om 05:52:
Moeder kan en mag haar eigen mening en ideeen hebben maar dat mag vader ook. Jullie zijn bezorgd en zoals ik het lees , verbeter me als ik het fout heb, stiefvader ook .
Als beide ouders 50% zeggenschap hebben , dan kan vader echt wel contact zoeken met bv. school . Moeder mag dan struisvogelen wat ze wil maar vader heeft wel degelijk ook zeggenschap met alles wat daarbij komt kijken ! Wat zou dan juist averechts kunnen uitpakken denk je , ben je bang voor?
Ookal heeft de jongen een kort verjaardagsberichtje gestuurd , hij heeft het gedaan .
Vergeet niet dat hij in de puberteit zit ,waardoor hij zelf ook zit te stoeien met zichzelf!
Je doet het goed , het valt niet mee om (stief/pleeg/bonus)ouders te zijn . Zeker niet als ze in de puberteit komen en met meerdere volwassenen te maken hebben die allemaal toch net iets anders denken en willen . Waar je met zn alle uit moeten zien te komen voor kind(eren). Die zelf ook een eigen mening en gevoelens hebben.
Bedankt voor je bericht. Ik denk dat mijn vriend bang is dat als hij school benadert en dat komt bij zijn zoon en ex terecht, dat zijn ex dat gelijk gaat zien als "waar bemoei je je mee. Er is niets aan de hand. Je maakt het alleen maar erger". En dat dan de situatie tussen zoon en vriend nog verder verstoord wordt.
Moeder heeft altijd zichzelf als belangrijkste ouder gezien. Vader moet vooral doen wat moeder zegt en niet teveel zelf input geven over het ouderschap. Dus zij zal het echt niet accepteren als mijn vriend met school gaat praten en dat waarschijnlijk tegen hem gebruiken. Aan de andere kant ben ik het ook met je eens dat de situatie zorgelijk is en dat er iets zou moeten gebeuren.
tsjor schreef op 01-01-2024 om 13:19:
Mee eens. En ik denk dat het belangrijk is dat vader en zoon nu samen zelf even het tempo gaan bepalen. Dus meer in de sfeer van actie-reactie.
Zoon heeft genoeg problemen zo te lezen. Hij wil zijn moeder beschermen, dat zal wellicht zeker ook geactiveerd zijn door de conflicten met stiefvader; en dan komt vader nog een keer met stemverheffing. Vader trekt in bij nieuwe vriendin, wat de fysieke afstand tussen vader en zoon heeft vergroot. Nieuwe vriendin (en haar familie?) gat zich intensief en liefdevol met hem bemoeien, wat extra ballast kan zijn, omdat hij nu niet alleen zijn verhouding tot moeder, stiefvader en vader moet bepalen, maar ook nog tegenover de liefdevolle vriendin.
Je schrijft zelf steeds dat je het allemaal goed bedoelt 'ook mijn gedrag is enkel liefdevol en komt uit een goed hart', maar soms is dat ook erg lastig, omdat het ook bepaalt hoe een ander daarop moet reageren (dankbaar, blij etc.). Het kan ook als opdringerig worden ervaren. Dus mijn advies zou zijn: hou je een beetje op de achtergrond, laat vader en zoon het tempo en de wijze waarop bepalen. Bedenk dat zoon zijn relatie met veel volwassenen vorm moet geven en dat hij de enige is die dat kan doen. Gun hem tijd en geduld.
Tsjor
Er is idd een hoop gebeurd en dat zal zeker effect hebben op mijn stiefzoon en dit alles. Mijn vriend en ik wonen wel al bijna 5 jaar samen, dus het is niet zo dat dit recent veranderd is voor mijn stiefzoon. Maar sinds de puberteit ging hij wel meer van balen van het feit dat we in een andere stad wonen (wat ik snap).
Ik neem je advies mee en probeer ook vanaf nu afstand te bewaren. Ik hoop dat het mijn stiefzoon lukt om over zijn koppigheid (en daaronder schuld en schaamte) heen te stappen en het contact weer te herstellen, maar merk wel dat mijn vriend die onzekerheid (wanneer komt het weer goed?) heel lastig vindt. Hij voelt zich heel down en eenzaam zonder zijn zoon en dat doet mij weer heel veel verdriet. En ik wil altijd graag dingen oplossen, dus het wordt voor mij ook op mijn handen zitten en niets doen.
Kataravrouw schreef op 31-12-2023 om 22:36:
Helaas herken ik heel veel van wat jullie nu mee maken. Alleen is dat al wel wat jaren geleden. Hier ook een stiefzoon die als klankbord diende voor alle misere die zijn moeder door maakt[e] Ook als jongetje van 12/13 jaar. Koos de kant van zijn moeder. Zijn vader heeft van alles geprobeerd aan hulp inschakelen. Maar moeder werkte nooit mee. En als er dan iemand hier kwam van Centrumjeugd en gezin om met hem te praten, mocht de jongen niet naar hier komen. Toen zoon 16/17 was, mocht vader niet meer bij ouderavonden enz meer zijn. Dat in het kader van de wet op privacy. Vader stond gewoon altijd met zijn rug tegen de muur. Hij heeft het los moeten laten. Soms kwam hij nog op bezoek, soms maanden niet. Nu 10 jaar later is er weer goed contact, maar zoon zegt zelf dat hij mentaal helemaal kapot is gemaakt door zijn moeder. Hij zit vast....muurvast. Wil niets. Is depressief. Wil niet werken, wil niet studeren. En het is zo n lief jong. Heb zo met hem te doen.
Wat ontzettend verdrietig. En je man kon niet praten met z'n ex? Zij stimuleerde ook geen contact tussen vader en zoon?
iedereen vind het o zo zielig voor puberkind, ik vind het ook sneu.
Maar gaat iedereen er gewoon aan voorbij dat het verre van normaal is dat een 13 jarige puist zijn vader (of welke volwassen dank ook) een vuistslag in het gezicht geeft?
Daar gaat opvoedkundig iets grondig mis. Geweld is nooit oke
tasje schreef op 02-01-2024 om 11:14:
iedereen vind het o zo zielig voor puberkind, ik vind het ook sneu.
Maar gaat iedereen er gewoon aan voorbij dat het verre van normaal is dat een 13 jarige puist zijn vader (of welke volwassen dank ook) een vuistslag in het gezicht geeft?
Daar gaat opvoedkundig iets grondig mis. Geweld is nooit oke
Als je je op die klap gaat focussen richt je je op het verkeerde detail in een zeer complexe situatie waar dit kind zich in verkeert. Niemand beweert dat dat oke was, maar volgens mij is duidelijk dat er meer aan de hand is. Het lijkt er bovendien niet op dat dit een structureel probleem is (die klap) maar eerder een incident. Dus het is eerder belangrijk om te kijken waar het gedrag vandaan komt, precies wat TO probeert te doen.
TO, het is een ingewikkelde situatie waar jullie in zitten en je stelt je open en reflectief op. Dat is heel belangrijk, om de verschillende perspectieven mee te nemen. En het is super lastig dat je niet precies weet van tevoren hoe bepaalde keuzes zullen uitpakken.
Radeloze schreef op 01-01-2024 om 19:38:
[..]
Ja dit klinkt idd een beetje dubbel. Ik moet zeggen dat mijn boosheid wel is weggeëbd na het lezen van jullie verhalen. Ik ben erover nagaan denken en ik snap nu meer dat hij er zelf eigenlijk ook niet zo veel aan kan doen. Dat hij gewoon vast zit in de situatie.
Wat stoer, dat je je eigen blik op een situatie hebt kunnen veranderen. Knap!
Radeloze schreef op 02-01-2024 om 09:59:
[..]
Wat ontzettend verdrietig. En je man kon niet praten met z'n ex? Zij stimuleerde ook geen contact tussen vader en zoon?
Nee en nee. Idd heel verdrietig, vooral voor zoon en ook voor mijn man.
Radeloze schreef op 02-01-2024 om 09:54:
[..]
Bedankt voor je bericht. Ik denk dat mijn vriend bang is dat als hij school benadert en dat komt bij zijn zoon en ex terecht, dat zijn ex dat gelijk gaat zien als "waar bemoei je je mee. Er is niets aan de hand. Je maakt het alleen maar erger". En dat dan de situatie tussen zoon en vriend nog verder verstoord wordt.
Moeder heeft altijd zichzelf als belangrijkste ouder gezien. Vader moet vooral doen wat moeder zegt en niet teveel zelf input geven over het ouderschap. Dus zij zal het echt niet accepteren als mijn vriend met school gaat praten en dat waarschijnlijk tegen hem gebruiken. Aan de andere kant ben ik het ook met je eens dat de situatie zorgelijk is en dat er iets zou moeten gebeuren.
Ook weer zeer herkenbaar.
